آیا صدقه دادن برای امام مهدی صحیح است؟ (پرسش): تفاوت میان نسخه‌ها

::::::« آری؛ [[دعا]] برای دیگری مؤثر است. [[قرآن]] هم به [[فرزندان]] سفارش می‌کند که برای والدین [[دعا]] کنید: {{متن قرآن|وَقُل رَّبِّ ارْحَمْهُمَا كَمَا رَبَّيَانِي صَغِيرًا }}<ref> و بگو پروردگارا! بر آنان بخشایش آور چنان که آنها مرا در کودکی پروردند؛ سوره اسراء، آیه: ۲۴.</ref> [[امام]] پدر [[انسان]] است و [[رهبر]] الهی، پدر معنوی ماست. [[قرآن]] می‌فرماید: {{متن قرآن|وَجَاهِدُوا فِي اللَّهِ حَقَّ جِهَادِهِ هُوَ اجْتَبَاكُمْ وَمَا جَعَلَ عَلَيْكُمْ فِي الدِّينِ مِنْ حَرَجٍ مِّلَّةَ أَبِيكُمْ إِبْرَاهِيمَ هُوَ سَمَّاكُمُ الْمُسْلِمِينَ مِن قَبْلُ وَفِي هَذَا لِيَكُونَ الرَّسُولُ شَهِيدًا عَلَيْكُمْ وَتَكُونُوا شُهَدَاء عَلَى النَّاسِ فَأَقِيمُوا الصَّلاةَ وَآتُوا الزَّكَاةَ وَاعْتَصِمُوا بِاللَّهِ هُوَ مَوْلاكُمْ فَنِعْمَ الْمَوْلَى وَنِعْمَ النَّصِيرُ}}<ref> و در (راه) خداوند چنان که سزاوار جهاد (در راه) اوست جهاد کنید؛ او شما را برگزید و در دین- که همان آیین پدرتان ابراهیم است- هیچ تنگنایی برای شما ننهاد، او شما را پیش از این و در این (قرآن) مسلمان نامید تا پیامبر بر شما گواه باشد و شما بر مردم گواه باشید پس نماز را برپا دارید و زکات بپردازید و به (ریسمان) خداوند چنگ زنید؛ او سرور شماست که نیکو یار و نیکو یاور است؛ سوره حج، آیه: ۷۸.</ref> و یا [[پیامبر]]{{صل}} فرمود: {{عربی|"أَنَا وَ عَلِيٌ‏ أَبَوَا هَذِهِ‏ الْأُمَّة‏‏‏‏"}}<ref>کمال الدین و تمام النعمه، ج۱، ص۲۶۱.</ref> به والدین هم سفارش شده که در [[حق]] [[فرزندان]] [[دعا]] کنند: {{متن قرآن|رَبِّ اجْعَلْنِي مُقِيمَ الصَّلاةِ وَمِن ذُرِّيَّتِي رَبَّنَا وَتَقَبَّلْ دُعَاء}}<ref> پروردگارا! مرا برپادارنده نماز گردان و از فرزندانم نیز و دعای مرا بپذیر!؛ سوره ابراهیم، آیه: ۴۰.</ref> پس ما باید برای پدران و مادران خود [[دعا]] کنیم.

::::::«در [[منابع روایی]] زیاد بر می‌خوریم به اعمالی که شیفتگان برای مقتدای خود انجام داده‌اند و از محضر [[ائمه]] {{ع}} پرسیده‌اند و آنها تأیید کرده‌اند و آن اعمال را دارای [[ارزش]] معنوی دانسته‌اند از جمله:

::::::در روایتی از [[امام کاظم]] {{ع}} که شخصی به [[حضرت]] عرض کرد روز عید فطر که فرا می‌رسد شروع می‌کنم به یک ختم [[قرآن]] برای [[پیامبر خاتم|رسول اللّه]] {{صل}} و یک ختم [[قرآن]] برای [[حضرت]] [[فاطمه زهرا|فاطمه]] {{س}} و یک ختم [[قرآن]] برای [[امامان]] {{ع}} و یک ختم برای شخص شما آیا این کار ثوابی برایم دارد؟ [[حضرت]] در جواب فرمودند ثوابش آنست که در [[روز قیامت]] با آنان خواهی بود. این شخص می‌گوید: گفتم اللّه اکبر، چنین ثوابی برای من است؟ [[حضرت]] سه مرتبه فرمود: بلی بلی بلی»<ref>بحار، ج ۹۸، ص ۵.</ref>.

