انواع آمادگی برای ظهور کدامند؟ (پرسش): تفاوت میان نسخه‌ها

::::::«این سؤال بسیار مهم و در واقع سؤال همه‌ [[شیعیان]] و محبین [[اهل بیت]] می‌باشد. به نظر می‌رسد اگر ما وظیفه‌ خود را در زمان و دوران [[انتظار]] بدانیم و بدان [[وظایف]] عمل کنیم در واقع خود را برای زمان [[ظهور]] آماده کرده‌ایم. "[[آمادگی]] برای [[ظهور]] مستلزم انتظاری خوب و [[شایسته]] است." در این نوشتار به صورت کلی و مختصر برخی [[وظایف منتظران]] [[حضرت]] را بیان می‌کنیم (...):

::::::'''۱. [[معرفت به امام|شناخت]]''': یکی از ویژگی‌های [[منتظر]]، [[شناخت]] و [[معرفت]] به [[امام زمان]] است نه فقط یادگیری نام‌ها و [[القاب]] و [[تاریخ]] ولادت و [[غیبت]]؛ بلکه [[معرفت]] داشتن به ویژگی‌ها و ابعاد وجودی [[حضرت]] و اندیشیدن در کلمات و [[اوامر]] [[حضرت]] و تأمل در [[حکمت]] نام‌ها و [[نشانه‌ها]] و [[علائم ظهور]] و شگفتی ولادت و حیات او، همچنین دانستن سبب و [[حکمت]] [[غیبت]] پر رمز و [[راز]] [[حضرت]] که به [[یقین]] وقتی [[انسان]] [[معرفت]] به این موارد پیدا کرد و اهداف و آرمان‌های او را فهمید خود را برای عملی کردن اهداف [[امام زمان]] آماده می‌سازد و [[خشنودی]] او را به [[خشنودی]] خودش ترجیح می‌دهد و سعی می‌کند سرباز خوبی برای آن [[حضرت]] باشد. از [[رسول اکرم]] {{صل}} حکایت شده: {{متن حدیث|"مَنْ مَاتَ وَ هُوَ لَا يَعْرِفُ إِمَامَهُ مَاتَ مِيتَةً جَاهِلِيَّةً"}}<ref>محاسن برقی، ج۱، ص۲۵۱ و بحارالانوار مرحوم مجلسی، ج۲۳، ص۷۶ و با تعبیر {{متن حدیث|"مَنْ مَاتَ وَ لَمْ يَعْرِفْ إِمَامَ زَمَانِهِ فَقَدْ مَاتَ مِيتَةً جَاهِلِيَّةً"}} الصوارم المهرقة، شهید نورالله التستری،ص۲۶۳ این روایت را از، صعمین نقل می‌کند.</ref>؛ "کسی که بمیرد و [[امام]] زمانش را نشناسد به [[مرگ جاهلیت]] مرده است." (...) از جمله راه‌های [[شناخت]] [[امام زمان]] عبارت‌اند از:  

