ریشه قرآنی انتظار فرج چیست؟ (پرسش): تفاوت میان نسخه‌ها

::::::[[مسلمانان]] بر اثر نویدهای [[قرآن کریم]] و [[پیامبر گرامی اسلام]]{{صل}} و [[جانشینان]] [[معصوم]] آن [[حضرت]] [[عقیده]] دارند که در پایان روزگار، [[خداوند]] مردی را از دودمان [[پیامبر اسلام]]{{صل}} برمی‌انگیزاند که به وسیله او "[[دین اسلام]]" را آشکار می‌سازد.  

::::::این [[موعود]] [[عزیز]]، براساس صحیح‌ترین و استوارترین مصادر [[اسلامی]] و بشارت‌های [[انبیای الهی]]، و نویدهای کتب مذهبی اهل [[ادیان]]، دوازدهمین [[جانشین رسول خدا]]{{صل}} و از [[فرزندان]] [[پاک]] و [[معصوم]] [[علی]] و [[حضرت زهرا|زهرا]]{{عم}} و هم‌نام و هم‌کنیه [[پیامبر خدا]]{{صل}} است که در بین [[مسلمانان]] به عناوین مختلفی چون:  "[[مهدی]]"، "[[قائم]]"، "[[منتظر]]"، "[[صاحب الامر]]"، "[[صاحب الزمان]]"، "[[حجة الله]]"، "[[بقیه الله]]" و "[[خلف صالح]]" شهرت دارد»<ref>[[سید اسدالله هاشمی شهیدی|هاشمی شهیدی، سید اسدالله]]، [[ظهور حضرت مهدی از دیدگاه اسلام و مذاهب و ملل جهان (کتاب)|ظهور حضرت مهدی از دیدگاه اسلام و مذاهب و ملل جهان]]، ص۱۹۸.</ref>.

{{پاسخ پرسش  

::::::'''ثالثاً''': از [[امام جواد]]{{ع}} [[روایت]] شده است: همانا [[خداوند]] تبارک و تعالی امر [[ظهور]] ایشان ([[حضرت مهدی]]{{ع}}) را در یک شب [[اصلاح]] می‌فرماید‌، همان‌طور که کار کلیم خود [[حضرت موسی]]{{ع}} را (یک شبه‌) [[اصلاح]] فرمود‌، آن‌گاه که برای به دست آوردن [[آتش]] برای اهل خویش رفت، پس در حالی که پیامبرِ فرستاده شده بود بازگشت‌. [[بهترین]] [[اعمال شیعیان]] ما [[انتظار فرج]] می‌باشد‌<ref>ابن بابویه، محمد بن علی، کمال الدین و تمام النعمة، ج۲، ص۳۷۷‌.</ref>. تعبیر "[[اصلاح]] در یک شب" می‌فهماند که [[اذن]] [[ظهور]] [[حضرت]] بدون هیچ‌گونه زمینه و مقدمه قبلی و در وقتی که ظاهراً نشانه‌ای دالّ بر نزدیک بودن آن وجود ندارد، صادر می‌شود‌. ممکن است مراد از [[روایات]] محل بحث نیز این باشد که در زمانی که [[مردم]] از [[ظهور]] [[حضرت]] به لحاظ ظاهری ناامید‌ند و نشانه‌ای بر نزدیک بودن [[ظهور]] ایشان وجود ندارد، ناگهان امر [[ظهور]] ایشان فرا می‌رسد. این معنا نه تنها با حرکت و تلاش و [[پویایی]] منافات ندارد، بلکه [[باور]] به ناگهانی بودن [[زمان ظهور]] موجب می‌شود که [[انسان]] در هیچ شرایطی از تحقق آن [[ناامید]] نگردد و در هر لحظه وقوع [[فرج]] را امری ممکن و عملی بداند، لذا همواره [[آمادگی]] خود را برای امر [[ظهور]] (با انجام [[وظایف فردی]] و [[اجتماعی]] خود) حفظ نماید.(...)

::::::'''رابعاً''': در [[حدیث]] چهارم تحقق [[ظهور امام عصر]]{{ع}} به [[غربال]] شدن [[مردم]] و جدا شدن ([[نیکان]] و بَدان) آنها از یکدیگر منوط گردیده است. در این [[حدیث]]، [[امام صادق]]{{ع}} پس از سه تعبیر {{متن حدیث|حَتَّى تُغَرْبَلُوا}}، {{متن حدیث|حَتَّى تُمَحَّصُوا}} و {{متن حدیث|حَتَّى تُمَيَّزُوا}} می‌فرمایند‌: {{متن حدیث|لَا وَ اللَّهِ مَا يَكُونُ مَا تَمُدُّونَ إِلَيْهِ أَعْيُنَكُمْ إِلَّا بَعْدَ إِيَاسٍ}}. ذکر عبارت {{متن حدیث|إِلَّا بَعْدَ إِيَاسٍ}} در سیاق عبارات قبلی و پس از آن تعابیر می‌تواند گویای این باشد که یکی از محورهای [[غربال]] شدن [[مردم]] و جدا  شدن آنها از یکدیگر محور "[[یأس]] و امید‌" است. بنابراین، معنای [[حدیث]] چنین خواهد بود که [[ظهور]] [[حضرت]] هنگامی فرا می‌رسد که انسان‌های [[امیدوار]] و [[ناامید]] از یکدیگر جدا شوند. این بیان نشان می‌دهد که در [[زمان ظهور]] هم‌چنان افرادی که به [[ظهور]] و [[فرج]] [[الهی]] امیدوارند وجود دارند و این‌گونه نیست که همه [[مردم]] دچار این [[یأس]] و [[ناامیدی]] و در نتیجه کوتاهی در انجام [[وظایف]] خود شده باشند. عبارت بعدی که می‌فرماید: {{متن حدیث|لَا وَ اللَّهِ لَا يَكُونُ مَا تَمُدُّونَ إِلَيْهِ أَعْيُنَكُمْ حَتَّى يَشْقَى مَنْ يَشْقَى وَ يَسْعَدَ مَنْ يَسْعَدُ}} می‌تواند [[شاهد]] این مطلب باشد»<ref>[[روح‌الله شاکری زواردهی|شاکری زواردهی، روح‌الله]] و [[علی خانی]]، [[بازپژوهی ارتباط انتظار فرج با اصل قرآنی حرمت یأس از روح‌الله (مقاله)|بازپژوهی ارتباط انتظار فرج با اصل قرآنی حرمت یأس از روح‌الله]]، ص ۲۶۹-۲۷۳.</ref>.

== منبع‌شناسی جامع مهدویت ==