آیا ایرانیان در دوران غیبت و ظهور امام مهدی نقشی دارند؟ (پرسش): تفاوت میان نسخه‌ها

::::::در [[روایات]]، از [[تلاش]] گسترده [[ایرانیان]] برای [[تشکیل حکومت]] [[حضرت مهدی]] {{ع}} بسیار [[تجلیل]] شده است، این تلاش‌ها عبارتند از:

::::::[[عبایة بن عبدالله اسدی]] گوید: روز جمعه‌ای در محضر [[امام علی|علی]] {{ع}} نشسته بودم و ایشان بر فراز [[منبر]] نشسته بود و [[خطبه]] می‌خواند، ابن صوحان نیز حضور داشت. [[اشعث]] آمد و گفت: ‌ای [[امیر مؤمنان]]! این سرخ پوستان - مقصودش ایرانیانی بود که ساکن [[کوفه]] بودند و به حمراء شهرت داشتند - از توجه ویژه‌ای که به آنها می‌کنی، بر ما مسلط گشته‌اند. [[امیر مؤمنان]] {{ع}} که از سخنان [[اشعث]] به [[خشم]] آمده بود، فرمود: "امروز درباره [[عرب]] چیزی را روشن کنم که پیش از این پنهان بود". پس فرمود: "چه کسی سخن ما را درباره [[ظلم]] این انسان‌های راحت طلب و سبک مغز، منصفانه می‌پذیرد که شب‌ها را تا صبح روی فرش‌های خود می‌غلتند، آن‌گاه پیش من آمده و درباره گروهی که پیوسته به [[یاد خدا]] بوده و هستند، طعنه می‌زنند و [[دستور]] داده تا آنها را از کنار خود برانم و بدین وسیله در صف ظالمین قرار گیرم. قسم به آنکه دانه را شکافت و [[بنده]] را آفرید، از [[پیامبر خاتم|پیامبر]] {{صل}} شنیدم که فرمود: به [[خدا]] قسم! اینان در آینده به خاطر پذیرش [[دین]]، بر سر شما خواهند کوبید! چنان که در روزهای نخست برای پذیرش [[اسلام]] با آنها به مقابله پرداختید"<ref>سفینة البحار، ج ۲، ص ۶۹۳.</ref>.

::::::[[ایرانیان]] را در زمان [[معصومین]] {{عم}} با عناوین فرس، [[اعاجم]]، موالی، بنو الحمراء، [[قوم]] [[سلمان]] و چند عنوان دیگر می‌شناختند. در [[روایات]]، گاه از [[ایرانیان]] با عناوین اهل [[خراسان]]، اهل [[قم]]، اهل [[طالقان]] و دیگر شهرهای مشهور [[ایران]] در آن دوره یاد می‌کردند.

::::::در [[روایات]]، از مردمی با عنوان "اهل [[مشرق]]" سخن گفته شده است که بنابر نظر بسیاری، منظور از آنها [[مردم]] [[ایران]] هستند.

::::::نکته دیگر این است که [[اشعث بن قیس]] و عده‌ای که از گروه [[خوارج]] و [[دشمن]] [[امام علی|علی]] {{ع}} بودند، همیشه از حضور [[ایرانیان]] در کنار [[امام علی|علی]] {{ع}} ناراحت بودند و پیوسته [[تلاش]] می‌کردند تا [[امام علی|حضرت علی]] {{ع}} آنان را رها سازد.

::::::۲. '''زمینه‌سازان [[حکومت]] [[مهدی]]''' {{ع}}''':''' [[ایرانیان]] بر اساس [[وظیفه]] دینی خود، تا [[ظهور]] [[حضرت مهدی]] {{ع}} با [[دشمنان]] [[اسلام]] در دو جبهه به [[جنگ]] خواهند پرداخت. این [[نبرد]] از [[قم]] شروع می‌شود و با [[قیام]] [[مردم]] [[خراسان]] با [[پرچم‌های سیاه]] و درگیری خونین آنان با [[سفیانی]] پایان می‌یابد.

::::::[[امام صادق]] {{ع}} می‌فرماید: "زمانی فرا می‌رسد که [[قم]] و ساکنان آن حجت‌های تمام آفریده‌ها می‌شوند و همانا این کار در زمان [[غیبت]] است و تا [[ظهور]] [[قائم]] ما ادامه خواهد داشت"<ref>{{متن حدیث|سَيَأْتِي زَمَانٌ تَكُونُ بَلْدَةُ قُمَّ وَ أَهْلُهَا حُجَّةً عَلَى الْخَلَائِقِ وَ ذَلِكَ فِي زَمَانِ غَيْبَةِ قَائِمِنَا {{ع}} إِلَى ظُهُورِهِ}}؛ بحار الانوار، ج ۶۰، ص ۲۱۳.</ref>؛ .

