افزایش علم معصوم در قرآن: تفاوت میان نسخه‌ها

[[خداوند]] بالذات احاطه بر [[اعمال]] و [[رفتار]] آشکار و [[نهان]] [[انسان‌ها]] دارد. انسان‌ها نه [[قدرت]] بر چنین کاری دارند که اعمال و رفتار همه [[امت اسلامی]] تا [[قیامت]] را ببینند ونه [[علم لازم]] را دارند. بر فرض همه اینها را داشته باشند، از طرف [[خدا]] [[مأذون]] برای این کار نیستند. [[سلطه]] بر [[بندگان]]، تنها از آن خدا است و هیچ بشری بر بشردیگرحق [[سلطنت]] ندارد، مگر آن‌که خداوند چنین اذنی برای فردی صادر کند. از این‌رو هم [[اذن الهی]] برای این کار لازم است و هم ضروری است که خداوند ابزار و شرایط آن را برای هر فردی که می‌خواهد چنین مقامی را به وی [[عطا]] کند، فراهم آورد. از طرفی همه امت نمی‌توانند شاهد بر همه امت باشند. از این‌رو اصطفای خداوند مهم‌ترین صفتی است که شخص باید حائز آن باشد. خداوند از بین امت افراد معدودی که [[شایسته]] این [[مقام]] هستند را انتخاب می‌کند و ابزار و ملزومات آن را نیز در [[اختیار]] آنان قرار می‌دهد؛ این افراد را توسط [[پیامبر]] به [[امت]] معرفی می‌کند. از این‌رو شخصی که ادعا می‌شود فردی از عنوان “مؤمنان” است، باید نصّی مبنی بر اصطفای [[الهی]] در دست داشته باشد.<ref>[[محمد تقی یارمحمدیان|یارمحمدیان، محمد تقی]]، [[ازدیاد علم امام از دیدگاه کتاب و سنت (کتاب)|ازدیاد علم امام از دیدگاه کتاب و سنت]]، ص ۶۳.</ref>