آشتی در قرآن: تفاوت میان نسخه‌ها

<div style="padding: 0.0em 0em 0.0em;">

آشتی به معنای [[رفع اختلاف]] و ایجاد [[صلح]] و [[دوستی]] است. معادل این واژه در [[قرآن]]، کلمات "[[صلح]]"، "[[سلم]]"، "[[اصلاح]]" و "[[توفیق]]" است و کاربرد آن معمولاً بعد از ایجاد رنجش، [[قهر]] و [[اختلاف]] و [[منازعات]] [[خانوادگی]] یا [[اجتماعی]] در میان افراد است. "تألیف [[قلب]] یا [[قلوب]]" از دیگر واژه‌های همسوی با آن است. کلمات [[صلح]] و [[سلم]]، از کلمات کلیدی [[قرآن کریم]] است که در کانون معناشناختی آن کلماتی همچون، ایلاف، [[توفیق]]، [[رحمت]]، اَلَّف، مؤلَّفه، شفع، [[اصلاح]] و ضد آنها چون: [[فساد]]، [[افساد]]، [[مخاصمه]]، [[جدل]]، [[احتجاج]]، [[بغی]]، [[ظلم و جور]] وجود دارد<ref>[[محمد علی کوشا|کوشا، محمد علی]]، [[آشتی - کوشا (مقاله)|مقاله «آشتی»]]، [[دانشنامه معاصر قرآن کریم (کتاب)|دانشنامه معاصر قرآن کریم]]، ص۴۹-۵۰.</ref>.

===[[خداوند]]، زمینه ساز [[آشتی]]===

[[قرآن]]، [[صلح]] و [[سازش]] را از [[نعمت‌های بزرگ الهی]] برشمرده: {{متن قرآن|وَاعْتَصِمُوا بِحَبْلِ اللَّهِ جَمِيعًا وَلَا تَفَرَّقُوا وَاذْكُرُوا نِعْمَتَ اللَّهِ عَلَيْكُمْ إِذْ كُنْتُمْ أَعْدَاءً فَأَلَّفَ بَيْنَ قُلُوبِكُمْ فَأَصْبَحْتُمْ بِنِعْمَتِهِ إِخْوَانًا وَكُنْتُمْ عَلَى شَفَا حُفْرَةٍ مِنَ النَّارِ فَأَنْقَذَكُمْ مِنْهَا كَذَلِكَ يُبَيِّنُ اللَّهُ لَكُمْ آيَاتِهِ لَعَلَّكُمْ تَهْتَدُونَ}}<ref>«و همگان به ریسمان خداوند بیاویزید و مپرا کنید  و نعمت‌های خداوند را بر خود فرا یاد آورید که دشمنان (همدیگر) بودید و خداوند دل‌های شما را الفت داد و به نعمت او با هم برادر شدید و در لبه پرتگاهی از آتش بودید که شما را از آن رهانید؛ بدین‌گونه خداوند آیات خود را برای شما روشن می‌گوید باشد که شما راهیاب گردید» سوره آل عمران، آیه ۱۰۳.</ref> [[شأن نزول]] [[آیه]] را دو [[قبیله اوس]]  و [[خزرج]] دانسته‌اند که سال‌های متمادی (۱۲۰سال) باهم [[جنگ]]  داشتند.<ref>جامع‌البیان، مج ۳، ج ۴، ص ۴۷.</ref> واختلاف آنان به حدّی بود که [[خداوند]] به [[پیامبر]] می‌فرماید: {{متن قرآن|وَأَلَّفَ بَيْنَ قُلُوبِهِمْ لَوْ أَنْفَقْتَ مَا فِي الْأَرْضِ جَمِيعًا مَا أَلَّفْتَ بَيْنَ قُلُوبِهِمْ وَلَكِنَّ اللَّهَ أَلَّفَ بَيْنَهُمْ إِنَّهُ عَزِيزٌ حَكِيمٌ}}<ref>«و دل‌های آنان را با هم پیوستگی داد ؛ اگر همه آنچه را در زمین است می‌بخشیدی میان دل‌های آنها پیوستگی نمی‌دادی اما خداوند ایشان را با هم پیوستگی داد؛ بی‌گمان او پیروزمندی فرزانه است» سوره انفال، آیه ۶۳.</ref>.<ref>[[سید جعفر صادقی فدکی|صادقی فدکی، سید جعفر]]، [[آشتی - صادقی فدکی (مقاله)|مقاله «آشتی»]]، [[دائرةالمعارف قرآن کریم ج۱ (کتاب)|دائرةالمعارف قرآن کریم]]، ج۱.</ref>