::::::بنابر این [[روایت]]، این [[نهضت]] علمی و [[جهاد]] بزرگ [[فرهنگی]]، پیش از [[غیبت]] است و تا [[ظهور]] [[قائم]] ما ادامه خواهد داشت. صدای [[اسلام]] [[ناب]] که زمینه‌ساز [[دولت کریمه]] [[مهدی]] {{ع}} است، از [[قم]] به گوش جهانیان خواهد رسید، آن گونه که همه ساکنان کره [[زمین]] با [[اسلام]] آشنا خواهند شد.

::::::در بسیاری از [[روایات]] آمده است که اهل [[مشرق]] (اهل [[خراسان]])، {{متن حدیث|أَصْحَابُ الرَّايَاتِ السُّودِ}} زمینه‌ساز [[حکومت]] [[حضرت مهدی]] {{ع}} هستند.

::::::[[ابن طاووس]] در [[ملاحم]] نوشته است: "[[لشکر]] [[سفیانی]] به بلاد [[مشرق]] رفته و پس از جنگی سخت، عده‌ای با پرچم‌های سیاهی که با خود دارند، برای [[یاری]] [[حضرت مهدی]] {{ع}} از [[خراسان]] حرکت کرده و در پی [[حضرت]] خواهند بود تا با او [[بیعت]] کنند"<ref>الملاحم والفتن، ابن طاووس، ص ۸۴.</ref>.

::::::[[پیامبر اکرم]] {{صل}} فرمود: "گروهی از [[مشرق]] [[قیام]] می‌کنند و زمینه [[حکومت]] [[مهدی]] {{ع}} را فراهم می‌کنند"<ref>{{متن حدیث|يَخْرُجُ نَاسٌ مِنَ الْمَشْرِقِ فَيُوَطِّئُونَ لِلْمَهْدِيِّ، يَعْنِي سُلْطَانَهُ}}؛ سنن ابن ماجه، ج ۲، ص ۲۴؛ التذکرة فی احوال الموتی والآخره، ص ۵۳، فوائد المسمطین، ج ۲، ص ۹۱.</ref>؛ .

::::::در [[روایات]] دیگری آمده است: "صاحبان [[پرچم‌های سیاه]] که از [[خراسان]] حرکت می‌کنند، کمترین [[خوف]] و وحشتی از کسی یا چیزی ندارند و به راه خود ادامه می‌دهند تا پرچم‌های خود را در [[ایلیا]]<ref>نام دیگر قدس است؛ عصر الظهور، ص ۲۲۸.</ref> برفرازند<ref>سنن ترمذی، ج ۴، ص ۵۳۱.</ref>.

::::::در برخی [[روایات]]، به جای [[ایلیا]]، نام [[بیت المقدس]] ذکر شده است، روشن است که برافراشته شدن پرچم‌های [[مردم]] [[خراسان]] در [[بیت المقدس]] بدون [[غلبه]] بر [[یهودیان]] غاصب به هیچ وجه امکان پذیر نخواهد بود.

::::::۳. '''[[سپاهیان]] پا در رکاب:''' در [[روایات]] آمده است: "بیشترین [[یاران]] [[امام مهدی|مهدی]] [[آل محمد]] {{عم}} را [[ایرانیان]] تشکیل می‌دهند. بسیاری از [[یاران]] [[حضرت مهدی]] {{ع}} از اهالی [[مرو]] رود، [[مرو]]، طوس، مغان، جابروان، قومس، اصطخر، فاریاب، [[طالقان]]، سجستان، نیشابور، [[طبرستان]]، [[قم]]، گرگان، [[اهواز]]، سیراف، [[ری]] و کرمان هستند"<ref>دلائل الإمامه، ص ۳۱۴.</ref>.

::::::[[امیر مؤمنان]] {{ع}} درباره [[طالقان]] فرمود: "خوشا به حال [[طالقان]]! زیرا برای [[خداوند عزوجل]] در آنجا گنج‌هایی [[ذخیره]] شده است که هرگز از جنس طلا و نقره نمی‌باشند. در آنجا مردانی هستند که [[خدا]] را به [[حق]] شناختند، و اینان [[یاران]] [[مهدی]] {{ع}} در [[آخر الزمان]] می‌باشند"<ref>یناییع الموده، ص ۴۴۹.</ref>.

