سنت در معارف و سیره سجادی: تفاوت میان نسخه‌ها

<div style="padding: 0.4em 0em 0.0em;">

[[سنّت]] در لغت به معنی [[سیره]] و روش است، چه [[نیک]] باشد و چه بد؛ چنان که در لسان‌العرب آمده است. البته در [[متون دینی]] بیشتر به سیره و روشی [[سنت]] اطلاق می‌شود که [[مردم]] از آن [[پیروی]] می‌کنند<ref>دانشنامه قرآن و قرآن‌پژوهی، ج۲، ص۱۲۲۱.</ref>. بنابراین سنت همان طریقه و رویّه است. [[طبرسی]] نیز گفته است که سنت و طریقه و سیره نظیر هم‌اند<ref>قاموس قرآن.</ref>.

کلمه سنت در اصطلاح به معنی گفتار و [[کردار]] و تقریر [[پیامبر]]{{صل}} و [[امامان]]{{عم}} به کار می‌رود، به این معنا که اگر [[رسول خدا]]{{صل}} و [[امامان معصوم]]{{عم}} مطلبی را خود فرموده یا عمل کرده‌اند، یا دیگری انجام داده و آنها آن را [[تأیید]] کردند، به آن مطلب یا [[عمل]] [[سنّت]] گفته می‌شود<ref>فرهنگ‌نامه اصول فقه، ص۴۹۰.</ref>.

یکی از [[سنت‌های الهی]] که [[امام زین‌العابدین]]{{ع}} به آنها اشاره کرده “سنّت اِفضال” است. به این معنا که طریقه خداوند در برخورد با بندگان و جمیع مخلوقاتش فضل و احسان نمودن در حق ایشان است: {{متن حدیث|ذَلِكَ أَنَّ سُنَّتَكَ الْإِفْضَالُ، وَ عَادَتَكَ‏ الْإِحْسَانُ‏، وَ سَبِيلَكَ الْعَفْوُ... }}؛ «شیوه تو [[بخشندگی]] است و [[خوی]] تو [[نیکوکاری]] است و راه و [[آیین]] تو [[بخشایندگی]]. بار خدایا همه [[آفریدگان]] معترف‌اند که هر که را [[عقوبت]] کنی بر او [[ستم]] نکرده‌ای و همگان بر این گواه‌اند که هر که را از [[عذاب]] [[رهایی]] بخشی در حق او احسان کرده‌ای»<ref>نیایش سی‌وهفتم.</ref>.

[[امام سجاد]]{{ع}} در جاهای مختلفی به [[لزوم]] [[پیروی]] از [[سنت پیامبر]] تأکید کرده است: {{متن حدیث|اللَّهُمَّ صَلِّ عَلَى مُحَمَّدٍ وَ آلِ مُحَمَّدٍ... وَ أَحْيِنَا عَلَى‏ سُنَّتِهِ‏}}؛ «بار خدایا بر [[محمد]] و خاندانش [[درود]] فرست و ما را بر [[سنت]] او زنده بدار»<ref>نیایش چهل‌و‌دوم.</ref>.

آن حضرت در جایی دیگر از متروک ماندن سنّت‌های پیامبر{{صل}} در پی ربوده شدن [[حق]] خلفای بر [[حق پیامبر]] [[شکوه]] می‌نماید: «... پس [[برگزیدگان]] و خلفای تو مغلوب و [[مقهور]] شده‌اند و حقشان از کف بشد. اکنون می‌نگرند که احکامت دگرگون شده و [[کتابت]] به یک سو افتاده و [[فرایض]] تو نه به روش تو به جای آورده می‌شود و سنّت‌های پیامبرت متروک مانده است»<ref>نیایش چهل‌وهشتم.</ref>.

نکته قابل توجهی که نباید آن را از نظر دور داشت این است که در مواردی کلمه [[سنّت]] فقط به [[مستحبات]] و [[آداب دینی]] که انجام آنها یا ترکشان الزامی نیست اطلاق می‌شود. در این استعمال، سنّت در مقابل [[فرائض]]، به معنی انجام [[واجبات]] و ترک [[محرمات]]، به کار می‌رود. در برخی نیایش‌های حضرت این کاربرد نیز به چشم می‌خورد: {{متن حدیث|وَ لَا تَشْغَلْنِي بِالاهْتِمَامِ عَنْ تَعَاهُدِ فُرُوضِكَ‏، وَ اسْتِعْمَالِ سُنَّتِكَ}}؛ «چنان مکن که به سبب [[اندوه]] از انجام دادن فرائض و مستحبات تو باز مانم»<ref>نیایش هفتم.</ref>.

==[[سنّت]] [[قرآن]] و سنّت [[ماه رمضان]]==

[[امام سجاد]]{{ع}} در دو [[نیایش]] سنّت را به قرآن و ماه رمضان نسبت داده است. در مورد قرآن می‌فرماید: «بار خدایا، قرآن را نوری قرار داده‌ای که در پرتو آن از تاریکی‌های [[گمراهی]] و [[نادانی]] برهیم... ورایت نجاتی که هر که قدم در پی‌اش نهاد و [[آیین]] او پیشه ساخت [[گمراه]] نگردد»<ref>نیایش چهل‌ودوم.</ref>. همچنین در مورد ماه رمضان می‌فرماید: «ای [[خداوند]]، تو بودی که ما را برگزیدی، و به [[شناخت]] این ماه [[توفیق]] [[عنایت]] کردی و به [[سنت]] آن [[راه]] نمودی»<ref>نیایش چهل‌وپنجم.</ref>.

با توجه به مجموع آنچه گفته شد معلوم می‌شود که سنت قرآن و سنت ماه رمضان چیزی جز همان [[دستورات الهی]] و سنت‌های [[پیامبر]] نیست که یا در قرآن بیان شده و یا بخشی از آن در ماه رمضان عمل می‌شود.<ref>دانشنامه قرآن و قرآن‌پژوهی، بهاءالدین خرمشاهی، جلد دوم، انتشارات دوستان، ناهید: تهران، ۱۳۷۷، چاپ اول؛ شرح الصحیفة السجادیة، سیدمحمد شیرازی، مرکز انتشارات اعلمی، طهران، بی‌تا؛ شرح و تفسیر لغات قرآن براساس تفسیر نمونه، جعفر شریعت‌مداری، جلد دوم، مؤسسه چاپ و انتشارات آستان قدس رضوی، ۱۳۷۴، چاپ اول؛ صحیفه سجادیه، ترجمه عبدالمحمد آیتی، انتشارات سروش، تهران، ۱۳۹۴، چاپ نهم؛ فرهنگ‌نامه اصول فقه، تحقیق: مرکز اطلاعات و مدارک اسلامی، نشر: پژوهشگاه علوم و فرهنگ اسلامی، ۱۳۸۹، چاپ دوم؛ قاموس قرآن، سیدعلی‌اکبر قرشی، جلد سوم (ذ - س)،] دارالکتب الاسلامیه، طهران، بی‌تا.</ref>.<ref>[[فضل‌الله خالقیان|خالقیان، فضل‌الله]]، [[دانشنامه صحیفه سجادیه (کتاب)|مقاله «سنت»، دانشنامه صحیفه سجادیه]]، ص ۲۷۴.</ref>