علم امام از دیدگاه قرآن و سنت (پایان‌نامه): تفاوت میان نسخه‌ها

* پژوهشگر این  پایان‌نامه در ابتدای چکیده خود می‌گوید: «امامت، در اصطلاح به‌معنای [[خلافت خدا]] و [[خلافت پیامبر|رسول خدا]]و مقام پیامبران و میراث اوصیا بوده، و در حقیقت امامت اساس دین و مایه نظام مسلمین است. بنابر این، امام در تمامی صفات حمیده از قبیل علم، برتر از همگان می‌باشد».  

* در مورد گستره علم امام گفته است: «امامان دارای علم الکتاب بوده، و در نتیجه از قدرتی فوق‌العاده برخوردار هستند. همچنین اهل بیت درباره احکام شرعی و مسائل اعتقادی از همه داناتر می‌باشند، به‌طوری که علمای سایر مذاهب و فرق اسلامی وام‌دار علوم اهل بیت بوده، و ائمه اطهار مرجع علمی همگان بوده‌اند. مراجعه مکرر خلفای سه‌گانه و سایر اصحاب به معصومین دلیل این مدعا می‌باشد. از سوی دیگر، امامان زبان همه موجودات را می‌دانند، و تمام کتب نازل شده نیز نزد ایشان موجود است. همچنین خداوند علام الغیوب به آن‌ها علم غیب هم عطا کرده است؛ و این حضرات دارای علم ماکان و ما یکون، و همچنین علم البلایا و المنایا می‌باشند».  

* در این رساله آمده است: می‌توان گفت علم ائمه بیشتر از علم همه پیامبران به‌جز پیامبر خاتم حضرت محمد بن عبدالله (ص) است.  

* در مورد منابع، مصادر و خاستگاه علم امام نظر پژوهشگر این  پایان‌نامه بر این است که «حضرات معصومین (ع) علم خود را از طریق الهام، تحدیث، رویای صادقه و نور الهی کسب می‌کنند، و با عالم بالا در ارتباط هستند. امامان ما به همه بطون قرآن آگاه هستند و از رسول خدا آموزش دیده‌اند، و علاوه بر علم موروث از پیامبر، منابع مکتوب همچون مصحف فاطمه، کتاب علی، جامعه، جفر و محبت انبیا، نیز نزد ایشان موجود است».  

* پژوهشگر این  پایان‌نامه می‌گوید: «پیشوایان معصوم شیعه در رفتار شخصی و اجتماعی خود، در بسیاری از موارد علوم غیبی خود را نادیده گرفته‌اند، و بر اساس دانش عادی رفتار کرده‌اند. دیگر ویژگی علم امام آن است که امکان دارد علم امام هم فعلی باشد و هم تدریجی، و ادله مخالف این نظریه قابل پاسخ‌گویی می‌باشد».<ref>[http://dl.islamicdoc.com/faces/search/bibliographic/biblioFullView.jspx?_afPfm=hq9fx1cic کتابخانه دیجیتالی مرکز اطلاعات و مدارک اسلامی]</ref>