اهل کتاب در قرآن: تفاوت میان نسخه‌ها

=== [[فسق]]===

[[قرآن]] اکثر [[اهل‌کتاب]] را به سبب [[ایمان]] نیاوردن به [[پیامبر اسلام]] و [[اقرار]] نکردن به وجود بشارتِ آمدن وی در کتابهایشان، [[فاسق]] دانسته است: {{متن قرآن|كُنْتُمْ خَيْرَ أُمَّةٍ أُخْرِجَتْ لِلنَّاسِ تَأْمُرُونَ بِالْمَعْرُوفِ وَتَنْهَوْنَ عَنِ الْمُنْكَرِ وَتُؤْمِنُونَ بِاللَّهِ وَلَوْ آمَنَ أَهْلُ الْكِتَابِ لَكَانَ خَيْرًا لَهُمْ مِنْهُمُ الْمُؤْمِنُونَ وَأَكْثَرُهُمُ الْفَاسِقُونَ}}<ref>«شما بهترین گروهی بوده‌اید که (به عنوان سرمشق) برای مردم پدیدار شده‌اید؛ به کار پسندیده فرمان می‌دهید و از (کار) ناپسند باز می‌دارید و به خداوند ایمان دارید و اهل کتاب اگر ایمان می‌آوردند برای آنان بهتر بود؛ برخی از آنها مؤمن امّا بسیاری از آنان نافرمانن» سوره آل عمران، آیه ۱۱۰.</ref>،  {{متن قرآن|قُلْ يَا أَهْلَ الْكِتَابِ هَلْ تَنْقِمُونَ مِنَّا إِلَّا أَنْ آمَنَّا بِاللَّهِ وَمَا أُنْزِلَ إِلَيْنَا وَمَا أُنْزِلَ مِنْ قَبْلُ وَأَنَّ أَكْثَرَكُمْ فَاسِقُونَ}}<ref>«بگو ای اهل کتاب! آیا جز از این رو با ما می‌ستیزید  که ما به خداوند و آنچه بر ما و آنچه از پیش فرو فرستاده شده است، ایمان داریم و بیشتر شما نافرمانید؟» سوره مائده، آیه ۵۹.</ref>.<ref>التبیان، ج۲، ص۵۵۸؛ مجمع‌البیان، ج ۲، ص ۸۱۱؛ تفسیر ابن‌کثیر، ج ۱، ص ۴۰۵.</ref> قرآن همچنین از [[ارتکاب گناه]]، همانند [[تمسخر]] [[آیات خدا]]، زیر پا گذاشتن [[حدود الهی]]، حرامخواری از جمله [[رشوه]] و [[ربا]] گرفتن به وسیله اکثر یهود از [[اهل کتاب]] خبر می‌دهد: {{متن قرآن|وَتَرَى كَثِيرًا مِنْهُمْ يُسَارِعُونَ فِي الْإِثْمِ وَالْعُدْوَانِ وَأَكْلِهِمُ السُّحْتَ لَبِئْسَ مَا كَانُوا يَعْمَلُونَ}}<ref>«و بسیاری از ایشان را می‌بینی که در گناه و ستمبارگی و رشوه‌خواری شتاب می‌ورزند؛ بی‌گمان زشت است آنچه انجام می‌دادند!» سوره مائده، آیه ۶۲.</ref>.<ref>مجمع البیان، ج ۳، ص ۳۳۵؛ المیزان، ج ۶، ص ۳۱.</ref><ref>علی نصیری|نصیری، علی، اهل کتاب - نصیری (مقاله)|مقاله "اهل کتاب"، دائرة المعارف قرآن کریم ج۵ (کتاب)|دائرة المعارف قرآن کریم، ج۵.</ref>

