پرش به محتوا

عوامل ایمان: تفاوت میان نسخه‌ها

جز
جایگزینی متن - 'آشکار' به 'آشکار'
جز (جایگزینی متن - 'رده:مدخل‌' به 'رده:مدخل')
جز (جایگزینی متن - 'آشکار' به 'آشکار')
خط ۱۴: خط ۱۴:
سوره قصص، آیه ۳۸ و ۴۰.</ref><ref>[[فرهنگ شیعه (کتاب)|فرهنگ شیعه]]، ص 346.</ref>.
سوره قصص، آیه ۳۸ و ۴۰.</ref><ref>[[فرهنگ شیعه (کتاب)|فرهنگ شیعه]]، ص 346.</ref>.
#'''[[تدبر در قرآن]] و [[تدبر در سنت|سنت]]:''' مراد، اندیشیدن درباره [[آیات]] و آموزه‌های [[قرآنی]]، [[احادیث]] و [[سیره]] [[پیامبر اسلام]] {{صل}} و [[جانشینان]] [[معصوم]] او {{ع}} است. به [[گواهی]] [[تاریخ]]، بسیاری کسان از گذر شنیدن [[آیات قرآن]] و تأمل در [[کلام الهی]] و سخنان و [[سیره]] [[پیشوایان]] [[اسلام]]، از [[گمراهی]] و [[تباهی]] رهیده‌اند و به [[هدایت]] و [[ایمان]] راه یافته‌اند. ماجرای [[فضیل]] عیاض، [[پادشاه]] [[حبشه]] و [[بشر]] حافی از نمونه‌های این [[حقیقت]] است<ref>[[فرهنگ شیعه (کتاب)|فرهنگ شیعه]]، ص 346.</ref>.
#'''[[تدبر در قرآن]] و [[تدبر در سنت|سنت]]:''' مراد، اندیشیدن درباره [[آیات]] و آموزه‌های [[قرآنی]]، [[احادیث]] و [[سیره]] [[پیامبر اسلام]] {{صل}} و [[جانشینان]] [[معصوم]] او {{ع}} است. به [[گواهی]] [[تاریخ]]، بسیاری کسان از گذر شنیدن [[آیات قرآن]] و تأمل در [[کلام الهی]] و سخنان و [[سیره]] [[پیشوایان]] [[اسلام]]، از [[گمراهی]] و [[تباهی]] رهیده‌اند و به [[هدایت]] و [[ایمان]] راه یافته‌اند. ماجرای [[فضیل]] عیاض، [[پادشاه]] [[حبشه]] و [[بشر]] حافی از نمونه‌های این [[حقیقت]] است<ref>[[فرهنگ شیعه (کتاب)|فرهنگ شیعه]]، ص 346.</ref>.
#'''[[سختی‌ها]] و [[مصیبت‌ها]]:''' به همان پایه که [[رفاه]] و [[عیش و نوش]] و تن‌پروری، [[آدمی]] را از [[بندگی خدا]] و [[تعالیم]] [[انبیا]] و [[حقیقت]] باز می‌دارد، [[سختی‌ها]] و [[مصیبت‌ها]] و [[زلزله]] و [[جنگ]] و [[طوفان]] و ... [[آدمی]] را به سوی [[خدا]] می‌کشاند و غبار [[غفلت]] از [[فطرت]] او بر می‌گیرد و دفینه ایمانش را [[آشکار]] می‌سازد. در [[قرآن کریم]] نیز آیاتی بر این [[حقیقت]] اشارت برده‌اند. بنابر [[آیات قرآنی]]، [[خداوند]] [[امت‌ها]] را به [[رنج]] و زیان می‌اندازد تا به خود آیند و در پیشگاه او به [[تضرع]] و لابه افتند و [[ایمان]] در جانشان پای گیرد<ref>{{متن قرآن|وَمِنَ الأَنْعَامِ حَمُولَةً وَفَرْشًا كُلُواْ مِمَّا رَزَقَكُمُ اللَّهُ وَلاَ تَتَّبِعُواْ خُطُوَاتِ الشَّيْطَانِ إِنَّهُ لَكُمْ عَدُوٌّ مُّبِينٌ }}؛ سوره انعام، آیه ۱۴۲؛ {{متن قرآن|وَمَا أَرْسَلْنَا فِي قَرْيَةٍ مِّن نَّبِيٍّ إِلاَّ أَخَذْنَا أَهْلَهَا بِالْبَأْسَاء وَالضَّرَّاء لَعَلَّهُمْ يَضَّرَّعُونَ}}؛ سوره اعراف، آیه ۹۴؛ {{متن قرآن|وَلَنَبْلُوَنَّكُمْ بِشَيْءٍ مِّنَ الْخَوْفْ وَالْجُوعِ وَنَقْصٍ مِّنَ الأَمْوَالِ وَالأنفُسِ وَالثَّمَرَاتِ وَبَشِّرِ الصَّابِرِينَ}}؛ سوره بقره، آیه ۱۵۵.</ref><ref>[[فرهنگ شیعه (کتاب)|فرهنگ شیعه]]، ص 346.</ref>.