::::::همچنین در [[روایات]]، درباره [[مردم]] [[طالقان]] آمده است: "این گنج‌ها [[دلاور]] مردانی هستند اهل [[جنگ]] و [[جهاد]] که [[شهادت]] در [[راه خدا]] را [[دوست]] می‌دارند و پیوسته ادعا می‌کنند که [[خدا]] [[شهادت]] را روزی آنان قرار دهد، شعار خود را {{متن حدیث|"يَا لَثَارَاتِ الْحُسَيْنِ"}} می‌دانند، [[خداوند]] به وسیله آنها [[امام حق]] را پیروز می‌گرداند"<ref>بحار الانوار، ج ۵۲، ص ۲۰۷.</ref>. و از [[امام صادق]] {{ع}} سؤال شد: منظور از [[آیه]] {{متن قرآن|بَعَثْنَا عَلَيْكُمْ عِبَادًا لَّنَا أُولِي بَأْسٍ شَدِيدٍ}}<ref>سوره [[اسراء]]، [[آیه]] ۵.</ref> چه کسانی هستند؟ آن [[حضرت]] فرمود: {{متن حدیث|"هُمْ وَ اللَّهِ أَهْلُ قُمَّ، هُمْ وَ اللَّهِ أَهْلُ قُمَّ، هُمْ وَ اللَّهِ أَهْلُ قُمَّ"}}<ref>بحار الانوار، ج ۶۰،ص ۲۱۶.</ref>.

::::::۴. '''آموزگاران [[قرآن]] در [[دولت کریمه]]:''' اصبغ بن نباته گوید: [[حضرت]] [[امام علی|علی]] {{ع}} فرمود: "گویا چادرهای [[عجم]] را می‌بینم که در [[مسجد کوفه]] برپا شده و در ایام [[حکومت]] [[امام مهدی]] {{ع}} [[قرآن]] را همان گونه که نازل شده است، به [[مردم]] یاد می‌دهند"<ref>سفینة البحار، ج ۲، ص ۱۶۵.</ref>. آیا افتخاری بالاتر از این هست که [[ایرانیان]] در [[دولت کریمه]] [[مهدی]] {{ع}} جزو معلمان [[قرآن]] به حساب آیند؟!»<ref>[[محمد جواد مروجی طبسی|مروجی طبسی، محمد جواد]]، [[بامداد بشریت (کتاب)|بامداد بشریت]]، ص ۷۸-۸۲.</ref>.

::::::اما منابع [[حدیث]] [[شیعه]] علاوه بر [[ایرانیان]]، افراد دیگری را به‌عنوان زمینه‌سازان [[ظهور]] [[حضرت مهدی]] {{ع}} بنام یمنی‌ها ذکر نموده است چنانکه [[روایات]] بیشماری در منابع [[شیعه]] وجود دارد که به‌طور عموم دلالت دارد که [[قبل از ظهور]] آن [[حضرت]]، [[حکومت]] و یا نیرو و یا نهضتی [[مبارز]] و [[انتقام]] گیرنده بر پا خواهد شد ... مانند این روایتی که می‌گوید: "او می‌آید و برای [[خداوند]]، شمشیری است از نیام کشیده شده" البته اگر چنین روایتی وجود داشته باشد.

::::::چه اینکه [[صاحب]] کتاب "یوم الخلاص" آن را با ذکر پنج منبع [[نقل]] کرده است که من این [[روایت]] را در این منابع نیافتم، همچنین موارد متعدد دیگری که برای آنها هم منابعی را ذکر نموده است! [[خداوند]] به ما دقت و [[امانت]] در [[نقل]] [[روایات]] را [[عنایت]] فرماید ... و مانند [[روایت]] [[ابان بن تغلب]] از [[امام صادق]] {{ع}} که گفت شنیدم، [[حضرت]] می‌فرمود: "هنگامی که درفش [[حق]] برافراشته می‌گردد شرقی‌ها و غربی‌ها آن را [[لعن]] و نفرین می‌کنند! آیا می‌دانی برای چه؟ عرض کردم خیر. [[حضرت]] فرمود: برای آنچه را که [[مردم]] با آن روبرو می‌شوند از [[اهل بیت]] و [[فرزندان]] آن [[حضرت]] [[پیش از ظهور]] وی"<ref>بحارالانوار، ج ۵۲، ص ۶۳.</ref>

::::::بنابراین، [[روایات]] مربوط به [[مقدمات ظهور]]، به سه دسته تقسیم می‌شود:

::::::اما [[روایات]]، زمان روی کار آمدن [[حکومت]] یمنی‌ها را مشخص نموده است که در همان [[سال ظهور]] [[حضرت]] و همزمان با [[خروج سفیانی]] از سرزمین [[شام]] و یا نزدیک [[خروج سفیانی]] که [[دشمن]] و مخالف [[حضرت]] است، می‌باشد. چنانکه خواهید دانست.

::::::اما [[حکومت]] زمینه‌سازان ایرانی، به دو مرحله مشخص تقسیم می‌شود:

::::::'''مرحله دوم'''، ظاهر شدن دو شخصیت موردنظر، در بین آنان به نام [[سید خراسانی]] و [[فرمانده]] نیروهای آن [[حضرت]] و [[جوان]] گندمگونی که نام وی در [[روایات]]، [[شعیب بن صالح]] ضبط شده است.

::::::چنانکه می‌توان، نقش [[ایرانیان]] زمینه‌ساز را با توجه به پیشامدها و حوادثی که ذکر آنها در أخبار آمده است نیز، به چهار مرحله تقسیم نمود:

::::::مرحله دوم: داخل شدن در جنگی طولانی، تا اینکه خواسته‌های خویش را بر [[دشمن]] تحمیل می‌کنند.

::::::مرحله سوم: رد کردن خواسته‌های نخستین خود که اعلام کرده بودند و بپا شدن [[قیام]] همه‌جانبه آنان.

::::::مرحله چهارم: سپردن [[پرچم]] [[اسلام]] به‌دست توانای [[حضرت مهدی]] {{ع}} و شرکت جستن آنها در [[نهضت]] [[مقدس]] آن [[حضرت]].

::::::در برخی از [[روایات]]، آمده است که ظاهر شدن [[خراسانی]] و شعیب در اثنای [[جنگ]] [[ایرانیان]] بوقوع می‌پیوندد، بگونه‌ای که آنها با توجه به طولانی شدن نبردشان با [[دشمن]]، خودشان [[سید خراسانی]] را به‌عنوان [[سرپرستی]] [[امور اجتماعی]] و [[سیاسی]] خود برمی‌گزینند گرچه وی از پذیرفتن این [[منصب]] [[خرسند]] نیست، اما آنها او را [[سرپرست]] خود قرار می‌دهند، سپس [[سید خراسانی]]، [[شعیب بن صالح]] را بفرماندهی نیروهای مسلح خویش برمی‌گزیند.

::::::در تعدادی از [[روایات]]، زمان آخرین مرحله [[زمینه‌سازی]] آنان که متصل به [[ظهور]] [[حضرت مهدی]] {{ع}} است مشخص گردیده که شش سال خواهد بود. این برهه، مرحله شعیب و [[خراسانی]] است، از [[محمد بن حنفیه]] [[نقل]] شده است که فرمود: "درفش‌های سیاهی از [[بنی عباس]] و پس از آن درفش‌های سیاه دیگری از [[خراسان]] خروج می‌کنند که حاملان آنها کلاه سیاه و [[لباس]] سفید بر تن دارند، پیشاپیش آنان مردی است که وی را [[صالح]] بن شعیب و یا [[شعیب بن صالح]] می‌نامند او از [[قبیله]] بنی یمنم است آنان نیروهای [[سفیانی]] را [[شکست]] داده و در [[بیت المقدس]] فرود می‌آیند تا مقدمه [[حکومت]] [[حضرت مهدی]] {{ع}} را فراهم آورند، تعداد سیصد تن دیگر از [[شام]] به او می‌پیوندند، فاصله خروج او تا تقدیم زمام امور را به [[حضرت مهدی]] {{ع}} هفتاد و دو ماه می‌باشد"<ref>نسخه خطی ابن حماد، ص ۸۴ و قریب به همین مضمون در، ص ۷۴.</ref>

::::::اما با این همه، آنچه که در مسئله [[خراسانی]] و شعیب بهتر بنظر می‌رسد، روایاتی است که می‌گوید [[خروج خراسانی]] و شعیب همزمان [[خروج سفیانی]] و یمنی است، چون این [[روایات]]، منتسب به [[امامان]] {{عم}} می‌باشد و سندش محکم‌تر است، بلکه در این [[روایات]] [[احادیث]] صحیح‌<ref>روایت صحیح آن است که تمام راویان آن ثقه و مورد اعتماد باشند.</ref> السندی نیز مانند [[روایت]] [[ابو بصیر]] از [[امام باقر]] {{ع}} وجود دارد.

