افزایش علم معصوم در حدیث: تفاوت میان نسخه‌ها

در این احادیث می‌آموزیم که هنگام [[تولد]]، [[طفولیت]]، یا از لحظه [[تصدی]] [[امامت]]، [[ستونی از نور]] برای [[امام]] برافراشته می‌شود و امام بدین واسطه، [[اعمال]] [[بندگان]] را در سرتاسر [[زمین]] می‌بیند. در اینجا سخن از چیستی عمود نور نداریم، اما عمود نور هرچه باشد<ref>کلینی، محمد بن یعقوب، الکافی، ج۱، ص۳۸۸، ح۷.</ref>، کاربری‌هایی برای آن برشمرده‌اند؛ دیدن اعمال عباد، دیدن شهرهای دیگر و آنچه بین [[مشرق]] و [[مغرب]] یا [[دنیا]] است و باخبرشدن از احوال آنها، از این جمله‌اند. برایند این مجموعه [[حدیثی]] آن است که عمود نور، ابزاری است که [[خدای متعال]] برای امام قرار داده است تا ایشان با نگاه کردن در آن، از [[اخبار]] [[گستره امامت]] و [[ولایت]] خویش اطلاع یابد. از این منظر، هرگاه امام در آن نظر می‌افکند، بر [[علم]] و خبری از طرف خدای متعال راجع به حیطه ولایت خویش، مطلع می‌گردد و این همان [[ازدیاد علم امام]] است که در این گونه حدیثی، با ابزار عمود نور برای امام تحقق می‌یابد؛ همانند گونه‌های حدیثی پیشین، که [[فرشتگان]] این نقش واسطه‌گونه را ایفا کرده و از طرف [[خداوند]]، برای امام علم می‌آوردند. در گونه‌های حدیثی پیشین، با بخشی از متون حدیثی عمود نور آشنا شدیم. در اینجا به نمونه‌ای دیگر از این [[میراث]] گران‌بها توجه کنید: [[محمد بن مروان]] گفت: [[حضرت باقر]]{{ع}} فرمودند: "هر گاه یکی از شما [[خدمت]] [[امام]] می‌رسد، باید دقت کند چه می‌گوید؛ زیرا امام در شکم [[مادر]] می‌شنود. وقتی مادر او را می‌زاید، نوری به جانب [[آسمان]] برایش می‌درخشد. هنگام به [[دنیا]] آمدن، روی بازوی راستش نوشته شده است: {{متن قرآن|وَتَمَّتْ كَلِمَتُ رَبِّكَ صِدْقًا وَعَدْلًا لَا مُبَدِّلَ لِكَلِمَاتِهِ وَهُوَ السَّمِيعُ الْعَلِيمُ}}<ref>«و سخن پروردگارت به راستی و دادگری کامل شد؛ هیچ دگرگون کننده‌ای برای سخنان وی نیست و او شنوای داناست» سوره انعام، آیه ۱۱۵.</ref>. وقتی او سخن گفت، [[خداوند]] برایش ستونی برافراشته می‌کند که به وسیله آن بر [[زمین]] اشراف می‌یابد و به [[اعمال]] [[بندگان]] [[علم]] پیدا می‌کند"<ref>{{متن حدیث|عَنْ مُحَمَّدِ بْنِ مَرْوَانَ قَالَ قَالَ أَبُو جَعْفَرٍ{{ع}}:‏ إِذَا دَخَلَ‏ أَحَدُكُمْ‏ عَلَى‏ الْإِمَامِ‏ فَلْيَنْظُرْ مَا يَتَكَلَّمُ بِهِ فَإِنَّ الْإِمَامَ يَسْمَعُ الْكَلَامَ فِي بَطْنِ أُمِّهِ فَإِذَا هِيَ وَضَعَتْهُ سَطَعَ لَهَا نُورٌ سَاطِعٌ إِلَى السَّمَاءِ وَ سَقَطَ وَ فِي عَضُدِهِ الْأَيْمَنِ مَكْتُوبٌ‏]] {{متن قرآن|وَتَمَّتْ كَلِمَتُ رَبِّكَ صِدْقًا وَعَدْلًا لَا مُبَدِّلَ لِكَلِمَاتِهِ وَهُوَ السَّمِيعُ الْعَلِيمُ}} «و سخن پروردگارت به راستی و دادگری کامل شد؛ هیچ دگرگون کننده‌ای برای سخنان وی نیست و او شنوای داناست» سوره انعام، آیه ۱۱۵. {{متن حدیث|فَإِذَا هُوَ تَكَلَّمَ رَفَعَ اللَّهُ لَهُ عَمُوداً وَ يُشْرِفُ بِهِ عَلَى الْأَرْضِ يَعْلَمُ بِهِ أَعْمَالَهُمْ}}؛ صفار، محمد بن حسن، بصائرالدرجات، ص۴۳۱.</ref>.