::::::«اصل [[صدقه]] دادن دارای [[ارزش]] و [[ثواب]] بسیاری است و می‌تواند بلاها را از [[انسان]] دور کند. و اگر [[انسان]] از طرف [[امام مهدی|امام زمان]] {{ع}} و به [[وکالت]] از آن [[حضرت]] {{ع}} [[صدقه]] دهد، هم برای [[انسان]] مؤثر است و هم برای [[حضرت]]. برای [[انسان]] تأثیر دارد؛ زیرا هدیه به [[مؤمن]]، آن هم بالاترین [[مؤمن]] روی [[زمین]] [[ثواب]] دارد. برای [[حضرت]] نیز تأثیر دارد؛ زیرا موجب می‌شود که [[خداوند]] به او [[برکات]] بیشتری دهد و بر عنایاتش بیفزاید، زیرا [[عنایات]] [[خداوند]] حدّ و حصری ندارد. و نیز موجب [[دفع بلا]] از وجود [[حضرت]] می‌گردد، زیرا [[خداوند متعال]] [[حضرت]] را از راه‌هایی که از آن جمله [[صدقه]] دادن است حفظ می‌نماید. در مورد [[دعا برای سلامتی امام زمان]] {{ع}} نیز همین جواب را خواهیم داد»<ref>[[علی ‎اصغر رضوانی|رضوانی، علی ‎اصغر]]، [[موعودشناسی و پاسخ به شبهات (کتاب)|موعودشناسی و پاسخ به شبهات]]، ص ۴۱۹.</ref>.

::::::«هیچ نفسی عزیزتر و گرامی‌تر از وجود [[مقدّس]] [[امام عصر]]{{ع}} نیست، و نباید باشد. بلکه باید آن [[حضرت]] را محبوب‌تر از [[نفس]] خویش بداند. و اگر چنین نباشد، در [[ایمان]]، [[ضعف]] و نقصان دارد و در [[اعتقاد]] او خلل و [[سستی]] است<ref>بنابر آیه شریفه {{متن قرآن|النَّبِيُّ أَوْلَى بِالْمُؤْمِنِينَ مِنْ أَنْفُسِهِمْ}} بر معتقدین به این آیه لازم است که برای مقام شریف نبوّت و ولایت، اولویت بر خویش (جان، مال و آبرو و دیگر متعلّقات وجود) قائل باشند، و این اولویت را در زندگانی عملی نیز به اثبات رسانند. مثلاً وقتی که می‌خواهند دعا کنند، اول برای فرج امام زمان{{ع}} و شادی قلب آن حضرت، و بعد برای خویشتن دعا کنند. وقتی می‌خواهند صدقه بدهند، اول برای سلامت آن حضرت، و بعد برای سلامت خود و بستگان خود صدقه بدهند. خلاصه اینکه وجود مقدّس امام معصوم را بر خود و جمیع ماسوی الله مقدّم بدانند.</ref>. به اسانید معتبر، از [[رسول خدا]]{{صل}} [[روایت]] شده است که فرمود: کسی از شما [[ایمان]] نیاورد، تا آنکه من و [[اهل بیت]] من، نزد او محبوب‌تر از [[جان]] و [[فرزند]] و تمام [[مردم]] باشیم<ref>مکیال المکارم، جلد ۲، باب ۸، امر ۱۳۷۶، ص۲۱۲. {{متن حدیث|لَا يُؤْمِنُ عَبْدٌ حَتَّى أَكُونَ أَحَبَّ إِلَيْهِ مِنْ نَفْسِهِ وَ أَهْلِي أَحَبَّ إِلَيْهِ مِنْ أَهْلِهِ وَ عِتْرَتِي أَحَبَّ إِلَيْهِ مِنْ عِتْرَتِهِ وَ ذَاتِي أَحَبَّ إِلَيْهِ مِنْ ذَاتِهِ}}.</ref>. و چگونه چنین نباشد، در حالی که وجود و [[حیات]] و [[دین]] و [[عقل]] و صحّت و عافیت و دیگر نعمت‌های ظاهری و باطنیِ تمام موجودات، از پرتو آن وجود [[مقدّس]] و اوصیای او{{عم}} است. در این زمان، [[ناموس]] عصر و مدار دهر، نوربخش [[آفتاب]] و ماه، [[صاحب]] این قصر و بارگاه، سبب [[آرامش]] [[زمین]] و سیر افلاک، و رونق [[دنیا]] از [[زمین]] تا [[آسمان]]، حاضر در [[قلوب]] [[نیکان]]، و [[غائب]] از دیده بیگانگان، [[حضرت]] حجة بن الحسن{{ع}} است. جامه صحّت و عافیت در این زمان، اندازه قامت موزون آن [[نفس]] [[مقدّس]] و [[شایسته]] قدّ معتدل آن ذات اقدس است. پس بر تمامیِ خودپرستان - که تمامی اهتمامشان در حفظ و حراست و [[سلامتی]] [[نفس]] خویش است - لازم و ضروری است که مقصود اوّلی و [[هدف]] اصلی ایشان از چنگ زدن به دامان هر وسیله و سببی که برای بقای صحّت و جلب عافیت و قضای [[حاجت]] و دفع بلیّت مقرّر شده، مواردی همچون [[دعا]] و تضّرع و تصدّق و [[توسّل]] برای [[سلامتی]] و حفظ آن وجود [[مقدس]] باشد. چه رسد به افراد [[وفادار]] و [[امام]] شناس، که جز آن وجود [[مقدّس]]، کسی را لایق هستی و سزاوار عافیت و تندرستی نمی‌دانند<ref>حال که تمام نعمت‌ها، از روشنی آفتاب گرفته تا چرخش افلاک، و تمام ارزاق، از طرف وجود مقدّس [[امام عصر]]{{ع}} و به خاطر وجود مقدّس آن حضرت، از جانب خداوند ریزش می‌کند، بر همل افراد، اعمّ از خودپرستان (که همه نیرویشان مصروف خود آنها می‌شود) و متولّیان به ولاء اهل بیت (که خود را طفیلی وجود امام عصر می‌بینند و فقط ایشان را لایق برخورداری از نعمت‌های حقّ متعال می‌دانند) لازم و واجب است که از تمام وسائل و لوازم (دعاء، صدقه، توسّل و...) در جلب سلامتی و آسایش و راحتی آن وجود مقدّس، تلاش کنند و به این کار، اولویت دهند.</ref>»<ref>[[عبدالحسین طالعی|طالعی، عبدالحسین]]، [[ره‌توشه منتظران (کتاب)|ره‌توشه منتظران]]، ص ۳۰-۳۱.</ref>.