::::::در هر صورت، این مرحله از [[حکومت]] زمینه‌سازان [[دولت]] [[حضرت]]، چنانچه ما هم ترجیح دادیم، سال [[قبل از ظهور]] وی و یا احتمال اینکه شش سال باشد و در هرحال آخرین مرحله [[حکومت]] آنهاست، اما آنچه مشکل بنظر می‌رسد، [[شناخت]] مراحل دیگر [[دولت]] آنها قبل از آخرین مرحله آن است و اینکه فاصله بین آغاز [[حکومت]] آنان بواسطه [[مردی از قم]] و بین خروج [[سید خراسانی]] و شعیب چقدر است؟ ... این در [[حقیقت]] بخشی مفقود از سلسله [[روایات]] مربوط به [[ایرانیان]] است که من در [[روایات]] ندیدم چه اندازه بوده است .. آری در برخی از [[روایات]]، اشاره‌هایی در این زمینه وجود دارد که بعد از بیان مهم‌ترین [[روایات]] مربوط به [[حکومت]] آنان، خواهد آمد»<ref>[[علی کورانی|کورانی، علی]]، [[عصر ظهور ۱ (کتاب)|عصر ظهور]]، ص۲۱۵.</ref>.

::::::این [[روایت]] با همه اختصارش از هیچ چیز فروگذار ننموده و تمامی آنچه را که در [[روایات]] [[رسول خدا]]{{صل}} پیرامون خروج [[پرچم‌های سیاه]]، و مطالبه [[حق]] و [[قیام]] کردن و جنگیدن و [[زمینه‌سازی]] [[حکومت جهانی مهدی]]{{ع}} آمده است همگی، در خود جمع نموده و جای هیچ‌گونه [[شک]] و شبهه‌ای برای کسی که طالب [[حق]] و جویای [[یقین]] باشد باقی نگذاشته است و تمام درهای [[شک]] و [[تردید]] را بسته است و [[امام]]{{ع}} [[حقانیت]] [[قیام]] این گروه و زمینه‌ساز بودن [[حکومت]] آنان را برای برپایی [[حکومت عدل]] ([[الله]]) در کمال صراحت بیان فرموده، و به‌طور ضمنی به [[راوی]] خبر نیز فهمانده است که [[انقلاب]] کنندگان و [[زمینه‌سازان]] [[حکومت جهانی حضرت مهدی]]{{ع}} [[شیعه]] هستند و چون قیامشان برای [[حق]] و [[یاری دین]] و زنده ساختن [[احکام شریعت]] [[سید]] المرسلین است، لذا کشته شدگان آنها نیز شهیدند.

::::::ناظم الاسلام کرمانی، در کتاب "[[علائم الظهور]]" صفحه ۹۷ پس از آنکه [[حدیث]] مزبور را از ابی خالد کابلی [[نقل]] کرده و با کمال صراحت لفظ ([[مشرق]]) را به ([[ایران]]) ترجمه نموده است به دنبال آن چنین می‌گوید: (در این خبر لفظ [[مشرق]] را به "[[ایران]]" ترجمه نمودم بعلت آنکه [[امام]]{{ع}} می‌فرماید آنچه از این گروه کشته می‌شوند، [[شهید]] شده‌اند و این جمله قرینه، و بلکه صریح است به آنکه مراد از "[[مشرق]]" آن مشرقی است که شیعیانش در آنجا می‌باشند و همچنین اطلاق لفظ "[[مشرق]]" در [[اخبار]] بر [[مشرق]] [[فرات]] بسیار شده است"»<ref>[[سید اسدالله هاشمی شهیدی|هاشمی شهیدی، سید اسدالله]]، [[زمینه‌سازان انقلاب جهانی حضرت مهدی (کتاب)|زمینه‌سازان انقلاب جهانی حضرت مهدی]]، ص۳۰۳، ۳۰۴.</ref>.

