آیه انذار چگونه بر وجود امام مهدی دلالت دارد؟ (پرسش): تفاوت میان نسخه‌ها

آیه انذار چگونه بر وجود امام مهدی دلالت دارد؟ (پرسش) (نمایش مبدأ)

نسخهٔ ‏۲۴ دسامبر ۲۰۲۱، ساعت ۰۱:۴۱

۱۰ بایت حذف‌شده ، ‏۲۴ دسامبر ۲۰۲۱

جز

جایگزینی متن - '\: \:\:\:\:\:\:(.*)\s' به ': $1 '

دیداریویکی‌متن

Heydari

۴۱۵٬۰۷۸

ویرایش

@@ خط ۱۸: / خط ۱۸: @@
 [[پرونده:13681144.jpg|100px|right|بندانگشتی|[[علی رضا امامی میبدی]]]]
 ::::::حجت الاسلام و المسلمین '''[[علی رضا امامی میبدی]]'''، در کتاب ''«[[آموزه‌های مهدویت در آثار علامه طباطبائی (کتاب)|آموزه‌های مهدویت در آثار علامه طباطبائی]]»'' در این‌باره گفته است:
-::::::«یکی از آیاتی که به روشنی بر [[ضرورت]] وجود [[هدایتگر]] و [[امام]] در تمام زمان‌ها دلالت می‌کند، [[آیه]] ۷ سوره مبارکه رعد است، که می‌فرماید: {{متن قرآن|وَيَقُولُ الَّذِينَ كَفَرُواْ لَوْلا أُنزِلَ عَلَيْهِ آيَةٌ مِّن رَّبِّهِ إِنَّمَا أَنتَ مُنذِرٌ وَلِكُلِّ قَوْمٍ هَادٍ}}؛ و کسانی که [[کفر]] ورزیدند می‌گویند چرا بر او نشانه‌ای از جانب پروردگارش نازل نمی‌شود بدرستی که تو فقط [[بیم]] دهنده‌ای و برای هر گروهی [[هدایت کننده]] و [[رهبری]] هست. [[خداوند]] در این [[آیه]] به صراحت می‌فرماید: {{متن قرآن|وَلِكُلِّ قَوْمٍ هَادٍ}}؛ و این تعبیر بدون [[نیازمندی]] به توضیح و تبیین، می‌رساند که در میان تمام [[انسان‌ها]] و اقوام [[بشر]]، افرادی که [[وظیفه]] [[هدایت]] نمودن [[بشر]] را بر عهده داشته‌اند، وجود داشته‌اند.
+«یکی از آیاتی که به روشنی بر [[ضرورت]] وجود [[هدایتگر]] و [[امام]] در تمام زمان‌ها دلالت می‌کند، [[آیه]] ۷ سوره مبارکه رعد است، که می‌فرماید: {{متن قرآن|وَيَقُولُ الَّذِينَ كَفَرُواْ لَوْلا أُنزِلَ عَلَيْهِ آيَةٌ مِّن رَّبِّهِ إِنَّمَا أَنتَ مُنذِرٌ وَلِكُلِّ قَوْمٍ هَادٍ}}؛ و کسانی که [[کفر]] ورزیدند می‌گویند چرا بر او نشانه‌ای از جانب پروردگارش نازل نمی‌شود بدرستی که تو فقط [[بیم]] دهنده‌ای و برای هر گروهی [[هدایت کننده]] و [[رهبری]] هست. [[خداوند]] در این [[آیه]] به صراحت می‌فرماید: {{متن قرآن|وَلِكُلِّ قَوْمٍ هَادٍ}}؛ و این تعبیر بدون [[نیازمندی]] به توضیح و تبیین، می‌رساند که در میان تمام [[انسان‌ها]] و اقوام [[بشر]]، افرادی که [[وظیفه]] [[هدایت]] نمودن [[بشر]] را بر عهده داشته‌اند، وجود داشته‌اند.
 از آنجا که جمله «لکل [[قوم]] هاد» از هر گونه قیدی و از جمله قیود زمانی مبرّا است، لذا دارای اطلاق می‌باشد و در نتیجه تمام زمان‌ها را در برمی‌گیرد. بعلاوه تعبیر «لکل [[قوم]]» نیز می‌رساند که تا زمانی که [[انسان‌ها]] بر روی [[زمین]] زندگی می‌کند این روند یعنی وجود [[هادی]] و [[حجت]] ادامه دارد؛ چرا که حتی اگر یک [[انسان]]<ref>طبعا مقصود انسانِ غیر معصوم است که نیاز به هدایت امام دارد و الا اگر همان یک نفر باقی‌مانده معصوم باشد خود امام است، و در عین حال نقضی برای آیه نیز حساب نمی‌شود.</ref> هم در [[زمین]] باقی مانده باشد مشمول «کل [[قوم]]» می‌باشد و لذا نیازمند [[هدایت‌گر]] است<ref>در احادیث متعددی آمده است که اگر دو نفر روی زمین مانده باشند قطعا یکی از آنها امام است و در کتاب‌های روایی ابوابی نیز در این باره تدوین شده است که به عنوان نمونه می‌توان به کافی، ج ۱، ص ۱۷۹ مراجعه کرد.</ref>. بنابر این [[آیه کریمه]] دلالت بر وجود [[هادی]] و [[حجت]] در تمام زمان‌ها می‌کند. [[مرحوم علامه]] در این باره گفته است: [[سنت]] [[خداوند]] در بندگانش بر این جریان یافته که در هر مردمی یک نفر [[هادی]] و [[راهنما]] [[مبعوث]] کند تا ایشان را [[هدایت]] نماید<ref>{{عربی|"قد جرت سنة الله في عباده أن يبعث في كل قوم هاديا يهديهم"}}. المیزان، ج ۱۱، ص ۳۰۵.</ref>. و در ادامه به این نتیجه می‌رسند که از این [[آیه شریفه]] برمی‌آید که [[زمین]] هیچ وقت از [[هدایت‌گری]] که [[مردم]] را به‌سوی [[حق]] [[هدایت]] کند خالی نمی‌شود<ref>المیزان، ج ۱۱، ص ۳۰۵.</ref>.
@@ خط ۳۷: / خط ۳۸: @@
 | پاسخ‌دهنده = علی اصغر رضوانی
 | پاسخ = آقای '''[[علی اصغر رضوانی]]'''، در کتاب ''«[[موعودشناسی و پاسخ به شبهات (کتاب)|موعودشناسی و پاسخ به شبهات]]»'' در این‌باره گفته است:
-::::::«[[خداوند متعال]] خطاب به پیامبرش کرده، می‌فرماید: {{متن قرآن|إِنَّمَا أَنتَ مُنذِرٌ وَلِكُلِّ قَوْمٍ هَادٍ}}<ref>«همانا تو بیم دهنده‌ای و برای هر قومی هدایت‌گری است» سوره رعد، آیه ۷</ref> از [[آیه]] فوق به طور وضوح استفاده می‌شود که برای هر قومی در هر عصر و زمان [[هدایت]] کننده‌ای است به [[حق]]ّ و [[حقیقت]]. و این مقتضای [[ربوبیت خداوند]] است. و نیز استفاده می‌شود که [[زمین]] هیچ گاه از [[هادی]] به [[حق]]ّ خالی نمی‌گردد، خواه [[نبی]] باشد یا غیر [[نبی]]، زیرا اطلاق [[آیه]] حصر مصداق [[هادی]] در [[انبیا]] را نفی می‌کند، همان گونه که [[زمخشری]] در ذیل [[آیه شریفه]] فوق به آن اشاره کرده است، در غیر این صورت لازم می‌آید در عصرهایی که از [[نبی]] خالی است [[حجت]] و [[هادی]] [[بشر]] وجود نداشته باشد.
+«[[خداوند متعال]] خطاب به پیامبرش کرده، می‌فرماید: {{متن قرآن|إِنَّمَا أَنتَ مُنذِرٌ وَلِكُلِّ قَوْمٍ هَادٍ}}<ref>«همانا تو بیم دهنده‌ای و برای هر قومی هدایت‌گری است» سوره رعد، آیه ۷</ref> از [[آیه]] فوق به طور وضوح استفاده می‌شود که برای هر قومی در هر عصر و زمان [[هدایت]] کننده‌ای است به [[حق]]ّ و [[حقیقت]]. و این مقتضای [[ربوبیت خداوند]] است. و نیز استفاده می‌شود که [[زمین]] هیچ گاه از [[هادی]] به [[حق]]ّ خالی نمی‌گردد، خواه [[نبی]] باشد یا غیر [[نبی]]، زیرا اطلاق [[آیه]] حصر مصداق [[هادی]] در [[انبیا]] را نفی می‌کند، همان گونه که [[زمخشری]] در ذیل [[آیه شریفه]] فوق به آن اشاره کرده است، در غیر این صورت لازم می‌آید در عصرهایی که از [[نبی]] خالی است [[حجت]] و [[هادی]] [[بشر]] وجود نداشته باشد.
 [[طبری]] در [[تفسیر]] خود در ذیل [[آیه]] فوق از [[ابن عباس]] به [[سند صحیح]] [[نقل]] کرده: هنگامی که [[آیه]] {{متن قرآن|إِنَّمَا أَنتَ مُنذِرٌ وَلِكُلِّ قَوْمٍ هَادٍ}} نازل شد، [[پیامبر]] {{صل}} دست خود را بر سینه گذاشت و فرمود: من منذرم و برای هر قومی [[هادی]] است. آن گاه اشاره به شانه [[امام علی|علی]] {{ع}} نمود و فرمود: تنها به واسطه تو است که [[هدایت]] شوندگان، بعد از من [[هدایت]] می‌گردند.<ref>{{عربی|لمّا نزلت {{متن قرآن|نَّمَا أَنتَ مُنذِرٌ وَلِكُلِّ قَوْمٍ هَادٍ}} وضع یده علی صدره، فقال: أنا المنذر ولکل قوم هاد، وأومأ بیده إلی منکب علیّ، فقال: أنت الهادی یا علیّ، بک یهتدی المهتدون بعدی}}؛ جامع البیان، ج ۱۳، ص ۱۴۲</ref>. [[حاکم نیشابوری]] به [[سند صحیح]] از [[امام علی]] {{ع}} در ذیل [[آیه]] فوق [[نقل]] کرده که فرمود: {{عربی|رسول اللَّه المنذر و أنا الهادی}}<ref>«[[پیامبر خاتم|رسول خدا]] منذر و من هادی‌ام.» مستدرک حاکم، ج ۳، ص ۱۲۹</ref>. کلینی به [[سند صحیح]] از [[امام باقر]]{{ع}} در [[تفسیر]] [[آیه]] فوق [[نقل]] کرده که فرمود: {{عربی|رسول اللَّه المنذر ولکلّ زمان هادٍ یهدیهم إلی ما جآء به نبیّ اللَّه...؛}}<ref>«[[پیامبر خاتم|رسول خدا]]{{صل}} منذر و برای هر زمانی امام و هادی ای است که مردم را به آنچه پیامبر خدا{{صل}} آورده دعوت می‌کند...» کافی، ج ۱، ص ۱۹۱</ref>.