پیروی اهل کتاب از راهبان و احبارشان به حدی رسید که در مسائل [[دینی]] همانند [[خداوند]] از آنان [[فرمانبردار]] بودند: {{متن قرآن|اتَّخَذُوا أَحْبَارَهُمْ وَرُهْبَانَهُمْ أَرْبَابًا مِنْ دُونِ اللَّهِ وَالْمَسِيحَ ابْنَ مَرْيَمَ وَمَا أُمِرُوا إِلَّا لِيَعْبُدُوا إِلَهًا وَاحِدًا لَا إِلَهَ إِلَّا هُوَ سُبْحَانَهُ عَمَّا يُشْرِكُونَ}}<ref>«آنان دانشوران دینی و راهبان خود را به جای خداوند پروردگاران خویش برگزیده‌اند و نیز مسیح پسر مریم را در حالی که جز این فرمان نیافته‌اند که خدایی یگانه را بپرستند که خدایی جز او نیست؛ پاکا که اوست از شرکی که می‌ورزند» سوره توبه، آیه ۳۱.</ref> در روایتی از [[امام صادق]]{{ع}} این [[آیه]] به [[اطاعت]] بی‌قید و شرط اهل‌کتاب از احبار و [[رهبان]] [[تفسیر]] شده است. آنان هرچه را [[حلال و حرام]] می‌کردند، از سوی [[عامه]] [[مردم]] پذیرفته می‌شد،<ref>تفسیر عیاشی، ج ۲، ص ۸۶ ـ ۸۷؛ التبیان، ج ۲، ص ۴۸۸؛ مجمع‌البیان، ج ۲، ص ۷۶۷.</ref> ازاین‌رو قرآن از اهل کتاب می‌خواهد که جز خداوند [[ربوبیت تشریعی]] هیچ‌کسی را نپذیرند: {{متن قرآن|قُلْ يَا أَهْلَ الْكِتَابِ تَعَالَوْا إِلَى كَلِمَةٍ سَوَاءٍ بَيْنَنَا وَبَيْنَكُمْ أَلَّا نَعْبُدَ إِلَّا اللَّهَ وَلَا نُشْرِكَ بِهِ شَيْئًا وَلَا يَتَّخِذَ بَعْضُنَا بَعْضًا أَرْبَابًا مِنْ دُونِ اللَّهِ فَإِنْ تَوَلَّوْا فَقُولُوا اشْهَدُوا بِأَنَّا مُسْلِمُونَ}}<ref>«بگو: ای اهل کتاب! بیایید بر کلمه‌ای که میان ما و شما برابر است هم‌داستان شویم که: جز خداوند را نپرستیم و چیزی را شریک او ندانیم و یکی از ما، دیگری را به جای خداوند، به خدایی نگیرد پس اگر روی گرداندند بگویید: گواه باشید که ما مسلمانیم» سوره آل عمران، آیه ۶۴.</ref> آنان با آنکه می‌دیدند دانشمندانشان با [[جعل]] و [[تحریف]] از [[مردم]] [[رشوه]] می‌گیرند از آنان فاصله نگرفتند.<ref>[[علی نصیری|نصیری، علی]]، [[اهل کتاب - نصیری (مقاله)|مقاله "اهل کتاب"]]، [[دائرة المعارف قرآن کریم ج۵ (کتاب)|دائرة المعارف قرآن کریم]]، ج۵.</ref>

===ناهمدل بودن===

[[اهل کتاب]] به ویژه [[یهودیان]] بیشتر از در [[مکر]] و [[نیرنگ]] با [[مسلمانان]] درمی‌آمدند و از روبه‌رو شدن با آنان در صفوف [[کارزار]] اجتناب کرده، اگر هم تن به [[جنگ]] می‌دادند از درون قلعه‌ها و بالای [[برج]] و باروهای مستحکم با پرتاب سنگ و [[تیراندازی]] به [[نبرد]] می‌پرداختند. آنان بر خلاف ظاهر که [[متحد]] و یکپارچه به نظر می‌آمدند به سبب [[اختلاف]] در [[انگیزه]] و [[هدف]]، با یکدیگر همدل و همراه نبودند: {{متن قرآن|لَا يُقَاتِلُونَكُمْ جَمِيعًا إِلَّا فِي قُرًى مُحَصَّنَةٍ أَوْ مِنْ وَرَاءِ جُدُرٍ بَأْسُهُمْ بَيْنَهُمْ شَدِيدٌ تَحْسَبُهُمْ جَمِيعًا وَقُلُوبُهُمْ شَتَّى ذَلِكَ بِأَنَّهُمْ قَوْمٌ لَا يَعْقِلُونَ}}<ref>«همگی با شما جنگ نمی‌کنند جز در آبادی‌هایی که بارو دارد یا از پس دیوارها (ی دژ)، جنگشان  میان خودشان سخت است؛ تو آنان را همراه هم می‌یابی اما دل‌هاشان از هم جداست و این بدان روست که گروهی نابخردند» سوره حشر، آیه ۱۴.</ref>.<ref>علی نصیری|نصیری، علی، اهل کتاب - نصیری (مقاله)|مقاله "اهل کتاب"، دائرة المعارف قرآن کریم ج۵ (کتاب)|دائرة المعارف قرآن کریم، ج۵.</ref>