حق در فقه سیاسی: تفاوت میان نسخه‌ها

حق در فقه سیاسی (نمایش مبدأ)

نسخهٔ ‏۱۷ ژوئیهٔ ۲۰۲۱، ساعت ۱۰:۲۰

۲٬۵۱۱ بایت حذف‌شده ، ‏۱۷ ژوئیهٔ ۲۰۲۱

←‏آزادی تفکر

دیداریویکی‌متن

Bahmani

مدیران

۱۱۷٬۲۱۳

ویرایش

@@ خط ۶۱: / خط ۶۱: @@
 ===آزادی تفکر===
-انسان با [[قدرت]] تفکر خویش، از دیگر موجودات امتیاز می‌یابد. به همین ویژگی، او را «حیوان ناطق» به معنای موجود جاندارِ متفکر خوانده‌اند. [[رشد]] و تعالی انسان، به [[شکوفایی]] این [[استعداد]] بستگی دارد. تفکر برای رسیدن به [[حقّ]]، نعمتی [[الهی]] در وجود [[آدمی]] است. شرط [[رشد]] و [[کمال انسان]] به «آزادی تفکر» است. با [[محدودیت]] [[فکری]] و [[تبعیت]] [[کورکورانه]] از دیگران، رشد و [[ترقی]] [[عقلانی]] حاصل نمی‌شود. افزون بر آن، [[تفکر]]، خارج از اِعمال [[قدرت]] دیگران است، نمی‌توان کسی را به تفکر در امری واداشت یا از تفکر در امری بازداشت. [[اسلام]]، به [[شهادت]] [[آیات]]، [[احادیث]] و [[سیره پیشوایان معصوم]]{{عم}} برای تفکر، ارزشی فوق‌العاده قائل است و متفکران از [[ارج]] و [[منزلت]] فراوانی برخوردارند. در این [[مکتب]]، [[شناخت]] و [[ایمان]] به [[اصول دین]]، جز از [[راه]] تفکر پذیرفتنی نیست. متفکران و [[فقهای اسلام]]، [[تقلید]] در عرصه [[اصول اعتقادی]] را [[ممنوع]] شمرده و همگان را به تحقیق و تفکر فراخوانده و عرصه تقلید را منحصر به [[احکام]] و [[فروع دین]] دانسته‌اند، آن هم [[تقلیدی]] بر پایه [[برهان عقلی]] و [[منطق]] عقلایی. هر متفکری که صلاحیت تفکر و بحث و اظهارنظر در [[معارف دینی]] دارد، از [[آزادی]] کامل برخوردار است. چنین فردی در [[فرهنگ اسلامی]]، به خاطر آنکه در تکاپوی [[شناخت حق]] و [[حقیقت]] و عمل به آن است، نزد [[خداوند]]، دارای [[قدر]] و منزلت است. میان چنین فردی با کسانی که نسبت به شناخت حق بی‌توجه‌اند و عمری را در [[جهالت]] و [[گمراهی]] سپری کرده‌اند، تفاوت آشکاری وجود دارد.<ref>[[سید جواد ورعی|ورعی، سید جواد]]، [[درسنامه فقه سیاسی (کتاب)|درسنامه فقه سیاسی]]، ص ۱۲۴.</ref>
+{{اصلی|آزادی تفکر}}
 ===[[آزادی بیان]] و قلم===