===[[وجوب]] [[آشتی]] بر همگان===

[[خداوند متعال]] در این باره، [[اوامر]] مؤکّدی را متوجّه [[مؤمنان]] کرده است. در آیه‌ای، همه آنان را به داخل شدن در [[صلح]] و [[آشتی]] [[امر]] کرده: {{متن قرآن|يَا أَيُّهَا الَّذِينَ آمَنُوا ادْخُلُوا فِي السِّلْمِ كَافَّةً وَلَا تَتَّبِعُوا خُطُوَاتِ الشَّيْطَانِ إِنَّهُ لَكُمْ عَدُوٌّ مُبِينٌ}}<ref>«ای مؤمنان! همگی به فرمانبرداری (خداوند) درآیید و از گام‌های شیطان پیروی نکنید که او برای شما دشمنی آشکار است» سوره بقره، آیه ۲۰۸.</ref><ref> الکاشف، ج ۱، ص ۳۱۱.</ref> در آیه‌ای دیگر [[مؤمنان]] را [[برادر]] یک‌دیگر دانسته و آنان را به [[اصلاح]] میان خود سفارش فرموده است: {{متن قرآن|إِنَّمَا الْمُؤْمِنُونَ إِخْوَةٌ فَأَصْلِحُوا بَيْنَ أَخَوَيْكُمْ وَاتَّقُوا اللَّهَ لَعَلَّكُمْ تُرْحَمُونَ}}<ref>«جز این نیست که مؤمنان برادرند، پس میان برادرانتان را آشتی دهید و از خداوند پروا کنید باشد که بر شما بخشایش آورند» سوره حجرات، آیه ۱۰.</ref> و در آیه‌ای، برای [[رفع نزاع]] بین زوجین، به [[انتخاب]] و فرستادن داور [[فرمان]] داده است: {{متن قرآن|وَإِنْ خِفْتُمْ شِقَاقَ بَيْنِهِمَا فَابْعَثُوا حَكَمًا مِنْ أَهْلِهِ وَحَكَمًا مِنْ أَهْلِهَا إِنْ يُرِيدَا إِصْلَاحًا يُوَفِّقِ اللَّهُ بَيْنَهُمَا إِنَّ اللَّهَ كَانَ عَلِيمًا خَبِيرًا}}<ref>«و اگر از ناسازگاری آنان نگرانید، چنانچه در پی اصلاح باشند داوری از خویشان مرد و داوری از خویشان زن برانگیزید تا خداوند میان آن دو آشتی برقرار کند که خداوند دانایی آگاه است» سوره نساء، آیه ۳۵.</ref> و.... از این [[اوامر]] به [[دست]] می‌آید که [[اصلاح]] میان [[مؤمنان]]، اهمّیّت فراوانی دارد<ref>[[سید جعفر صادقی فدکی|صادقی فدکی، سید جعفر]]، [[آشتی - صادقی فدکی (مقاله)|مقاله «آشتی»]]، [[دائرةالمعارف قرآن کریم ج۱ (کتاب)|دائرةالمعارف قرآن کریم]]، ج۱.</ref>.

===[[پاداش]] [[آشتی]] دهندگان===

[[قرآن کریم]]، [[صلح]] و [[آشتی]] را از [[نعمت‌های بزرگ الهی]] برشمرده و آشتی‌دهندگان را [[وعده]] [[پاداش]] [[عظیم]] داده است: {{متن قرآن|وَاذْكُرُوا نِعْمَتَ اللَّهِ عَلَيْكُمْ إِذْ كُنْتُمْ أَعْدَاءً فَأَلَّفَ بَيْنَ قُلُوبِكُمْ فَأَصْبَحْتُمْ بِنِعْمَتِهِ إِخْوَانًا}}<ref>«و نعمت‌های خداوند را بر خود فرا یاد آورید که دشمنان (همدیگر) بودید و خداوند دل‌های شما را الفت داد و به نعمت او با هم برادر شدید» سوره آل عمران، آیه ۱۰۳.</ref> و {{متن قرآن|لَا خَيْرَ فِي كَثِيرٍ مِنْ نَجْوَاهُمْ إِلَّا مَنْ أَمَرَ بِصَدَقَةٍ أَوْ مَعْرُوفٍ أَوْ إِصْلَاحٍ بَيْنَ النَّاسِ وَمَنْ يَفْعَلْ ذَلِكَ ابْتِغَاءَ مَرْضَاتِ اللَّهِ فَسَوْفَ نُؤْتِيهِ أَجْرًا عَظِيمًا}}<ref>«در بسیاری از گفت‌وگوهای زیرگوشی آنان خیری نیست مگر کسی به صدقه یا نکوکاری یا اصلاحی میان مردم فرمان دهد و هر کس در جست و جوی خشنودی خداوند چنین کند به زودی بدو پاداشی سترگ خواهیم داد» سوره نساء، آیه ۱۱۴.</ref>.

