آیا صدقه دادن برای امام مهدی صحیح است؟ (پرسش): تفاوت میان نسخه‌ها

::::::و در روابط عاطفی هدیه از [[بهترین]] ابزار جذب [[محبّت]] است، شخصیت‌ها هرچه که بزرگ و ستودنی باشند از هدیه چه مادّی و چه معنوی [[خشنود]] می‌شوند، [[امام مهدی|امام زمان]] {{ع}} که [[قطب]] عالم امکان است از هدیه یک شاخه گل و یا یک سوره [[قرآن]] و یا [[صدقه]] از طرف آن [[حضرت]] معلوم است که آن [[حضرت]] را دلشاد می‌کند و در پی جبران و پاسخ به محبت‌کننده بر می‌آید و هدیه کننده را به [[محبت]] دوباره افتخار می‌دهد، و طبق [[روایات]] و [[احادیث]]، [[حضرت]] [[امام مهدی|ولی عصر]] {{ع}} دارای زندگی طبیعی و معمولی و عادی هستند، آن [[حضرت]] هم مانند سایر [[مردم]] در معرض امراض طبیعی و آفات و گرفتاری‌های جسمی و اندوه‌های روحی می‌باشند، بنابراین [[صدقه]] و [[دعا]] و نمازها و هدایای معنوی که به فرموده [[ائمه]] {{ع}} دورکننده بلاهاست آن [[حضرت]] را از بلایا دور می‌دارد و در [[سلامت]] جسم و [[جان]] آن عزیز اثر خواهد داشت.

::::::و مهم‌ترین نکته اینکه میان هدیه کننده و هدیه گیرنده ارتباط عاطفه و مهر برقرار می‌گردد این عمل ما را به او و او را به ما متوجّه می‌سازد و در این ارتباط ما را به رنگ و خوی او آشنا و صدای نیاز ما را به او می‌رساند و پاسخ پدرانه او را بر [[جان]] ما فرود می‌آورد، [[دل]] کوچک ما را به [[قلب]] بزرگ [[قطب]] عالم امکان و بی‌ساحل او پیوند می‌زند و جویبار [[عبادات]] ما را به دریای موّاج [[بندگی]] او متّصل می‌سازد و نهال [[خرد]] و ساقه نازک وجود ما را در سایه‌سار آن شجره فراگیر الهی به سایه می‌نشاند و ستاره وجود ما را از ماه و [[خورشید]] جهان‌تاب هستی او روشن می‌سازد<ref>یاد محبوب، ص ۲۷.</ref>»<ref>[[دویست پرسش و پاسخ پیرامون امام زمان (کتاب)|دویست پرسش و پاسخ پیرامون امام زمان]]، ص۱۴۸-۱۵۰.</ref>.

{{پاسخ پرسش  

| پاسخ = آقای '''[[علی اصغر رضوانی]]'''، در کتاب ''«[[موعودشناسی و پاسخ به شبهات (کتاب)|موعودشناسی و پاسخ به شبهات]]»'' در این‌باره گفته است:

::::::«اصل [[صدقه]] دادن دارای [[ارزش]] و [[ثواب]] بسیاری است و می‌تواند بلاها را از [[انسان]] دور کند. و اگر [[انسان]] از طرف [[امام مهدی|امام زمان]] {{ع}} و به [[وکالت]] از آن [[حضرت]] {{ع}} [[صدقه]] دهد، هم برای [[انسان]] مؤثر است و هم برای [[حضرت]]. برای [[انسان]] تأثیر دارد؛ زیرا هدیه به [[مؤمن]]، آن هم بالاترین [[مؤمن]] روی [[زمین]] [[ثواب]] دارد. برای [[حضرت]] نیز تأثیر دارد؛ زیرا موجب می‌شود که [[خداوند]] به او [[برکات]] بیشتری دهد و بر عنایاتش بیفزاید، زیرا [[عنایات]] [[خداوند]] حدّ و حصری ندارد. و نیز موجب [[دفع بلا]] از وجود [[حضرت]] می‌گردد، زیرا [[خداوند متعال]] [[حضرت]] را از راه‌هایی که از آن جمله [[صدقه]] دادن است حفظ می‌نماید. در مورد [[دعا برای سلامتی امام زمان]] {{ع}} نیز همین جواب را خواهیم داد»<ref>[[علی ‎اصغر رضوانی|رضوانی، علی ‎اصغر]]، [[موعودشناسی و پاسخ به شبهات (کتاب)|موعودشناسی و پاسخ به شبهات]]، ص ۴۱۹.</ref>.

{{پاسخ پرسش  

| پاسخ = آقای دکتر '''[[عبدالحسین طالعی]]'''، در کتاب ''«[[ره‌توشه منتظران (کتاب)|ره‌توشه منتظران]]»'' در این‌باره گفته است:

::::::«هیچ نفسی عزیزتر و گرامی‌تر از وجود [[مقدّس]] [[امام عصر]]{{ع}} نیست، و نباید باشد. بلکه باید آن [[حضرت]] را محبوب‌تر از [[نفس]] خویش بداند. و اگر چنین نباشد، در [[ایمان]]، [[ضعف]] و نقصان دارد و در [[اعتقاد]] او خلل و [[سستی]] است<ref>بنابر آیه شریفه {{متن قرآن|النَّبِيُّ أَوْلَى بِالْمُؤْمِنِينَ مِنْ أَنْفُسِهِمْ}} بر معتقدین به این آیه لازم است که برای مقام شریف نبوّت و ولایت، اولویت بر خویش (جان، مال و آبرو و دیگر متعلّقات وجود) قائل باشند، و این اولویت را در زندگانی عملی نیز به اثبات رسانند. مثلاً وقتی که می‌خواهند دعا کنند، اول برای فرج امام زمان{{ع}} و شادی قلب آن حضرت، و بعد برای خویشتن دعا کنند. وقتی می‌خواهند صدقه بدهند، اول برای سلامت آن حضرت، و بعد برای سلامت خود و بستگان خود صدقه بدهند. خلاصه اینکه وجود مقدّس امام معصوم را بر خود و جمیع ماسوی الله مقدّم بدانند.</ref>. به اسانید معتبر، از [[رسول خدا]]{{صل}} [[روایت]] شده است که فرمود: کسی از شما [[ایمان]] نیاورد، تا آنکه من و [[اهل بیت]] من، نزد او محبوب‌تر از [[جان]] و [[فرزند]] و تمام [[مردم]] باشیم<ref>مکیال المکارم، جلد ۲، باب ۸، امر ۱۳۷۶، ص۲۱۲. {{متن حدیث|لَا يُؤْمِنُ عَبْدٌ حَتَّى أَكُونَ أَحَبَّ إِلَيْهِ مِنْ نَفْسِهِ وَ أَهْلِي أَحَبَّ إِلَيْهِ مِنْ أَهْلِهِ وَ عِتْرَتِي أَحَبَّ إِلَيْهِ مِنْ عِتْرَتِهِ وَ ذَاتِي أَحَبَّ إِلَيْهِ مِنْ ذَاتِهِ}}.</ref>. و چگونه چنین نباشد، در حالی که وجود و [[حیات]] و [[دین]] و [[عقل]] و صحّت و عافیت و دیگر نعمت‌های ظاهری و باطنیِ تمام موجودات، از پرتو آن وجود [[مقدّس]] و اوصیای او{{عم}} است. در این زمان، [[ناموس]] عصر و مدار دهر، نوربخش [[آفتاب]] و ماه، [[صاحب]] این قصر و بارگاه، سبب [[آرامش]] [[زمین]] و سیر افلاک، و رونق [[دنیا]] از [[زمین]] تا [[آسمان]]، حاضر در [[قلوب]] [[نیکان]]، و [[غائب]] از دیده بیگانگان، [[حضرت]] حجة بن الحسن{{ع}} است. جامه صحّت و عافیت در این زمان، اندازه قامت موزون آن [[نفس]] [[مقدّس]] و [[شایسته]] قدّ معتدل آن ذات اقدس است. پس بر تمامیِ خودپرستان - که تمامی اهتمامشان در حفظ و حراست و [[سلامتی]] [[نفس]] خویش است - لازم و ضروری است که مقصود اوّلی و [[هدف]] اصلی ایشان از چنگ زدن به دامان هر وسیله و سببی که برای بقای صحّت و جلب عافیت و قضای [[حاجت]] و دفع بلیّت مقرّر شده، مواردی همچون [[دعا]] و تضّرع و تصدّق و [[توسّل]] برای [[سلامتی]] و حفظ آن وجود [[مقدس]] باشد. چه رسد به افراد [[وفادار]] و [[امام]] شناس، که جز آن وجود [[مقدّس]]، کسی را لایق هستی و سزاوار عافیت و تندرستی نمی‌دانند<ref>حال که تمام نعمت‌ها، از روشنی آفتاب گرفته تا چرخش افلاک، و تمام ارزاق، از طرف وجود مقدّس [[امام عصر]]{{ع}} و به خاطر وجود مقدّس آن حضرت، از جانب خداوند ریزش می‌کند، بر همل افراد، اعمّ از خودپرستان (که همه نیرویشان مصروف خود آنها می‌شود) و متولّیان به ولاء اهل بیت (که خود را طفیلی وجود امام عصر می‌بینند و فقط ایشان را لایق برخورداری از نعمت‌های حقّ متعال می‌دانند) لازم و واجب است که از تمام وسائل و لوازم (دعاء، صدقه، توسّل و...) در جلب سلامتی و آسایش و راحتی آن وجود مقدّس، تلاش کنند و به این کار، اولویت دهند.</ref>»<ref>[[عبدالحسین طالعی|طالعی، عبدالحسین]]، [[ره‌توشه منتظران (کتاب)|ره‌توشه منتظران]]، ص ۳۰-۳۱.</ref>.

{{پاسخ پرسش  

::::::در [[مکیال المکارم فی فوائد الدعاء للقائم (کتاب)|مکیال المکارم فی فوائد الدعاء للقائم]] آمده است: نظر به اینکه این کار از گونه‌های [[مودت]] نسبت به [[قربی]] و بستگان [[پیغمبر]]{{صل}} است که [[خداوند]] بندگانش را در کتاب خود به آن امر فرموده، نمی‌بینی که هرگاه فرزندت یا کسی از عزیزانت را [[دوست]] می‌داری و برای او بیمناک هستی به قصد [[سلامتی]] او [[صدقه]] می‌دهی؟! پس مولای تو به هر کس به این سزاوارتر است. اضافه بر اینکه این کار از اقسام صله [[امام]] است و این برای [[خردمندان]] واضح می‌باشد<ref>موسوی اصفهانی، سید محمد تقی، مکیال المکارم، ج۲، ص۳۰۹.</ref>.  

::::::[[علی بن طاووس]] در کتاب [[کشف المحجه]] به [[صدقه]] و [[دوستی]] [[امام]] سفارش کرده و گفته است: "... پس در [[پیروی]] و [[وفاداری]] و تعلق خاطر و دلبستگی نسبت به آن [[حضرت]] به گونه‌ای باش که [[خداوند]] و [[رسول]] او و [[پدران]] آن [[حضرت]] و خود او از تو می‌خواهند، و حوایج آن بزرگوار را بر خواسته‌های خود مقدم بدار هنگامی که نمازهای [[حاجت]] را به جای می‌آوری و [[صدقه]] دادن از سوی آن جناب را پیش از [[صدقه]] دادن از سوی خودت و عزیزانت قرار ده و [[دعا]] برای آن [[حضرت]] را مقدم بدار بر [[دعا کردن]] بر خودت و نیز در هر کار خیری که مایه وفای به [[حق]] آن [[حضرت]] است آن بزرگوار را مقدم بدار که سبب می‌شود به سوی تو توجه فرماید و به تو [[احسان]] نماید"<ref>علی بن طاووس، کشف المحجة، ص۱۵۱-۱۵۲.</ref>»<ref>[[مریم نجفی لیواری|نجفی لیواری، مریم]] و [[نرگس محمدنیا گالشکلامی|محمدنیا گالشکلامی، نرگس]]، [[واکاوی شاخصه‌های الگوی خانواده منتظر (مقاله)|واکاوی شاخصه‌های الگوی خانواده منتظر]]، ص۸۱.</ref>.

{{پاسخ پرسش  

| پاسخ = '''[[پژوهشگران مؤسسه آینده روشن]]'''، در کتاب ''«[[مهدویت پرسش‌ها و پاسخ‌ها (کتاب)|مهدویت پرسش‌ها و پاسخ‌ها]]»'' در این‌باره گفته‌اند:

::::::«آری، علاقه مندان به [[حضرت]] می‌توانند [[اعمال عبادی]] [[مستحب]] را به [[نیابت]] از ایشان انجام دهند و به ویژه از طرف آن [[حضرت]] و یا برای [[سلامتی]] وجود مبارک آن [[حضرت]] [[صدقه]] دهند، و این خود یکی از جلوه‌های زیبای نمایش [[محبت]] و ارادت به آن [[امام]] عزیز است. [[سید بن طاووس]] می‌نویسد: [[صدقه]] دادن از سوی آن جناب را پیش از [[صدقه]] دادن از سوی خود و عزیزانت قرار ده و [[دعا]] برای آن [[حضرت]] را بر [[دعا کردن]] برای خودت مقدم بدار و نیز در هر کار خیری که مایه و فای به [[حق]] آن [[حضرت]] است، آن بزرگوار را مقدم بدار که سبب می‌شود به سوی تو توجه فرماید و به تو [[احسان]] کند<ref>کشف المحبة، ص۱۵۲</ref>»<ref>[[مهدویت پرسش‌ها و پاسخ‌ها (کتاب)|مهدویت پرسش‌ها و پاسخ‌ها]]، ص ۱۰۷.</ref>.

{{پرسمان معرفت امام مهدی (شناخت امام مهدی)}}