توکل در معارف دعا و زیارات: تفاوت میان نسخه‌ها

[[توکل]] به معنای عهده‌دار شدن، [[سرپرستی]] و [[اعتماد]] کردن است<ref>مفردات الفاظ القرآن.</ref>. این کلمه در اصطلاح به معنای [[اعتماد به خداوند]] [[قادر]] مطلق و واگذاشتن [[کارها]] به اوست. توکل به [[خداوند]] علاوه بر [[تقویت اراده]] فرد و جلوگیری از [[غلبه]] امور ناسازگار [[روحی]] بر او، وی را از [[امدادهای غیبی]] بهره‌مند می‌کند و موجب [[موفقیت]] و [[سعادت]] او می‌شود. [[قرآن کریم]] می‌فرماید: {{متن قرآن|وَمَنْ يَتَوَكَّلْ عَلَى اللَّهِ فَهُوَ حَسْبُهُ}}<ref>«و هر که بر خدا توکل کند همو وی را بسنده است» سوره طلاق، آیه ۳.</ref>. واضح است که توکل به معنای [[تنبلی]] و بی‌برنامگی نیست، بلکه بدان معناست که هیچ‌یک از امور مستقل از [[اراده خداوند]] محقق نمی‌شود<ref>تفسیر المیزان، ج۵، ص۲۳۹.</ref>.