اثبات امامت: تفاوت میان نسخهها
←معناشناسی امامت
برچسبها: ویرایش همراه ویرایش از وبگاه همراه |
|||
خط ۹: | خط ۹: | ||
'''امام''' به معنای [[پیشوا]] است. کلمه پیشوا در [[فارسی]]، درست ترجمه تحتاللّفظی کلمه امام است در [[عربی]]. خود کلمه امام یا پیشوا مفهوم مقدسی ندارد. پیشوا یعنی کسی که پیشرو است. عدّهای تابع و پیرو او هستند اعم از آنکه آن پیشوا [[عادل]] و [[راه]] یافته و درست رو باشد یا [[باطل]] و [[گمراه]] باشد. [[قرآن]] هم کلمه امام را در هر دو مورد اطلاق کرده است. پس کلمه | '''امام''' به معنای [[پیشوا]] است. کلمه پیشوا در [[فارسی]]، درست ترجمه تحتاللّفظی کلمه امام است در [[عربی]]. خود کلمه امام یا پیشوا مفهوم مقدسی ندارد. پیشوا یعنی کسی که پیشرو است. عدّهای تابع و پیرو او هستند اعم از آنکه آن پیشوا [[عادل]] و [[راه]] یافته و درست رو باشد یا [[باطل]] و [[گمراه]] باشد. [[قرآن]] هم کلمه امام را در هر دو مورد اطلاق کرده است. پس کلمه | ||
==معناشناسی امامت== | ==معناشناسی امامت== | ||
[[امام]] در لغت به کسی گفته میشود که در [[رفتار]] و [[گفتار]] به او [[اقتدا]] میشود<ref>کتاب العین ج ۸ ص ۴۲۸؛ معجم المقاییس اللغة، ج۱، ص۲۸؛ مفردات ألفاظ القرآن، ص۸۷.</ref>، کسی که در امور پیشقدم میشود<ref>معجم المقاییس اللغة، ج۱، ص: ۲۸.</ref>، همچنین به [[الگو]] و نمونه هم امام گفته میشود<ref>لسان العرب، ج۱۲، ص: ۲۵.</ref>. | |||
امام یعنی پیشوا<ref>امامت و رهبری، ص۴۶.</ref>. یعنی آن کسی که قرآن میگوید [با [[انتصاب]] او] من [[دین]] را تکمیل کردم و نیز میدانیم که جزئیات مسائل در قرآن نیست و [[حقیقت اسلام]] نزد اوست<ref>امامت و رهبری، ص۱۹۸.</ref>. | امام یعنی پیشوا<ref>امامت و رهبری، ص۴۶.</ref>. یعنی آن کسی که قرآن میگوید [با [[انتصاب]] او] من [[دین]] را تکمیل کردم و نیز میدانیم که جزئیات مسائل در قرآن نیست و [[حقیقت اسلام]] نزد اوست<ref>امامت و رهبری، ص۱۹۸.</ref>. | ||
امام یعنی همان [[حاکم]] میان [[مسلمین]]، فردی از افراد مسلمین که باید او را برای [[حکومت]] [[انتخاب]] کنند<ref>امامت و رهبری، ص۱۶۳.</ref>. امام یعنی کارشناس امر دین، کارشناسی [[حقیقی]] که به [[گمان]] و [[اشتباه]] نیفتد و [[خطا]] برایش رخ ندهد<ref>امامت و رهبری، ص۹۴-۹۵.</ref>. [[شیعه]] امام را در چنین مقامی تلقی میکند که [[حافظ]] و [[نگهبان شریعت]] و [[مرجع]] [[مردم]] برای شناساندن [[اسلام]] است<ref>امامت و رهبری، ص۹۶.</ref>. امام یعنی [[رهبر]]<ref>حماسه حسینی، جلد دوم، ص۲۴۸.</ref>. غالباً کلمه امام یا [[ائمه]] به [[پیشوایان]] [[عادل]] و [[صالح]] اطلاق میشود و در عرف [[شیعه]] کلمه امام بر پیشوایان بر [[حق]] و [[معصوم]] اطلاق میشود که فقط [[دوازده]] نفرند<ref>مجموعه آثار، ج۳، ص۲۸۴.</ref>. | امام یعنی همان [[حاکم]] میان [[مسلمین]]، فردی از افراد مسلمین که باید او را برای [[حکومت]] [[انتخاب]] کنند<ref>امامت و رهبری، ص۱۶۳.</ref>. امام یعنی کارشناس امر دین، کارشناسی [[حقیقی]] که به [[گمان]] و [[اشتباه]] نیفتد و [[خطا]] برایش رخ ندهد<ref>امامت و رهبری، ص۹۴-۹۵.