اسارت در فقه سیاسی: تفاوت میان نسخه‌ها
←منابع
بدون خلاصۀ ویرایش |
(←منابع) |
||
| خط ۱۴: | خط ۱۴: | ||
*به هر فرد یا چیزی که گرفتار آمده باشد یا در بند باشد، اگرچه با طناب بسته نشده باشد، [[اسیر]] می‌گویند <ref>حسین راغب اصفهانی، مفردات الفاظ القرآن، ص۱۷. خلیل بن احمد فراهیدی، کتاب العین، ج۱، ص۸۲.</ref>. [[اسارت]] یعنی اخذ به [[قدرت]] و گرفتارکردن به [[زور]]<ref>احمد بن یوسف سمین حلبی، عمدة الحفاظ، ج۱، ص۸۹.</ref>؛ البته اسارت به گرفتارآمدن در [[جنگ]] اطلاق شده و از دیدگاه [[قرآن کریم]] [[اسیر جنگی]] در [[امان]] است و به [[فدیه]] یا [[منت]] [[آزاد]] می‌گردد: {{متن قرآن|فَشُدُّوا الْوَثَاقَ فَإِمَّا مَنًّا بَعْدُ وَإِمَّا فِدَاءً}}<ref>«اسیر بگیرید و از آن پس یا منّت بگذارید (و آزادشان کنید) و یا سربها بگیرید» سوره محمد، آیه ۴.</ref>. | *به هر فرد یا چیزی که گرفتار آمده باشد یا در بند باشد، اگرچه با طناب بسته نشده باشد، [[اسیر]] می‌گویند <ref>حسین راغب اصفهانی، مفردات الفاظ القرآن، ص۱۷. خلیل بن احمد فراهیدی، کتاب العین، ج۱، ص۸۲.</ref>. [[اسارت]] یعنی اخذ به [[قدرت]] و گرفتارکردن به [[زور]]<ref>احمد بن یوسف سمین حلبی، عمدة الحفاظ، ج۱، ص۸۹.</ref>؛ البته اسارت به گرفتارآمدن در [[جنگ]] اطلاق شده و از دیدگاه [[قرآن کریم]] [[اسیر جنگی]] در [[امان]] است و به [[فدیه]] یا [[منت]] [[آزاد]] می‌گردد: {{متن قرآن|فَشُدُّوا الْوَثَاقَ فَإِمَّا مَنًّا بَعْدُ وَإِمَّا فِدَاءً}}<ref>«اسیر بگیرید و از آن پس یا منّت بگذارید (و آزادشان کنید) و یا سربها بگیرید» سوره محمد، آیه ۴.</ref>. | ||
*امروزه بر اساس [[قوانین بین‌المللی]]، اسیر جنگی فردی است که در جنگ به دست [[دولت متخاصم]] اسیر و [[زندانی]] شود. [[زندانی جنگی]] را نباید به [[قتل]] رساند؛ بلکه باید درباره وی [[انسان دوستی|رفتاری انسانی]] معمول داشت؛ همچنین می‌توان او را به کاری وادار کرد که با [[عملیات نظامی]] رابطه‌ای نداشته باشد <ref>علی‌اکبر آقابخشی و مینو افشاری‌راد، فرهنگ علوم سیاسی، ص۳۴۰.</ref><ref>[[عبدالله نظرزاده|نظرزاده، عبدالله]]، [[فرهنگ اصطلاحات و مفاهیم سیاسی قرآن کریم (کتاب)|فرهنگ اصطلاحات و مفاهیم سیاسی قرآن کریم]]، ص:۸۷.</ref>. | *امروزه بر اساس [[قوانین بین‌المللی]]، اسیر جنگی فردی است که در جنگ به دست [[دولت متخاصم]] اسیر و [[زندانی]] شود. [[زندانی جنگی]] را نباید به [[قتل]] رساند؛ بلکه باید درباره وی [[انسان دوستی|رفتاری انسانی]] معمول داشت؛ همچنین می‌توان او را به کاری وادار کرد که با [[عملیات نظامی]] رابطه‌ای نداشته باشد <ref>علی‌اکبر آقابخشی و مینو افشاری‌راد، فرهنگ علوم سیاسی، ص۳۴۰.</ref><ref>[[عبدالله نظرزاده|نظرزاده، عبدالله]]، [[فرهنگ اصطلاحات و مفاهیم سیاسی قرآن کریم (کتاب)|فرهنگ اصطلاحات و مفاهیم سیاسی قرآن کریم]]، ص:۸۷.</ref>. | ||
