اثبات مرجعیت دینی اهل بیت: تفاوت میان نسخه‌ها

از آنجایی که [[پیامبر اسلام]] [[خاتم پیامبران]] و [[شریعت]] وی خاتم [[شرایع]] هست، بنابراین باید [[دین]] وی تمام آنچه را که [[بشر]] تا دامنه [[قیامت]] برای رسیدن به [[سعادت دنیا]] و [[آخرت]]، نیاز دارد بیان کرده باشد. با توجه به [[عمر]] کوتاه [[حضرت]] نسبت به سایر [[پیامبران]] و فضای [[جامعه جاهلی]] که مملو از خرفات و [[عقاید]] [[باطل]] بود و عدم [[پذیرش]] [[دین الهی]] از جانب ایشان و عوامل متعدد دیگر، بیشتر عمر [[شریف]] ایشان صرف [[تبیین عقاید]] [[دینی]] و [[جنگ]] با [[قدرت]] طلبان شد و در نتیجه [[فرصت]] تبیین تمام [[آموزه‌های دین]] را پیدا نکردند. با توجه به اقتضائات [[خاتمیت]] که بیان شد، باید کسانی عهده دار تبیین آموزه ای دین در حوزه‌های مختلف می‌‌شدند تا این خلاء را جبران کنند و از آنجایی ایشان مثل [[پیامبر]] باید [[مصون از خطا]] می‌‌بودند تا باعث [[گمراهی]] [[مردم]] نشوند، [[علم]] خویش را از وی و یا از طریق [[ارتباط]] با [[غیب]] البته نه از [[طریق وحی]] بلکه از طریق [[الهام]] دریافت می‌‌کردند و ایشان [[جانشینان]] حضرت یعنی [[ائمه]]{{ع}} هستند<ref>ر.ک. امینی، علی رضا؛ جوادی، محسن، معارف اسلامی، ص۱۰۱ ـ ۱۰۴؛ سبحانی، سید محمد جعفر، مرجعیت علمی امامان{{ع}}، صراط، ش۱۱، زمستان ۱۳۹۲؛ رضوانی؛ علی اصغر، مرجعیت دینی اهل بیت و پاسخ به شبهات، ص۱۶ ـ ۲۴.</ref>.