گرایش انجمن حجتیه و نوع برنامه‌های آنها چه بوده است؟ (پرسش): تفاوت میان نسخه‌ها

== پاسخ‌ها و دیدگاه‌های متفرقه ==

{{پاسخ پرسش  

::::::حجت الاسلام و المسلمین دکتر '''[[علی نصیری]]'''، در مقاله ''«[[نگاهی به پدیده انتظار و آثار حیات‌بخش آن (مقاله)|نگاهی به پدیده انتظار و آثار حیات‌بخش آن]]»'' در این‌باره گفته است:

::::::«پیدایش انجمن خیریه حجّتیه مهدویه در سال ۱۳۳۲ش در [[ایران]] تا حدودی از این [[تفکر]] متأثر بوده است. و از آنجا که این انجمن، با نگرش خاص خود، به مسایل [[سیاسی]] و [[انحرافات]] [[حکومت]] پهلوی کاری نداشت، عملاً با مزاحمتی از طرف شاه روبرو نشد. قطع [[حمایت]] [[امام خمینی]] از این انجمن و [[انتقاد]] مکرر منادیان [[مبارزه]] با [[حکومت]] [[ستم‌پیشه]] پهلوی از این انجمن، ناشی از [[اصرار]] انجمن مبنی بر عدم دخالت در [[امور سیاسی]] بوده است که خود نوعی برداشت از مفهوم [[انتظار]] تلقی می‌شد و سرانجام به انحلال رسمی آن در سال ۱۳۶۲ش انجامید<ref>برای آگاهی بیشتر در این باره ر.ک: رسول جعفریان، جریان‌ها و سازمان‌های مذهبی-سیاسی ایران ۱۳۲۰- ۱۳۵۷، ص ۲۲۷- ۲۳۰.</ref>. بدون تردید، چنین برداشت ناصوابی از پدیده [[انتظار]]، از عدم تفطن به تمام جوانب پدیده [[انتظار]] و نیز ارتباط آن با سایر [[آموزه‌های دینی]] پدید آمده است»<ref>[[علی نصیری|نصیری، علی]]، [[نگاهی به پدیده انتظار و آثار حیات‌بخش آن (مقاله)|نگاهی به پدیده انتظار و آثار حیات‌بخش آن]]، ص 116.</ref>.

{{پاسخ پرسش  

::::::آقای '''[[مجتبی تونه‌ای]]'''، در کتاب ''«[[موعودنامه (کتاب)|موعودنامه]]»'' در این‌باره گفته است:

::::::«هواداران اندیشه‌ای خاص هستند که به صورت تشکیلاتی منسجم و با نام "انجمن حجتیّه" پیش از [[انقلاب اسلامی]] فعالیت می‌کردند. این گروه [[معتقد]] بودند که اقامه [[حکومت]] از [[شؤون]] [[امام]] [[معصوم]] {{ع}} است، بنابراین در عصر [[غیبت]]، [[تشکیل حکومت]] جایز نیست. این گروه با [[تبلیغ]] این‌که [[وظیفه]] ما در این عصر، [[انتظار]] است و بس، و ما نباید در کارهای [[سیاسی]] دخالت کنیم، با مبارزان و طرفداران راه [[امام خمینی]] [[مخالفت]] می‌کردند. این بینش با القای گفتاری از قبیل این‌که: از ما کاری ساخته نیست، آقا [[امام زمان]] {{ع}} خود باید بیاید و کارها [[اصلاح]] کند، ما موظّف به چنین اموری نیستیم و... روحیه بی‌تفاوتی، [[سکوت]] و سکون و ظلم‌پذیری را تقویت می‌کردند. هرچند با [[تلاش]] [[عالمان]] [[آگاه]] و [[پیروزی]] [[انقلاب اسلامی]]، این باور غلط‍‌ از صحنه بیرون شد و بسیاری از هواداران آن به صف [[انقلاب]] و مبارزان پیوستند، ولی این بدان معنی نیست که این [[تفکر]] به کلی ریشه‌کن شده و دیگر هیچ هواخواهی ندارد، زیرا هنوز در گوشه و کنار، حتی از سوی برخی از [[خواص]] به آن دامن زده می‌شود. از این‌روی بسیاری از دانشوران و صاحبنظران، پس از [[انقلاب اسلامی]]، برخی به اجمال و برخی به تفصیل به نقد و بررسی این [[اندیشه]] و مبانی آن پرداختند<ref>فقه سیاسی، عمید زنجانی، ج ۲، ص ۱۸۹، امیرکبیر؛ دادگستر جهان، ابراهیم امینی.</ref>. با نگاهی به گفته‌ها و نوشته‌های طرفداران این نظریه و دلایلی که بدان استناد کرده‌اند، می‌توان گفت که این باور انحرافی از سه راه سرچشمه گرفته است:

{{پایان جمع شدن}}

{{پاسخ پرسش  

::::::نویسندگان کتاب ''«[[آفتاب مهر ج۱ (کتاب)|آفتاب مهر]]»'' در این‌باره گفته‌اند:

::::::«در گذشته "زمان رژیم پهلوی" دو خطر عمده [[دین]] را تهدید می‌کرد: