←جستارهای وابسته
| خط ۲۲۷: | خط ۲۲۷: | ||
ثالثاً: اگرچه لفظ حکمت در آیات دوازده‌گانه مذکور مشترک لفظی است؛ اما در مفهوم و در معنا با هم تفاوت دارند. لذا ما این تفاوت در معنا و مفهوم را با [[استعانت]] از [[پروردگار]] لطیف و [[حکیم]]، زیر عنوان: “معانی و مفاهیم حکمت”، بررسی و تحقیق می‌کنیم.<ref>[[عبدالنبی امامی|امامی، عبدالنبی]]، [[فرهنگ قرآن ج۱ (کتاب)|فرهنگ قرآن ج۱]]، ص ۶۵۸.</ref> | ثالثاً: اگرچه لفظ حکمت در آیات دوازده‌گانه مذکور مشترک لفظی است؛ اما در مفهوم و در معنا با هم تفاوت دارند. لذا ما این تفاوت در معنا و مفهوم را با [[استعانت]] از [[پروردگار]] لطیف و [[حکیم]]، زیر عنوان: “معانی و مفاهیم حکمت”، بررسی و تحقیق می‌کنیم.<ref>[[عبدالنبی امامی|امامی، عبدالنبی]]، [[فرهنگ قرآن ج۱ (کتاب)|فرهنگ قرآن ج۱]]، ص ۶۵۸.</ref> | ||
==معانی و مفاهیم حکمت به ترتیب [[آیات]] [[مصحف]]== | |||
===معنا و مفهوم اوّل حکمت=== | |||
یکی از معانی و مفاهیم حکمت، خیر کثیری است که از جانب [[خدای تعالی]] بر [[پیامبران الهی]] نازل می‌گردد، و با آن، [[بعثت]] حاصل می‌شود، و در پرتو نورانیتش، آیات [[وحی]] [[تلاوت]] گردیده و کتاب خدای تعالی [[تعلیم]] داده می‌شود: {{متن قرآن|رَبَّنَا وَابْعَثْ فِيهِمْ رَسُولًا مِنْهُمْ يَتْلُو عَلَيْهِمْ آيَاتِكَ وَيُعَلِّمُهُمُ الْكِتَابَ وَالْحِكْمَةَ وَيُزَكِّيهِمْ إِنَّكَ أَنْتَ الْعَزِيزُ الْحَكِيمُ}}. | |||
حکمت خیر کثیری است که خدای تعالی بر [[پیامبر]] نازل می‌کند: {{متن قرآن|يُؤْتِي الْحِكْمَةَ مَنْ يَشَاءُ وَمَنْ يُؤْتَ الْحِكْمَةَ فَقَدْ أُوتِيَ خَيْرًا كَثِيرًا}}<ref>«به هر که خواهد فرزانگی می‌بخشد و هر که را فرزانگی دهند به راستی خیری فراوان داده‌اند؛ و جز خردمندان در یاد نمی‌گیرند» سوره بقره، آیه ۲۶۹.</ref>، و {{متن قرآن|وَأَنْزَلَ اللَّهُ عَلَيْكَ الْكِتَابَ وَالْحِكْمَةَ}}<ref>«و خداوند کتاب و فرزانگی بر تو فرو فرستاد» سوره نساء، آیه ۱۱۳.</ref>.<ref>[[عبدالنبی امامی|امامی، عبدالنبی]]، [[فرهنگ قرآن ج۱ (کتاب)|فرهنگ قرآن ج۱]]، ص ۶۶۰.</ref> | |||
===معنا و مفهوم دوّم حکمت=== | |||
