آثار دعا و زیارت برای امام مهدی چیست؟ (پرسش): تفاوت میان نسخه‌ها

:::::*«یکی از [[وظایف منتظران]]، [[دعا کردن]] برای [[سلامتی]] [[امام مهدی|حضرت مهدی]] {{ع}} است. [[دعا کردن]] برای [[سلامتی]] [[حضرت]] آثار و [[برکات]] فراوانی دارد که عبارتند از:

:::::*«[[دعا برای فرج]] [[امام زمان]] {{ع}} نه تنها منافاتی با حکمت‌های [[غیبت]] ندارد، بلکه خود می‌تواند از زمره همین حکمت‌ها به شمار آید. [[دعا برای فرج]] [[امام زمان]] {{ع}} به‌عنوان یک [[وظیفه]] و [[تکلیف]] در عصر [[غیبت]]، در [[روایات]] بسیاری مورد تأکید قرار گرفته است. [[پیامبر اکرم]] {{صل}} و برخی از [[امامان]] بزرگوار {{عم}}، به چنین [[دعا]] کردنی امر فرموده‌اند و [[حضرت ولی عصر]] {{ع}} نیز نه تنها [[شیعیان]] خود را به [[دعا کردن]] برای [[تعجیل فرج]] [[فرمان]] داده‌اند، بلکه کثرت [[دعا]] را از آنان خواسته‌اند<ref>[[شیخ صدوق]]، [[کمال الدین و تمام النعمة (کتاب)|کمال الدین و تمام النعمة]]، ج ۲، ص ۴۸۵.</ref>.

:::::*مرحوم [[موسوی اصفهانی]] که کتاب ارزشمند مکیال المکارم را درباره فوائد دُعا برای [[امام مهدی|امام عصر]]{{ع}} تالیف کرده می‌نویسد: "[[دعا]] [[برترین]] نوع [[احسان]] و [[نیکی]] است؛ بنابراین هنگامی که [[بنده]] [[مؤمن]]، برای مولایش [[امام مهدی|امام عصر]]{{ع}} [[خالصانه]] [[دعا]] کند، مولای بزرگوارش نیز در [[پاداش]] او دعایش خواهد کرد و [[دعا]] [[امام]]، کلید تمام خیرات و خوبی‌هاست. [[گواه]] این گفتار، حکایت زیر است: به مردی به نام عبدالرحمن که از شیعیانِ اصفهانی بود گفتند: به چه [[دلیل]] از بین تمام مردمان، [[امام هادی]]{{ع}} را پیشوای خود قرار دادی؟. گفت: از او چیزی دیدم که برایم [[واجب]] شده او را [[امام]] خود بدانم. من مردی [[فقیر]] بودم؛ ولی انسانی پر جرأت بودم، روزی به همراه عده‌ای برای دادخواهی به قصر حکومتی [[متوکل عباسی]] ([[حاکم]] وقت) رفته بودم که [[حاکم]] [[دستور]] احضار [[امام هادی]]{{ع}} را صادر کرد. پرسیدم: او کیست؟ گفتند: از [[فرزندان]] [[امام علی|علی]]{{ع}} است که [[شیعیان]]، او را پیشوای خود می‌دانند و به [[یقین]]، [[متوکل]] قصد [[جان]] او را کرده است. با خود گفتم: از این‌جا نمی‌روم، تا ببینم چگونه مردی است. پس از مدتی آن [[حضرت]] سوار بر اسب آمد؛ در حالی که [[مردم]] در سمت راست و چپ او صف کشیده بودند و به او نگاه می‌کردند. با دیدن او، [[محبت]] و دوستی‌اش در قلبم قرار گرفت و در [[دل]] خود دعایش کردم تا [[خداوند]]، او را از شرّ [[متوکل]] در اَمان بدارد. آن بزرگوار، نگاهش را به یال اسب دوخته بود و از بین [[مردم]] حرکت می‌کرد و به راست و چپ خود نگاه نمی‌کرد. من نیز پیوسته برای او [[دعا]] می‌کردم. وقتی خواست از کنار من عبور کند، رو به من کرد و فرمود: [[خداوند]]، دعایت را [[اجابت]] فرماید، عمرت را طولانی و [[دارایی]] و فرزندانت را بسیار گرداند. من از شکوه و هیبت او بر خود لرزیدم و بین دوستانم افتادم. پرسیدند: چه اتفاقی برایت افتاده است؟ گفتم: خوبم، ولی در مورد آن جریان به کسی چیزی نگفتم. به [[اصفهان]] بازگشتم. به واسطه دعای آن بزرگوار، [[خداوند]] راه‌های درآمد را بر رویم گشود؛ به گونه‌ای که در حال حاضر هزار هزار درهم [[ارزش]] خانه و [[اموال]] درون خانه‌ام می‌باشد و بیرون از منزلم نیز [[ثروت]] بسیار دارم. ده [[فرزند]] نصیبم شده و بیش از هفتاد سال از عمرم می‌گذرد. من این مرد بزرگوار را به عنوان پیشوای خود برگزیدم؛ زیرا او چیزی را که در خاطرم گذشت، دانست و برایم [[دعا]] کرد و [[خداوند]] نیز دعایش را در حقّم [[مستجاب]] فرمود.<ref> بحار الانوار، ج ۵۰، ص ۱۴۱.</ref> مرحوم [[موسوی اصفهانی]] پس از [[نقل]] این جریان می‌گوید: ای خردمند! با دقت [[اندیشه]] کن و ببین چگونه مولای ما، [[امام هادی]]{{ع}} [[پاداش]] [[دعا]] و [[احسان]] این مردِ اصفهانی را داد؟ با این‌که وقتی آن شخص برای [[امام]]{{ع}} [[دعا]] کرد، هنوز جزء پیروانِ آن [[حضرت]] نبود. آیا با وجود این، می‌توانی در مورد [[امام مهدی|امام عصر]]{{ع}} گمان کنی که با اینکه تو از [[شیعیان]] او هستی، او در برابر دعای تو، دعایت نکند؟ نه به [[خدا]]! چنین نیست<ref> مکیال المکارم، ج ۱، ص ۳۳۳.</ref>»<ref>[[محمد امین بالادستان|بالادستان، محمد امین]]؛ [[محمد مهدی حائری‌‎پور|حائری‌‎پور، محمد مهدی]]؛ [[مهدی یوسفیان|یوسفیان، مهدی]]، [[نگین آفرینش ج۲ (کتاب)|نگین آفرینش]]، ج۲، ص ۳۲ - ۳۶.</ref>.