::::::اصبغ بن نباته می‌‏‏گوید: [[امام علی|امیر المؤمنین]] {{ع}} در ضمن خطبه‌‏ای، پیرامون [[مهدی]] {{ع}} و یارانش چنین فرمود: از [[اهواز]] یک نفر، شوشتر یک نفر، [[شیراز]] سه نفر به نام حفص، [[یعقوب]] و [[علی]]، از [[اصفهان]] چهار نفر به نام [[موسی]]، [[علی]]، [[عبد]] اللّه و غلفان، از بروجرد یک نفر به نام قدیم، از [[نهاوند]] یک نفر به نام [[عبد الرزّاق]]، از [[همدان]] سه نفر به نام [[جعفر]]، [[اسحاق]] و [[موسی]]، از [[قم]] ده نفر، که همنام [[اهل بیت]] [[پیامبر خاتم|رسول خدا]] هستند (و در حدیثی، هجده نفر ذکر شده است)، از شیروان یک نفر، از [[خراسان]] یک نفر به نام درید، و نیز پنج نفر که‏ همنام [[اصحاب کهف]] هستند، از آمل یک نفر، از گرگان یک نفر، از دامغان یک نفر، از سرخس یک نفر، از ساوه یک نفر، از [[طالقان]] بیست و چهار نفر، از [[قزوین]] دو نفر، از [[فارس]] یک نفر، از ابهر یک نفر، از اردبیل یک نفر، از مراغه سه نفر، از خوی یک نفر، از سلماس یک نفر، از آبادان سه نفر و از کازرون یک نفر. سپس فرمود: [[پیامبر خاتم|پیامبر اکرم]] {{صل}} [[سیصد و سیزده]] نفر از [[یاران مهدی]] {{ع}} به تعداد [[یاران]] پدر را برای من برشمرد و فرمود: [[خداوند]] آنان را، در کمتر از یک چشم برهم زدن از [[مشرق]] و [[مغرب]] [[زمین]]، در کنار [[کعبه]] گرد آورد<ref> ملاحم ابن طاووس، ص ۱۴۶، به نقل از چشم‏اندازی از حکومت مهدی( ع)، ص ۱۰۷.</ref> و [[امام صادق]] {{ع}} می‌‏‏فرماید: [[خاک]] [[قم]] [[مقدّس]] است ... مگر نه اینکه آنان [[یاران قائم]] ما هستند و دعوت‌‏کننده به [[حق]] ما می‌‏‏باشند<ref> بحار الانوار، علّامه مجلسی، ج ۶۰، ص ۲۱۸</ref>»<ref>[[یکصد پرسش و پاسخ پیرامون امام زمان (کتاب)|یکصد پرسش و پاسخ پیرامون امام زمان]]، ص ۲۰۶.</ref>.

::::::بر اساس داده‌های [[روایی]] که در [[منابع حدیثی]] [[اهل سنت]] و [[شیعه]]، در میان نقش‌آفرینان این رُخداد، نقش [[ایران]] و [[ایرانیان]]، نقشی پُررنگ و تأثیرگذاری بوده؛ به طوری که [[امیرمؤمنان علی]]{{ع}} شروع این حرکت و سرآغاز این تحول [[عظیم]] را از [[مشرق]] می‌داند: {{متن حدیث|مَبْدَؤُهُ مِنْ قِبَلِ الْمَشْرِقِ}}<ref>نعمانی، محمد بن ابراهیم، الغیبة، ص۳۰۴، ح۱۳.</ref>. در کتاب‌های [[اهل سنت]] نیز به همین نکته اشاره شده است<ref>عبدالعلیم، البستوی، المهدی المنتظر{{ع}} فی ضوء الأحادیث والآثار الصحیحة، ص۵۳.</ref>.

::::::[[پیامبر گرامی اسلام]]{{صل}} نیز در این باره می‌فرماید: {{متن حدیث|يَخْرُجُ نَاسٌ مِنَ الْمَشْرِقِ فَيُوَطِّئُونَ لِلْمَهْدِيِّ يَعْنِي سُلْطَانَهُ}}<ref>ابن ماجه، سنن ابن ماجه، ج۲، ص۱۳۶۸.</ref>؛ در این [[روایت]]، [[رسول اسلام]]{{صل}} به نقش پُررنگ [[مشرق]] زمینیان که اهل [[ایران]] باشند اشاره کرده و آنها را مفتخر به [[لقب]] [[زمینه سازان ظهور]] و [[حکومت جهانی حضرت مهدی]]{{ع}} می‌کند.

::::::[[روایت]] بالا برای اولین بار از [[منابع حدیثی]] [[اهل سنت]]؛ یعنی [[سنن ابن ماجه]] [[نقل]] شده است و دیگر [[منابع حدیثی]] اعم از [[شیعه]] و [[اهل سنت]] از آن [[نقل]] می‌کنند. [[شافعی]] در کتاب بیان الشافعی این [[روایت]] را از [[سنن ابن ماجه]] [[نقل]] کرده و بعد از توثیق [[راویان]]، [[روایت]] را صحیح می‌داند. [[قندوزی]] نیز این [[روایت]] را در کتاب [[عقد الدرر]] از [[سنن ابن ماجه]] با [[اختلاف]] واژه "اناس" [[نقل]] می‌کند<ref>مقدسی، یوسف بن یحیی، عقد الدرر، ص۱۲۵.</ref> و دیگر [[منابع حدیثی]] نظیر الطبرانی در المعجم الاوسط <ref>طبرانی، سلیمان بن احمد، المعجم الاوسط، ج۱، ص۹۴.</ref>، هیثمی در [[الصواعق المحرقه]]<ref>هیثمی، ابن حجر، الصواعق المحرقه، ص۱۶۸.</ref>، [[متقی]] در کنزالعمال<ref>المتقی الهندی، کنز العمال، ج۱۴، ص۲۶۳.</ref> و... همگی از [[سنن ابن ماجه]] این [[روایت]] را [[نقل]] می‌کنند. اما در [[منابع حدیثی]] [[شیعه]]، چند منبع به [[نقل]] این [[روایت]] از [[سنن ابن ماجه]] پرداخته‌اند. نظیر [[مغربی]] در شرح الاخبار<ref>المغربی، قاضی نعمان، شرح الاخبار، ج۳، ص۵۶۳.</ref>، [[مجلسی]] در [[بحارالانوار]]<ref>مجلسی، محمدباقر، بحارالأنوار، ج۵۱، ص۸۷.</ref> و [[اربلی]] در [[کشف]] الغمه<ref>اربلی، علی، کشف الغمه، ج۲، ص۴۷۷.</ref>.

::::::مقصود نهایی در [[نقل]] این [[روایت]] و تبیین آن، بیان نقش سرنوشت‌ساز [[مشرقیان]]<ref>شایان ذکر است؛ گرچه واژه "مشرق" براساس نقش‌های تاریخی منطبق بر ایران بزرگ؛ یعنی ایران فعلی و قسمتی از سرزمین‌های مجاور نظیر: افغانستان، پاکستان، ترکمنستان و... بوده و روایات نیز به این نقشه بزرگ اشاره دارند، ولی با قرائن و شواهدی که در برخی روایات آمده و واژه "مشرق " در کنار واژه "فرس" آمده، بیشتر اشاره به نژاد خاص دارد (هاشمی شهیدی، سید اسدالله، زمینه‌سازان انقلاب جهانی حضرت مهدی{{ع}}، ص۱۵۳).</ref> که در نگاه کلی شامل [[ایرانیان]] می‌شود در [[بسترسازی]] [[ظهور]] است؛ یعنی مضمون و محتوای [[روایت]]، اشاره به حرکت و تلاش [[ایرانیان]] در [[زمینه سازی ظهور]] و تحقق [[جامعه آرمانی]] [[مهدوی]] دارد.

::::::پیرامون نقش خطیر [[ایرانیان]] در [[سپاه امام زمان]]{{ع}}، [[شیخ طوسی]] نیز روایتی از [[عمار یاسر]] [[نقل]] می‌کند: {{متن حدیث|يَخْرُجُ الْمَهْدِيُّ عَلَى لِوَائِهِ شُعَيْبُ بْنُ صَالِحٍ}}<ref>طوسی، محمد بن حسن، الغیبة، ص۴۶۲.</ref>. همچنین در این باره [[امیرمؤمنان علی]]{{ع}} می‌فرماید: "خوشا به حال [[طالقان]]! [[خدا]] را در آنجا گنج‌هایی است که از طلا و نقره نمی‌باشد، بلکه آن گنج‌ها، مردان مؤمنی هستند که [[خدا]] را به خوبی شناخته‌اند؛ آنها در [[آخرالزمان]] از [[یاران مهدی]] خواهند بود"<ref>{{متن حدیث|وَيْحاً لِلطَّالَقَانِ فَإِنَّ لِلَّهِ عَزَّ وَ جَلَّ بِهَا كُنُوزاً لَيْسَتْ مِنْ ذَهَبٍ وَ لَا فِضَّةٍ وَ لَكِنْ بِهَا رِجَالٌ مُؤْمِنُونَ عَرَفُوا اللَّهَ حَقَّ مَعْرِفَتِهِ وَ هُمْ أَيْضاً أَنْصَارُ الْمَهْدِيِّ فِي آخِرِ الزَّمَانِ}}؛ اربلی، علی، کشف الغمه، ج۲، ص۴۷۸، الباب الخامس.</ref>»<ref>[[حسین الهی‌نژاد|الهی‌نژاد، حسین]]، [[بررسی و تحلیل نقش ایرانیان در تحولات فرجام جامعه بشریت با تاکید بر مسأله ظهور و قیام (مقاله)|بررسی و تحلیل نقش ایرانیان در تحولات فرجام جامعه بشریت با تاکید بر مسأله ظهور و قیام]]، ص ۸۰-۸۲.</ref>.

::::::«از زمره [[روایات]] [[ظهور]]، به‌پا خاستن [[مردی از قم]] و [[یاران]] وی است. از [[امام کاظم]] {{ع}} [[روایت]] شده است که فرمود: [[مردی از قم]]، [[مردم]] را به سوی [[خدا]] [[دعوت]] می‌کند، افرادی گرد او جمع می‌شوند که قلب‌های‌شان همچون [[پاره‌های آهن]] ستبر است که بادهای تند حوادث، آنان را نمی‌لغزاند؛ از [[جنگ]] خسته نشده و نمی‌ترسند، اعتماد آنان بر خداست و سرانجام کار از آن [[پرهیزکاران]] است. نکته قابل توجه این است که، [[امام]] {{ع}} در [[روایت]]، تعبیر به "[[مردی از قم]]" نموده و نفرموده است از اهل [[قم]]، می‌توان این جمله را بر [[امام خمینی]] تطبیق داد. چه ایشان اهل خمین و ساکن [[قم]] می‌باشند و او "[[مردم]] را به سوی [[خدا]] [[دعوت]] می‌کند" نه فقط‍‌ اهل [[قم]] یا اهل [[مشرق]] [[زمین]] را. [[روایت]]، زمان وجود این مرد را که به آن [[بشارت]] داده شده مشخص نکرده است، اما در [[تاریخ]] [[قم]] و [[ایران]] چنین شخصیت و یارانی دارای این صفات برجسته قبل از [[امام خمینی]] و طرفدارانش بی‌سابقه بوده است... البته احتمال این‌که این [[روایت]] ناقص باشد وجود دارد و یا این‌که [[امام]] آن را به مناسبتی فرموده‌اند. همین [[روایت]] را [[صاحب]] [[بحار الانوار]]، از کتاب [[تاریخ]] [[قم]] نوشته "[[حسن بن محمد بن الحسن قمی]]" که هزار سال پیش آن را تألیف نموده است، [[نقل]] کرده که متأسفانه نسخه آن کتاب یافت نمی‌شود. گاه گفته می‌شود: درست است که در [[تاریخ]] [[قم]] و [[ایران]] ظاهر شدن چنین مرد وعده‌ داده‌ شده‌ای را با یارانی دارای این صفات برجسته، کسی سراغ نداشته است... اما دلیلی هم نداریم که این [[روایت]]، منطبق بر [[امام خمینی]] و طرفداران وی باشد. شاید منظور مرد دیگری باشد که در عصر و زمان ما ظاهر خواهند شد و یا این‌که بعد از مدتی طولانی و یا کوتاه خواهند آمد... پاسخ: آری، درست است که [[روایت]]، آن‌گونه که بیان کردیم زمان این پیشامد روشن نشده است، اما مجموعه صفاتی که در [[روایت]] آمده، به علاوه آن‌چه که در [[روایات]] متعدد دیگر، پیرامون [[قم]] و [[ایران]] وارد شده است، موجب [[اطمینان]] این معنا است که مراد از صفات یادشده، [[امام خمینی]] و [[یاران]] وی‌اند... بنابراین اگر [[پیامبر]] {{صل}} و [[امامان]] {{عم}} به حادثه و پیشامدی خبر دادند که منطبق بر وضع موجود باشد، معقول نیست که از آن چشم‌پوشی نموده و آن را بر قضیه و حادثه‌ای مشابه آن و یا واضح‌تر، که وعده [[پیامبر]] {{صل}} و [[اهل بیت]] او بر آن منطبق شود، حمل نماییم. از روایاتی که درباره [[قم]] و [[برتری]] و آینده آن از [[اهل بیت]] {{عم}} [[نقل]] شده است، به خوبی روشن است که این شهر نزد آن بزرگواران از [[ارزش]] و اهمیت ویژه‌ای برخوردار است، بلکه می‌توان گفت مؤسس و بنیانگذار این شهر و طرح و ایجاد آن در [[قلب]] [[ایران]] در سال ۷۳ ق. به دست باکفایت [[امام باقر]] {{ع}} بوده است که بعد از آن نسبت به این شهر [[عنایت]] خاصی داشته‌اند<ref>نشریه موعود، شماره ۱۴، ص ۴۸.</ref><ref>[[مجتبی تونه‌ای|تونه‌ای، مجتبی]]، [[موعودنامه (کتاب)|موعودنامه]]، ص۶۳۵.</ref>.