::::::«یکی دیگر از شرایط بسیار مهم برای تحقّّق و [[پیروزی]] یک [[قیام]] و [[انقلاب]]، پذیرش مردمی‌ است. باید [[مردم]] آن را بخواهند و بپذیرند و در غیر این صورت، اگر [[بهترین]] برنامه را [[برگزیده]] و شخص منتخب [[خداوند]] با یارانی بی‌نظیر و از [[جان]] گذشته بخواهند در [[جامعه]] پیاده کنند، ولی [[مردم]] آن را پذیرا نباشند، قطعاً به انجام نخواهد رسید. فاجعه خونبار [[کربلا]]، شاهدی بر این مدعا است. [[رهبر]] [[قیام]]، [[سید]] و سالار [[جوانان]] [[بهشت]] [[امام حسین]]{{ع}} بود و برنامه او، مبتنی بر [[وحی]] و [[قرآن]] و [[سیره]] [[پیامبر خاتم|پیامبر گرامی‌ اسلام]] پایه ریزی شده بود. یارانی همچون [[ابوالفضل]] العباس و [[حبیب بن مظاهر]] بر گرد او جمع شده بودند؛ ولی چون [[مردم]] آن را نپذیرفتند به [[پیروزی]] ظاهری و تشکیل [[حکومت]] در [[جامعه]] منتهی نشد (هر چند [[وظیفه الهی]] [[امام حسین]]{{ع}} حرکت و [[قیام]] بود و به [[برکت]] آن [[فداکاری]]، [[حقیقت]] [[دین اسلام]] میان [[مردم]] باقی ماند و نابود نشد). [[جایگاه]] بلند این شرط و اهمیت آن، بدان جهت است که [[خداوند]] [[انسان‌ها]] را آزاد آفرید و به آنان [[حق]] [[انتخاب]] داد و ایشان را بر سرنوشتشان مسلّط و [[حاکم]] کرد، تا [[سرنوشت]] خویش را آن گونه که می‌خواهند، رقم زنند و هر حرکت و چرخشی را که بخواهند، در مسیر [[زندگی]] خود ایجاد کنند: {{متن قرآن|لَهُ مُعَقِّبَاتٌ مِّن بَيْنِ يَدَيْهِ وَمِنْ خَلْفِهِ يَحْفَظُونَهُ مِنْ أَمْرِ اللَّهِ إِنَّ اللَّهَ لاَ يُغَيِّرُ مَا بِقَوْمٍ حَتَّى يُغَيِّرُواْ مَا بِأَنفُسِهِمْ وَإِذَا أَرَادَ اللَّهُ بِقَوْمٍ سُوءًا فَلاَ مَرَدَّ لَهُ وَمَا لَهُم مِّن دُونِهِ مِن وَالٍ}}<ref> او را  از پیش رو و پشت سر فرشتگانی پیگیرند که به فرمان خداوند، نگهبان وی‌اند. بی‌گمان خداوند آنچه را که گروهی دارند دگرگون نمی‌کند (و از آنان نمی‌ستاند) مگر آنها آنچه را که در خویش دارند دگرگون سازند و چون خداوند برای گروهی بلایی بخواهد بازگشتی ندارد و آنان را در برابر وی سروری نیست؛ سوره رعد، آیه: ۱۱.</ref>. این تغییر و دگرگونی، می‌تواند به [[تباهی]] و [[هلاکت]] منتهی شود؛ همانند [[قوم]] ثمود. وقتی عده ای تصمیم به پی کردن شتر [[حضرت صالح]]{{ع}} گرفتند و شتر را کشتند، [[قوم]] نیز این کار را پسندید و با این عمل جهت گیری خود را مشخص کرد. اینان با این چرخش [[اجتماعی]] خود، [[انتخاب]] شومی‌ انجام دادند و [[سرنوشت]] [[بدی]] را که [[عذاب الهی]] بود، برای خود رقم زدند. نیز این دگرگونی می‌تواند به [[سعادت]] و نیک بختی بیانجامد و [[عاقبت]] خوشی را به ارمغان آورد؛ همانند [[قوم]] [[حضرت یونس|یونس]]{{ع}}. هرچند آنان در ابتدا با آن [[حضرت]] [[مخالفت]] کردند و دست رد به سینه وی زده و پیامبریش را [[انکار]] کردند و بدین سبب، [[عذاب الهی]] را برای خود خریدند ولی چون خود را در محاصره [[عذاب الهی]] دیدند؛ دست به [[توبه]] برداشتند و واقعاً با همه وجود به [[خدا]] [[رجوع]] کردند و با این [[انتخاب]] صحیح [[عذاب]] را از خود دور نموده و [[رحمت الهی]] را شامل حال خود کردند. به بیان دیگر، در [[جهان هستی]]، قوانین پایدار و [[سنّت]] های [[الهی]] [[حاکم]] است. با [[رجوع]] به [[قرآن]] به روشنی دیده می‌شود این [[سنّت]] ها در [[جوامع انسانی]] با چگونگی [[اختیار]] و [[انتخاب]] [[انسان]]، عجین و همراه است. برای مثال، یکی از [[سنت‌های الهی]]، کمک و [[یاری]] به [[انسان‌ها]] است. [[خداوند]]، این امداد رسانی و [[نصرت]] را به [[تلاش]] افراد و ایجاد زمینه مشروط کرده است: {{متن قرآن|يَا أَيُّهَا الَّذِينَ آمَنُوا إِن تَنصُرُوا اللَّهَ يَنصُرْكُمْ وَيُثَبِّتْ أَقْدَامَكُمْ }}<ref>  ای مؤمنان! اگر (دین) خداوند را یاری کنید او نیز شما را یاری می‌کند و گام‌هایتان را استوار می‌دارد؛ سوره محمد: آیه: ۷.