تقیه در فقه سیاسی: تفاوت میان نسخه‌ها

<div style="background-color: rgb(255, 245, 227); text-align:center; font-size: 85%; font-weight: normal;">[[تقیه در قرآن]] - [[تقیه در فقه اسلامی]] - [[تقیه در کلام اسلامی]] - [[تقیه در معارف مهدویت]] - [[تقیه در فقه سیاسی]] - [[تقیه در سیره معصوم]] - [[تقیه در جامعه‌شناسی اسلامی]] - [[تقیه در معارف و سیره رضوی]]</div>

==معناشناسی==

[[تقیه]] از ریشۀ "وقی یقی"، به معنای [[حفظ]] و صیانت و [[پرهیز]] کردن است<ref>لغت‌نامه دهخدا، ج۵، ص۶۸۹۴؛ فرهنگ معین، ج۱، ص۱۱۲۳.</ref> و در اصطلاح، خودداری از اظهار [[عقیده]] و [[مذهب]] و یا ترک برخی از [[احکام شرع]]، به منظور [[حفظ]] خود از گزند دیگری و یا رعایت [[مصالح دینی]] و [[مدارا]] نمودن با دیگر [[فرق اسلامی]] و مذهبی است؛ مشروط بر این که غرض عقلایی بر آن مترتب شود<ref>وسائل الشیعه، ج۱۱، باب ۲۴ از ابواب امر به معروف، حدیث ۶؛ تصحیح الاعتقاد، ص۶۶؛ اوایل المقالات، ص۹۶.</ref>. [[تقیه]]، نه از باب [[ضعف]] و [[ترس]]، بلکه روش و تمهیدی برای [[حفظ]] نیروهای [[انسانی]] و هدر ندادن افراد [[مؤمن]] در [[راه]] موضوعات کم اهمیت می‌باشد. در [[اسلام]]، "[[عمار]]" [[فرزند]] "[[یاسر]]" نخستین کسی بود که با وجود [[ایمان قلبی]]، در برابر شکنجه‌های طاقت‌فرسای [[مشرکین]] [[مکه]]، به ظاهر از [[اسلام]] [[بیزاری]] جست و [[پیامبر]]{{صل}} کارش را [[پسندیده]] و او را ستود<ref>{{متن قرآن|مَنْ كَفَرَ بِاللَّهِ مِنْ بَعْدِ إِيمَانِهِ إِلَّا مَنْ أُكْرِهَ وَقَلْبُهُ مُطْمَئِنٌّ بِالْإِيمَانِ وَلَكِنْ مَنْ شَرَحَ بِالْكُفْرِ صَدْرًا فَعَلَيْهِمْ غَضَبٌ مِنَ اللَّهِ وَلَهُمْ عَذَابٌ عَظِيمٌ}} «بر آن کسان که پس از ایمان به خداوند کفر ورزند- نه آن کسان که وادار (به اظهار کفر) شده‌اند و دلشان به ایمان گرم است بلکه آن کسان که دل به کفر دهند- خشمی از خداوند خواهد بود و عذابی سترگ خواهند داشت» سوره نحل، آیه ۱۰۶؛ القواعد الفقهیه، ج۲، ص۱۸؛ بیضاوی، تفسیر القرآن، ذیل آیه ۱۰۶ از سوره نمل؛ تفسیر نمونه، ج۱۱، ص۴۲۳.</ref>.<ref>[[اباصلت فروتن|فروتن، اباصلت]]، [[علی اصغر مرادی|مرادی، علی اصغر]]، [[واژه‌نامه فقه سیاسی (کتاب)|واژه‌نامه فقه سیاسی]]، ص ۶۷.</ref>