==اسارت در فقه سیاسی اسلام== | |||
اگر کسی از [[کفّار]] [[محارب]] و در حال [[جنگ]]، پیش از پایان جنگ [[اسیر]] شود و [[اسلام]] را نپذیرد، کشته خواهد شد و [[زن]] و بچه آنان تحت [[سرپرستی]] و قیمومت [[جامعه اسلامی]] در خواهد آمد و اگر پس از پایان جنگ، مردانشان اسیر شوند، کشتنشان جایز نیست؛ [[پیشوا]] و [[امام]] [[مسلمانان]] مختار است که او را در [[خدمت]] [[مسلمین]] نگاه دارد و یا اینکه با اخذ فدیه و غرامت [[جنگی]]، [[آزاد]] سازد<ref>تبصرة المتعلمین، ص۸۲.</ref>. | |||
[[پیامبر اسلام]] در یکی از [[جنگ‌ها]]، سواد [[آموختن]] ده نفر [[مسلمان]] بی‌سواد را به عنوان فدیه و غرامت جنگی [[اسیران]] کفّار قرار داد و پس از [[تعلیم]]، آزاد شدند. | |||
[[خداوند متعال]] در [[قرآن شریف]] درباره اسرای جنگی به مسلمانان چنین می‌فرماید: “پس (شما [[مؤمنان]]) چون (در میدان جنگ) با [[کافران]] [[روبه]] رو شوید گردن‌هایشان را بزنید تا آنان را از پای در آورید (و به کلی [[تسلیم]] و مغلوب سازید) پس از آن، اسیران جنگ را محکم به بند بکشید تا بعدا آزاد گردانید یا [[فدا]] گیرید تا (در نتیجه) جنگ سختی‌های خود را فرو گذارد (تا کافران تسلیم شوند و جنگ خاتمه یابد یا همه [[ایمان]] آورند و جنگ از [[جهان]] برافتد) این [[حکم]] فعلی است و اگر [[خدا]] می‌خواست از کافران [[انتقام]] می‌کشید و...”<ref>{{متن قرآن|فَإِذَا لَقِيتُمُ الَّذِينَ كَفَرُوا فَضَرْبَ الرِّقَابِ حَتَّى إِذَا أَثْخَنْتُمُوهُمْ فَشُدُّوا الْوَثَاقَ فَإِمَّا مَنًّا بَعْدُ وَإِمَّا فِدَاءً حَتَّى تَضَعَ الْحَرْبُ أَوْزَارَهَا ذَلِكَ وَلَوْ يَشَاءُ اللَّهُ لَانْتَصَرَ مِنْهُمْ وَلَكِنْ لِيَبْلُوَ بَعْضَكُمْ بِبَعْضٍ وَالَّذِينَ قُتِلُوا فِي سَبِيلِ اللَّهِ فَلَنْ يُضِلَّ أَعْمَالَهُمْ}} «پس هرگاه با کافران (حربی) روبه‌رو شدید (آنان را) گردن بزنید تا چون آنها را از توان انداختید اسیر بگیرید و از آن پس یا منّت بگذارید (و آزادشان کنید) و یا سربها بگیرید تا جنگ، به پایان آید، (فرمان خداوند) چنین است و اگر خدا می‌خواست از آنان انتقام می‌گرفت لیک (نگرفت) تا شما را به یکدیگر بیازماید و آنان که در راه خداوند کشته شدند هرگز (خداوند) کارهایشان را بیراه نمی‌سازد» سوره محمد، آیه ۴.</ref>.<ref>[[ابوالفضل شکوری|شکوری، ابوالفضل]]، [[فقه سیاسی اسلام (کتاب)|فقه سیاسی اسلام]]، ص ۳۷۸.</ref> | |||
==منابع== | ==منابع== | ||
# [[پرونده:1379779.jpg|22px]] [[عبدالله نظرزاده|نظرزاده، عبدالله]]، [[فرهنگ اصطلاحات و مفاهیم سیاسی قرآن کریم (کتاب)|'''فرهنگ اصطلاحات و مفاهیم سیاسی قرآن کریم''']] | |||
# [[پرونده:1100676.jpg|22px]] [[ابوالفضل شکوری|شکوری، ابوالفضل]]، [[فقه سیاسی اسلام (کتاب)|'''فقه سیاسی اسلام''']] | |||
==پانویس== | ==پانویس== | ||