</ref>. [[شیعه]] امام را در چنین مقامی تلقی میکند که [[حافظ]] و [[نگهبان شریعت]] و [[مرجع]] [[مردم]] برای شناساندن [[اسلام]] است<ref>امامت و رهبری، ص۹۶.</ref>. امام یعنی [[رهبر]]<ref>حماسه حسینی، جلد دوم، ص۲۴۸.</ref>. غالباً کلمه امام یا [[ائمه]] به [[پیشوایان]] [[عادل]] و [[صالح]] اطلاق میشود و در عرف [[شیعه]] کلمه امام بر پیشوایان بر [[حق]] و [[معصوم]] اطلاق میشود که فقط [[دوازده]] نفرند<ref>مجموعه آثار، ج۳، ص۲۸۴.</ref>. | ||
کلمه [[امامت]] همچنانکه در مورد [[پیشوایی]] در اخذ [[معالم دین]] استعمال | کلمه [[امامت]] همچنانکه در مورد [[پیشوایی]] در اخذ [[معالم دین]] استعمال شده است، یعنی امام گفته میشود و مفهومش کسی است که معالم دین را از او باید فرا گرفت<ref>مجموعه آثار، ج۳، ص۲۸۲.</ref>. | ||
امام یعنی کسی که تعلیمات و حقایق [[اسلامی]] را از طریق [[وراثت]] خوب میداند<ref>اسلام مقتضیات زمان، جلد اول، ص۳۷۹.</ref>. [[امامان]] یعنی انسانهایی [[معنوی]] مادون [[پیغمبر]] که از طریقی معنوی اسلام را میدانند و میشناسند و مانند پیغمبر، معصوم از [[خطا]] و [[لغزش]] و گناهند. امام، مرجع قاطعی است که اگر جملهای از او بشنوید نه احتمال خطا در آن میدهید و به احتمال [[انحراف]] عمدی که اسمش میشود [[عصمت]]<ref>امامت و رهبری، ص۷۳.</ref>.<ref>[[محمد علی زکریایی|زکریایی، محمد علی]]، [[فرهنگ مطهر (کتاب)|فرهنگ مطهر]]، ص ۱۲۷.</ref> | امام یعنی کسی که تعلیمات و حقایق [[اسلامی]] را از طریق [[وراثت]] خوب میداند<ref>اسلام مقتضیات زمان، جلد اول، ص۳۷۹.</ref>. [[امامان]] یعنی انسانهایی [[معنوی]] مادون [[پیغمبر]] که از طریقی معنوی اسلام را میدانند و میشناسند و مانند پیغمبر، معصوم از [[خطا]] و [[لغزش]] و گناهند. امام، مرجع قاطعی است که اگر جملهای از او بشنوید نه احتمال خطا در آن میدهید و به احتمال [[انحراف]] عمدی که اسمش میشود [[عصمت]]<ref>امامت و رهبری، ص۷۳.</ref>.<ref>[[محمد علی زکریایی|زکریایی، محمد علی]]، [[فرهنگ مطهر (کتاب)|فرهنگ مطهر]]، ص ۱۲۷.</ref> | ||
در تعریف اصطلاحی امام بین [[شیعه]] و [[اهل سنت]] [[اختلاف]] وجود دارد، اهل سنت [[امامت]] را [[ریاست]] همگانی در [[امور دینی]] و [[دنیایی]] میدانند که همان [[خلافت ظاهری]] است، ولی در نظر شیعه امام [[جانشین پیامبر]] در [[تبلیغ]] [[احکام]]، برپا داشتن [[حدود الهی]]، [[پاسداری از دین]] خداوند و [[تربیت نفوس]] [[بشر]] است؛ در واقع امامت علاوه بر [[شأن]] دنیایی، مقامی [[الهی]] و [[معنوی]] است. چنانچه [[علامه طباطبائی]] در ذیل آیه شریفه 124 سوره بقره [[امامت]] را هدایتگری باطنی و از مقوله رسانیدن به مقصود و مطلوب تفسیر کرده است.<ref>الميزان في تفسير القرآن، ج 1، ص 272-273.</ref>. | |||
==دلایل امامت== | ==دلایل امامت== | ||
[[متکلمان امامیه]] برای اثبات امامت [[ائمه]] {{عم}} به دو دسته [[دلایل]] [[تمسک]] کردهاند: [[دلایل عقلی امامت|دلایل عقلی]] و [[دلایل نقلی امامت|دلایل نقلی]]. | [[متکلمان امامیه]] برای اثبات امامت [[ائمه]] {{عم}} به دو دسته [[دلایل]] [[تمسک]] کردهاند: [[دلایل عقلی امامت|دلایل عقلی]] و [[دلایل نقلی امامت|دلایل نقلی]]. |