ایثار: تفاوت میان نسخه‌ها

ایثار یک اصل [[قرآنی]] است. ایثار یعنی گذشت؛ یعنی مقدم داشتن دیگران بر خود در آنچه [[مال]] خود [[انسان]] است و به آن کمال احتیاج را دارد و در عین کمال احتیاج، دیگری را بر خود مقدم می‌دارد. ایثار یکی از باشکوه‌ترین مظاهر [[انسانیت]] است و [[قرآن]]، عجیب ایثار را ستود. و ایثار [[مقام]] [[انسانی]] فوق‌العاده باشکوهی است و [[اسلام]] آن را ستوده و [[ستایش]] کرده است. یعنی در نهایت احتیاج خود، [[دیگران را بر خود مقدم داشتن]]<ref>انسان کامل، ص۲۹۰-۲۹۱ و ۲۹۹؛ مجموعه آثار، ج۳، ص۵۴۳ و ۵۹۱؛ فلسفه اخلاق، ص۱۳۰.</ref>. پس اگر کسی [[خلق]] و خویش بر اساس [[انسان دوستی]] بود و انسان [[دوست]] بود انسان است. به [[سرنوشت]] دیگران همان‌قدر [[اندیشیدن]] که به سرنوشت خود و بلکه به سرنوشت دیگران بیشتر از سرنوشت خود اندیشیدن. در [[منطق]] [[دین]]، اسم این را ایثار می‌گذارند<ref>گفتارهای معنوی، ص۲۲۷.</ref>. شخصی می‌گوید در یکی از جنگ‌های [[اسلامی]]، از میان مجروحین عبور می‌کردم، [[آدمی]] را دیدم که افتاده و لحظات آخرش را طی می‌کند، و مجروح چون معمولاً [[خون]] زیاد از بدنش می‌آید، بیشتر [[تشنه]] می‌شود. می‌گوید من فوراً فهمیدم که این شخص به آب احتیاج دارد. رفتم یک ظرف آب آوردم که به او بدهم، اشاره کرد که آن برادرم مثل من تشنه است آب را به او بدهید. رفتم سراغ او، او هم اشاره کرد به یک نفر دیگر که آب را به او بدهید، رفتم سراغ او (بعضی نوشته‌اند سه نفر بوده‌اند و بعضی نوشته‌اند ده نفر)، تا سراغ آخری رفتم دیدم تمام کرده است، برگشتم به ما قبل آخر دیدم او هم تمام کرده، ما قبل او هم تمام کرده، به اوّلی که رسیدم دیدم او هم تمام کرده است. بالاخره من موفّق نشدم به یک نفر از اینها آب بدهم، چون به سراغ هر کدام که رفتم گفت برو به سراغ دیگری. این را می‌گویند [[ایثار]] که یکی از باشکوه‌ترین تجلیّات [[عاطفی]] [[روح انسان]] است<ref>حماسه حسینی، جلد اول، ص۳۰۳.</ref>.

مراجعه به [[فداکاری]] و ایثار و مراجعه به [[اثرة]].<ref>[[محمد علی زکریایی|زکریایی، محمد علی]]، [[فرهنگ مطهر (کتاب)|فرهنگ مطهر]]، ص ۱۷۶.</ref>

==منابع==

# [[پرونده:13681040.jpg|22px]] [[جواد محدثی|محدثی، جواد]]، [[فرهنگ‌نامه دینی (کتاب)|'''فرهنگ‌نامه دینی''']]

==پانویس==