عبدالمطلب در نهج البلاغه: تفاوت میان نسخه‌ها

*ابوالحارث شَیبة الحمد، [[عبدالمطلب بن هاشم]]، ملقب به [[فیاض]]، از بزرگان [[قریش]] و سروران و مهتران [[عرب]] در [[عصر جاهلیت]]، در [[مدینه]] از مادری به نام سَلمی متولد شد. [[هاشم]]، [[پدر]] او پیش از [[تولد]] وی در [[شام]] درگذشت و و سال‌های اولیه [[زندگی]] خود را میان بستگان مادری خود در [[مدینه]] سپری کرد. پس از چندی عمویش مطلب او را رهسپار [[مکه]] کرد. بدین جهت نام او را [[عبدالمطلب]] نهادند. پس از درگذشت مطلب، [[عبدالمطلب]] به [[سیادت]] و مهتری [[قریش]] رسید و [[فضایل]] نیکش بر همگان آشکار شد. [[عبدالمطلب]] همچون نیاکانش، بر [[آیین]] [[خداپرستی]] بود و هرگز [[فکر]] و اندیشه‌اش با [[افکار]] [[جاهلی]] در نیامیخت.

*قوانینی که او در دوره [[جاهلیت]] وضع کرد، پس از [[اسلام]] هم به اعتبار پیشین باقی‌ماند. آن [[قوانین]] عبارت بودند از: [[حرمت]] [[ازدواج]] با [[زنان]] [[پدران]]؛ چنانچه گنجی یافت شود، [[خمس]] آن را باید جدا کرد و [[صدقه]] داد؛ وی دیه [[قتل]] را صد شتر و تعداد [[طواف]] دور [[خانه]] را هفت طوف قرار داد. او می‌گسار نبود و دختران را زنده به [[گور]] نمی‌کرد. هنگامی که [[سپاه]] ابرهه برای ویران‌ساختن [[خانه خدا]] به‌سوی [[مکه]] به راه افتادند، او به [[تنهایی]] در [[مکه]] باقی ماند و به [[نیایش]] و [[راز]] و [[نیاز]] با [[خدا]] پرداخت.

*[[عبدالمطلب]] می‌دانست که از [[نسل]] او [[پیامبر آخرالزمان]] [[مبعوث]] خواهد شد و خود [[آرزوی دیدار]] و [[ایمان]] به او می‌کرد و فرزندانش را به [[ایمان آوردن]] به او فرامی‌خواند. او [[پیامبر اکرم]]{{صل}} را بسیار [[دوست]] می‌داشت و به او [[محبت]] می‌کرد. [[پیامبر]] را بر زانوان خود می‌نشاند و می‌بوسید. [[امام علی]]{{ع}} در فرازهایی از [[نهج البلاغه]] در [[احتجاج]] با [[معاویه]] بر [[افضلیت]] [[خاندان]] خویش از جمله [[عبدالمطلب]]، نیای خویش بر نیای [[معاویه]] [[سخن]] رانده است.

*[[پیامبر اکرم]]{{صل}} هشت ساله بود که [[عبدالمطلب]] بدرود [[حیات]] گفت و در منطقه حجون از مناطق [[حجاز]] [[دفن]] شد. او قیمومیت [[پیامبر]] را به [[ابوطالب]]، [[پدر]] گرامی [[امام علی]]{{ع}} سپرد<ref>[[دانشنامه نهج البلاغه ج۲ (کتاب)|دانشنامه نهج البلاغه]]، ج۲، ص ۵۴۲-۵۴۳.</ref>.

* [[پرونده:13681049.jpg|22px]] [[دانشنامه نهج البلاغه ج۲ (کتاب)|'''دانشنامه نهج البلاغه ج۲''']]