#'''[[سختی‌ها]] و [[مصیبت‌ها]]:''' به همان پایه که [[رفاه]] و [[عیش و نوش]] و تن‌پروری، [[آدمی]] را از [[بندگی خدا]] و [[تعالیم]] [[انبیا]] و [[حقیقت]] باز می‌دارد، [[سختی‌ها]] و [[مصیبت‌ها]] و [[زلزله]] و [[جنگ]] و [[طوفان]] و ... [[آدمی]] را به سوی [[خدا]] می‌کشاند و غبار [[غفلت]] از [[فطرت]] او بر می‌گیرد و دفینه ایمانش را آشکار می‌سازد. در [[قرآن کریم]] نیز آیاتی بر این [[حقیقت]] اشارت برده‌اند. بنابر [[آیات قرآنی]]، [[خداوند]] [[امت‌ها]] را به [[رنج]] و زیان می‌اندازد تا به خود آیند و در پیشگاه او به [[تضرع]] و لابه افتند و [[ایمان]] در جانشان پای گیرد<ref>{{متن قرآن|وَمِنَ الأَنْعَامِ حَمُولَةً وَفَرْشًا كُلُواْ مِمَّا رَزَقَكُمُ اللَّهُ وَلاَ تَتَّبِعُواْ خُطُوَاتِ الشَّيْطَانِ إِنَّهُ لَكُمْ عَدُوٌّ مُّبِينٌ }}؛ سوره انعام، آیه ۱۴۲؛ {{متن قرآن|وَمَا أَرْسَلْنَا فِي قَرْيَةٍ مِّن نَّبِيٍّ إِلاَّ أَخَذْنَا أَهْلَهَا بِالْبَأْسَاء وَالضَّرَّاء لَعَلَّهُمْ يَضَّرَّعُونَ}}؛ سوره اعراف، آیه ۹۴؛ {{متن قرآن|وَلَنَبْلُوَنَّكُمْ بِشَيْءٍ مِّنَ الْخَوْفْ وَالْجُوعِ وَنَقْصٍ مِّنَ الأَمْوَالِ وَالأنفُسِ وَالثَّمَرَاتِ وَبَشِّرِ الصَّابِرِينَ}}؛ سوره بقره، آیه ۱۵۵.</ref><ref>[[فرهنگ شیعه (کتاب)|فرهنگ شیعه]]، ص 346.</ref>.
#'''[[تبلیغ دینی]]:''' یعنی فراخواندن [[مردم]] به دست و زبان به سوی [[ایمان]] و درستکاری. بنیان [[رسالت]] [[پیامبران]] بر این بوده است که [[مردم]] را به [[توحید]] و [[معاد]] فراخوانند و از حقایق [[دینی]] آگاهشان سازند. [[تبلیغ]] وسیله‌ای کارساز برای بالندگی [[ایمان]] است. [[ایمان]] به حقایق [[دینی]] در [[جان]] و [[فطرت]] [[انسان]] جای دارد و اگر [[تبلیغ]] به گونه‌ای درست و پخته و از سر [[اخلاص]] انجام گیرد، اثری به سزا در احیای [[ایمان]] دارد. [[قرآن کریم]] نیز بر این [[حقیقت]] مُهر تأیید می‌نهد و می‌فرماید: "ای [[پیامبر]]! بگو: روش من و پیروانم این است که آگاهانه [[مردمان]] را به سوی [[خدا]] بخوانیم و [[خداوند]] از هر عیبی منزه است ..."<ref>{{متن قرآن|قُلْ هَذِهِ سَبِيلِي أَدْعُو إِلَى اللَّهِ عَلَى بَصِيرَةٍ أَنَاْ وَمَنِ اتَّبَعَنِي وَسُبْحَانَ اللَّهِ وَمَا أَنَاْ مِنَ الْمُشْرِكِينَ}}؛سوره یوسف، آیه ۱۰۸.</ref><ref>[[فرهنگ شیعه (کتاب)|فرهنگ شیعه]]، ص 346.</ref>.