</ref>. از دیگر [[سنت‌های الهی]]، [[پاداش]] برابر [[میزان]] کار و فعالیت آدمی‌ است. [[آیات]] متعددی به این [[سنت الهی]] اشاره دارند؛ از جمله: {{متن قرآن|وَأَن لَّيْسَ لِلإِنسَانِ إِلاَّ مَا سَعَى}}<ref>  و اینکه آدمی را چیزی جز آنچه (برای آن) کوشیده است نخواهد بود؛ سوره نجم: آیه: ۳۹.</ref>؛ {{متن قرآن| وَلَوْ أَنَّ أَهْلَ الْقُرَى آمَنُواْ وَاتَّقَوْا لَفَتَحْنَا عَلَيْهِم بَرَكَاتٍ مِّنَ السَّمَاء وَالأَرْضِ وَلَكِن كَذَّبُواْ فَأَخَذْنَاهُم بِمَا كَانُواْ يَكْسِبُونَ }}<ref> و اگر مردم آن شهرها ایمان می‌آوردند و پرهیزگاری می‌ورزیدند بر آنان از آسمان و زمین برکت‌هایی می‌گشودیم اما (پیام ما را) دروغ شمردند بنابراین برای آنچه می‌کردند آنان را فرو گرفتیم؛ سوره اعراف، آیه: ۹۶.</ref>. اگر [[حکومت]] اسلامی‌ [[پیامبر خاتم|پیامبر گرامی‌ ]]{{صل}} در [[مدینه]] ایجاد شد، از آن جهت بود که [[مردم]] یثرب آن را خواستند و روزها [[انتظار]] مقدم [[مبارک]] [[پیامبر]] را کشیدند، تا آن یگانه دوران و [[رحمت]] واسعه [[الهی]]، [[شهر]] [[مدینه]] را به [[نور]] خود روشن کرد و [[حاکمیت الهی]] را اعلام نمود. اگر عطر [[عدالت]] [[حکومت علوی]] در فضای [[جامعه اسلامی]]، جانهای [[آدمیان]] را سرمست بوی خوش خود کرد بدان سبب بود که [[مردم]]، [[امام علی]] (ع) را بر دیگران ترجیح دادند و [[ولایت]] و [[حاکمیت]] او را به [[جان]] خریدند و پس از [[قتل عثمان]]، به گرد خانه او اجتماع کردند و [[رهبری]] او را خواستار شدند. و اگر ما نیز به دنبال تحقّق [[حکومت مهدوی]] هستیم، تا در [[پناه]] آن، به بالاترین درجات رشد و کمال دست یابیم، باید او را بر دیگران ترجیح دهیم و با تمام وجود برای استقرار حکومتش [[تلاش]] کنیم. آری؛ باید خود بخواهیم. این [[کلام]] گلایه مانند آن عزیزی است که غربت و تنهایی و مشکلات [[مردم]]، سینه او را تنگ کرده و هر لحظه، [[منتظر]] خواست و [[دعوت]] [[مردم]] است:{{عربی|" وَ لَوْ أَنَّ أَشْيَاعَنَا وَفَّقَهُمُ اللَّهُ لِطَاعَتِهِ‏ عَلَى اجْتِمَاعِ الْقُلُوبِ لَمَا تَأَخَّرَ عَنْهُمُ‏ الْيُمْنُ‏ بِلِقَائِنَا ‏‏‏‏‏‏‏‏‏‏‏‏‏"}}<ref>اگر شیعیان ما، که خداوند توفیق طاعتشان دهد، در راه ایفای پیمانی که بر عهده دارند، همدل شوند، میمنت ملاقات ما به تأخیر نمی‌افتد و سعادت دیدار ما زودتر نصیب آنان می‌شد؛ احتجاج، ج۲، ص۶۰۰، ش۳۶۰.</ref>. آری، [[سنّت الهی]] بر این قرار گرفته است که تا [[مردم]] نخواهند و حرکت نکنند و آماده [[مبارزه با ظلم]] و پذیرش [[دولت حق]] نباشند، [[خدا]] نیز آن را نخواهد داد. [[خداوند]]، در [[قرآن]] در باره وقایع [[قوم]] [[بنی اسرائیل]] در سوره [[مائده]]، [[آیات]] ۲۱ تا ۲۶ نیز به این مطلب اشاره دارد. [[حضرت موسی]]{{ع}} به قومش گفت: "به این ارض [[مقدس]] داخل شوید؛ ولی آنان گفتند: ما حرکت نمی‌کنیم. تو و خدایت بروید و بجنگید و ما همین جا می‌مانیم و فقط نظاره گر خواهیم بود. [[حضرت]] شکایت آنها را نزد [[خدا]] برد. [[خداوند]] نیز پاسخ داد: پس به درستی که آن [[سرزمین مقدس]] [[ممنوع]] است بر آنان تا [[چهل]] سال، پیوسته در [[زمین]] سرگردان خواهند بود". پس بر همه دوستداران و ارادتمندان است تا با [[تلاش]] و کوشش و برنامه ریزی مناسب، [[آمادگی برای ظهور]] آن بزرگ [[منجی]] را ایجاد کنند.  

