اشراط الساعة در قرآن: تفاوت میان نسخه‌ها

اشراط جمع "شَرَط" به معنای [[نشانه]]<ref>النهایه، ج ۲، ص ۴۶۰؛ لسان‌العرب، ج ۷، ص ۸۲؛ مفردات، ص۴۵۰، "شرط".</ref> یا ابتدای شی‌ء است <ref>تاج العروس، ج ۱۰، ص ۳۰۶، "شرط".</ref> و [[ساعت]] به جزئی از اجزای شبانه [[روز]] گفته می‌شود <ref>لسان‌العرب، ج ۶، ص ۴۳۱، "سعی".</ref> و مقصود از آن در اینجا [[قیامت]] است،<ref>التبیان، ج ۹، ص ۲۹۹؛ مجمع‌البیان، ج ۹، ص ۱۵۴.</ref> بنابراین، مراد از [[اشراط الساعه]] نشانه‌هایی است که پیش از قیامت یا [[در آستانه ظهور]] قیامت، واقع می‌شود. برخی گفته‌اند: ساعت به معنای [[زمان]] محدود، و منظور از "[[الساعه]]" در [[آیات قرآن]]، زمان [[مرگ]] است ـ که قیامت شخصی افراد است ـ و مراد از اشراط الساعه نشانه‌های زمان مرگ و [[ظهور]] آثار [[ضعف]] و [[سستی]] در [[بدن]] و قوای آن است. <ref>التحقیق، ج۵، ص۲۶۲ ـ ۲۶۴؛ ج۶، ص۴۰، "سعی".</ref> واژه اشراط در [[قرآن]] فقط یک بار و به‌صورت اضافه به [[ضمیر]] قیامت به کار رفته است: {{متن قرآن|فَهَلْ يَنْظُرُونَ إِلَّا السَّاعَةَ أَنْ تَأْتِيَهُمْ بَغْتَةً فَقَدْ جَاءَ أَشْرَاطُهَا فَأَنَّى لَهُمْ إِذَا جَاءَتْهُمْ ذِكْرَاهُمْ}}<ref>«پس آیا جز چشم به راه رستخیزند که ناگهان بر آنان فرا می‌رسد؟ و به راستی نشانه‌های آن در رسیده است و چون به سراغشان بیاید یادکردشان، آنان را چگونه سود خواهد داشت؟» سوره محمد، آیه ۱۸.</ref> و طبق دیدگاه بسیاری از [[مفسران]] به استناد روایتی از [[رسول اکرم]]{{صل}} که [[بعثت]] خود و قیامت را مانند دو انگشت [[شهادت]] و میانی دانسته، یکی از اشراط، [[بعثت پیامبر]]{{صل}} است. <ref>روح‌المعانی، مج ۱۴، ج ۲۶، ص ۸۰ ـ ۸۱؛ التحریر و التنویر، ج ۲۶، ص ۱۰۹.</ref> مفسران، برخی از [[تحولات اجتماعی]] و همچنین [[فروپاشی]] [[نظام طبیعت]] و [[درهم]] پیچده شدن و تبدیل [[آسمان]] و [[زمین]] [[پیش از ظهور]] قیامت را که در [[آیات]] گوناگونی به آنها اشاره شده، از [[نشانه‌های قیامت]] دانسته‌اند. <ref>المیزان، ج ۲۰، ص ۱۶۲؛ التفسیر الکبیر، ج ۳۰، ص ۲۱۹ ـ ۲۲۰.</ref> در [[روایات]] نیز بر تحولات اجتماعی و دگرگونی‌های کیهانی که پیش از قیامت واقع می‌شود عنوان اشراط‌الساعه اطلاق شده است<ref>بحارالانوار، ج ۶، ص ۲۹۵ ـ ۳۱۶.</ref>. بر این اساس می‌توانیم اشراط الساعه را سلسله‌ای از حوادث [[اجتماعی]] و طبیعی بدانیم که از زمان [[بعثت رسول اکرم]]{{صل}} آغاز، و تا [[فروپاشی]] کامل [[نظام طبیعت]] ادامه می‌یابد و همه آنها را می‌توان نشانه‌هایی از [[ظهور]] [[قیامت]] دانست.

درباره تقسیم‌بندی [[اشراط الساعه]] میان [[صاحب نظران]] [[اختلاف]] است؛ [[آلوسی]] آنها را به نشانه‌های موسّع که دنیا [[پس از ظهور]] آنها مدتی طولانی ادامه دارد، مانند افزایش [[تبهکاران]]، و نشانه‌های مضیّق که دنیا پس از ظهور آنها عمری کوتاه دارد، مانند [[ظهور مهدی]] و فرود آمدن عیسی{{ع}} تقسیم کرده است. <ref>روح‌المعانی، مج ۱۴، ج ۲۵، ص ۸۱. </ref> برخی این [[نشانه‌ها]] را به سه دسته تقسیم کرده‌اند: