آب در قرآن: تفاوت میان نسخه‌ها

در آیات {{متن قرآن|وَهُوَ الَّذِي أَرْسَلَ الرِّيَاحَ بُشْرًا بَيْنَ يَدَيْ رَحْمَتِهِ وَأَنزَلْنَا مِنَ السَّمَاء مَاء طَهُورًا  لِنُحْيِيَ بِهِ بَلْدَةً مَّيْتًا وَنُسْقِيَهُ مِمَّا خَلَقْنَا أَنْعَامًا وَأَنَاسِيَّ كَثِيرًا  وَلَقَدْ صَرَّفْنَاهُ بَيْنَهُمْ لِيَذَّكَّرُوا فَأَبَى أَكْثَرُ النَّاسِ إِلاَّ كُفُورًا }}<ref>«و اوست که بادها را نویدبخشی پیشاپیش رحمت خویش  فرستاد و از آسمان، آبی پاک فرو فرستادیم تا با آن سرزمینی مرده را زنده گردانیم و (نیز) آن را به چارپایان و آدمیان بسیاری که آفریده‌ایم بنوشانیم. و آن (قرآن) را میان آنان گوناگون آورده‌ایم تا در یاد گیرند  اما بیشتر مردم جز ناسپاسی را نپذیرفتند» سوره فرقان، آیه ۴۸-۵۰.</ref> با اشاره به [[نزول]] آب طهور از [[آسمان]] و احیای سرزمین‌های مُرده و فراهم کردن آب مورد نیاز دام‌ها و [[انسان‌ها]]، [[مردم]] را به [[یادآوری]] این نعمت [[الهی]] [[دعوت]] می‌کند. در آیات {{متن قرآن|وَهُوَ الَّذِي يُرْسِلُ الرِّيَاحَ بُشْرًا بَيْنَ يَدَيْ رَحْمَتِهِ حَتَّى إِذَا أَقَلَّتْ سَحَابًا ثِقَالاً سُقْنَاهُ لِبَلَدٍ مَّيِّتٍ فَأَنزَلْنَا بِهِ الْمَاء فَأَخْرَجْنَا بِهِ مِن كُلِّ الثَّمَرَاتِ كَذَلِكَ نُخْرِجُ الْمَوْتَى لَعَلَّكُمْ تَذَكَّرُونَ وَالْبَلَدُ الطَّيِّبُ يَخْرُجُ نَبَاتُهُ بِإِذْنِ رَبِّهِ وَالَّذِي خَبُثَ لاَ يَخْرُجُ إِلاَّ نَكِدًا كَذَلِكَ نُصَرِّفُ الآيَاتِ لِقَوْمٍ يَشْكُرُونَ}}<ref>«و اوست که بادها را پیشاهنگ رحمت خویش (باران)، نویددهنده می‌فرستد تا چون ابری بارور را برداشت آن را به سرزمینی بایر برانیم و از آن، آب فرو فشانیم و با آن از هر گونه میوه برآوریم؛ به همین گونه مردگان را بر می‌انگیزیم باشد که پند گیرید و گیاه سرزمین پاک به اذن پروردگارش بیرون می‌آید و از آن (سرزمین) که ناپاک است جز به سختی و کندی  (گیاهی) بیرون نمی‌آید؛ بدین‌گونه آیات را برای گروهی که سپاس می‌گزارند گونه گون می‌آوریم» سوره اعراف، آیه ۵۷-۵۸.</ref> همین بیان، با دعوت مردم به [[سپاس‌گزاری]] از این نعمت همراه شده است. آیه {{متن قرآن|أَفَرَأَيْتُمُ الْمَاء الَّذِي تَشْرَبُونَ أَأَنتُمْ أَنزَلْتُمُوهُ مِنَ الْمُزْنِ أَمْ نَحْنُ الْمُنزِلُونَ لَوْ نَشَاء جَعَلْنَاهُ أُجَاجًا فَلَوْلا تَشْكُرُونَ }}<ref>«آیا آبی را که می‌نوشید، دیده‌اید؟ آیا شما آن را از ابر فرو فرستاده‌اید یا فرو فرستنده ماییم؟ اگر می‌خواستیم آن را تلخاب می‌کردیم پس چرا سپاس نمی‌گزارید؟» سوره واقعه، آیه ۶۸-۷۰.</ref> با دعوت از مخاطبان به [[تدبّر]] در آب [[آشامیدنی]] و تأکید بر اینکه فقط [[خداوند]] آن آب گوارا را از ابر‌ها فرو فرستاده و [[قادر]] است با [[تغییر]] [[نظام حاکم]] بر نزول آب، آنرا به آبی [[شور]] و تلخ تبدیل کند، [[خدا]] را مستحق سپاس‌گزاری دانسته و به [[شکر نعمت]] آب [[تشویق]] کرده است<ref>تفسیر الآیات الکونیّه، ص ۶۰ و ۶۱. </ref>. درآیه {{متن قرآن|وَمَا يَسْتَوِي الْبَحْرَانِ هَذَا عَذْبٌ فُرَاتٌ سَائِغٌ شَرَابُهُ وَهَذَا مِلْحٌ أُجَاجٌ وَمِنْ كُلٍّ تَأْكُلُونَ لَحْمًا طَرِيًّا وَتَسْتَخْرِجُونَ حِلْيَةً تَلْبَسُونَهَا وَتَرَى الْفُلْكَ فِيهِ مَوَاخِرَ لِتَبْتَغُوا مِنْ فَضْلِهِ وَلَعَلَّكُمْ تَشْكُرُونَ}}<ref>«و دو دریا برابر نیستند، این نوشین گواراست که نوشیدنش خوشگوار است و آن شور تلخ؛ از هر یک گوشت تر و تازه می‌خورید و زیوری بیرون می‌کشید که آن را می‌پوشید و کشتی‌ها را در آن می‌نگری که آب شکافند تا از بخشش او (روزی خود را) فرا چنگ آورید و باشد که سپاس گزارید» سوره فاطر، آیه ۱۲.</ref> نیز از دو دریای شور و شیرین و منافع آن دو یاد کرده و غرض از یادآوری این نعمت را [[شکرگزاری]] مردم دانسته است<ref>[[سید محمود دشتی|دشتی، سید محمود]]، [[آب - دشتی (مقاله)|مقاله «آب»]]، [[دائرةالمعارف قرآن کریم ج۱ (کتاب)|دائرةالمعارف قرآن کریم]]، ج۱؛ [[یعقوب علی برجی|برجی، یعقوب علی]]، [[آب - برجی (مقاله)|مقاله «آب»]]، [[دانشنامه امام رضا ج۱ (کتاب)|دانشنامه امام رضا]]، ج۱، ص ۱.</ref>.

یا اینکه [[عرش]] به یک معنا، مجموعه [[عالم هستی]] است و آب به هر گونه مایعی گفته می‌شود، یعنی [[جهان هستی]] در [[آغاز آفرینش]] به صورت مواد مذاب و مایع بوده است. از برخی [[احادیث]] استفاده می‌شود که چون آب، ماده‌ای بی‌رنگ و شکل است و به هر قالبی ریخته می‌شود، شکل همان قالب را میگیرد، بنابراین [[جهان]] در آغاز، ماده‌ای بود یکدست و بی‌شکل، آنگاه [[خداوند]]، موجودات را بدون نقشه پیشین و وجود نمونه از آن ماده بی‌شکل پدید آورد. از منظری دیگر "بر آب بودن [[عرش]]" کنایه از [[سستی]] و فناست، یعنی [[جهان هستی]] هیچ و عدم محض بود و [[خداوند]] آنرا ایجاد فرمود. ممکن است "بر آب بودن [[عرش]]" کنایه از [[عزت]] و [[حکومت]] [[خداوند]] باشد، پس مراد از {{متن قرآن|وَكَانَ عَرْشُهُ عَلَى الْمَاءِ}}، "برقراری [[سلطنت]] و [[عزت]] [[الهی]] بر آب است"<ref>مفردات، ص۵۵۹.</ref>.<ref>[[محمد علی کوشا|کوشا، محمد علی]]، [[آب - کوشا (مقاله)|مقاله «آب»]]، [[دانشنامه معاصر قرآن کریم (کتاب)|دانشنامه معاصر قرآن کریم]]، ص۲۳-۲۴.</ref>

#عده‌ای {{متن قرآن|جَعَلْنَا}} را به معنای «خلقنا» گرفته‌اند<ref>الکشّاف، ج ۳، ص ۱۱۳؛ قرطبی، ج ۱۱، ص ۱۸۸.</ref>، بنابراین احتمال، آیه مبدأ [[آفرینش]] موجودات زنده را آب می‌داند؛ خواه آب به معنای نطفه یا به طور مطلق باشد. برخی در این‌باره با استناد به فرضیّه‌هایی که [[علم]] جدید آنرا مطرح کرده، مبنی بر اینکه اصل [[حیات]] ریشه در آب دارد و نخستین موجود یا موجودات زنده به صورت حیوان بسیط تک سلولی از آب و در دریا پدید آمده است، درصدد برآمده‌اند که آیه را بر این نظریّه [[تطبیق]] دهند<ref>التمهید، ج ۶، ص ۳۳ و ۳۴.</ref>. [[سیدقطب]] در همین جهت می‌گوید: آیه {{متن قرآن|وَجَعَلْنَا مِنَ الْمَاءِ كُلَّ شَيْءٍ حَيٍّ}}<ref>« و هر چیز زنده‌ای را از آب پدید آوردیم» سوره انبیاء، آیه ۳۰.</ref> حقیقتی بزرگ را [[اثبات]] می‌کند که [[دانشمندان]]، [[فهم]] و اثبات آنرا دستاوردی سترگ برای علم قلمداد می‌کنند و آن اینکه نخستین بستر و گهواره حیات، آب است<ref>فی‌ظلال، ج ۴، ص ۲۳۷۶.</ref>.

برخی [[مفسّران]] {{متن قرآن|قَضْبًا}} در این آیات را به سبزی‌ها که در غذای [[انسان]] جایگاهی مهم دارد، [[تفسیر]] کرده‌اند<ref>قرطبی، ج ۱۹، ص ۱۴۴.</ref>. [[بشر]]، همواره بخشی از نیازهای غذایی خود را از طریق دام تأمین می‌کرده؛ از این‌رو پرورش دام برای تأمین این نیاز، از اهمّیّت زیادی برخوردار بوده است. [[قرآن کریم]]، بر نقش و تأثیر آب بر این [[نیاز انسان]]، یعنی پرورش دام نیز تأکید کرده و آنرا از [[نعمت‌های الهی]] به انسان برشمرده است. در همین جهت، [[آیه]] {{متن قرآن|إِنَّمَا مَثَلُ الْحَيَاةِ الدُّنْيَا كَمَاءٍ أَنْزَلْنَاهُ مِنَ السَّمَاءِ فَاخْتَلَطَ بِهِ نَبَاتُ الْأَرْضِ مِمَّا يَأْكُلُ النَّاسُ وَالْأَنْعَامُ حَتَّى إِذَا أَخَذَتِ الْأَرْضُ زُخْرُفَهَا وَازَّيَّنَتْ وَظَنَّ أَهْلُهَا أَنَّهُمْ قَادِرُونَ عَلَيْهَا أَتَاهَا أَمْرُنَا لَيْلًا أَوْ نَهَارًا فَجَعَلْنَاهَا حَصِيدًا كَأَنْ لَمْ تَغْنَ بِالْأَمْسِ كَذَلِكَ نُفَصِّلُ الْآيَاتِ لِقَوْمٍ يَتَفَكَّرُونَ}}<ref>«جز این نیست که داستان زندگانی این جهان مانند آبی است که آن را از آسمان فرو فرستیم که رستنی (های) زمین- آنچه مردم و چارپایان از آن (ها) می‌خورند- با آن درآمیزد تا چون زمین زیورهای خود را برگیرد و آرایش یابد و مردم  گمان کنند که بر آن (در بهره‌گیری) توانایی دارند (ناگهان) «امر» ما شب یا روز در رسد و آن را چنان درویده بر جای نهیم که گویی روز پیش هیچ نبوده است؛ بدین‌گونه نشانه‌های خود را برای گروهی که می‌اندیشند روشن می‌داریم» سوره یونس، آیه ۲۴.</ref> [[رویش گیاهان]] را معلول آبِ نازل شده از [[آسمان]] دانسته و از آن در کنار غذای انسان، [[خوراک]] دام شمرده است. تصریح به اینکه گیاهان [[زمین]]، خوراک انسان و دام (انعام) است نه حیوانات، با اینکه حیوانات بسیاری از آن [[تغذیه]] می‌کنند، نشان می‌دهد که این آیه، در [[مقام]] بیان تأثیر مستقیم و غیر مستقیم آب در تأمین غذای انسان است. این معنا در [[آیات]] دیگر نیز مورد توجّه است. در آیه {{متن قرآن|هُوَ الَّذِي أَنْزَلَ مِنَ السَّمَاءِ مَاءً لَكُمْ مِنْهُ شَرَابٌ وَمِنْهُ شَجَرٌ فِيهِ تُسِيمُونَ}}<ref>«اوست که از آسمان برای شما آبی فرو فرستاد که آشامیدنی (شما) و گیاهی که در آن (چارپایانتان را) می‌چرانید از آن است» سوره نحل، آیه ۱۰.</ref> بخشی از آبِ آسمان را عامل پیدایش گیاهانی دانسته که [[انسان‌ها]] دام خود را برای چریدن به میان آن می‌برند و از آسمان، آبی فرود آورد و به وسیله آن، رستنی‌های گوناگون جفت جفت بیرون آوردیم. بخورید و دام‌هایتان را بچرانید که به طور قطع در اینها برای [[خردمندان]] نشانه‌هایی است: {{متن قرآن| الَّذِي جَعَلَ لَكُمُ الأَرْضَ مَهْدًا وَسَلَكَ لَكُمْ فِيهَا سُبُلا وَأَنزَلَ مِنَ السَّمَاء مَاء فَأَخْرَجْنَا بِهِ أَزْوَاجًا مِّن نَّبَاتٍ شَتَّى كُلُوا وَارْعَوْا أَنْعَامَكُمْ إِنَّ فِي ذَلِكَ لَآيَاتٍ لِّأُولِي النُّهَى }}<ref>«همان که زمین را برای شما گاهواره‌ای گردانید و در آن برایتان راه‌هایی گشود و از آسمان آبی فرو فرستاد که با آن از گیاهان رنگ‌رنگ گونه‌ها  برآوردیم بخورید و چارپایانتان را بچرانید! بی‌گمان در آن برای خردمندان نشانه‌هایی است» سوره طه، آیه ۵۳-۵۴.</ref> {{متن قرآن|أَبًّا}} در آیه {{متن قرآن|وَفَاكِهَةً وَأَبًّا}}<ref>«و میوه و علف؛» سوره عبس، آیه ۳۱.</ref> نیز به چراگاه تفسیر<ref>الکشّاف، ج ۴، ص ۷۰۴.</ref> و در آیه بعد، بهره دام معرّفی شده است: {{متن قرآن|مَتَاعًا لَكُمْ وَلِأَنْعَامِكُمْ}}<ref>«برای بهره‌وری شما و چارپایان شما،» سوره نازعات، آیه ۳۳.</ref>. تأکید بر نقش آب در تأمین خوراک دام در آیات {{متن قرآن|أَخْرَجَ مِنْهَا مَاءَهَا وَمَرْعَاهَا}}<ref>«از آن، آب و (گیاه) چراگاهش را برون کشید،» سوره نازعات، آیه ۳۱.</ref>،  {{متن قرآن|مَتَاعًا لَكُمْ وَلِأَنْعَامِكُمْ}}<ref>«برای بهره‌وری شما و چارپایان شما،» سوره نازعات، آیه ۳۳.</ref> و {{متن قرآن|أَوَلَمْ يَرَوْا أَنَّا نَسُوقُ الْمَاءَ إِلَى الْأَرْضِ الْجُرُزِ فَنُخْرِجُ بِهِ زَرْعًا تَأْكُلُ مِنْهُ أَنْعَامُهُمْ وَأَنْفُسُهُمْ أَفَلَا يُبْصِرُونَ}}<ref>«آیا ندیده‌اند که ما آب (باران) را به سرزمین بی‌گیاه می‌رانیم آنگاه با آن، کشتی پدید می‌آوریم که چارپایان آنان و خودشان از آن می‌خورند؛ پس آیا نمی‌نگرند؟» سوره سجده، آیه ۲۷.</ref> نیز به چشم می‌خورد.

آب از جمله [[نعمت‌های الهی]] به [[بشر]] است و وجود آن همواره مایه [[عمران]] و [[آبادانی زمین]] و نیز عاملی برای توسعه و فراوانی در [[رزق]] و انواع [[نعمت‌ها]]ست؛ امّا گاهی نیز ویرانی‌هایی را به دنبال دارد. آیاتی چند به این نقش آب نیز اشاره می‌کند؛ به طور مثال با ویرانی سد "مَأرِب" که [[قوم]] [[سبأ]] آنرا میان دو [[کوه]] ساخته، از آب انباشته شده در پشت آن برای احیای مزارع و باغ‌های خود استفاده می‌کرد و سرزمینی حاصل‌خیز با انواع نعمت‌ها را پدید آورده بود، آب، تمام مزارع و باغ‌های آنان را ویران کرد؛ به طوری که جز مقداری اندک درخت سدر و درختانی دیگر با میوه‌های تلخ و بعضی بدون میوه چیزی باقی نگذاشت: {{متن قرآن|لَقَدْ كَانَ لِسَبَإٍ فِي مَسْكَنِهِمْ آيَةٌ جَنَّتَانِ عَنْ يَمِينٍ وَشِمَالٍ كُلُوا مِنْ رِزْقِ رَبِّكُمْ وَاشْكُرُوا لَهُ بَلْدَةٌ طَيِّبَةٌ وَرَبٌّ غَفُورٌ فَأَعْرَضُوا فَأَرْسَلْنَا عَلَيْهِمْ سَيْلَ الْعَرِمِ وَبَدَّلْنَاهُمْ بِجَنَّتَيْهِمْ جَنَّتَيْنِ ذَوَاتَيْ أُكُلٍ خَمْطٍ وَأَثْلٍ وَشَيْءٍ مِنْ سِدْرٍ قَلِيلٍ}}<ref>«برای (قوم) سبا در مسکن‌هایشان نشانه‌ای (شگرف) وجود داشت: دو باغ از راست و چپ، از روزی پروردگارتان بخورید و او را سپاس گزارید! شهری است پاکیزه و پروردگاری آمرزنده اما روی گرداندند ما نیز بر آنان سیل ویرانگر  را فرستادیم و به جای آن دو باغشان دو باغ جایگزین کردیم با میوه‌هایی تلخ و (درختان) شوره‌گز و اندکی از درخت کنار» سوره سبأ، آیه ۱۵-۱۶.</ref>.<ref>البدایة و النهایه، ج ۲، ص ۱۲۵.</ref> در پی این ویرانی، [[قوم]] سبأ نیز پراکنده شده، به جاهای گوناگون کوچ کردند: {{متن قرآن|فَقَالُوا رَبَّنَا بَاعِدْ بَيْنَ أَسْفَارِنَا وَظَلَمُوا أَنْفُسَهُمْ فَجَعَلْنَاهُمْ أَحَادِيثَ وَمَزَّقْنَاهُمْ كُلَّ مُمَزَّقٍ إِنَّ فِي ذَلِكَ لَآيَاتٍ لِكُلِّ صَبَّارٍ شَكُورٍ}}<ref>«اما گفتند: پروردگارا! میان سفرهای ما فاصله انداز و به خویشتن ستم کردند؛ ما نیز آنان را (چون) افسانه‌ها گرداندیم و همه را سخت پراکندیم؛ بی‌گمان در این، نشانه‌هایی برای هر شکیبای سپاسگزاری است» سوره سبأ، آیه ۱۹.</ref>.  

در [[قرآن کریم]] پاکیزگان، [[محبوب]] [[خدا]] شمرده شده‌اند: {{متن قرآن| إِنَّ اللَّهَ يُحِبُّ التَّوَّابِينَ وَيُحِبُّ الْمُتَطَهِّرِينَ}}<ref>«بی‌گمان خداوند توبه کاران و شست‌وشوکنندگان را دوست می‌دارد» سوره بقره، آیه ۲۲۲.</ref> و {{متن قرآن|لَا تَقُمْ فِيهِ أَبَدًا لَمَسْجِدٌ أُسِّسَ عَلَى التَّقْوَى مِنْ أَوَّلِ يَوْمٍ أَحَقُّ أَنْ تَقُومَ فِيهِ فِيهِ رِجَالٌ يُحِبُّونَ أَنْ يَتَطَهَّرُوا وَاللَّهُ يُحِبُّ الْمُطَّهِّرِينَ}}<ref>«هیچ‌گاه در آن (مسجد) حاضر مشو! بی‌گمان مسجدی که از روز نخست بنیان آن را بر پرهیزگاری نهاده‌اند سزاوارتر است که در آن حاضر گردی؛ در آن مردانی هستند که پاکیزه کردن (خود) را دوست می‌دارند  و خداوند پاکیزگان  را دوست می‌دارد» سوره توبه، آیه ۱۰۸.</ref> و این بدان جهت است که [[طهارت]] و [[پاکیزگی]] نزد [[خداوند]] محبوبیّت دارد؛ از این‌رو از یک سو در [[آیات]] بسیاری مانند: {{متن قرآن|يَا أَيُّهَا الَّذِينَ آمَنُوا إِذَا قُمْتُمْ إِلَى الصَّلَاةِ فَاغْسِلُوا وُجُوهَكُمْ وَأَيْدِيَكُمْ إِلَى الْمَرَافِقِ وَامْسَحُوا بِرُءُوسِكُمْ وَأَرْجُلَكُمْ إِلَى الْكَعْبَيْنِ وَإِنْ كُنْتُمْ جُنُبًا فَاطَّهَّرُوا وَإِنْ كُنْتُمْ مَرْضَى أَوْ عَلَى سَفَرٍ أَوْ جَاءَ أَحَدٌ مِنْكُمْ مِنَ الْغَائِطِ أَوْ لَامَسْتُمُ النِّسَاءَ فَلَمْ تَجِدُوا مَاءً فَتَيَمَّمُوا صَعِيدًا طَيِّبًا فَامْسَحُوا بِوُجُوهِكُمْ وَأَيْدِيكُمْ مِنْهُ مَا يُرِيدُ اللَّهُ لِيَجْعَلَ عَلَيْكُمْ مِنْ حَرَجٍ وَلَكِنْ يُرِيدُ لِيُطَهِّرَكُمْ وَلِيُتِمَّ نِعْمَتَهُ عَلَيْكُمْ لَعَلَّكُمْ تَشْكُرُونَ}}<ref>«ای مؤمنان! چون برای نماز برخاستید چهره و دست‌هایتان را تا آرنج بشویید و بخشی از سرتان را مسح کنید و نیز پاهای خود را تا برآمدگی روی پا و اگر جنب بودید غسل کنید و اگر بیمار یا در سفر بودید و یا از جای قضای حاجت آمدید یا با زنان آمیزش کردید و آبی نیافتید به خاکی پاک تیمّم کنید، با آن بخشی از چهره و دست‌های خود را مسح نمایید، خداوند نمی‌خواهد شما را در تنگنا افکند ولی می‌خواهد شما را پاکیزه گرداند و نعمت خود را بر شما تمام کند باشد که سپاس گزارید» سوره مائده، آیه ۶.</ref>، {{متن قرآن|وَثِيَابَكَ فَطَهِّرْ}}<ref>«و جامه‌ات را پاکیزه گردان،» سوره مدثر، آیه ۴.</ref>،  {{متن قرآن|وَإِذْ بَوَّأْنَا لِإِبْرَاهِيمَ مَكَانَ الْبَيْتِ أَنْ لَا تُشْرِكْ بِي شَيْئًا وَطَهِّرْ بَيْتِيَ لِلطَّائِفِينَ وَالْقَائِمِينَ وَالرُّكَّعِ السُّجُودِ}}<ref>«و (یاد کن) آنگاه را که ابراهیم را در خانه (کعبه) مستقر ساختیم (و گفتیم) که هیچ چیز را شریک من قرار مده و خانه مرا برای طواف‌کنندگان و قیام‌کنندگان و رکوع‌کنندگان سجده‌گزار پاکیزه بدار!» سوره حج، آیه ۲۶.</ref> به طهارت، سفارش شده است؛ چنان‌که [[خداوند]] [[انسان]] را به‌گونه‌ای [[آفریده]] که به پاکیزگی میل دارد و از سوی دیگر، آب وسیله‌ای برای این طهارت و تأمین [[بهداشت]] معرّفی شده که خداوند آنرا در [[اختیار]] [[بشر]] قرار داده است: {{متن قرآن|إِوَيُنَزِّلُ عَلَيْكُمْ مِنَ السَّمَاءِ مَاءً لِيُطَهِّرَكُمْ بِهِ}}<ref>«از آسمان آبی فرو می‌باراند تا شما را بدان پاکیزه گرداند » سوره انفال، آیه ۱۱.</ref> در [[آیه]] {{متن قرآن|وَهُوَ الَّذِي أَرْسَلَ الرِّيَاحَ بُشْرًا بَيْنَ يَدَيْ رَحْمَتِهِ وَأَنْزَلْنَا مِنَ السَّمَاءِ مَاءً طَهُورًا}}<ref>«و اوست که بادها را نویدبخشی پیشاپیش رحمت خویش  فرستاد و از آسمان، آبی پاک فرو فرستادیم» سوره فرقان، آیه ۴۸.</ref> آب با [[وصف]] {{متن قرآن|طَهُورًا}} آمده است. البته ساختار واژه طهور و اشتراک آن میان صیغه‌های گوناگون، بحث‌هایی را به دنبال داشته است؛ امّا استخدام آن در این آیه، نگرش قرآن به نقش و تأثیر آب را در پاکیزگی محیط [[زندگی]] که از [[نعمت‌های خدا]] بر [[انسان]] است، نشان می‌دهد. برداشت رایج و نسبتا مشهور از طهور، هم‌چون واژه "نَؤوُم" (پرخواب) صیغه [[مبالغه]] بودن آن است و بر [[طاهر]] بودن آب تأکید و مبالغه می‌کند<ref>البحرالمحیط، ج ۸، ص ۱۱۵.</ref>.

گویا آنچه صاحب کشّاف را واداشته تا [[مبالغه]] بودن طهور را [[انکار]] کند، [[تفسیری]] است که از مبالغه ارائه شده؛ امّا اگر مبالغه در [[طهارت]] به مقایسه میان آبی که از [[آسمان]] نازل می‌شود با حالت پیش از بخار شدن و قرار گرفتن آن در جوّ [[زمین]] ناظر باشد، می‌توان آنرا صیغه مبالغه هم دانست؛ بنابراین، اشاره دارد به اینکه آب [[باران]] پدید آمده از تبخیر آب‌های سطحی زمین به وجود آمده، در نهایتِ [[خلوص]] و [[پاکی]] است. در این باره، این نظریّه نیز مطرح شده که بخار آب متصاعد شده از زمین، پس از آنکه در فضا قرار گرفت، تمام موجودات ذرّه‌بینی و مضرّ آن، بر اثر اشعه ماوراء بنفش و مادون قرمز [[خورشید]] از بین می‌رود<ref>من علوم الأرض القرآنیّه، ص ۹۳.</ref>. این نظریّه ثابت باشد یا نباشد، تردیدی در صفا و زلالی آب باران نیست.

برخی قرآن‌پژوهان برای نشان دادن [[سازگاری]] [[آیات قرآن]] با [[علم]] گفته‌اند: آبی که بر زمین می‌بارد، افزون بر جلا دادن برگ درختان، میکروب‌های پراکنده در هوا را نیز فرو می‌ریزد و همین که در زمین جاری شد، کثافت‌های روی زمین را با خود به رودخانه‌ها، دریاها یا به داخل زمین فرو می‌برد<ref>مطهرات در اسلام، ص ۲۲.</ref>؛ هم‌چنین آب، حامل حیوانات ذره‌بینی بسیاری است که آلودگی‌های موجود در آنرا از میان می‌برد<ref>مطهرات در اسلام، ص ۲۳ و ۲۵.</ref>. این موجودات که با استفاده از اکسیژن، به [[تصفیه]] آب می‌پردازند، هر [[قدر]] آب از صفای بیش‌تری برخوردار باشد، [[قدرت]] بیش‌تری برای جذب اکسیژن داشته، بهتر می‌توانند نقش خود را ایفا کنند<ref> مطهرات در اسلام، ص ۲۴.</ref>. از سوی دیگر، [[آیات قرآن]]، گستره بیش‌تری برای [[طهارت]] [[معنوی]] و [[بهداشت]] فردی ارائه می‌دهد؛ به طور مثال در [[تشریع]] برخی [[عبادات]] مانند [[نماز]]، نوعی بهداشت و طهارت با آب به شکلی ویژه و [[قانونمند]] شرط شده است. در این طهارت که [[دستور]] تعبّدی صرف است و باید با قصد [[نزدیکی به خدا]] انجام شود، لازم است هر [[مسلمان]] هنگام ادای نماز، صورت و دست‌های خود را تا آرنج بشوید و سر خود و نیز پاها را تا برآمدگی مسح، و در حالت‌هایی ویژه [[غسل]]  کند: {{متن قرآن|يَا أَيُّهَا الَّذِينَ آمَنُوا إِذَا قُمْتُمْ إِلَى الصَّلَاةِ فَاغْسِلُوا وُجُوهَكُمْ وَأَيْدِيَكُمْ إِلَى الْمَرَافِقِ وَامْسَحُوا بِرُءُوسِكُمْ وَأَرْجُلَكُمْ إِلَى الْكَعْبَيْنِ وَإِنْ كُنْتُمْ جُنُبًا فَاطَّهَّرُوا وَإِنْ كُنْتُمْ مَرْضَى أَوْ عَلَى سَفَرٍ أَوْ جَاءَ أَحَدٌ مِنْكُمْ مِنَ الْغَائِطِ أَوْ لَامَسْتُمُ النِّسَاءَ فَلَمْ تَجِدُوا مَاءً فَتَيَمَّمُوا صَعِيدًا طَيِّبًا فَامْسَحُوا بِوُجُوهِكُمْ وَأَيْدِيكُمْ مِنْهُ مَا يُرِيدُ اللَّهُ لِيَجْعَلَ عَلَيْكُمْ مِنْ حَرَجٍ وَلَكِنْ يُرِيدُ لِيُطَهِّرَكُمْ وَلِيُتِمَّ نِعْمَتَهُ عَلَيْكُمْ لَعَلَّكُمْ تَشْكُرُونَ}}<ref>«ای مؤمنان! چون برای نماز برخاستید چهره و دست‌هایتان را تا آرنج بشویید و بخشی از سرتان را مسح کنید و نیز پاهای خود را تا برآمدگی روی پا و اگر جنب بودید غسل کنید و اگر بیمار یا در سفر بودید و یا از جای قضای حاجت آمدید یا با زنان آمیزش کردید و آبی نیافتید به خاکی پاک تیمّم کنید، با آن بخشی از چهره و دست‌های خود را مسح نمایید، خداوند نمی‌خواهد شما را در تنگنا افکند ولی می‌خواهد شما را پاکیزه گرداند و نعمت خود را بر شما تمام کند باشد که سپاس گزارید» سوره مائده، آیه ۶.</ref>

#بحث جدّی‌تر آن بود که آیا این نقش، ویژه آب است یا نه؟ بیش‌تر مفسّران و فقیهان، آنرا به آب منحصر دانسته و برآنند که مایعاتِ دیگر، پاک کننده نیستند<ref>قرطبی، ج ۱۳، ص ۳۵؛ التفسیر الکبیر، ج ۲۴، ص ۹۸.</ref>. ابن عربی می‌گوید: اینکه خداوند آب را با [[وصف]] طهور آورده و بر [[مسلمانان]] منّت نهاده که آب را خود در دسترس [[بشر]] قرار داده، بر انحصار نقش مطهّریّت در آب دلالت می‌کند<ref>احکام‌القرآن، ابن‌العربی، ج ۳، ص ۱۴۲۱.</ref>. در مقابل، نظر غیر مشهوری است که مطلق مایعات را مطهِّر می‌داند<ref>فقه القرآن، راوندی، ج ۱، ص ۶۲.</ref>.

ذیل آیه {{متن قرآن|وَيَا قَوْمِ اسْتَغْفِرُوا رَبَّكُمْ ثُمَّ تُوبُوا إِلَيْهِ يُرْسِلِ السَّمَاءَ عَلَيْكُمْ مِدْرَارًا وَيَزِدْكُمْ قُوَّةً إِلَى قُوَّتِكُمْ وَلَا تَتَوَلَّوْا مُجْرِمِينَ}}<ref>«و ای قوم من! از پروردگارتان آمرزش بخواهید و آنگاه به سوی او توبه آورید تا از آسمان بر شما بارانی یکریز فرستد و شما را نیرو بر نیرو بیفزاید و گناهکارانه رو مگردانید» سوره هود، آیه ۵۲.</ref> پس از بیان [[نزول]] باران، از افزایش نیرو یاد شده است: {{متن قرآن|وَيَزِدْكُمْ قُوَّةً إِلَى قُوَّتِكُمْ}} که این مقارنت می‌تواند اشاره به تأثیر آب بر قدرتمندی باشد. برخی، در تفسیر این آیه گفته‌اند: مراد از {{متن قرآن|قُوَّةً}} نیروی [[ایمان]] است که خداوند [[وعده]] داد آنرا با نزول باران بر نیروی بدنی و جسمی که پیش‌تر به [[قوم]] هود بخشیده بود، بیفزاید و برخی دیگر گفته‌اند: مقصود از آن، نیروی [[جسمانی]] بیش‌تر است؛ امّا [[علامه طباطبایی]] ترجیح داده است که مراد از {{متن قرآن|قُوَّةً}} هر دو نیرو باشد<ref>المیزان، ج ۱۰، ص ۲۹۹ و ۳۰۰.</ref>.

آیات پیشین چنان ‌که‌ از تأثیر ایمان و [[استغفار]] بر [[فراوانی آب]] خبر می‌دهد، [[کفر]] و برخی [[گناهان]] دیگر چون [[تکذیب]] [[رسولان الهی]] را مانع برخورداری از [[نعمت]] آب می‌داند. آیات {{متن قرآن|وَاضْرِبْ لَهُم مَّثَلا رَّجُلَيْنِ جَعَلْنَا لِأَحَدِهِمَا جَنَّتَيْنِ مِنْ أَعْنَابٍ وَحَفَفْنَاهُمَا بِنَخْلٍ وَجَعَلْنَا بَيْنَهُمَا زَرْعًا كِلْتَا الْجَنَّتَيْنِ آتَتْ أُكُلَهَا وَلَمْ تَظْلِمْ مِنْهُ شَيْئًا وَفَجَّرْنَا خِلالَهُمَا نَهَرًا وَكَانَ لَهُ ثَمَرٌ فَقَالَ لِصَاحِبِهِ وَهُوَ يُحَاوِرُهُ أَنَا أَكْثَرُ مِنكَ مَالا وَأَعَزُّ نَفَرًا وَدَخَلَ جَنَّتَهُ وَهُوَ ظَالِمٌ لِّنَفْسِهِ قَالَ مَا أَظُنُّ أَن تَبِيدَ هَذِهِ أَبَدًا وَمَا أَظُنُّ السَّاعَةَ قَائِمَةً وَلَئِن رُّدِدتُّ إِلَى رَبِّي لَأَجِدَنَّ خَيْرًا مِّنْهَا مُنقَلَبًا قَالَ لَهُ صَاحِبُهُ وَهُوَ يُحَاوِرُهُ أَكَفَرْتَ بِالَّذِي خَلَقَكَ مِن تُرَابٍ ثُمَّ مِن نُّطْفَةٍ ثُمَّ سَوَّاكَ رَجُلا لَّكِنَّا هُوَ اللَّهُ رَبِّي وَلا أُشْرِكُ بِرَبِّي أَحَدًا وَلَوْلا إِذْ دَخَلْتَ جَنَّتَكَ قُلْتَ مَا شَاء اللَّهُ لا قُوَّةَ إِلاَّ بِاللَّهِ إِن تَرَنِ أَنَا أَقَلَّ مِنكَ مَالا وَوَلَدًا فَعَسَى رَبِّي أَن يُؤْتِيَنِ خَيْرًا مِّن جَنَّتِكَ وَيُرْسِلَ عَلَيْهَا حُسْبَانًا مِّنَ السَّمَاء فَتُصْبِحَ صَعِيدًا زَلَقًا أَوْ يُصْبِحَ مَاؤُهَا غَوْرًا فَلَن تَسْتَطِيعَ لَهُ طَلَبًا وَأُحِيطَ بِثَمَرِهِ فَأَصْبَحَ يُقَلِّبُ كَفَّيْهِ عَلَى مَا أَنفَقَ فِيهَا وَهِيَ خَاوِيَةٌ عَلَى عُرُوشِهَا وَيَقُولُ يَا لَيْتَنِي لَمْ أُشْرِكْ بِرَبِّي أَحَدًا}}<ref>«و برای آنان دو مردی را مثل آور که برای یکی از آن دو، دو باغستان انگور برآوردیم و گرداگرد هر دو (باغستان) خرمابن و در میان آنها کشتزار نهادیم هر دو باغستان میوه خویش را می‌آورد و از آن  چیزی کم نمی‌نهاد و ما در میان آن دو (باغستان) جویباری روانه ساخته بودیم. و او را (بار و) بری بود پس (یک روز) به همراه خویش- که با وی گفت و گو می‌کرد- گفت:من از تو در مال بیشتر و در نفر نیرومندترم. و به باغستان خود در آمد در حالی که با خویش ستمکاره بود؛ گفت: گمان ندارم که این (باغستان) هرگز از میان برود. و گمان ندارم که رستخیز برپا شود و اگر مرا به سوی پروردگارم باز گردانند جایگاهی از آن بهتر خواهم یافت. همراه وی که با او گفت و گو می‌کرد گفت: آیا به کسی که تو را از خاکی سپس از نطفه‌ای آفرید آنگاه تو را مردی باندام برآورد کفر می‌ورزی؟ اما من بر آنم که او خداوند پروردگار من است و هیچ کس را با پروردگارم شریک نمی‌گردانم. و چرا هنگامی که به باغستان خویش درآمدی نگفتی: «ما شاء الله لا قوّة الّا باللّه» [- آنچه خداوند بخواهد (همان است) هیچ توانی جز از سوی خداوند نیست ؛ اگر مرا در مال و فرزند کمتر از خود می‌یابی ... امید است پروردگارم به من بهتر از باغستان تو دهد و عذابی  از آسمان بر آن (باغستان تو) فرستد تا زمینی صاف و لغزنده گردد؛ یا آب آن (به زمین) فرو رود و هرگز نتوانی آن را بازیابی. و میوه‌اش بر باد رفت و از (حسرت) مالی که در آن هزینه  کرده بود دست بر دست می‌کوفت در حالی که داربست‌های آن فرو ریخته بود و او می‌گفت: ای کاش من هیچ کس را با پروردگار خویش شریک نمی‌پنداشتم» سوره کهف، آیه ۳۲-۴۲.</ref> نیز برآن تأکید دارد. این آیات، [[مناظره]] دو فرد همراه‌ را گزارش کرده‌ که یکی‌ از آن دو، صاحب دو باغ بود که‌ از انواع خوردنی‌ها هیچ کم‌نداشت و در لابه‌لای آن، نهر‌های آب جاری بود و آنچه را داشت، [[جاودانه]] می‌پنداشت؛ به طوری که او را به [[انکار معاد]] وا داشته بود؛ امّا همراهش به وی هشدار می‌داد که ممکن است [[خداوند]]، به سزای کفرت، آب جاری در آن باغ‌ها را در زمین فرو برد و تو توان بیرون آوردن آنرا نداشته باشی: {{متن قرآن|أَوْ يُصْبِحَ مَاؤُهَا غَوْرًا فَلَنْ تَسْتَطِيعَ لَهُ طَلَبًا}}<ref>«یا آب آن (به زمین) فرو رود و هرگز نتوانی آن را بازیابی» سوره کهف، آیه ۴۱.</ref>.<ref>[[سید محمود دشتی|دشتی، سید محمود]]، [[آب - دشتی (مقاله)|مقاله «آب»]]، [[دائرةالمعارف قرآن کریم ج۱ (کتاب)|دائرةالمعارف قرآن کریم]]، ج۱.</ref>

برخی [[مفسّران]] گویا به این دلیل که چگونه ممکن است خداوند، مؤمنانی را که به [[پاداش]] پایداری‌شان بر ایمان، از آب فراوان برخوردار کرده، آنرا وسیله امتحانی سخت برای آنها قرار دهد، [[تفسیر]] دیگری از آیه ارائه داده‌اند که اگر [[کافران]] از إنس و قاسطان از جن بر [[ستم]] خویش [[اصرار]] ورزیده بودند، خداوند بر اساس [[سنّت]] [[استدراج]]، آبی فراوان در دسترسشان قرار می‌داد تا در گستردگی عیش و روزی، [[گناهان]] بیش‌تری را مرتکب شده، دچار [[عذاب]] دردناک‌تری شوند<ref>الکشّاف، ج ۴ ص ۶۲۹؛ مجمع‌البیان، ج ۱۰، ص ۵۶۰.</ref>.

#بر اثر حرارت [[خورشید]] بخار آب از سطح زمین برخاسته، به طبقات سرد جوّ می‌رسد و پس از [[پیوستن]] به یک‌دیگر به صورت قطره‌های باران فرو می‌ریزد؛ آن‌گاه خود با استناد به ظاهر [[آیه]]، نظر نخست را [[برگزیده]] است<ref>التفسیر الکبیر، ج ۴، ص ۲۲۳.</ref>. وی هم‌چنین در ذیل آیه {{متن قرآن|وَهُوَ الَّذِي أَنْزَلَ مِنَ السَّمَاءِ مَاءً فَأَخْرَجْنَا بِهِ نَبَاتَ كُلِّ شَيْءٍ فَأَخْرَجْنَا مِنْهُ خَضِرًا نُخْرِجُ مِنْهُ حَبًّا مُتَرَاكِبًا وَمِنَ النَّخْلِ مِنْ طَلْعِهَا قِنْوَانٌ دَانِيَةٌ وَجَنَّاتٍ مِنْ أَعْنَابٍ وَالزَّيْتُونَ وَالرُّمَّانَ مُشْتَبِهًا وَغَيْرَ مُتَشَابِهٍ انْظُرُوا إِلَى ثَمَرِهِ إِذَا أَثْمَرَ وَيَنْعِهِ إِنَّ فِي ذَلِكُمْ لَآيَاتٍ لِقَوْمٍ يُؤْمِنُونَ}}<ref>«و اوست که از آسمان، آبی فرو فرستاد و با آن هرگونه روییدنی را برون آوردیم آنگاه از آن جوانه سبزی بیرون کشیدیم که از آن دانه‌هایی بر هم نشسته بیرون می‌آوریم و از شکوفه خرما، خوشه‌هایی دسترس  و باغستان‌هایی از انگور (بیرون می‌آوریم) و زیتون را و انار را همگون و غیر همگون (پدید می‌آوریم)؛ به میوه آن چون ثمر آورد و به رسیدن آن بنگرید! بی‌گمان در اینها برای گروه مؤمنان نشانه‌هایی است» سوره انعام، آیه ۹۹.</ref> سه نظر پیشین را نقل کرده؛ بدون آنکه یکی از آنها را ترجیح دهد؛ هر چند نظر جُبّایی را که مبدأ نزول آب را آسمان می‌دانسته، به صورت مشروح و همراه با ادلّه‌اش بیان می‌کند. از مهم‌ترین ادلّه جبّایی، این است که ظاهر آیات، بر نزول آب از آسمان دلالت دارد و هیچ دلیلی محال بودن آنرا اثبات نکرده است<ref> التفسیر الکبیر، ج ۱۳، ص ۱۰۵ ـ ۱۰۷.</ref>.  

#آب از خود [[آسمان]] نازل می‌شود؛ ولی این نظر بعید است؛ زیرا گاهی اتّفاق می‌افتد که کسی در دامنه [[کوه]] قرار دارد و [[نزول]] [[باران]] را [[مشاهده]] می‌کند؛ ولی همین که بر فراز قله کوه می‌رود، ابر را [[پایین‌تر]] از قلّه می‌بیند و در آنجا نشانی از باران نیست<ref>التفسیر الکبیر، ج ۱۹، ص ۱۲۶ و ج ۲۹، ص ۳۶.</ref>؛ با این حال، او [[معتقد]] است: نظر [[فیلسوفان]] درباره نزول آب که منشأ آنرا ابرهای تشکیل شده از بخارهای متصاعد از [[زمین]] می‌دانند، درست نیست؛ زیرا مستلزم [[نفی]] فاعل مختار، و قدیم شمردن عالم است<ref>الکشّاف، ج۱، ص ۸۳. </ref>.

عدّه‌ای دیگر از [[مفسّران]] با توجّه به کاربرد واژه {{متن قرآن|السَّمَاءِ}} در معنای ابر که میان [[عرب]] رایج بوده<ref>مقاییس، ج۳، ص۹۸، «سمو»؛ لسان‌العرب، ج۶، ص۳۷۸ و ۳۷۹،«سما».</ref>، معتقدند باران از ابر فرود می‌آید، نه آسمان<ref>مجمع‌البیان، ج ۱، ص ۱۵۵؛ ابن‌کثیر، ج ۱، ص ۶۰؛ روح‌المعانی، مج ۱، ج ۱، ص ۳۰۲.</ref>؛ امّا پاره‌ای از مفسّران، {{متن قرآن|السَّمَاءِ}} را به معنای [[حقیقی]] خودش (جهت بالا) دانسته‌اند<ref>التبیان، ج ۱، ص ۱۰۱؛ قرطبی، ج ۱، ص ۱۵۱؛ روح‌المعانی، مج ۱، ج ۱، ص ۳۰۲.</ref>، یعنی مقصود از سماء کاربرد عرفی آن، فضا است که بر زمین محیط است و بیننده آنرا هم‌چون قبّه‌ای آبی رنگ می‌بیند<ref>التحریروالتنویر، ج ۱، ص ۳۳۱؛ المیزان، ج ۱۵، ص ۲۳.</ref>؛ چنان‌که [[حدیث]] پیش‌ گفته [[امام‌ سجاد]]{{ع}} به همین معنا تصریح دارد. ابرهای آسمان از آب‌های سطحی زمین به ویژه دریاها که بر اثر حرارت [[خورشید]] تبخیر شده، تشکیل می‌شود؛ امّا [[قرآن کریم]] دریاها را منبع تأمین آب مورد نیاز [[مردم]] معرّفی نکرده؛ با اینکه در ۴۰ آیه، از دریاها یاد شده است. آنچه در یاد کرد نام دریاها برجسته‌تر می‌نماید، تسخیر آب دریاها برای [[انسان]] است تا در آنها، کشتی براند و روزی به دست آورد: {{متن قرآن|اللَّهُ الَّذِي سَخَّرَ لَكُمُ الْبَحْرَ لِتَجْرِيَ الْفُلْكُ فِيهِ بِأَمْرِهِ وَلِتَبْتَغُوا مِنْ فَضْلِهِ وَلَعَلَّكُمْ تَشْكُرُونَ}}<ref>«خداوند، همان است که دریا را برای شما رام کرد تا کشتی‌ها در آن به فرمان وی روان گردند و تا شما از بخشش وی (روزی) به دست آورید و باشد که سپاس گزارید» سوره جاثیه، آیه ۱۲.</ref>.

[[تفسیری]] از [[ابن‌مسعود]] درباره {{متن قرآن|بِقَدَرٍ}} نقل شده که می‌گوید: [[میزان]] [[نزول]] باران از آسمان در سال‌های گوناگون برابر است؛ امّا اینکه این باران‌ها در کجا ببارد، آنرا [[تقدیر الهی]] مشخّص می‌کند<ref>کشف‌الاسرار، ج ۶، ص ۴۳۰.</ref>. برخی نیز مقصود از [[قدر]] را تقدیر الهی گرفته، برآنند که نزول باران از آسمان به همان اندازه‌ای است که [[خداوند]] براساس [[حکمت]] و [[تدبیر]] خود مقدّر کرده است؛ بدون آنکه قطره‌ای کم یا زیاد شود<ref>المیزان، ج ۱۵، ص ۲۳.</ref>.<ref>[[سید محمود دشتی|دشتی، سید محمود]]، [[آب - دشتی (مقاله)|مقاله «آب»]]، [[دائرةالمعارف قرآن کریم ج۱ (کتاب)|دائرةالمعارف قرآن کریم]]، ج۱.</ref>

برخی [[مفسّران]] بر آنند که نکره بودن {{متن قرآن|مَاءً فُرَاتًا}} در [[سیاق]] [[امتنان]]، دلالت دارد بر اینکه همه آب‌های شیرین موجود در زمین از آسمان است و ذکر آن پس از ذکر ایجاد کوه‌ها در زمین، از نقش و تأثیر کوه‌ها در پیدایش رودهای کوچک و بزرگ و تأمین آب گوارا برای [[انسان]] خبر می‌دهد<ref>الاشارات العلمیه فی الآیات الکونیّه، ص ۸۸. </ref>. آنان با توجّه به پژوهش‌های [[علمی]] بر این باورند که بخار آب به صورت [[ابر]] در می‌آید و هنگام رسیدن به طبقات سرد جَو پس از سرد و متراکم شدن، به [[باران]] و برف تبدیل می‌شود و مهم‌ترین عاملِ سرد شدن جو و [[نزول]] باران، قلّه‌های کوه‌ها و بادهایند و آیه پیشین به همین معنا اشاره دارد<ref>التفسیر العلمی للآیات الکونیّه، ص ۳۸۰.</ref>. در آیه {{متن قرآن|وَأَلْقَى فِي الْأَرْضِ رَوَاسِيَ أَنْ تَمِيدَ بِكُمْ وَأَنْهَارًا وَسُبُلًا لَعَلَّكُمْ تَهْتَدُونَ}}<ref>«و کوه‌هایی پابرجا را در زمین در افکند تا شما را نجنباند و رودها و راه‌هایی را (پدید آورد) باشد که رهیاب گردید» سوره نحل، آیه ۱۵.</ref> نیز از کوه‌ها در کنار نهرها یاد شده است. کوه‌ها نه تنها در تأمین دائم آب [[آشامیدنی]] برای انسان نقش اساسی دارند، بلکه آب مورد نیاز انواع درختان و گیاهان را نیز تأمین می‌کنند. آیه {{متن قرآن|وَالْأَرْضَ مَدَدْنَاهَا وَأَلْقَيْنَا فِيهَا رَوَاسِيَ وَأَنْبَتْنَا فِيهَا مِنْ كُلِّ زَوْجٍ بَهِيجٍ}}<ref>«و زمین را گستردیم و در آن کوهسارهایی گماردیم و در آن از هر گونه زیبا  گیاهی رویاندیم» سوره ق، آیه ۷.</ref> که در آن از [[رویش گیاهان]] پس از ایجاد کوه‌ها در زمین، [[سخن]] رفته، به این [[حقیقت]] اشاره دارد. [[آیه]] {{متن قرآن|وَأَنْزَلْنَا مِنَ السَّمَاءِ مَاءً بِقَدَرٍ فَأَسْكَنَّاهُ فِي الْأَرْضِ وَإِنَّا عَلَى ذَهَابٍ بِهِ لَقَادِرُونَ}}<ref>«و از آسمان آبی به اندازه‌ای (معیّن) فرو فرستادیم آنگاه آن را در زمین جای دادیم و ما به بردن آن بی‌گمان تواناییم» سوره مؤمنون، آیه ۱۸.</ref>، از اسکان و ذخیره‌سازی آبِ نازل شده از [[آسمان]] در [[زمین]] خبر می‌دهد. که در یک [[تفسیر]] از آیه، مقصود از اسکان آب، برف‌های انباشته شده بر فراز قله‌های کوه‌ها دانسته شده<ref>الکشّاف، ج ۳، ص ۱۸۰.</ref> که به تدریج ذوب شده، با سرازیر شدن به دامنه کوه‌ها، آب مورد نیاز در تمام فصل‌های سال را در [[اختیار]] [[اهل]] زمین قرار می‌دهد. تفسیر مشهورتری از اسکان آب در زمین، مقصود از آنرا [[ذخیره]] شدن آب‌های [[باران]] در درون زمین می‌داند<ref> مجمع‌البیان، ج ۷، ص ۱۶۲؛ قرطبی، ج ۱۲، ص ۷۵.</ref>.

علاوه بر این موارد، در روایاتی از برخی [[امامان معصوم]]{{عم}} نقل شده که آب به معنای فراتر از معنای اوّلی و ظاهری‌اش [[تأویل]] برده شده است؛ برای مثال در ذیل [[آیه]] {{متن قرآن|قُلْ أَرَأَيْتُمْ إِنْ أَصْبَحَ مَاؤُكُمْ غَوْرًا فَمَنْ يَأْتِيكُمْ بِمَاءٍ مَعِينٍ}}<ref>«بگو: به من بگویید اگر آب (سرزمین) شما فرو رود چه کسی برای شما آبی روان می‌آورد؟» سوره ملک، آیه ۳۰.</ref> که می‌گوید: به من خبر دهید اگر آب‌های شما در [[زمین]] فرو رود، چه کسی می‌تواند آب جاری و گوارا را در دسترس شما قرار دهد. در روایاتی از [[امام‌ باقر]]{{ع}} و [[امام‌ صادق]]{{ع}} "ماء" بر [[امام]] [[تطبیق]] داده شده و آمده است که اگر امامِ شما از دست رفت، چه کسی امام جدیدی برای شما می‌آورد؟<ref>الکافی، ج ۱، ص ۳۳۹؛ قمی، ج ۲، ص ۳۹۷؛ الصافی، ج ۵، ص ۲۰۵ و ۲۰۶.</ref> در [[روایت]] دیگری از [[امام‌ رضا]]{{ع}} آب در این آیه، به [[علم امام]] [[تفسیر]] شده است. امام فرمود: [[امامان]]، درها و راه‌های شما به سوی [[معرفت الهی]] و نزدیکی به خدایند و مقصود از {{متن قرآن|مَاؤُكُمْ}} در این آیه، همین راه‌ها است که ائمه‌اند و مراد از: {{متن قرآن|فَمَنْ يَأْتِيكُمْ بِمَاءٍ مَعِينٍ}} این است که چه کسی [[علم امام]] را برای شما می‌آورد.<ref>الصافی، ج ۵، ص ۲۰۵.</ref> مورد دیگر در ذیل آیه {{متن قرآن| وَأَلَّوِ اسْتَقَامُوا عَلَى الطَّرِيقَةِ لَأَسْقَيْنَاهُم مَّاء غَدَقًا}}<ref>و اینکه (به من وحی شده است) اگر بر راه (حقّ) پایداری ورزند  آنان را از آبی (و رفاهی) فراوان سیراب می‌کنیم؛ سوره جن، آیه:16.</ref> گزارش شده است. آب بسیار در این آیه، به [[علم فراوان]] تفسیر شده که [[خداوند]]، آنرا در دسترس [[مردم]] قرار داده است و مردم آنرا از امامان فرا می‌گیرند<ref>{{متن حدیث| لَأَفَدْنَاهُمْ عِلْماً كَثِيراً يَتَعَلَّمُونَهُ مِنَ اَلْأَئِمَّةِ}}؛ الصافی، ج ۵،  ص ۲۳۶.</ref>. در روایت دیگری به [[ایمان]] تفسیر شده است<ref>الکافی، ج ۱، ص ۲۲۰؛ الصافی، ج ۵، ص ۲۳۶.</ref>.<ref>[[سید محمود دشتی|دشتی، سید محمود]]، [[آب - دشتی (مقاله)|مقاله «آب»]]، [[دائرةالمعارف قرآن کریم ج۱ (کتاب)|دائرةالمعارف قرآن کریم]]، ج۱.</ref>

آیاتی چند از وجود آب در آخرت به صورت چشمه‌ها: {{متن قرآن|عَيْنًا يَشْرَبُ بِهَا عِبَادُ اللَّهِ يُفَجِّرُونَهَا تَفْجِيرًا}}<ref>«از چشمه‌ای که بندگان خداوند از آن می‌آشامند آن را به خواست خود روان می‌سازند» سوره انسان، آیه ۶.</ref>؛ {{متن قرآن|عَيْنًا يَشْرَبُ بِهَا الْمُقَرَّبُونَ}}<ref>«چشمه‌ای که مقرّبان (درگاه خداوند) از آن می‌نوشند» سوره مطففین، آیه ۲۸.</ref> و نوشیدنی‌ها: {{متن قرآن|مُتَّكِئِينَ فِيهَا يَدْعُونَ فِيهَا بِفَاكِهَةٍ كَثِيرَةٍ وَشَرَابٍ}}<ref>«در حالی که در آن (بر تخت‌ها) پشت داده‌اند، خواستار میوه فراوان و نوشیدنی می‌شوند» سوره ص، آیه ۵۱.</ref>؛ {{متن قرآن|عَالِيَهُمْ ثِيَابُ سُنْدُسٍ خُضْرٌ وَإِسْتَبْرَقٌ وَحُلُّوا أَسَاوِرَ مِنْ فِضَّةٍ وَسَقَاهُمْ رَبُّهُمْ شَرَابًا طَهُورًا}}<ref>«بر تن آنان جامه‌هایی سبز از دیبای نازک و دیبای ستبر است و به دستبندهایی سیمین آراسته‌اند و پروردگارشان به آنان شرابی پاک می‌نوشاند» سوره انسان، آیه ۲۱.</ref> خبر می‌دهد که [[بندگان]] ویژه خداوند و اهل‌بهشت از آن می‌نوشند. [[وصف]] آب در این [[آیات]]، آنرا فراتر از آب [[دنیا]] و با ویژگی‌هایی [[برتر]] از آن می‌شناساند. آیه {{متن قرآن|مَثَلُ الْجَنَّةِ الَّتِي وُعِدَ الْمُتَّقُونَ فِيهَا أَنْهَارٌ مِنْ مَاءٍ غَيْرِ آسِنٍ وَأَنْهَارٌ مِنْ لَبَنٍ لَمْ يَتَغَيَّرْ طَعْمُهُ وَأَنْهَارٌ مِنْ خَمْرٍ لَذَّةٍ لِلشَّارِبِينَ وَأَنْهَارٌ مِنْ عَسَلٍ مُصَفًّى وَلَهُمْ فِيهَا مِنْ كُلِّ الثَّمَرَاتِ وَمَغْفِرَةٌ مِنْ رَبِّهِمْ كَمَنْ هُوَ خَالِدٌ فِي النَّارِ وَسُقُوا مَاءً حَمِيمًا فَقَطَّعَ أَمْعَاءَهُمْ}}<ref>«داستان آن بهشت که به پرهیزگاران نوید داده‌اند، (این است): در آن، جویبارهایی از آبی است که نمی‌گندد و جویبارهایی از شیری که مزه‌اش دگرگون نمی‌گردد و جویبارهایی از شرابی که به نوشندگان لذت می‌بخشد و جویبارهایی از شهد ناب؛ و آنان را در آن هرگونه میوه و (نیز) آمرزشی از سوی پروردگارشان است؛ آیا (اینان) برابرند با کسانی که در آتش (دوزخ) جاودانند و به آنان آبی داغ می‌نوشانند که دل و روده‌هایشان را پاره‌پاره می‌گرداند؟» سوره محمد، آیه ۱۵.</ref> از وجود چهار نوع نهر در [[بهشت]] خبر می‌دهد که به [[پرهیزگاران]] [[وعده]] داده شده و یک نوع آن، نهرهایی از آب است که بدبو نمی‌شود. [[آیه]] {{متن قرآن|وَمَاءٍ مَسْكُوبٍ}}<ref>«و آبشاری ریزان» سوره واقعه، آیه ۳۱.</ref> از آبِ همیشه جاری برای [[بهشتیان]] که هرگز قطع نمی‌شود، خبر می‌دهد.