یکی از معانی و مفاهیم حکمت، [[علم]] به خیر [[کثیر]] است؛ یعنی علم به آنچه در [[کتب آسمانی]] آمده از: [[حلال و حرام]]، [[معارف الهیه]]، علم به [[توحید]] و [[عدل الهی]] و علم به [[اخلاق فاضله]]: {{متن قرآن|وَيُعَلِّمُهُ الْكِتَابَ وَالْحِكْمَةَ وَالتَّوْرَاةَ وَالْإِنْجِيلَ}}، {{متن قرآن|وَإِذْ عَلَّمْتُكَ الْكِتَابَ وَالْحِكْمَةَ وَالتَّوْرَاةَ وَالْإِنْجِيلَ}}.<ref>[[عبدالنبی امامی|امامی، عبدالنبی]]، [[فرهنگ قرآن ج۱ (کتاب)|فرهنگ قرآن ج۱]]، ص ۶۶۰.</ref> | |||
===معنا و مفهوم سوم حکمت=== | |||
یکی از معانی و مفاهیم حکمت، اعطای [[فضل]] و [[رحمت الهی]] به پیامبر{{صل}} و [[آل]] او{{عم}} این است که سبب حصول [[فهم]] حقایق امور و [[قضا]] در آنان شده، و اعطای این فضل و [[رحمت]] به آنها، مورد [[حسادت]] [[دشمنان]] است: {{متن قرآن|أَمْ يَحْسُدُونَ النَّاسَ عَلَى مَا آتَاهُمُ اللَّهُ مِنْ فَضْلِهِ فَقَدْ آتَيْنَا آلَ إِبْرَاهِيمَ الْكِتَابَ وَالْحِكْمَةَ وَآتَيْنَاهُمْ مُلْكًا عَظِيمًا}}. | |||
خدای تعالی هر که را بخواهد، به او حکمت اعطا می‌کند، و به هر که حکمت اعطا کند، خیر کثیری را به او اعطا نموده است: {{متن قرآن|يُؤْتِي الْحِكْمَةَ مَنْ يَشَاءُ وَمَنْ يُؤْتَ الْحِكْمَةَ فَقَدْ أُوتِيَ خَيْرًا كَثِيرًا}}<ref>«به هر که خواهد فرزانگی می‌بخشد و هر که را فرزانگی دهند به راستی خیری فراوان داده‌اند؛ و جز خردمندان در یاد نمی‌گیرند» سوره بقره، آیه ۲۶۹.</ref>. | |||
اعطای [[فضل]] و [[رحمت]] [[خدای تعالی]] باید [[شادمانی]] و [[فرح]] آورد (نه این که [[حسادت]] را برانگیزد): {{متن قرآن|قُلْ بِفَضْلِ اللَّهِ وَبِرَحْمَتِهِ فَبِذَلِكَ فَلْيَفْرَحُوا هُوَ خَيْرٌ مِمَّا يَجْمَعُونَ}}<ref>«بگو: به بخشش خداوند و به بخشایش وی- آری، به آن- باید شاد گردند، این از آنچه فراهم می‌آورند بهتر است» سوره یونس، آیه ۵۸.</ref>. | |||
در [[روایت]] [[حمران بن اعین]] و [[ابی جعفر أحول]] از [[ابی عبدالله]]، [[امام صادق]]{{ع}}، می‌خوانیم که در [[تفسیر]] قوله تعالی: {{متن قرآن|فَقَدْ آتَيْنَا آلَ إِبْرَاهِيمَ الْكِتَابَ}}، آن بزرگوار فرمود: {{متن حدیث|النُّبُوَّةُ}}، و در تفسیر قوله تعالی: {{متن قرآن|و الحکمة}}، هم آن بزرگوار فرمود: {{متن حدیث|الْفَهْمَ وَ الْقَضَاءَ}}<ref>نورالثقلین، ج۱، ص۴۹۱، ح۳۰۳؛ برهان، ص۲۳۲.</ref>.<ref>[[عبدالنبی امامی|امامی، عبدالنبی]]، [[فرهنگ قرآن ج۱ (کتاب)|فرهنگ قرآن ج۱]]، ص ۶۶۰.</ref> | |||
== جستارهای وابسته == | == جستارهای وابسته == | ||