|
|
| خط ۴۰: |
خط ۴۰: |
| ===[[شجاعت امام حسین|شجاعت]]=== | | ===[[شجاعت امام حسین|شجاعت]]=== |
|
| |
|
| ===ذلّت‌ناپذیری=== | | ===[[ذلت‌ناپذیری امام حسین|ذلت‌ناپذیری]]=== |
| تابناک‌ترین و [[کامل‌ترین]] چهره [[مسلمانی]] پرخروش و انقلابی، در ذلّت‌ناپذیری [[حضرت ابا عبدالله الحسین]]{{ع}} و [[ناشکیبایی]] و عدم [[سکوت]] او در برابر [[ظلم و ستم]] و [[بیداد]]، متجلّی گشت. [[امام حسین]]{{ع}} بدین وسیله، [[سنّت]] ذلّت‌ناپذیری و [[از خودگذشتگی]] در راه [[آرمان]] و [[عقیده]] را برای نسل‌های بعد به یادگار نهاد. آن‌چنان موضعی [[الهی]] و با [[عظمت]] اتخاذ کرد که [[وجدان]] [[امّت]] را به لرزه در آورد و به [[ترغیب]] آنان پرداخت تا با [[خواری]] و [[ذلّت]] [[جان]] ندهند و با گفتن این سخن، از [[بیعت]] نمودن با آزادشده فرزند آزادشده، [[یزید بن معاویه]] سر برتافت: {{متن حدیث|إِنَّ مِثْلِي لَا يُبَايِعُ مِثْلَهُ}}؛ شخصی مانند من با فردی نظیر [[یزید]]، [[دست]] بیعت نخواهد داد.
| |
| [[امام]]{{ع}} این‌گونه [[ذلت‌ناپذیری]] را آن‌گاه که با برادرش [[محمد حنفیّه]] به [[صراحت]] [[سخن]] می‌گوید، با این عبارت تجسم می‌بخشد: {{متن حدیث|يَا أَخِي! وَ اللَّهِ لَوْ لَمْ يَكُنْ فِي الدُّنْيَا مَلْجَأٌ وَ لَا مَأْوًى لَمَا بَايَعْتُ يَزِيدَ بْنَ مُعَاوِيَةَ}}<ref>«برادر! به خدا سوگند! حتی اگر در دنیا جا و پناهی نیابم، هرگز با یزید بن معاویه بیعت نخواهم کرد» فتوح ابن اعثم، ج۵، ص۲۳؛ مقتل خوارزمی، ج۱، ص۱۸۸؛ بحار الانوار، ج۴۴، ص۳۲۹.</ref>.
| |
| | |
| با اینکه [[شیطان]] بر وجدان [[انسان‌ها]] [[سیطره]] یافته و آنها را به گونه‌ای میرانده بود که حاضر بودند به ذلّت‌پذیری تن در دهند ولی امام حسین{{ع}} در برابر [[سپاهیان]] [[تبهکار]] و [[ستم‌پیشه]] [[اموی]] هم‌چنان پر [[خروش]] ایستاد و فرمود:
| |
| {{متن حدیث|لَا وَ اللَّهِ لَا أُعْطِيكُمْ بِيَدِي إِعْطَاءَ الذَّلِيلِ وَ لَا أَفِرُّ فِرَارَ الْعَبِيدِ... إِنِّي عُذْتُ بِرَبِّي وَ رَبِّكُمْ أَنْ تَرْجُمُونِ}}<ref>«به خدا سوگند! چون افراد خوار و ذلیل به شما دست بیعت نخواهم داد و مانند بردگان، اهل فرار نیستم، از اینکه مرا متهم سازید به پروردگار خود و پروردگار شما پناه می‌برم» مقتل مقرم، ص۲۸۰؛ تاریخ طبری، ج۴، ص۲۳۰؛ إعلام الوری، ج۱، ص۴۵۹؛ اعیان الشیعه، ج۱، ص۶۰۲.</ref>.
| |
| | |
| [[سخنان امام ابا عبدالله الحسین]]{{ع}} حاکی از برجسته‌ترین موقعیت [[انسان]] پایبند به اصول و [[ارزش‌های دینی]] و [[حاملان رسالت]]، به شمار می‌آمد، چنان‌که از [[مجد]] و [[عظمت]] و [[اعتماد به نفس]] آن بزرگوار پرده برمی‌داشت، آنجا که فرمود:
| |
| {{متن حدیث|أَلَا وَ إِنَّ الدَّعِيَّ ابْنَ الدَّعِيِّ قَدْ رَكَزَ بَيْنَ اثْنَتَيْنِ بَيْنَ السَّلَّةِ وَ الذِّلَّةِ وَ هَيْهَاتَ مِنَّا الذِّلَّةُ يَأْبَى اللَّهُ ذَلِكَ لَنَا وَ رَسُولُهُ وَ الْمُؤْمِنُونَ وَ حُجُورٌ طَابَتْ وَ طَهُرَتْ وَ أُنُوفٌ حَمِيَّةٌ وَ نُفُوسٌ أَبِيَّةٌ مِنْ أَنْ نُؤْثِرَ طَاعَةَ اللِّئَامِ عَلَى مَصَارِعِ الْكِرَامِ}}<ref>«به هوش باشید! این شخص فرومایه فرزند فرومایه (ابن زیاد) مرا بین دو راه، یکی پذیرش شمشیر و دیگری ذلت‌پذیری، قرار داده است، ولی هیهات که ما زیر بار ذلّت رویم؛ زیرا خدا و رسولش و مؤمنان، چنین ذلّت پذیری را ناروا می‌دانند، دامان پاک مادران و مجد و عظمت خانوادگی و همت‌های والا و غیرت و جوانمردی، هرگز اجازه نمی‌دهد اطاعت از فرومایگان را بر مرگ شرافتمندانه ترجیح دهیم» اعیان الشیعه، ج۱، ص۶۰۳؛ احتجاج، ج۲، ص۲۴؛ مقتل خوارزمی، ج۲، ص۶.</ref>.
| |
| | |
| [[امام حسین]]{{ع}} [[راه و رسم]] [[ذلت‌ناپذیری]] در چنین موقعیت‌ها و از خود گذشتگی در راه [[مکتب]] و رسالت را، این‌گونه به [[انسان‌ها]] آموخت.<ref>[[سید منذر حکیم|حکیم، سید منذر]]، [[پیشوایان هدایت ج۵ (کتاب)|پیشوایان هدایت ج۵]] ص۵۴.</ref>
| |
|
| |
|
| ===[[صراحت]] لهجه و بی‌پروایی=== | | ===[[صراحت]] لهجه و بی‌پروایی=== |
