رضایت از تقدیر الهی در اخلاق اسلامی: تفاوت میان نسخه‌ها

*در مرتبه ششم نیز، حتّی [[فرزندان]] آنان را در شمار [[صالحان]] یاد می‌‌فرماید: {{متن قرآن|وَأَنْ أَعْمَلَ صَالِحًا تَرْضَاهُ وَأَصْلِحْ لِي فِي ذُرِّيَّتِي}}<ref>«و کردار شایسته‌ای که تو را خشنود کند به جای آرم و برای من، در دودمانم شایستگی قرار بده» سوره احقاف، آیه ۱۵.</ref>؛

*در مرتبه هفتم، آنان را جزء کسانی می‌‌داند که در [[قیامت]] از [[مقام شفاعت]] بهره‌مند شده، می‌‌توانند به [[شفاعت]] دیگران بپردازند: {{متن قرآن|وَلَا يَشْفَعُونَ إِلَّا لِمَنِ ارْتَضَى وَهُمْ مِنْ خَشْيَتِهِ مُشْفِقُونَ}}<ref>«و (آنان) جز برای کسی که (خداوند) از او خرسند باشد میانجیگری نمی‌کنند و خود از بیم او هراسانند» سوره انبیاء، آیه ۲۸.</ref><ref>[[حسین مظاهری|مظاهری، حسین]]، [[دانش اخلاق اسلامی ج۴ (کتاب)|دانش اخلاق اسلامی]]، ج۴، ص ۴۱.</ref>.

*در مرتبه نهم نیز، در بسیاری از [[آیات]] خودْ [[مقامات]] بلندی را برای آنان [[وعده]] می‌‌فرماید. یکی از این [[مقامات]] همان مقامی است که چون [[امیرمؤمنان]]{{ع}} بر بستر [[پیامبر اکرم]]{{صل}} خفت، تا ایشان به [[مدینه]] [[مهاجرت]] فرمایند برای ایشان یاد شده: {{متن قرآن|وَمِنَ النَّاسِ مَنْ يَشْرِي نَفْسَهُ ابْتِغَاءَ مَرْضَاتِ اللَّهِ}}<ref>«و از مردم کسی است که در به دست آوردن خشنودی خداوند از جان می‌گذرد» سوره بقره، آیه ۲۰۷.</ref>؛

*در مرتبه دهم، [[وعده]] فرمود تا آنان را به راه‌های [[هدایت]] آورده از [[ظلمت]] به سوی [[نور]] کشد، و به راه مستقیم طیِّ مدارج کمال [[راهنمایی]] فرماید. اگر اهل [[رضایت]] از [[تقدیر الهی]] را هیچ [[فضیلت]] دیگری جز از این [[فضیلت]] نبود، باز کافی بود تا [[آدمی]] [[اقرار]] نماید که [[رضایتمندی]] در شمار [[برترین]] [[فضائل]] قرار داشته، بلکه هیچ فضیلتی [[برتر]] از آن نیست؛ چه چنین مقامی تنها دست‌یاب اینان خواهد شد و بس؛ {{متن قرآن|قَدْ جَاءَكُمْ مِنَ اللَّهِ نُورٌ وَكِتَابٌ مُبِينٌ * يَهْدِي بِهِ اللَّهُ مَنِ اتَّبَعَ رِضْوَانَهُ سُبُلَ السَّلَامِ وَيُخْرِجُهُمْ مِنَ الظُّلُمَاتِ إِلَى النُّورِ بِإِذْنِهِ وَيَهْدِيهِمْ إِلَى صِرَاطٍ مُسْتَقِيمٍ}}<ref>«به راستی، روشنایی و کتابی روشن از سوی خداوند نزد شما آمده است * خداوند با آن (روشنایی) هر کسی را که پی خشنودی وی باشد به راه‌های بی‌گزند، راهنمایی می‌کند و آنان را به اراده خویش از تیرگی ها به سوی روشنایی بیرون می‌آورد و آنها را به راهی راست رهنمون می‌گردد » سوره مائده، آیه ۱۵-۱۶.</ref><ref>[[حسین مظاهری|مظاهری، حسین]]، [[دانش اخلاق اسلامی ج۴ (کتاب)|دانش اخلاق اسلامی]]، ج۴، ص ۴۲.</ref>.