[[خداوند]] در [[آیات]] دیگری به [[مصلحان]] [[تقوا]] پیشه، [[وعده]] بهره‌مندی از [[آمرزش]] و [[رحمت]] خویش را داده است: {{متن قرآن|وَلَنْ تَسْتَطِيعُوا أَنْ تَعْدِلُوا بَيْنَ النِّسَاءِ وَلَوْ حَرَصْتُمْ فَلَا تَمِيلُوا كُلَّ الْمَيْلِ فَتَذَرُوهَا كَالْمُعَلَّقَةِ وَإِنْ تُصْلِحُوا وَتَتَّقُوا فَإِنَّ اللَّهَ كَانَ غَفُورًا رَحِيمًا}}<ref>«و هرگز نمی‌توانید میان زنان (خود) دادگری کنید هر چند (به آن) آزمند باشید پس، (از یکی) یکسره رو مگردانید که او را سرگردان واگذارید و اگر (میان خود و او را) سازش دهید و پرهیزگاری ورزید بی‌گمان خداوند آمرزنده‌ای بخشاینده است» سوره نساء، آیه ۱۲۹.</ref>.<ref>[[سید جعفر صادقی فدکی|صادقی فدکی، سید جعفر]]، [[آشتی - صادقی فدکی (مقاله)|مقاله «آشتی»]]، [[دائرةالمعارف قرآن کریم ج۱ (کتاب)|دائرةالمعارف قرآن کریم]]، ج۱.</ref>

===استفاده از [[احکام ثانوی]] برای [[آشتی]] دادن===

[[آشتی]] میان [[مؤمنان]] چنان اهمیّتّی دارد که برای تحقّق آن، بعضی از امور [[حرام]]، [[مباح]] دانسته شده است؛ از جمله:

#'''[[بخل]]:''' {{متن قرآن|وَإِنِ امْرَأَةٌ خَافَتْ مِنْ بَعْلِهَا نُشُوزًا أَوْ إِعْرَاضًا فَلَا جُنَاحَ عَلَيْهِمَا أَنْ يُصْلِحَا بَيْنَهُمَا صُلْحًا وَالصُّلْحُ خَيْرٌ وَأُحْضِرَتِ الْأَنْفُسُ الشُّحَّ وَإِنْ تُحْسِنُوا وَتَتَّقُوا فَإِنَّ اللَّهَ كَانَ بِمَا تَعْمَلُونَ خَبِيرًا}}<ref>«و اگر زنی از کناره‌گیری یا رویگردانی شویش بیم دارد بر آن دو گناهی نیست که میان خود به سازشی شایسته برسند و سازش نیکوتر است و جان‌ها آز را در آستین دارند  و اگر نکویی کنید و پرهیزگاری ورزید بی‌گمان خداوند از آنچه انجام می‌دهید آگاه است» سوره نساء، آیه ۱۲۸.</ref> <ref>مفردات، ص ۴۴۶، «شح».</ref>. در این [[آیه]]، به سرچشمه بسیاری از [[نزاع‌ها]] بدین بیان اشاره شده است: [[طبیعت]] [[آدمی]] بر اثر [[غریزه]] [[حبّ]] ذات درمعرض [[بخل]] قرار دارد و هرکس می‌کوشد تمام [[حقوق]] را دریافت کند؛ بنابراین اگر زوجین به این [[حقیقت]] توجه داشته باشند و [[گذشت]] پیشه کنند، نه تنها ریشه اختلاف‌های [[خانوادگی]] می‌خشکد که بسیاری از کشمکش‌های [[اجتماعی]] نیز از بین می‌رود.<ref>نمونه، ج ۴، ص ۱۵۱.</ref> [[آزمندی]]، مانع عمده [[آشتی]] است و در ظاهر، عنوان کردن [[بخل]] پس از صلحی که مستلزم [[گذشت]] از [[حقوق]] است، چنین معنا می‌دهد که نپذیرفتن [[صلح]] بر اثر [[بخل]] است.<ref>راهنما، ج ۴، ص ۸۰.</ref>

