پرش به محتوا

اطاعت حاکم جائر در فرهنگ و معارف انقلاب اسلامی: تفاوت میان نسخه‌ها

جز
جایگزینی متن - 'غایب' به 'غایب'
جز (جایگزینی متن - '{{خرد}} {{امامت}}' به '{{امامت}}')
جز (جایگزینی متن - 'غایب' به 'غایب')
خط ۲۶۲: خط ۲۶۲:
[[اعتقاد به منجی]] در همه [[ادیان الهی]]، از جمله [[فرق اسلامی]] وجود دارد. [[پیروزی حق بر باطل]]، [[گسترش عدالت]]، [[ایمان]]، و تأسیس [[جامعه آرمانی]] و رضایت‌بخش، از جمله باورهای این [[اندیشه]] است که آیاتی از [[قرآن]] و دسته‌ای از روایاتبر آن دلالت دارد. نگاه [[شیعه]] به این مهم، از زاویه و نظرگاه خاصی است. آنان بر این باورند که شخصی به نام [[مهدی]] در [[آینده]] [[ظهور]] می‌کند و [[جهان]] را از [[عدل و داد]] پر خواهد کرد. این [[تفکر]]، نویدبخش آینده‌ای روشن است.
[[اعتقاد به منجی]] در همه [[ادیان الهی]]، از جمله [[فرق اسلامی]] وجود دارد. [[پیروزی حق بر باطل]]، [[گسترش عدالت]]، [[ایمان]]، و تأسیس [[جامعه آرمانی]] و رضایت‌بخش، از جمله باورهای این [[اندیشه]] است که آیاتی از [[قرآن]] و دسته‌ای از روایاتبر آن دلالت دارد. نگاه [[شیعه]] به این مهم، از زاویه و نظرگاه خاصی است. آنان بر این باورند که شخصی به نام [[مهدی]] در [[آینده]] [[ظهور]] می‌کند و [[جهان]] را از [[عدل و داد]] پر خواهد کرد. این [[تفکر]]، نویدبخش آینده‌ای روشن است.


