عون بن عبدالله بن جعفر در تاریخ اسلامی: تفاوت میان نسخه‌ها

برخی نقل کرده‌اند که پس از رسیدن خبر شهادت عون و [[محمد]]، به عبدالله بن جعفر، وی [[استرجاع]] گفت<ref>گفتن جمله {{متن قرآن|إِنَّا لِلَّهِ وَإِنَّا إِلَيْهِ رَاجِعُونَ}} (ما از آن خداوندیم و به سوی او باز می‌گردیم)؛ سوره بقره، آیه 156.</ref> و چون یکی از غلامانش گفت: این [[مصیبت]] از ناحیه [[حسین]]{{ع}} به ما رسید، وی را طرد کرد و گفت: ای پسر «لخنا» (بدبو) آیا درباره حسین{{ع}} چنین می‌گویی؟ به [[خدا]] سوگند اگر حضورش بودم، [[دوست]] داشتم که در رکاب او [[شهید]] شوم. به خدا سوگند بر شهادت فرزندانم [[افسوس]] نمی‌خورم و شهادت آنها در کنار [[برادر]] و پسر عمویم مایه [[تسلی]] خاطر من است... سپس رو به حاضران کرد و گفت: [[حمد]] و [[سپاس]] خدای را که در [[شهادت حسین]]{{ع}} مرا [[صبر]] و [[دلداری]] داد و اگر خود نتوانستم او را [[یاری]] کنم، فرزندانم او را کمک کردند<ref>الارشاد، ص۲۴۷، ۲۴۸، مکتبة بصیرتی.</ref>.<ref>جمعی از نویسندگان، [[پژوهشی پیرامون شهدای کربلا (کتاب)|پژوهشی پیرامون شهدای کربلا]]، ص:۲۹۴-۲۹۶.</ref>

* [[عبدالله بن جعفر]] (پدر)

* [[زینب بنت علی]] (مادر)