رزق در فقه سیاسی: تفاوت میان نسخه‌ها

[[رزق]]، نظیر [[عطایا]] از آن [[مستمندان]] [[جامعه]] بود، برای همین منظور [[عمر]] -[[خلیفه دوم]]- بر [[والیان]] خویش [[دستور]] داد تا از هر منطقه، کالایی را که دارای مزیت نسبی است به عنوان [[مالیات]] دریافت کنند. این امر، می‌توانست موجب تحرک [[اقتصادی]] و باعث [[تشویق]] در تولید و بازاریابی کالاهای هر منطقه گردد. [[عمر]] در تحقق چنین تصمیمی [[دستور]] داد سی نفر را [[دعوت]] کرده و به آنها [[غذا]] دهند، سپس مقدار غذای [[مصرف]] شده را ارزیابی و همان را [[حقوق]] یک ماهه افرادی مقرر کرد که به آنها [[رزق]] پرداخت می‌شد؛ برای مثال پس از [[فتح]] “اسکندریه” به دست “عمرو بن عاص” [[عمر]] از او درخواست [[مالیات]] کرد و وی بیست کشتی آذوقه فرستاد<ref>الاموال، ص۳۱۴؛ تاریخ یعقوبی، ج۲، ص۱۵۲؛ فتوح البلدان، ص۲۷۸؛ الکامل فی التاریخ، ج۲، ص۵۰۲؛ تاریخ الخلفاء، ج۱، ص۱۴۳؛ النظم المالیه و الاقتصادیه فی الدولة الاسلامیه، ص۹۷؛ کنز العمال، ج۴، ص۵۵۵.</ref><ref>[[اباصلت فروتن|فروتن، اباصلت]]، [[علی اصغر مرادی|مرادی، علی اصغر]]، [[واژه‌نامه فقه سیاسی (کتاب)|واژه‌نامه فقه سیاسی]]، ص ۱۱۴.</ref>.

{{منابع}}

* [[پرونده:11677.jpg|22px]] [[اباصلت فروتن|فروتن، اباصلت]]، [[علی اصغر مرادی|مرادی، علی اصغر]]، [[واژه‌نامه فقه سیاسی (کتاب)|'''واژه‌نامه فقه سیاسی''']]