تکبر در قرآن: تفاوت میان نسخه‌ها

[[متکبران]] در برابر [[انفاق]]، به بخل و به جای [[قدردانی]] از نعمت به کتمان آن [[فرمان]] می‌‌دهند: «... اِنَّ اللّهَ لا یُحِبُّ مَن کانَ مُختالاً فَخورا * اَلَّذینَ یَبخَلونَ و یَأمُرونَ النّاسَ بِالبُخلِ و یَکتُمونَ ما ءاتهُمُ اللّهُ مِن فَضلِهِ.»... ([[نساء]] / ۴، ۳۶ و ۳۷)<ref>جامع البیان، ج ۵، ص ۱۱۹؛ تفسیر قرطبی، ج ۵، ص ۱۲۵ - ۱۲۶؛ المیزان، ج ۴، ص ۳۵۵. </ref> [[مختال]] به معنای گرفتار خُیَلاء یعنی [[تکبر]] براساس [[فضیلت]] موهوم است <ref>المیزان، ج ۱۶، ص ۲۱۹. </ref> و فَخُور نیز کسی است که [[مناقب]] و خوی‌های خود را از [[راه]] [[کبر]] و [[خودنمایی]] برمی شمارد.<ref>نثر طوبی، ج ۲، ص ۲۴۸، «فخر».</ref> گفته شده: از آنجا که [[متکبر]]، با [[نعمت‌های الهی]] مانند اموالی که به او [[عنایت]] شده بر دیگران [[تکبّر]] میورزد برای تداوم بخشیدن به تکبّر خویش، با بخل تلاش می‌‌کند اموالش را [[حفظ]] کند و آن گاه که می‌‌بیند انفاق کنندگان، نزد [[مردم]] [[شهرت]] و موقعیت پیدا می‌‌کنند، آنان را نیز به بخل [[دعوت]] می‌‌کند و هرگاه تحت تأثیر [[افکار]] عمومی مجبور به انفاق شود، برای حفظ اموالش آنها را پنهان کرده، به [[فقر]] [[تظاهر]] می‌‌کند.<ref>من هدی القرآن، ج ۲، ص ۸۰ـ ۸۱. </ref> برخی گفته اند: مختال متکبّری است که اثر کبر او در حرکات و اعمالش ظاهر می‌‌شود و فخور متکبری که اثر کبرش در گفتار وی آشکار می‌‌شود.<ref>تفسیر المنار، ج ۵، ص ۹۵. </ref><ref>[[سید رضا اسحاق‌نیا تربتی|اسحاق‌نیا تربتی، سید رضا]]؛ [[تکبر (مقاله)|مقاله «تکبر»]]؛ [[دائرة المعارف قرآن کریم ج۸ (کتاب)|دائرة المعارف قرآن کریم]]، ج۸.</ref>