در دیدگاه [[شیعه]]، [[انتظار]] و [[طلب]] [[فرج]] از [[خداوند]]، که همان چشم دوختن به [[آینده]] است، جزو [[بهترین]] [[اعمال]] دانسته شده است<ref>{{متن حدیث|أَفْضَلُ الْأَعْمَالِ انْتِظَارُ الْفَرَجِ مِنَ اللَّهِ‌}} (ر.ک: علی بن عیسی اربلی، کشف الغمه، ج۲، ص۲۰۷؛ محمدباقر مجلسی، بحارالأنوار، ج۷۵، ص۲۰۸).</ref>. لازمه چنین [[ارزش]] و اعتباری آن است که این آموزه به منزله [[موتور]] محرک و عامل شتاب‌زا برای [[مبارزه]] و [[قیام]] علیه [[ظلم]] در جهت برپایی [[عدالت]] باشد. [[اندیشه]] [[انتظار فرج]] و [[رجعت امام]] [[غایب]] مایه دلگرمی و [[امیدواری]] [[شیعه]] به [[پیروزی]] نهایی بر [[ظلم]] و [[ظلمه]] است و به آن رنگ موجبیت [[تاریخی]] می‌دهد<ref>ر.ک: حمید عنایت، اندیشه سیاسی در اسلام معاصر، ترجمه بهاءالدین خرمشاهی، ص۵۴ </ref>. اما متأسفانه در طول [[تاریخ شیعه]]، این [[اندیشه]] به صورتی آرمان‌گرایانه تلقی، و موجب ایستایی و [[جمود]] و [[انفعال]] [[شیعیان]] شده است.
در دیدگاه [[شیعه]]، [[انتظار]] و [[طلب]] [[فرج]] از [[خداوند]]، که همان چشم دوختن به [[آینده]] است، جزو [[بهترین]] [[اعمال]] دانسته شده است<ref>{{متن حدیث|أَفْضَلُ الْأَعْمَالِ انْتِظَارُ الْفَرَجِ مِنَ اللَّهِ‌}} (ر.ک: علی بن عیسی اربلی، کشف الغمه، ج۲، ص۲۰۷؛ محمدباقر مجلسی، بحارالأنوار، ج۷۵، ص۲۰۸).</ref>. لازمه چنین [[ارزش]] و اعتباری آن است که این آموزه به منزله [[موتور]] محرک و عامل شتاب‌زا برای [[مبارزه]] و [[قیام]] علیه [[ظلم]] در جهت برپایی [[عدالت]] باشد. [[اندیشه]] [[انتظار فرج]] و [[رجعت امام]] غایب مایه دلگرمی و [[امیدواری]] [[شیعه]] به [[پیروزی]] نهایی بر [[ظلم]] و [[ظلمه]] است و به آن رنگ موجبیت [[تاریخی]] می‌دهد<ref>ر.ک: حمید عنایت، اندیشه سیاسی در اسلام معاصر، ترجمه بهاءالدین خرمشاهی، ص۵۴ </ref>. اما متأسفانه در طول [[تاریخ شیعه]]، این [[اندیشه]] به صورتی آرمان‌گرایانه تلقی، و موجب ایستایی و [[جمود]] و [[انفعال]] [[شیعیان]] شده است.
حمید [[عنایت]] این نوع تلقی منفعلانه از مفهوم [[انتظار]] را میان [[شیعیان]] چنین ریشه‌یابی می‌کند: “این نکته از معنای اصطلاحی که برای چشم دوختن به [[راه]] بازگشت و [[ظهور]] وضع شده است، یعنی [[انتظار]] بر می‌آید؛ چه [[انتظار]] دلالت بر چشم دوختن منفعلانه به وقوع حوادث است و از اینجا تمایلی در میان [[شیعه]] پیدا شده که [[حکومت]] [[عادل]] - به معنای دقیق کلمه - را آرمانی بدانند که رسیدن به آن تا [[زمان ظهور]] و بازگشت غیرممکن باشد”<ref>حمید عنایت، اندیشه سیاسی در اسلام معاصر، ترجمه بهاءالدین خرمشاهی، ص۵۵.</ref>. بدین‌ترتیب این برداشت [[سوء]] پدیدار شد که دستیابی به چنین جامعه‌ای تنها در [[زمان ظهور]] امکان‌پذیر خواهد بود و پیش از آن موعد، امکان نیل به آن تا حد بسیاری ناممکن است. از این رو هرگونه کوشش در این زمینه [[بیهوده]] خواهد بود.
حمید [[عنایت]] این نوع تلقی منفعلانه از مفهوم [[انتظار]] را میان [[شیعیان]] چنین ریشه‌یابی می‌کند: “این نکته از معنای اصطلاحی که برای چشم دوختن به [[راه]] بازگشت و [[ظهور]] وضع شده است، یعنی [[انتظار]] بر می‌آید؛ چه [[انتظار]] دلالت بر چشم دوختن منفعلانه به وقوع حوادث است و از اینجا تمایلی در میان [[شیعه]] پیدا شده که [[حکومت]] [[عادل]] - به معنای دقیق کلمه - را آرمانی بدانند که رسیدن به آن تا [[زمان ظهور]] و بازگشت غیرممکن باشد”<ref>حمید عنایت، اندیشه سیاسی در اسلام معاصر، ترجمه بهاءالدین خرمشاهی، ص۵۵.</ref>. بدین‌ترتیب این برداشت [[سوء]] پدیدار شد که دستیابی به چنین جامعه‌ای تنها در [[زمان ظهور]] امکان‌پذیر خواهد بود و پیش از آن موعد، امکان نیل به آن تا حد بسیاری ناممکن است. از این رو هرگونه کوشش در این زمینه [[بیهوده]] خواهد بود.


۲۱۸٬۳۵۲

ویرایش