::::::«[[امام صادق]]{{ع}} نیز فرموده است: هریک از شما باید برای خروج [[حضرت قائم]] سلاحی مهیا کند - هرچند یک تیر باشد - [[خدای تعالی]] هرگاه بداند کسی چنین نیتی دارد، [[امید]] آن است که عمرش را طولانی کند تا آن [[حضرت]] را [[درک]] کند و از [[یاران]] و همراهانش قرار گیرد<ref>الغیبة النعمانی، ص ۳۲۱، ح ۱۰.</ref>. پس برای [[ظهور]] [[امام مهدی|حضرت مهدی]]{{ع}} و [[یاری]] آن [[حضرت]]، باید در هرلحظه‌‏ای آماده بود و خود را مهیا نگه داشت و این شامل [[آمادگی نظامی]]، جسمانی و... می‏‌‏شود؛ اما مهم‏تر از همه [[آمادگی فکری]]، [[علمی]] و [[سیاسی]] در [[عصر غیبت]] است»<ref>[[مهدویت پیش از ظهور (کتاب)|مهدویت پیش از ظهور]]، ص ۲۲۱، ۲۱۷.</ref>.

::::::گونه اول: آن است که گروهی از [[مسلمانان]] در مرزهای [[کشورهای اسلامی]] برای دورکردن [[دشمنان]] آماده باشند.

::::::«[[منتظران]] [[مهدی]]{{ع}}، ‌آمادگی [[انقلاب مهدی]]{{ع}} را دارند و همواره با [[ظلم]] و [[بی‌عدالتی]] می‌‌کنند. [[آمادگی]] آنها به اندازه ای هستند که برای [[فرج]] [[مهدی]]{{ع}}، لحظه شماری می‌‌کنند و هیچ گاه به خاطر مشکلات، از [[پیروزی حق بر باطل]] [[ناامید]] نمی‌گردد. برای این افراد در [[روایات‌]]، ویژگی‌هایی برشمرده شده است: {{متن حدیث| اصْبِرُوا عَلَى أَدَاءِ الْفَرَائِضِ وَ صَابِرُوا عَدُوَّكُمْ وَ رَابِطُوا إِمَامَكُمْ}}<ref>ابن ابی زینب محمد بن ابراهیم نعمانی، ترجمه غیبت نعمانی،۱۳۶۳‌ش، ص۲۹۰‌.</ref>.

