مراد از واژه إنما در آیه ولایت چیست؟ (پرسش): تفاوت میان نسخه‌ها

::::::اهل لغت، از جمله صاحبان لسان العرب<ref>المیزان فی تفسیر القرآن (ط. مؤسسة الأعلمی للمطبوعات، ۱۳۹۰ ه.ق)، ج۱۵، ص۴۷۱.</ref>، مصباح المنیر<ref>المیزان فی تفسیر القرآن (ط. مؤسسة الأعلمی للمطبوعات، ۱۳۹۰ ه.ق)، ج۱۵، ص۲۷.</ref> و مفردات<ref>المیزان فی تفسیر القرآن (ط. مؤسسة الأعلمی للمطبوعات، ۱۳۹۰ ه.ق)، ج۱۵، ص۹۲.</ref>، اصل در معنای {{متن قرآن|إِنَّمَا}} را حصر حقیقی خبری برای موضوع در جمله می‌دانند. جوهری در [[صحاح اللغة (کتاب)|صحاح اللغة]]<ref>(ط. دارالعلم للملایین، ۱۴۰۴ ه.ق.) ج۴، ص۲۰۷۳.</ref>، تحلیل آن را به واسطه ترکیب معنای «ان» و «ما» این‌گونه بیان می‌دارد: {{عربی|و إن‏ زِدْتَ‏ على‏ إنَ‏ ما صارَ للتَّعيين كقوله تعالى: {{متن قرآن|إِنَّمَا الصَّدَقَاتُ لِلْفُقَرَاءِ}}<ref>«زکات، تنها از آن تهیدستان... است» سوره توبه، آیه ۶۰.</ref>، لأَنه يُوجِبُ إثْباتَ الحكم للمذكور و نَفْيَه عما عداه}}. یعنی اگر به {{عربی|إنّ}} {{عربی|ما}} اضافه شود، حصر را می‌رساند؛ زیرا اثبات حکم مذکور را بر امری و نفی آن را از غیر آن می‌نماید.

::::::بر این اساس، کلمه {{متن قرآن|إِنَّمَا}} در صدر [[آیه]]، [[ولایت]] را برای [[خداوند]] و رسولش{{صل}} و [[مؤمنین]] مذکور در آیه اثبات و از غیر آنان نفی می‌کند. و چون میان مؤمنین، انواع [[ولایت‌ها]] از قبیل [[ولاء]] [[محبت]]، [[نصرت]]، [[عتق]] و غیره وجود دارد، معلوم می‌شود که چنین [[ولایتی]] که مختص خداوند و رسولش{{صل}} و گروه سوم است، از سنخ ولایت‌های متعارف میان مؤمنین نیست. در طی [[استدلال]] به کم و کیف این ولایت اشاره بیشتری خواهد شد»<ref>[[محمد تقی فیاض‌بخش|فیاض‌بخش]] و [[فرید محسنی|محسنی]]، [[ولایت و امامت از منظر عقل و نقل ج۴ (کتاب)|ولایت و امامت از منظر عقل و نقل]]، ج۴ ص ۴۵.</ref>