اشراط الساعة در قرآن: تفاوت میان نسخه‌ها

#[[درهم]] کوبیده می‌شود: {{متن قرآن|وَحُمِلَتِ الْأَرْضُ وَالْجِبَالُ فَدُكَّتَا دَكَّةً وَاحِدَةً}}<ref>«و زمین و کوه‌ها را فرا بردارند و یکباره در هم کوبند» سوره حاقه، آیه ۱۴.</ref>

#به‌صورت توده‌ای از شن‌های متراکم در می‌آید: {{متن قرآن|يَوْمَ تَرْجُفُ الْأَرْضُ وَالْجِبَالُ وَكَانَتِ الْجِبَالُ كَثِيبًا مَهِيلًا}}<ref>«روزی که زمین و کوه‌ها به لرزه درآیند و کوه‌ها توده‌ای از ریگ روان باشند» سوره مزمل، آیه ۱۴.</ref>

#غبارهای پراکنده به شکل پشم‌های حلاّجی شده که با تندباد حرکت کند و تنها رنگی از آنها در [[آسمان]] دیده شود در می‌آید: {{متن قرآن|وَتَكُونُ الْجِبَالُ كَالْعِهْنِ الْمَنْفُوشِ}}<ref>«و کوه‌ها چون پشم رنگارنگ زده‌اند،» سوره قارعة، آیه ۵.</ref>

#سرانجام از کوه‌ها شبح یک سراب در بیابان خشک می‌ماند: {{متن قرآن|وَسُيِّرَتِ الْجِبَالُ فَكَانَتْ سَرَابًا}}<ref>«و کوه‌ها را روانه گردانند و چون سراب باشند» سوره نبأ، آیه ۲۰.</ref> و با از بین رفتن کامل کوه‌ها ناهمواری‌های [[زمین]] از میان می‌رود: {{متن قرآن|فَيَذَرُهَا قَاعًا صَفْصَفًا}}<ref>«آنگاه آن  را چون هامونی هموار وا می‌گذارد؛» سوره طه، آیه ۱۰۶.</ref>، {{متن قرآن|لَا تَرَى فِيهَا عِوَجًا وَلَا أَمْتًا}}<ref>«که در آن هیچ پستی و بلندی نمی‌بینی» سوره طه، آیه ۱۰۷.</ref> برخی گفته‌اند: مراد از بدل شدن کوه‌ها به سراب، انعدام کوه‌ها و [[باطل]] شدن [[حقیقت]] آنهاست. به این ترتیب آن کوههای [[استوار]] که حقایقی دارای جِرمی بس بزرگ و نیرومند بود و طوفانها نمی‌توانست آنها را حرکت دهد به سرابی باطل تبدیل می‌شود که هیچ حقیقتی ندارد<ref>المیزان، ج ۲۰، ص ۱۶۶ ـ ۱۶۷. </ref>.<ref>[[علی نصیری|نصیری، علی]]، [[اشراط الساعه (مقاله)|مقاله "اشراط الساعه"]]، [[دائرة المعارف قرآن کریم ج۳ (کتاب)|دائرة المعارف قرآن کریم ج۳]]، ص ج۳.</ref>

=== دگرگونی دریاها===

دگرگونی دریاها در [[قرآن]] با دو واژه "تسجیر": (برافروخته شدن) {{متن قرآن|وَإِذَا الْبِحَارُ سُجِّرَتْ}}<ref>«و آنگاه که دریاها برجوشند» سوره تکویر، آیه ۶.</ref> و "تفجیر" (منفجر شدن): {{متن قرآن|وَإِذَا الْبِحَارُ فُجِّرَتْ}}<ref>«و هنگامی که دریاها روان گردند و به هم پیوندند،» سوره انفطار، آیه ۳.</ref> بیان شده است. در معنای این دو واژه نظرات گوناگونی ارائه شده است؛ مانند: به هم [[پیوستن]] آبهای [[زمین]] و پر شدن و یکی شدن دریاها، <ref>مجمع‌ البیان، ج ۱۰، ص۶۷۴، ۶۸۱؛ التحریر والتنویر، ج ۳۰، ص ۱۴۳، ۱۷۱ ـ ۱۷۲. </ref> خشک شدن دریاها و برافروخته شدن و [[آتش]] گرفتن دریاها. <ref>جامع‌البیان، مج ۱۵، ج ۳۰، ص ۸۶؛ التفسیر الکبیر، ج ۳۱، ص ۶۸؛ پیام قرآن، ج ۶، ص ۳۱. </ref> برخی گفته‌اند: دریاها با متلاشی شدن کوهها در میان آنها پر می‌شود و آب سراسر خشکی را فرا می‌گیرد. <ref>پیام قرآن، ج ۶، ص ۳۱. </ref> برخی دیگر احتمال داده‌اند که بر اثر زمین لرزه و آتشفشانها آب دریاها با مواد مذاب زمین که در حال جوشش است برخورد کرده، دچار برافروختگی شود یا به واسطه [[سقوط]] پاره‌های [[ستارگان]] [[آسمان]] که هنوز خاموش نشده و افتادن آنها، دریاها به حالت جوشش درآید <ref>به سوی جهان ابدی، ص ۳۴۴. </ref>. برخی [[مفسران]] بر افروختن و سوختن آب دریاها را به سبب تجزیه شدن دو عنصر آب، یعنی اکسیژن و هیدروژن و سوختن آنها دانسته <ref> فی ظلال القرآن، ج ۶، ص ۳۸۴۶. </ref> و با این دیدگاه به دنبال ارائه [[تفسیری]] [[علمی]] از این رخداد برآمده‌اند.