#'''[[تبلیغ دینی]]:''' یعنی فراخواندن [[مردم]] به دست و زبان به سوی [[ایمان]] و درستکاری. بنیان [[رسالت]] [[پیامبران]] بر این بوده است که [[مردم]] را به [[توحید]] و [[معاد]] فراخوانند و از حقایق [[دینی]] آگاهشان سازند. [[تبلیغ]] وسیله‌ای کارساز برای بالندگی [[ایمان]] است. [[ایمان]] به حقایق [[دینی]] در [[جان]] و [[فطرت]] [[انسان]] جای دارد و اگر [[تبلیغ]] به گونه‌ای درست و پخته و از سر [[اخلاص]] انجام گیرد، اثری به سزا در احیای [[ایمان]] دارد. [[قرآن کریم]] نیز بر این [[حقیقت]] مُهر تأیید می‌نهد و می‌فرماید: "ای [[پیامبر]]! بگو: روش من و پیروانم این است که آگاهانه [[مردمان]] را به سوی [[خدا]] بخوانیم و [[خداوند]] از هر عیبی منزه است ..."<ref>{{متن قرآن|قُلْ هَذِهِ سَبِيلِي أَدْعُو إِلَى اللَّهِ عَلَى بَصِيرَةٍ أَنَاْ وَمَنِ اتَّبَعَنِي وَسُبْحَانَ اللَّهِ وَمَا أَنَاْ مِنَ الْمُشْرِكِينَ}}؛سوره یوسف، آیه ۱۰۸.</ref><ref>[[فرهنگ شیعه (کتاب)|فرهنگ شیعه]]، ص 346.</ref>.
#'''[[امداد الهی]]:''' از اسباب بسیار مهم [[ایمان]]، [[هدایت]] و دستگیری از [[ناحیه]] خود [[خداوند]] است. [[قرآن]] در این باره خطاب به [[پیامبر]] {{صل}} می‌فرماید: "بر تو منت می‌نهند که [[اسلام]] آورده‌اند؛ بگو: [[اسلام]] خویش را بر من منت منهید که [[خداوند]] بر شما منت نهاده است و شما را به [[ایمان]] راه نموده است ..."<ref>{{متن قرآن| يَمُنُّونَ عَلَيْكَ أَنْ أَسْلَمُوا قُل لّا تَمُنُّوا عَلَيَّ إِسْلامَكُم بَلِ اللَّهُ يَمُنُّ عَلَيْكُمْ أَنْ هَدَاكُمْ لِلإِيمَانِ إِن كُنتُمْ صَادِقِينَ }}؛ سوره حجرات، آیه ۱۷.</ref>. همچنین می‌فرماید: "ای [[پیامبر]]! تو هر که را بخواهی، [[هدایت]] نتوانی کرد؛ بلکه [[خداوند]] هر که را خواهد، [[هدایت]] کند و او به راه یافتگان آگاه‌تر است"<ref>{{متن قرآن| إِنَّكَ لا تَهْدِي مَنْ أَحْبَبْتَ وَلَكِنَّ اللَّهَ يَهْدِي مَن يَشَاء وَهُوَ أَعْلَمُ بِالْمُهْتَدِينَ }}؛ سوره قصص، آیه ۵۶.</ref><ref>[[فرهنگ شیعه (کتاب)|فرهنگ شیعه]]، ص 347.</ref>.
#'''[[امداد الهی]]:''' از اسباب بسیار مهم [[ایمان]]، [[هدایت]] و دستگیری از [[ناحیه]] خود [[خداوند]] است. [[قرآن]] در این باره خطاب به [[پیامبر]] {{صل}} می‌فرماید: "بر تو منت می‌نهند که [[اسلام]] آورده‌اند؛ بگو: [[اسلام]] خویش را بر من منت منهید که [[خداوند]] بر شما منت نهاده است و شما را به [[ایمان]] راه نموده است ..."<ref>{{متن قرآن| يَمُنُّونَ عَلَيْكَ أَنْ أَسْلَمُوا قُل لّا تَمُنُّوا عَلَيَّ إِسْلامَكُم بَلِ اللَّهُ يَمُنُّ عَلَيْكُمْ أَنْ هَدَاكُمْ لِلإِيمَانِ إِن كُنتُمْ صَادِقِينَ }}؛ سوره حجرات، آیه ۱۷.</ref>. همچنین می‌فرماید: "ای [[پیامبر]]! تو هر که را بخواهی، [[هدایت]] نتوانی کرد؛ بلکه [[خداوند]] هر که را خواهد، [[هدایت]] کند و او به راه یافتگان آگاه‌تر است"<ref>{{متن قرآن| إِنَّكَ لا تَهْدِي مَنْ أَحْبَبْتَ وَلَكِنَّ اللَّهَ يَهْدِي مَن يَشَاء وَهُوَ أَعْلَمُ بِالْمُهْتَدِينَ }}؛ سوره قصص، آیه ۵۶.</ref><ref>[[فرهنگ شیعه (کتاب)|فرهنگ شیعه]]، ص 347.</ref>.
۲۱۸٬۸۳۴

ویرایش