::::::«[[حکومت جهانی]] قبل از هر چیز [[نیازمند]] به عناصر آماده و باارزش انسانی است، تا بتواند بار سنگین [[اصلاحات]] چنین وسیعی را به دوش بکشد و این در درجه اول [[نیازمند]] به بالا بردن سطح [[اندیشه]] و [[آگاهی]] و [[آمادگی]] روحی و [[فکری]] برای پیاده کردن آن برنامه [[عظیم]] است... [[منتظر واقعی]] برای چنین برنامه مهمی، نمی‌تواند نقش نظاره‌گر را داشته باشد...<ref>ناصر مکارم شیرازی، حکومت جهانی مهدی{{ع}}، ص ۱۰۰.</ref>. مؤید این سخن، [[دعای عهد]] است: {{متن حدیث|اللَّهُمَّ إِنِّي أُجَدِّدُ فِي صَبِيحَةِ يَوْمِي هَذَا وَ مَا عِشْتُ فِيهِ مِنْ أَيَّامِ حَيَاتِي عَهْداً وَ عَقْداً وَ بَيْعَةً لَهُ فِي عُنُقِي لَا أَحُولُ عَنْهَا وَ لَا أَزُولُ أَبَداً}}<ref>پروردگارا من در صبح‌گاه امروز [[عهد]] و پیمانی که بر گردنم است، تجدید می‌کنم که هرگز آن را از گردنم برندارم و از آن جدا نشوم؛ علّامه مجلسی، بحار الأنوار، ج ۵۳، ص ۹۶؛ کفعمی، المصباح، ص ۵۵۰.</ref>؛ اگر [[آمادگی]]، شرط حضور و [[ظهور]] باشد و از سوی دیگر، این امر به دست [[انسان]] صورت گیرد، طبیعی است که او می‌تواند در تعجیل [[ظهور]] ایفاگر نقش مهمّی باشد»<ref>[[محمد فاکر میبدی|فاکر میبدی، محمد]]، [[زمینه‌سازی ظهور حضرت ولی عصر (مقاله)|زمینه‌سازی ظهور حضرت ولی عصر]]، ص ۱۷۵-۱۷۶.</ref>.

::::::«جهانی‌شدن در منظر [[اسلامی]] یعنی تحقّق [[حکومت عدل جهانی]] که مقدّمه آن [[نبرد]] نهایی [[حق]] و [[باطل]] است و برای این [[نبرد]] باید جبهه [[حق]] را تقویت کرد و این همان [[سخن امام]] خمینی است که «ما [[انقلاب]] خود را به [[جهان]] صادر خواهیم کرد»؛ البتّه باید توجّه داشت که تقویت این [[جبهه]] پیش از آن که تقویت [[نظامی]] باشد، تقویت [[فرهنگی]] و [[معنوی]] است؛ زیرا اساس [[هویت]] این [[جبهه]]، [[معنویت]] است و مقصود این است که باید [[حق]] و [[عدل]] را هر چه واضح‌تر و صیقلی‌تر آشکار کرد و [[توان]] [[فهم]] [[مردم]] از [[حق]] و [[عدل]] را افزایش داد؛ به گونه‌ای که [[مردم]] بتوانند [[حکومت عدل]] را تحمّل کنند! خوب است به این نکته توجّه کنیم که [[حضرت مهدی]]  بالاتر از [[حضرت]] [[علی]] نیست؛ پس ویژگی مهمّ [[حکومت عدل مهدی]]، به فاعل آن برنمی‌گردد؛ بلکه به قابل برمی‌گردد؛ یعنی در زمان [[مهدی]] [[مردم]] به حدّی از [[بلوغ]] [[فکری]] رسیده‌اند که بتوانند [[حق]] را از [[باطل]] تشخیص دهند و [[تسلیم]] دشمنانی نشوند که می‌کوشند [[لباس]] [[باطل]] بر چهره [[حق]] بپوشانند تا [[مردم]] را از آن رویگردان کنند و به جای آن باطلی که با [[حق]] مخلوط شده، به خورد آنها بدهند»<ref>[[حسین سوزنچی|سوزنچی، حسین]]، [[مهدویت و انتظار در اندیشه شهید مطهری ۱ (مقاله)|مهدویت و انتظار در اندیشه شهید مطهری]]، ص ۷۳.</ref>.

::::::«[[جامعه]] [[شیعی]]، به [[دلیل]] اینکه [[رسالت]] تبیین و [[ترویج]] [[اندیشه]] [[انتظار]] و طرح [[حکومت جهانی مهدوی]] را برعهده دارند، باید خود در این عرصه پیشگام و آماده باشند. این [[آمادگی]]، مستلزم حضور تأثیرگذار [[شیعه]] در عرصه‌های [[فکری]]، [[فرهنگی]] و [[سیاسی]] [[نظامی]] است، تا بتواند در بسط و توسعه [[تفکر]] [[مهدویت]] در [[جهان]]، به [[رسالت]] خطیر و [[الهی]] خویش عمل نمایند.

::::::«[[توانمندی]] [[منتظران]] علاوه بر این که در [[روایات]] و [[احادیث]] مورد تأکید قرار گرفته، اساساً ریشه‌ای [[قرآن]] دارد. در آنجا که [[خداوند]] می‌فرماید: {{متن قرآن|وَأَعِدُّواْ لَهُم مَّا اسْتَطَعْتُم مِّن قُوَّةٍ وَمِن رِّبَاطِ الْخَيْلِ تُرْهِبُونَ بِهِ عَدُوَّ اللَّهِ وَعَدُوَّكُمْ وَآخَرِينَ مِن دُونِهِمْ لاَ تَعْلَمُونَهُمُ اللَّهُ يَعْلَمُهُمْ وَمَا تُنفِقُواْ مِن شَيْءٍ فِي سَبِيلِ اللَّهِ يُوَفَّ إِلَيْكُمْ وَأَنتُمْ لاَ تُظْلَمُونَ}}<ref> و آنچه در توان دارید از نیرو و اسبان آماده در برابر آنان فراهم سازید که بدان دشمن خداوند و دشمن خود را به هراس می‌افکنید؛ و نیز جز آنها کسانی دیگر را که شما نمی‌شناسید (اما) خداوند آنان را می‌شناسد؛ و آنچه در راه خداوند ببخشید، به شما تمام باز خواهند داد و بر شما ستم نخواهد رفت؛ سوره انفال، آیه: ۶۰.</ref> بنابر نظر [[مفسرین]] این [[آیه]]، انواع توانمندی‌های [[سیاسی]]، [[اقتصادی]]، [[فرهنگی]] و [[نظامی]] را به تصویر می‌کشد. کلمه [[قوه]] در این [[آیه]] نه تنها سلاح‌های [[جنگی]] و مدرن هر عصری را دربر می‌گیرد. بلکه تمام قدرت‌هایی را که به نوعی در [[پیروزی]] بر [[دشمن]] اثر دارد، اعم از نیروی مادی و [[معنوی]]، شامل می‌شود <ref>ر.ک تفسیر نمونه، ج۷، ص» ۲۲۱؛ تفسیر فخر رازی، ج۸، ص۱۱۱.</ref>. از سوی دیگر [[آمادگی]] فقط [[آمادگی نظامی]] نیست، بلکه شامل [[آمادگی]] [[علمی]]، [[فرهنگی]] و دیگر زمینه‌ها نیز می‌شود. بنابراین توصیه و تأکید بر [[آمادگی]] و [[توانمند]] شدن در [[روایات]] و نیز در [[قرآن]] وجود دارد. علاوه بر این [[سیره عملی]] [[رسول خدا]]{{صل}} و [[امامان معصوم]]{{عم}} نشان می‌دهد که آنها برای [[توانمند]] شدن [[مؤمنان]] از هیچ فرصتی [[غفلت]] نمی‌کردند، و سعی و تلاش آنها این بود که [[مؤمنان]] و [[مسلمین]] در ابعاد مختلف (حق‌پذیری، [[هدایت]] بخشی، [[توحید]]، [[عبادت]]، [[اقتصاد]]، [[علم]] و ...) [[توانمند]] شوند. یقیناً چنین روش و سیره‌ای، [[سیره]] [[فرزند]] [[رسول خدا]]{{صل}} و [[جانشین]] او [[حضرت مهدی]]{{ع}} نیز هست، [[فلسفه]] وجودی [[رهبران]] آسمانی و [[معصوم]] براس ساختن [[انسان]] و رساندن آنها به کمال مطلوب است، و شرط اساسی آن وجود زمینه‌های مناسب و قابلیت‌ها و [[توانمندی]] در افراد [[جامعه]] است»<ref>[[مجتبی گودرزی|گودرزی، مجتبی]]، [[خلافت الهی و ضرورت توان­مندی منتظران (مقاله)|خلافت الهی و ضرورت توان­مندی منتظران]]، ص ۲۰۹-۲۱۰.</ref>.