#'''[[نشوز]] و برتری‌جویی:''' اصل اوّلی در محیط [[خانواده]]؛ [[دوستی]]، [[صلح]] و [[آشتی]] است؛ ولی گاهی برتری‌جویی [[زن]] یا شوهر و عدم رعایت [[حقوق]] یک‌دیگر، موجب از بین رفتن [[دوستی]]، بروز [[اختلاف]] و [[کینه‌توزی]] می‌شود؛ در این صورت، [[قرآن]] به زوجین و دیگران سفارش می‌کند که [[آرامش]] را با [[ملاطفت]] و [[حسن]] [[تدبیر]]، به [[خانواده]] بازگردانند. {{متن قرآن|الرِّجَالُ قَوَّامُونَ عَلَى النِّسَاء بِمَا فَضَّلَ اللَّهُ بَعْضَهُمْ عَلَى بَعْضٍ وَبِمَا أَنفَقُواْ مِنْ أَمْوَالِهِمْ فَالصَّالِحَاتُ قَانِتَاتٌ حَافِظَاتٌ لِّلْغَيْبِ بِمَا حَفِظَ اللَّهُ وَالَّلاتِي تَخَافُونَ نُشُوزَهُنَّ فَعِظُوهُنَّ وَاهْجُرُوهُنَّ فِي الْمَضَاجِعِ وَاضْرِبُوهُنَّ فَإِنْ أَطَعْنَكُمْ فَلاَ تَبْغُواْ عَلَيْهِنَّ سَبِيلاً إِنَّ اللَّهَ كَانَ عَلِيًّا كَبِيرًا  وَإِنْ خِفْتُمْ شِقَاقَ بَيْنِهِمَا فَابْعَثُواْ حَكَمًا مِّنْ أَهْلِهِ وَحَكَمًا مِّنْ أَهْلِهَا إِن يُرِيدَا إِصْلاحًا يُوَفِّقِ اللَّهُ بَيْنَهُمَا إِنَّ اللَّهَ كَانَ عَلِيمًا خَبِيرًا }}<ref>«مردان سرپرست زنانند  بدان روی که خداوند برخی از آنان را بر برخی دیگر برتری داده است و برای آنکه مردان از دارایی‌های خویش می‌بخشند؛ پس زنان نکوکردار، فرمانبردارند؛ در برابر آنچه خداوند (از حقوق آنان) پاس داشته است در نبود شوهر پاس (وی) می‌دارند  و آن زنان را که از نافرمانیشان بیم دارید (نخست) پندشان دهید و (اگر تأثیر نکرد) در خوابگاه‌ها از آنان دوری گزینید و (باز اگر تأثیر نکرد) بزنیدشان آنگاه اگر فرمانبردار شما شدند دیگر به زیان آنان راهی مجویید که خداوند فرازمندی بزرگ است. و اگر از ناسازگاری آنان نگرانید، چنانچه در پی اصلاح باشند داوری از خویشان مرد و داوری از خویشان زن برانگیزید تا خداوند میان آن دو آشتی برقرار کند که خداوند دانایی آگاه است» سوره نساء، آیه ۳۴-۳۵.</ref><ref>المنار، ج ۵، ص ۷۲ ـ ۷۷.</ref>.<ref>[[سید جعفر صادقی فدکی|صادقی فدکی، سید جعفر]]، [[آشتی - صادقی فدکی (مقاله)|مقاله «آشتی»]]، [[دائرةالمعارف قرآن کریم ج۱ (کتاب)|دائرةالمعارف قرآن کریم]]، ج۱.</ref>

==[[وظایف]] متخاصمان در [[آشتی]]==

#'''قصد [[اصلاح]]:''' در مرحله نخست، متخاصمان خود باید قصد [[اصلاح]] داشته باشند تاخداوند [[نفرت]] را به [[دوستی]] تبدیل سازد: {{متن قرآن| إِنْ يُرِيدَا إِصْلَاحًا يُوَفِّقِ اللَّهُ بَيْنَهُمَا }}<ref>« تا خداوند میان آن دو آشتی برقرار کند» سوره نساء، آیه ۳۵.</ref> اگر متخاصمان چنین نیّتی نداشته باشند، کوشش دیگران نیز فایده‌ای نخواهد داشت؛ گرچه تمام [[همّت]] و [[سعی]] خویش را به کار بندند.<ref> الکاشف، ج ۲، ص ۳۱۹.</ref>

