قضاوت: تفاوت میان نسخه‌ها

*هنگامی که [[امام علی]]{{ع}} می‌خواهد [[قاضی]] مورد نظر خود را توصیف کند، از شیوه توجیهی استفاده می‌کند. برای مثال در [[نامه]] ۵۳ خطاب به [[مالک اشتر]] می‌فرماید: برای [[داوری]] میان [[مردم]] [[بهترین]] [[رعیت]] را از نظر خود برگزین؛ کسی که [[کارها]] بر او تنگ و دشوار نیاید، [[ستیز]] ستیزه‌گران او را به لحاجت درنیندازند، در [[لغزش]] نپاید و از بازگشت به [[حق]] –هرگاه او را [[شناخت]]- در نماند، نفسش به [[طمع]] مایل نشود، به اندک فهمی –بی‌آن‌که به [[حقیقت]] آن برسد- در نماند، درباره [[شبهه‌ها]] بیش از همه درنگ کند، [[دلایل]] را بیش از همه به کار برد، کمتر از همه از مراجعه دادخواه به ستوه آید، در آشکار کردن امور [[شکیباترین]] آنها باشد، به هنگام روشن شدن [[حکم]] قاطع‌ترین آنها باشد، [[ستایش]] بسیار او را به [[خودبینی]] نکشاند و خوشامدگویی او را برانگیخته نسازد. از روش‌ها و شیوه‌های دیگر [[امام]]{{ع}} در توصیف، [[شیوه]] ارزشی است به این معنا که بیان امتیازات و ارزش‌های هر چیز می‌تواند در معرفی و توصیف آن مؤثر باشد. [[بدیهی]] است که استفاده از این روش نیز می‌تواند برای عموم مخاطبان بیش از توصیفات و تعریفات منطقی مفید باشد، زیرا [[مردم]] عموماً با مفاهیم ارزشی آشناتر و مأنوس‌ترند تا مفاهیم صرفاً منطقی و انتزاعی. از نمونه‌های این نوع توصیف است<ref>[[دانشنامه نهج البلاغه ج۱ (کتاب)|دانشنامه نهج البلاغه]]، ج۱، ص 228-229.</ref>.

#'''[[نهی]] از [[اهانت]] به [[مجرم]]:''' [[رسول خدا]]{{صل}} [[مسلمانان]] را از [[اهانت]] و بی‌احترامی به [[مجرمان]]، به ویژه آنان که حد [[شرعی]] بر آنان جاری شده بود، [[نهی]] می‌فرمود و حتی بیان سخن ناخوشایند را در پشت سر آنان مصداق [[غیبت]] می‌دانست. [[نقل]] شده است، روزی ماعز اسلمی یکی از [[مسلمانان]] [[صدر اسلام]]، [[گناه کبیره]] انجام داد؛ اما پشیمان شد و [[خدمت]] [[پیامبر]]{{صل}} آمد و از آن [[حضرت]] خواست که بر او حد جاری کند تا از آن [[گناه]] [[پاک]] شود. [[پیامبر]]{{صل}} نیز [[حکم خدا]] را بر او جاری کرد. پس از مدتی، [[رسول خدا]]{{صل}} دو نفر از [[یاران]] خویش را دید که درباره آن [[مرد]] [[گنهکار]] صحبت می‌کنند و یکی از آنها به دیگری می‌گفت: "این مرد آن‌چه را که [[خداوند]] پوشانده بود، آشکار کرد، در نتیجه، مانند سگ به جزای عملش رسید و سنگسار شد"؛ وقتی [[پیامبر]]{{صل}} سخنان آن دو را شنید، بلافاصله چیزی نفرمود تا اینکه روزی همراه جمعی از [[اصحاب]] که آن دو نفر نیز جزء آنان بودند، به سوی جایی رفتند؛ آنها در بین راه و در بیابان، الاغی مرده دیدند که بدنش بو گرفته بود؛ پس [[رسول خدا]]{{صل}} رو به [[اصحاب]] کرد و فرمود: "فلانی و فلانی کجایند؟" آن دو گفتند: "ای [[رسول خدا]]{{صل}} ما اینجاییم"؛ [[پیامبر]]{{صل}} به آن دو فرمود: "بیایید و از مردار بدبوی این الاغ بخورید!"‌ آنها گفتند: "ای [[رسول خدا]]{{صل}}! آخر چه کسی این کار را می‌کند؟" آن [[حضرت]]{{صل}} فرمود: "آن‌چه شما درباره [[برادر]] تان گفتید، از خوردن گوشت این الاغ زشت‌تر است"<ref>ابن‌اشعث السجستانی، سنن ابی‌داوود، ج ۲، ص ۳۴۶؛ النسائی، السنن الکبری، ج ۴، ص ۲۷۷ و ابن حبان، صحیح، ج ۱۰، ص ۲۴۵.</ref><ref>فاضل هندی، کشف اللثام، ج۲، ص۳۲۰.</ref><ref>[[سید علی اکبر حسینی ایمنی|حسینی ایمنی، سید علی اکبر]]، [[فرهنگنامه سیره پیامبر اعظم (کتاب)|فرهنگنامه سیره پیامبر اعظم]]، ص ۵۶۲-۵۶۳.</ref>.