::::::«ما هر [[قدر]] خوشبین و [[امیدوار]] باشیم، باید بدانیم رسیدن به مرحله‌ای از [[تاریخ]] که در آن همه [[انسان‌ها]] زیر یک [[پرچم]] گرد آیند و کشمکش‌ها و بازی‌های خطرناک [[سیاسی]] و استعمارگری از بین برود، احتیاج به آمادگی‌های عمومی دارد، گرچه به جهت تحول‌ها و دگرگونی‌هایی که به سرعت در عصر اخیر پدید آمده نباید آن را دور بدانیم، ولی در هر حال برای اینکه [[دنیا]] چنان حکومتی را پذیرا گردد احتیاج به آمادگی‌هایی از قبیل موارد ذیل است:

::::::«تحول بزرگی همچون [[قیام حضرت مهدی]]{{ع}} پیش از هر چیز [[نیازمند]] به عناصر آماده و با [[ارزش]] انسانی است که بتوانند بار سنگین چنان [[اصلاحات]] وسیعی را در [[جهان]] به دوش بکشند و این در درجه اول محتاج به بالا بردن سطح [[اندیشه]]، [[آگاهی]] و [[آمادگی]] روحی و [[فکری]] برای [[همکاری]] در پیاده کردن آن برنامه [[عظیم]] است<ref>[[ناصر مکارم شیرازی|مکارم شیرازی، ناصر]]، تفسیر نمونه، ۷ / ۳۸۴.</ref><ref>[[عباس گوهری|گوهری، عباس]]''' و '''[[محسن دیمه کار گراب|دیمه کار گراب، محسن ]]، [[رسالت منتظران در زمینه‌سازی برای ظهور و تحقق دولت کریمه (مقاله)|رسالت منتظران در زمینه‌سازی برای ظهور و تحقق دولت کریمه]]، ص 93-95.</ref>.