برخی نیز معتقدند: این [[وظیفه]] [[حکومت اسلامی]] است که با [[اصلاح]] [[وصیّت]] براساس [[حقّ]] و [[عدالت]]، زمینه بروز [[اختلاف]] را از بین ببرد <ref>جامع‌البیان، مج ۲، ج ۲، ص ۱۶۸ ـ ۱۷۰.</ref>.<ref>[[سید جعفر صادقی فدکی|صادقی فدکی، سید جعفر]]، [[آشتی - صادقی فدکی (مقاله)|مقاله «آشتی»]]، [[دائرةالمعارف قرآن کریم ج۱ (کتاب)|دائرةالمعارف قرآن کریم]]، ج۱.</ref>

===میانجی گری در [[رفع اختلاف]]===

[[مؤمنان]] و [[حکومت]] [[وظیفه]] دارند در [[رفع اختلاف]] بکوشند: {{متن قرآن|َ وَأَصْلِحُوا ذَاتَ بَيْنِكُمْ}}<ref>«میانه  خود را سازش دهید» سوره انفال، آیه ۱.</ref> و در این راه جایز است از برخی امور حرامی که [[مباح]] شمرده شده نیز استفاده کنند. (اهمّیّت [[آشتی]]، همین مقاله) لکن در قلمرو اختیارات [[مؤمنان]] و [[حکومت]] گفته‌اند: در اصلاحِ از طریق [[گفت‌وگو]] اجازه [[حاکم شرع]] لازم نیست؛ امّا در مرحله شدّت عمل، اجازه [[حکومت اسلامی]] یا [[حاکم شرع]] [[ضرورت]] دارد، مگر در مواردی که دسترس نباشد که در اینجا نوبت به [[مؤمنان]] [[عادل]] و [[آگاه]] می‌رسد.<ref>نمونه، ج ۲۲، ص ۱۷۰.</ref> به نظر [[طبری]] در مواردی که یکی از گروه‌های درگیر، حاضر به [[صلح]] نباشد، بر [[امام]] [[مسلمانان]] [[واجب]] است با آنها بجنگد تا به [[پذیرش]] [[صلح]] و [[آشتی]] [[رضایت]] دهند<ref>جامع‌البیان، مج ۱۳، ج ۲۶، ص ۱۶۵.</ref>.<ref>[[سید جعفر صادقی فدکی|صادقی فدکی، سید جعفر]]، [[آشتی - صادقی فدکی (مقاله)|مقاله «آشتی»]]، [[دائرةالمعارف قرآن کریم ج۱ (کتاب)|دائرةالمعارف قرآن کریم]]، ج۱.</ref>

===[[انتخاب]] داور===

هرگاه شدّت [[اختلاف]]، اقدام‌های پیش‌گیرانه را بی‌اثر کند، تعیین داور ضرور است: {{متن قرآن|وَإِنْ خِفْتُمْ شِقَاقَ بَيْنِهِمَا فَابْعَثُوا حَكَمًا مِنْ أَهْلِهِ وَحَكَمًا مِنْ أَهْلِهَا إِنْ يُرِيدَا إِصْلَاحًا يُوَفِّقِ اللَّهُ بَيْنَهُمَا إِنَّ اللَّهَ كَانَ عَلِيمًا خَبِيرًا}}<ref>«و اگر از ناسازگاری آنان نگرانید، چنانچه در پی اصلاح باشند داوری از خویشان مرد و داوری از خویشان زن برانگیزید تا خداوند میان آن دو آشتی برقرار کند که خداوند دانایی آگاه است» سوره نساء، آیه ۳۵.</ref><ref>الفرقان، ج ۵ و ۶، ص ۵۹.</ref> البتّه این [[آیه]] به اختلاف‌های [[خانوادگی]] مرتبط است؛ ولی [[انتخاب]] داور به این مورد اختصاص ندارد و برای حلّ همه اختلاف‌های [[جامعه]] می‌توان داور تعیین کرد. از امام‌ باقر{{ع}} در پاسخ به [[اعتراض]] گروهی از [[خوارج]] به [[پذیرش]] [[حکمیّت]] از سوی [[علی]]{{ع}} [[روایت]] شده که [[خداوند]]، خود تعیین داور را [[تشریع]] کرده است؛ آنجا که می‌فرماید: {{متن قرآن| فَابْعَثُوا حَكَمًا مِنْ أَهْلِهِ وَحَكَمًا مِنْ أَهْلِهَا }}<ref>«داوری از خویشان مرد و داوری از خویشان زن برانگیزید » سوره نساء، آیه ۳۵.</ref> <ref>الاحتجاج، ج ۲، ص ۱۷۴.</ref> [[شقاق]] به معنای نصف شدن شی‌ء و دراینجا کنایه از شدّت کدورت است. گویا استمرار [[اختلاف]] بین زوجین موجب دونیمه شدن [[الفت]] و تبدیل آن به [[کینه]] شده است<ref>مواهب الرحمن، ج ۸، ص ۱۶۳.</ref>.<ref>[[سید جعفر صادقی فدکی|صادقی فدکی، سید جعفر]]، [[آشتی - صادقی فدکی (مقاله)|مقاله «آشتی»]]، [[دائرةالمعارف قرآن کریم ج۱ (کتاب)|دائرةالمعارف قرآن کریم]]، ج۱.</ref> [[قرآن]] سفارش می‌کند داوران از میان [[خانواده]] [[زن]] و [[مرد]] [[برگزیده]] شوند، زیرا [[خویشاوندان]] به خصوصیات [[اخلاقی]] و [[نقص]] و کمال آنها آشناترند و در نتیجه [[داوری]] آنان مؤثرتر و مفیدتر خواهد بود<ref>[[محمد علی کوشا|کوشا، محمد علی]]، [[آشتی - کوشا (مقاله)|مقاله «آشتی»]]، [[دانشنامه معاصر قرآن کریم (کتاب)|دانشنامه معاصر قرآن کریم]]، ص۴۹-۵۰.</ref>.

