درایه در فقه سیاسی: تفاوت میان نسخهها
جز
جایگزینی متن - 'خداوند متعالی' به 'خداوند متعال'
(صفحهای تازه حاوی «{{ویرایش غیرنهایی}} {{امامت}} <div style="padding: 0.0em 0em 0.0em;"> : <div style="background-color: rgb(252, 252, 233)...» ایجاد کرد) |
جز (جایگزینی متن - 'خداوند متعالی' به 'خداوند متعال') |
||
خط ۱۶: | خط ۱۶: | ||
در اصطلاح [[درایة]] به [[معرفت]] اطلاق میشود که از طریق معمول و تعلیمات رایج و تهیه مقدمات لازم به دست نمیآید؛ بلکه از طرق غیر عادی حاصل میشود<ref>حسن مصطفوی، التحقیق فی کلمات القرآن الکریم، ج۳، ص۲۰۸.</ref>. با این قید، فرق آن با [[معرفت]] و [[علم]] کاملاً روشن میشود. | در اصطلاح [[درایة]] به [[معرفت]] اطلاق میشود که از طریق معمول و تعلیمات رایج و تهیه مقدمات لازم به دست نمیآید؛ بلکه از طرق غیر عادی حاصل میشود<ref>حسن مصطفوی، التحقیق فی کلمات القرآن الکریم، ج۳، ص۲۰۸.</ref>. با این قید، فرق آن با [[معرفت]] و [[علم]] کاملاً روشن میشود. | ||
[[خداوند]] | [[خداوند متعال]] در [[قرآن کریم]] با ذکر موارد بسیاری از محدودیتهای [[معرفتی]] [[انسان]] و عدم دسترسی او به راهها و طرق [[معرفت یقینی]]، با جملات {{متن قرآن|مَا أَدْرَاكَ}}<ref>«و چه دانی » سوره حاقه، آیه ۳.</ref> و {{متن قرآن|مَا يُدْرِيكَ}}<ref>«چه میدانی » سوره احزاب، آیه ۶۳.</ref> عجز او را در رسیدن به [[معرفت یقینی]] در موارد و موضوعاتی مانند، [[قیامت]]، [[جهنم]]، [[پلیدی]]، [[پاکی]] درونی [[انسانها]]، زمان [[مرگ]] و... به او گوشزد میکند و [[نیاز انسان]] به [[وحی]] و [[ارتباط]] با [[کلام الهی]] و [[انبیا]] را به [[اثبات]] میرساند. | ||
برخی [[مفسران]] به این نکته اشاره کردهاند که [[خداوند]] از موضوعاتی که با {{متن قرآن|مَا أَدْرَاكَ}}<ref>«و چه دانی » سوره حاقه، آیه ۳.</ref> آمده، خبر داده است؛ اما در مورد {{متن قرآن|مَا يُدْرِيكَ}}<ref>«چه میدانی » سوره احزاب، آیه ۶۳.</ref> [[علم]] آن نزد [[خداوند]] است<ref>وهبة بن مصطفی زحیلی، التفسیر المنیر، ج۲۹، ص۸۶.</ref>. | برخی [[مفسران]] به این نکته اشاره کردهاند که [[خداوند]] از موضوعاتی که با {{متن قرآن|مَا أَدْرَاكَ}}<ref>«و چه دانی » سوره حاقه، آیه ۳.</ref> آمده، خبر داده است؛ اما در مورد {{متن قرآن|مَا يُدْرِيكَ}}<ref>«چه میدانی » سوره احزاب، آیه ۶۳.</ref> [[علم]] آن نزد [[خداوند]] است<ref>وهبة بن مصطفی زحیلی، التفسیر المنیر، ج۲۹، ص۸۶.</ref>. |