::::::«[[انتظار]] [[اجتماعی]] و عملی، همان [[انتظار]] در [[رفتار]] و [[کردار]] و گفتار است که محصول [[انتظار]] [[فکری]] و [[اعتقادی]] است<ref>مجتبی تونه‌ای، موعودنامه، ص ۱۲۹.</ref> به عبارت دیگر [[منتظر]] [[آمادگی]] به همراه دارد، باید برای به پا داشتن [[حکومت جهانی حضرت مهدی]]{{ع}}در زمینه‌های مختلف [[فکری]]، روحی و عملی [[آمادگی]] لازم ایجاد کنیم. و [[آمادگی]] با دگرگونی در نگرش و [[رفتار]] "[[بینات]]"<ref>{{متن قرآن|لَقَدْ أَرْسَلْنَا رُسُلَنَا بِالْبَيِّنَاتِ...}} «ما پیامبرانمان را با برهان‌ها (ی روشن) فرستادیم» سوره حدید، آیه ۲۵.</ref> و [[راضی]] نشدن به وضع موجود ایجاد می‌شود و هرروز نسبت به روز قبل خود را در عرصه‌های مختلف [[سیاسی]]، [[اقتصادی]]، [[فرهنگی]] و تکنولوژیکی آماده‌تر نماید<ref>عزیز الله حیدری، انتظار و انسان معاصر، ص ۵۵.  </ref> »<ref>[[محمد باقر بابایی طلاتپه|بابایی طلاتپه، محمد باقر]]، [[مبانی صلح و امنیت در فرهنگ انتظار (مقاله)|مبانی صلح و امنیت در فرهنگ انتظار]]، ص۹۶</ref>.

::::::«به نظر می‌رسد این [[آمادگی]] در سه حوزه زیر نمود می‌یابد:

::::::«[[آمادگی]] همیشگی، جوهر اصلی [[انتظار]] است و [[وظیفه]] قطعی [[منتظران]]. [[انتظار]] [[قیام]] و [[ظهور مهدی]]{{ع}}، [[آمادگی]] پیشین می‌خواهد، از جمله پاک‌زیستن، [[صداقت]] در [[عقیده]] و عمل، دارا بودن [[توان]] روحی برای [[جهاد]] و [[مبارزه]] در رکاب [[امام مهدی]]{{ع}}. [[حضرت علی]]{{ع}} می‌فرماید:"[[منتظر]] امر ما، بسان کسی است که در [[راه خدا]] به [[خون]] خود، غلتیده باشد"<ref>بحار الأنوار، ج ۵۲، ص ۱۲۳.</ref> »<ref>[[علی باقی نصرآبادی|نصرآبادی، علی باقی]]، [[نقش فرهنگ انتظار در پویایی جامعه مطلوب (مقاله)|نقش فرهنگ انتظار در پویایی جامعه مطلوب]]، ص۱۰۵-۱۰۶.</ref>.

::::::«[[ظهور]] [[امام مهدی|حضرت مهدی]]{{ع}} یک [[فرمان]] حتمی و قطعی [[خداوند]] است و یکی از نوامیس [[آفرینش بشر]] است که اگر نباشد، [[آفرینش بشر]]، در واقع، به [[هدف]] نهایی نمی رسد. [[خداوند]] [[انسان]] را برای [[تکامل]] آفریده است، [[جامعه]] ی [[انسانیت]] را برای کمال آفریده است اگر با [[ظلم و جور]]، این [[جامعه]] نابود شود، [[هدف]] [[آفرینش انسان]] {{متن قرآن| وَمَا خَلَقْتُ الْجِنَّ وَالْإِنسَ إِلَّا لِيَعْبُدُونِ }}<ref>ذاریات، آیه۵۶</ref> تأمین نشده است<ref>فصلنامه تخصصی انتظار، سال دوم، شماره پنجم، پاییز۱۳۸۱، ص۲۲ در محضر حضرت آیت الله العظمی مکارم شیرازی</ref>. اما این که آیا این [[قیام جهانی]] و [[ظهور]] [[حضرت]] به چه مؤلفه هایی بستگی دارد به [[یقین]] قیامی به آن گستردگی فقط به تعداد [[یاران]] بستگی ندارد بلکه عوامل و زمینه های دیگری باید وجود داشته باشد تا [[حضرت]] [[ظهور]] و [[قیام]] نماید و [[عدالت الهی]] را گسترش داده و جهانی نماید. گفتنی است [[امام مهدی|حضرت مهدی]]{{ع}} [[ظهور]] می کند تا [[تشکیل حکومت اسلامی]] جهانی بدهد از این رو [[ظهور]] [[حضرت]] زمانی به وقوع می پیوندد که چنین زمینه ای هم وجود داشته باشد و اینک [[آمادگی]] های لازم را برای [[ظهور]] ذکر می کنیم: