عمرو بن خالد صیداوی در تاریخ اسلامی: تفاوت میان نسخه‌ها

این [[مرد]] [[آزاده]] و با [[شخصیت]] از [[یاران مخلص]] [[اهل بیت]] بود و در [[یاری]] [[مسلم بن عقیل]] بسیار تلاش کرد و پس از آنکه [[کوفیان]] مسلم را تنها گذاشتند، عمر چاره‌ای جز پنهان شدن نداشت؛ اما پس از شنیدن خبر [[شهادت]] [[قیس بن مسهر صیداوی]] و [[آگاهی]] بر اینکه [[امام حسین]]{{ع}} به سوی کوفه در حرکت است مخفیانه به همراه جمعی از [[شیعیان]]، از جمله [[مجمع بن عبدالله عائذی]] و [[جناد بن حارث سلمانی]] به همراه [[غلام]] خود، از کوفه خارج شدند و با [[راهنمایی]] [[طرماح بن عدی]]. که برای تهیه آذوقه خانواده‌اش به کوفه آمده بود - به سوی [[کاروان امام حسین]]{{ع}} حرکت کردند. [[طرماح]] از [[بیم]] بسته بودن راه و خطر [[جاسوسان]] [[ابن زیاد]]، آنان را از [[بیراهه]] برد و سرانجام در منزلگاه [[عذیب الهجانات]] به امام حسین{{ع}} رسیدند. [[حر بن یزید ریاحی]] قصد جلوگیری و [[دستگیری]] آنها را داشت، اما با [[اصرار]] و [[تهدید]] [[امام]]{{ع}} [[دست]] از ممانعت برداشت و آنان به [[حضرت]] ملحق شدند<ref>تاریخ طبری، ج۵، ص۴۰۴؛ کامل ابن اثیر، ج۲، ص۵۵۲. شرح بیشتر این ملاقات و مخالفت حر بن یزید ریاحی در پیوستن این جمع به امام علی{{ع}} و نیز تهدید حر از جانب امام{{ع}} و دیگر اسنادی که این داستان را نقل کرده‌اند را در ترجمه حر بن یزید ریاحی و دیگر همراهان عمربن خالد در همین اثر ملاحظه نمایید.</ref>.

[[عمر بن خالد]] پس از [[تشرف]] به [[محضر امام]]{{ع}} اشعاری خواند. و امام در این [[ملاقات]] به آنان فرمود: «[[آگاه]] باشید، به [[خدا]] [[سوگند]]! [[امید]] دارم هر چه خدا برای ما بخواهد خیر در آن باشد، خواه کشته شویم یا [[پیروز]] گردیم»<ref>{{متن حدیث|أَمَا وَ اَللَّهِ إِنِّي لَأَرْجُو أَنْ يَكُونَ خَيْراً مَا أَرَادَ اَللَّهُ بِنَا قُتِلْنَا أَمْ ظَفِرْنَا!}}؛ ابصارالعین، ص۱۰۶.</ref>.<ref>[[سید اصغر ناظم‌زاده|ناظم‌زاده، سید اصغر]]، [[اصحاب امام حسین - ناظم‌زاده (کتاب)|اصحاب امام حسین]]، ص:۵۴۱-۵۴۲.</ref>