مرابطه با امام مهدی به چه معناست؟ (پرسش): تفاوت میان نسخه‌ها

::::::به این ترتیب {{متن حدیث|"رابِطُوا عَلَى الْأَئِمَّةِ {{عم}}‏"}} یعنی ملازم با [[امامان]] {{عم}} باشید. ملازمت به این است که [[انسان]] از ایشان جدا نشود و خود را در همه امور با آنها مربوط و ملتزم سازد. این [[التزام]] از [[قلب]] نشأت می‌گیرد و به همه [[اعمال]] [[انسان]] سرایت می‌کند. در هر موردی [[مؤمن]] باید خودش را با امامش ملازم کند و در [[حقیقت]] خود را به او ببندد. در [[حدیث]] دیگری [[راوی]] از [[امام صادق]] {{ع}} درباره هر یک از این سه سفارش در [[آیه شریفه]] سؤال می‌کند، [[حضرت]] چنین می‌فرمایند: "بر آزاری که به خاطر ما می‌شوید، [[صبر]] پیشه کنید. گفتم: "و در [[صبر]] [[غلبه]] کنید" یعنی چه؟ فرمود: به همراه ولیتان (امامتان) بر دشمنانتان (در [[صبر]] [[غلبه]] کنید). گفتم: "و [[مرابطه]] کنید" یعنی چه؟ فرمود: اقامت کردن همراه با امامتان"<ref>{{متن حدیث|"اصْبِرُوا عَلَى الْأَذَى فِينَا قُلْتُ وَ صابِرُوا قَالَ عَدُوَّكُمْ مَعَ وَلِيِّكُمْ قُلْتُ وَ رابِطُوا قَالَ الْمُقَامَ مَعَ إِمَامِكُمْ "}}؛ بحار الانوار، ج ۲۴، ص ۲۱۷، ح ۱۱.</ref>. اقامت کردن همراه با [[امام]] {{ع}} همان معنای ملازمت و [[همراهی]] با ایشان و [[پایداری]] کردن و [[ایستادگی]] در جوار ایشان را می‌رساند. به تعبیر [[صاحب]] کتاب [[شریف]] [[مکیال المکارم]]: [[مرابطه]] [[مؤمن]] با [[امام]] زمانش به این است که خود را به ریسمان [[ولایت]] ایشان ببندد (بربط نفسه بحبل ولایته) و به [[پیروی]] از ایشان و [[یاری]] حضرتش ملتزم باشد. و این نوع از [[مرابطه]]<ref>در کتاب مکیال المکارم ج ۲، ص ۴۲۴ و ۴۲۶ دو معنای دیگربرای «مرابطه» از احادیث استفاده شده است که آنها از جمله مستحبات هستند.</ref> بر تک تک افراد [[واجب]] عینی است و [[نیابت]] در آن پذیرفته نمی‌باشد. و این رکنی از ارکان [[ایمان]] است که [[خداوند]] هیچ عملی را بدون آن نمی‌پذیرد<ref>مکیال المکارم، ج ۲، ص ۴۲۵.</ref>.

::::::[[مرابطه]] با [[امام عصر]] {{ع}} به این است که [[انسان]] خود را ملتزم سازد که در هیچ امری از ایشان فاصله نگیرد و در همه امور [[زندگی]] هم قلباً با حضرتش اتصال و ارتباط داشته باشد و هم در عمل [[مقید]] باشد که از آن [[حضرت]] [[تبعیت]] نماید و به [[یاری]] ایشان در هر زمینه‌ای [[اقدام]] کند. طبیعی است که در این صورت جزء اعوان و [[انصار]] ایشان در [[زمان غیبت]] قرار می‌گیرد. این خود از بزرگترین فرج‌هایی است که به [[برکت]] [[انتظار فرج]] [[امام]] {{ع}} نصیب او می‌گردد.  

::::::اما در مورد اینکه حداقل و حداکثر زمان [[مرابطه]] چه اندازه است باید گفت که: حداقل زمان [[مرابطه]] سه روز و حداکثر آن [[چهل]] روز است، زیرا اگر از این مقدار بیشتر شود دیگر بر آن [[صدق]] [[مرابطه]] نکرده و [[جهاد]] شمرده می‌‌شود و شخصی هم از [[ثواب]] جهادکنندگان برخوردار می‌‌شود.

::::::[[علامه مجلسی]] در شرح این فرمایش [[امام]]{{ع}}، می‌‌فرماید:"بر [[شیعیان]] [[واجب]] است که خود را بر [[اطاعت امام]] بر [[حق]] و [[انتظار فرج]] او ملتزم سازند و برای [[یاری]] نمودنش مهیا باشند"<ref>{{عربی| أَي يَجِبُ عَلَی الشِّيعَةِ أَنْ يَرْبِطُوا أَنْفُسَهُمْ عَلَی طاعَةِ إِمَامِ الحَقِّ وَ انتِظارِ فَرَجِهِ وَ يَتَهَيَّأوا لِنُصْرَتِهِ}}؛ المجلسی، المولی محمد باقر، مراة العقول فی شرح اخبار آل الرسول، تهران، دارالکتب الاسلامیة، ۱۴۰۴ ق، ج ۲۶، ص ۵۸۲.</ref>. .