====ویژگی‌های داور====

با توجّه به اینکه داور نقش اصلاح‌گری را انجام می‌دهد؛ [[شایسته]] است افزون بر شرایط عامّه [[تکلیف]] یعنی [[بلوغ]]، [[عقل]]، حرّیت و [[اسلام]]، ویژگی‌های ذیل را نیز داشته باشد:  

موضوع "[[آشتی]]" در [[دین اسلام]] و در تمام [[ادیان آسمانی]] به عنوان راه حلی برای [[اختلافات]] و رفع [[منازعات]] در سرلوحه [[وظایف]] [[پیامبران]] [[ثبت]] گردیده است: {{متن قرآن|وَأَنْزَلَ مَعَهُمُ الْكِتَابَ بِالْحَقِّ لِيَحْكُمَ بَيْنَ النَّاسِ فِيمَا اخْتَلَفُوا فِيهِ وَمَا اخْتَلَفَ فِيهِ}}<ref>«و با آنان کتاب (آسمانی) را به حق فرو فرستاد تا میان مردم در آنچه اختلاف داشتند داوری کند و در آن جز کسانی که به آنها کتاب داده بودند، اختلاف» سوره بقره، آیه ۲۱۳.</ref> بر این اساس [[پیامبران]]، موظف به [[داوری]] در میان [[مردم]] در باب [[منازعات]] [[اجتماعی]] آنها و ایجاد [[آشتی]] در میان آنان بوده‌اند و درباره روش [[آشتی]] هم از راه تحریک عاطفه [[برادری]]، [[عفو]] و اغماض و گذشت از [[حقوق]] شخصی، [[موعظه]] و [[نصیحت]] و وعده‌های [[پاداش اخروی]] سفارش‌های لازم در [[قرآن]] و [[روایات]] دیده می‌شود. با این همه [[آشتی]] با [[دشمنان]] [[محارب]] در صورتی که منجر به وهن و [[سستی]] و [[ذلّت]] [[مؤمنان]] بشود و [[دشمنان]] را [[سلطه]]، و [[قدرت]] بخشد روا دانسته نشده است: {{متن قرآن|فَلَا تَهِنُوا وَتَدْعُوا إِلَى السَّلْمِ وَأَنْتُمُ الْأَعْلَوْنَ}}<ref>«پس، سستی نکنید و (دشمنان را) به سازش فرا مخوانید در حالی که شما برترید» سوره محمد، آیه ۳۵.</ref>.<ref>[[محمد علی کوشا|کوشا، محمد علی]]، [[آشتی - کوشا (مقاله)|مقاله «آشتی»]]، [[دانشنامه معاصر قرآن کریم (کتاب)|دانشنامه معاصر قرآن کریم]]، ص۴۹-۵۰.</ref>

== جستارهای وابسته ==

{{مدخل‌های وابسته}}

* [[صلح]]

* [[آتش‌بس]]

==پانویس==

{{پانویس}}

[[رده:مدخل]]

[[رده:آشتی]]

[[رده:فضایل اخلاقی]]