مراد از واژه إنما در آیه ولایت چیست؟ (پرسش): تفاوت میان نسخه‌ها

مراد از واژه إنما در آیه ولایت چیست؟ (پرسش) (نمایش مبدأ)

نسخهٔ ‏۲۴ دسامبر ۲۰۲۱، ساعت ۱۶:۰۶

۵ بایت حذف‌شده ، ‏۲۴ دسامبر ۲۰۲۱

جز

جایگزینی متن - '\: \:\:\:\:\:\:(.*)\s' به ': $1 '

Heydari

۴۱۵٬۰۷۸

ویرایش

@@ خط ۱۸: / خط ۱۸: @@
 [[پرونده:1379158.jpg|بندانگشتی|right|100px|[[محمد تقی فیاض‌بخش]]]]
 ::::::آقایان '''[[محمد تقی فیاض‌بخش]]''' و دکتر '''[[فرید محسنی]]''' در کتاب ''«[[ولایت و امامت از منظر عقل و نقل ج۴ (کتاب)|ولایت و امامت از منظر عقل و نقل]]»'' در این‌باره گفته‌‌اند:
-::::::«اصل در معنای این واژه، [[حصر]] [[حقیقی]] و مطلق است؛ مگر قرینه‌ای در کار باشد که استفاده حصر اضافی و یا نسبی از آن بشود. نویسنده جواهرالبلاغة تأکید می‌کند که از صریح‌ترین ادات حصر {{متن قرآن|إِنَّمَا}} است<ref>المصباح المنیر فی غریب الشرح الکبیر (للرافعی) (دارالهجرة، ۱۴۱۴ ه.ق.)، النص، ص۲۷.</ref>؛ زیرا به وسیله آن [[اثبات]] [[حکم]] برای موضوع و [[نفی]] از ماعدای آن می‌شود؛ مثل: {{متن قرآن|إِنَّمَا يَخْشَى اللَّهَ مِنْ عِبَادِهِ الْعُلَمَاءُ}}<ref>«از بندگان خداوند تنها دانشمندان از او می‌هراسند» سوره فاطر، آیه ۲۸.</ref>.
+«اصل در معنای این واژه، [[حصر]] [[حقیقی]] و مطلق است؛ مگر قرینه‌ای در کار باشد که استفاده حصر اضافی و یا نسبی از آن بشود. نویسنده جواهرالبلاغة تأکید می‌کند که از صریح‌ترین ادات حصر {{متن قرآن|إِنَّمَا}} است<ref>المصباح المنیر فی غریب الشرح الکبیر (للرافعی) (دارالهجرة، ۱۴۱۴ ه.ق.)، النص، ص۲۷.</ref>؛ زیرا به وسیله آن [[اثبات]] [[حکم]] برای موضوع و [[نفی]] از ماعدای آن می‌شود؛ مثل: {{متن قرآن|إِنَّمَا يَخْشَى اللَّهَ مِنْ عِبَادِهِ الْعُلَمَاءُ}}<ref>«از بندگان خداوند تنها دانشمندان از او می‌هراسند» سوره فاطر، آیه ۲۸.</ref>.
 اهل لغت، از جمله صاحبان لسان العرب<ref>المیزان فی تفسیر القرآن (ط. مؤسسة الأعلمی للمطبوعات، ۱۳۹۰ ه.ق)، ج۱۵، ص۴۷۱.</ref>، مصباح المنیر<ref>المیزان فی تفسیر القرآن (ط. مؤسسة الأعلمی للمطبوعات، ۱۳۹۰ ه.ق)، ج۱۵، ص۲۷.</ref> و مفردات<ref>المیزان فی تفسیر القرآن (ط. مؤسسة الأعلمی للمطبوعات، ۱۳۹۰ ه.ق)، ج۱۵، ص۹۲.</ref>، اصل در معنای {{متن قرآن|إِنَّمَا}} را حصر حقیقی خبری برای موضوع در جمله می‌دانند. جوهری در [[صحاح اللغة (کتاب)|صحاح اللغة]]<ref>(ط. دارالعلم للملایین، ۱۴۰۴ ه.ق.) ج۴، ص۲۰۷۳.</ref>، تحلیل آن را به واسطه ترکیب معنای «ان» و «ما» این‌گونه بیان می‌دارد: {{عربی|و إن‏ زِدْتَ‏ على‏ إنَ‏ ما صارَ للتَّعيين كقوله تعالى: {{متن قرآن|إِنَّمَا الصَّدَقَاتُ لِلْفُقَرَاءِ}}<ref>«زکات، تنها از آن تهیدستان... است» سوره توبه، آیه ۶۰.</ref>، لأَنه يُوجِبُ إثْباتَ الحكم للمذكور و نَفْيَه عما عداه}}. یعنی اگر به {{عربی|إنّ}} {{عربی|ما}} اضافه شود، حصر را می‌رساند؛ زیرا اثبات حکم مذکور را بر امری و نفی آن را از غیر آن می‌نماید.