::::::«از نشانه‌های [[مودت]] و [[دوستی]] آن [[حضرت]] در یک [[خانواده]] [[منتظر]]، [[صدقه]] دادن به [[نیابت]] از ایشان است. از آن‌رو که [[سنت]] [[خانواده‌ها]] در محبت‌ورزی به یکدیگر و قصد [[سلامتی]] نمودن برای هم، دادن [[صدقه]] می‌باشد، پایه گذاری و [[ترویج]] [[فرهنگ]] تصدق به [[حضرت قائم]]{{ع}} می‌تواند در ایجاد [[رابطه قلبی]] از یک سو و نشانه [[انتظار]] [[موعود]] از سوی دیگر اثرگذار باشد.  

::::::«آری، علاقه مندان به [[حضرت]] می‌توانند [[اعمال عبادی]] [[مستحب]] را به [[نیابت]] از ایشان انجام دهند و به ویژه از طرف آن [[حضرت]] و یا برای [[سلامتی]] وجود مبارک آن [[حضرت]] [[صدقه]] دهند، و این خود یکی از جلوه‌های زیبای نمایش [[محبت]] و ارادت به آن [[امام]] عزیز است. [[سید بن طاووس]] می‌نویسد: [[صدقه]] دادن از سوی آن جناب را پیش از [[صدقه]] دادن از سوی خود و عزیزانت قرار ده و [[دعا]] برای آن [[حضرت]] را بر [[دعا کردن]] برای خودت مقدم بدار و نیز در هر کار خیری که مایه و فای به [[حق]] آن [[حضرت]] است، آن بزرگوار را مقدم بدار که سبب می‌شود به سوی تو توجه فرماید و به تو [[احسان]] کند<ref>کشف المحبة، ص۱۵۲</ref>»<ref>[[مهدویت پرسش‌ها و پاسخ‌ها (کتاب)|مهدویت پرسش‌ها و پاسخ‌ها]]، ص ۱۰۷.</ref>.