::::::[[شیخ]] [[محمد حسن نجفی]] نیز در کتاب "جواهر الکلام" در شرح [[روایت]] مزبور می‌‌فرماید:"[[مرابطه]] در این [[روایت]] به معنای [[اراده]] [[انتظار فرج]] در تمام ساعات شبانه روز است، همچنانکه در بعضی از [[روایات]] نیز به این معنا اشاره شده است، نه [[مرابطه]] مصطلح در [[فقه]] "<ref>{{عربی|وَ هُوَ مَحْمُولٌ عَلَی إِرَادَةِ تَرَقُّبِ الْفَرَجِ سَاعَةً بَعْدَ سَاعَةٍ كَمَا جَائَتْ بِهِ النُّصُوصُ لَا الرِّبَاطُ الْمُصْطَلَحُ}}؛ النجفی، الشیخ محمد حسن، پیشین، ج ۲۱، ص ۴۳.</ref>؛ البته شاید بتوان گفت که [[کلام]] مرحوم [[صاحب]] جواهر نیز در نهایت به همان [[کلام]] [[مرحوم علامه]] [[مجلسی]] بر می‌‌گردد که فرمودند: [[مرابطه]] در [[روایت]] مزبور به معنای [[آمادگی]] و مهیا بودن برای [[یاری امام]] [[منتظر]] می‌‌باشد. که البته نحوه این [[آمادگی]] و مهیا بودن بسته به شرایط زمان و مکان دارد و اگر در بعضی از [[روایات]] سخن از آماده کردن اسب و [[شمشیر]] برای [[ظهور]] [[ولی امر]]{{ع}} به میان آمده، و برای آن [[فضیلت]] بسیار برشمرده شده است، به این معنا نیست که اینها موضوعیت دارند، بلکه با قدری تامل روشن می‌‌شود که ذکر این موارد تنها به عنوان [[تمثیل]] و بیان [[لزوم]] [[آمادگی]] رزمی برای [[یاری]] [[آخرین حجت]] [[حق]] می‌‌باشد، و مسلما در این عصر بر [[شیعیان]] لازم است که با مسلح شدن به تجهیزات [[نظامی]] روز خود را برای مقابله با [[دشمنان]] [[قائم آل محمد]]{{ع}} آماده سازند، و البته در حال حاضر به خاطر وجود [[حکومت]] [[شیعی]] و [[حاکمیت]] [[فقیه جامع الشرایط]] بر سرزمین [[اسلامی]] این [[وظیفه]] در درجه اول بر عهده [[حکومت اسلامی]] است که در هر زمان قوای مسلح [[کشور]] را در بالاترین [[حد ]] [[آمادگی نظامی]] قرار دهند تابه [[فضل]] [[خدا]] در هر لحظه که [[اراده الهی]] بر [[ظهور منجی]] عالم [[بشریت]]{{ع}} قرار گرفت بتوانند به [[بهترین]] نحو در [[خدمت]] آن [[حضرت]] باشند»<ref>[[ابراهیم شفیعی سروستانی|شفیعی سروستانی، ابراهیم]]، [[نقش انتظار در پویایی جامعه اسلامی (مقاله)|نقش انتظار در پویایی جامعه اسلامی]].</ref>.

::::::در [[فضیلت]] [[مقام]] و [[مرتبت]] [[مرابطه]] کننده در [[حدیثی]] از [[امام صادق]]{{ع}} آمده است که: یک شب [[مرابطه]] کردن [اسب مهیا داشتن در [[راه خدا]]، از اینکه شخص یک [[ماه]]، روزها [[روزه]] باشد و شب‌ها به [[عبادت]] [[قیام]] کند، ثوابش بیشتر است، پس هرگاه بمیرد عملی که انجام می‌‌داده، بر او جریان خواهد یافت. و روزیش بر او جاری، خواهد شد<ref>{{متن حدیث|"رِبَاطُ لَيْلَةٍ فِي سَبِيلِ اللَّهِ خَيْرٌ مِنْ صِيَامِ شَهْرٍ وَ قِيَامِهِ وَ إِنْ مَاتَ جَرَى عَلَيْهِ عَمَلُهُ اَلَّذِي كَانَ يَعْمَلُهُ وَ أُجْرِيَ عَلَيْهِ رِزْقُه"}}؛ عوالی اللئالی العزیزیه، ج ۳، باب الجهاد، ص ۱۸۳، و نیز در، الجامع الصحیح، ج ۶ باب فضل الرباط فی سبیل الله، ص ۵۱، و در: جواهر الکلام، ج ۲۱، کتاب الجهاد، ص ۴۰.</ref>. شاید منظور، عالم [[برزخ]] باشد»<ref>[[انتظار از دیدگاه اهل بیت (کتاب)|انتظار از دیدگاه اهل بیت]]، ص 143-144.</ref>.