دلیل نقلی بر اثبات وجود امام مهدی چیست؟ (پرسش): تفاوت میان نسخه‌ها

:::::#[[اخبار]] [[جماعت]] بسیار.

:::::#[[جماعت]] به حدّی باشد که اجتماعشان بر [[کذب]] محال باشد.

:::::#[[تواتر]] لفظی: که محور مشترک در تمام خبرها لفظ خاصی است. همانند [[حدیث]]: {{عربی|من فسّر القرآن برأیه فلیتبوّء مقعده من النار}}.

:::::#[[تواتر]] معنوی: که محور مشترک تمام خبرها قضیه‌ای معنوی و محدود است، همانند [[حدیث کساء]].

:::::#[[تواتر]] اجمالی: که محور مشترک در تمام خبرها و لازمه التزامی قضیه است، همانند خبر از [[شجاعت]] [[امام علی|امیرالمؤمنین]] {{ع}}، که گر چه قضایا مختلف است ولی همگی در یک لازمه مشترک هستند و آن [[شجاعت]] [[امام]] [[امیرالمؤمنین]] {{ع}} است. در مورد موضوع وجود و ولادت [[امام مهدی]] {{ع}} نیز می‌توانیم از این طریق به [[یقین]] برسیم. و لذا جای این نیست که [[روایات]] این موضوع مورد بررسی سندی قرار گیرد، زیرا با مراجعه به ابواب مختلف مناسب با موضوع می‌توان [[یقین]] به ولادت و وجود [[امام مهدی]] {{ع}} از راه حساب تراکم احتمالات پیدا کرد، به جهت اینکه همگی در یک خبر اشتراک نظر دارند که همان ولادت و [[وجود امام مهدی]] {{ع}} است»<ref>[[علی اصغر رضوانی|رضوانی، علی اصغر]]، [[موعودشناسی و پاسخ به شبهات (کتاب)|موعودشناسی و پاسخ به شبهات]]، ص ۲۹۹.</ref>.

:::::#{{متن حدیث|يَعْطِفُ الْهَوَى عَلَى الْهُدَى إِذَا عَطَفُوا الْهُدَى عَلَى الْهَوَى...}}. از خطبه‌های آن [[حضرت]]{{ع}} است که در آن به پیشامدهای سخت او به [[ظهور قائم]] [[منتظر]]{{ع}} اشاره می‌فرماید: (چون [[امام]] [[منتظر]] از پس پرده [[غیب]] بیرون آید) [[هوای نفس]] را به [[هدایت]] و [[رستگاری]] برمی‌گرداند. (گمراه‌شدگان را به راه راست می‌برد). زمانی که [[مردم]] [[هدایت]] رابه [[هوای نفس]] تبدیل کرده باشند. (از [[شریعت]] [[محمدیه]] دست شسته و خواهش [[نفس]] را [[پیروی]] نمایند). [[رأی]] را به [[قرآن]] برمی‌گرداند. ([[مردم]] را از به کار بستن اندیشه‌های نادرست [[نهی]] به [[رجوع]] [[قرآن]] وامی‌دارد تا به [[دستور]] [[کتاب خدا]] [[رفتار]] نموده و مخالف آن را دور اندازند و زمانی که [[مردم]] [[قرآن]] را به [[رأی]] و [[اندیشه]] خود مبدل کرده باشند از [[قرآن]] چشم پوشیده امور را طبق [[اندیشه]] نادرست خود انجام دهند).

:::::#{{متن حدیث|حَتَّى تَقُومَ الْحَرْبُ بِكُمْ...}}. این [[خطبه]] به فتنه‌های نزدیک [[ظهور امام زمان]]{{ع}} اشاره می‌فرماید: ([[پیش از ظهور حضرت مهدی]]{{ع}} تباهکاری‌ها خواهد شد) تا این که [[جنگ]] و [[خونریزی]] سخت به (آیندگان از) شما رو آورد به‌طوری که چون شیر درنده خشمگین دندان‌هایش را آشکار گرداند. جنگ‌هایی که واقع می‌شود آماده نابود کردن همه است و یا شتری ماند دارای پستان‌های پر از شیر که آن [[جنگ]] مانند پستان شتر پستان‌هایش پر از شربت [[مرگ]] است. نوشیدن شیر آن در اول امر به کام کسانی که وارد [[کارزار]] می‌شوند و [[امید]] [[فتح]] و فیروزی دارند شیرین است و در آخر کار که زد و خورد و کشتن و کشته‌شدن و [[مصائب]] آن همه را فراخواهد گرفت تلخ و بدمزه و رنج‌آور است. [[آگاه]] باشید آنچه خبر می‌دهم در فردا پس از این واقع خواهد شد و به زودی فردا با چیزی که نمی‌شناسید و از آن خبر ندارید می‌آید. حاکمی از غیر طائفه [[پادشاهان]] ([[امام عصر]]{{ع}}) کارگردانان آنها را به [[بدی]] [[اعمال]] و کردارشان بازخواست می‌نماید و [[زمین]] پاره‌های جگرش را برای او بیرون خواهد آورد. (تمام کان‌ها از طلا و نقره و غیر آنها هویدا شده و در دسترس آن [[حضرت]] قرار می‌گیرد»<ref>نویسندگان [[گلستان قرآن (نشریه)|دوهفته‌نامه گلستان قرآن]]، [[مهدی موعود و انتظار فرج (مقاله)|مهدی موعود و انتظار فرج]].</ref>.

:::::#{{متن قرآن|وَ لَقَدْ كَتَبْنا فِي الزَّبُورِ مِنْ بَعْدِ الذِّكْرِ أَنَّ الْأَرْضَ يَرِثُها عِبادِيَ الصَّالِحُونَ}}؛<ref> سوره انبیا؛ آیه: ۱۰۵.</ref> ما در [[زبور]] [[داوود]] پس از [[تورات]] نوشته‌ایم که سرانجام [[بندگان]] [[شایسته]] ما [[وارث زمین]] می‌شوند. [[امام باقر]] {{ع}} در مورد {{متن قرآن|عِبادِيَ الصَّالِحُونَ}}؛ فرموده‌اند: [[قائم]] و [[اصحاب]] وی می‌باشند<ref> [[منتخب الاثر (کتاب)|منتخب الاثر]]، ص ۱۵۹.</ref>.

:::::#{{متن قرآن|وَعَدَ اللَّهُ الَّذينَ آمَنُوا مِنْكُمْ وَ عَمِلُوا الصَّالِحاتِ لَيَسْتَخْلِفَنَّهُمْ فِي الْأَرْضِ كَمَا اسْتَخْلَفَ الَّذينَ مِنْ قَبْلِهِمْ وَ لَيُمَكِّنَنَّ لَهُمْ دينَهُمُ الَّذِي ارْتَضى‏ لَهُمْ وَ لَيُبَدِّلَنَّهُمْ مِنْ بَعْدِ خَوْفِهِمْ أَمْناً يَعْبُدُونَني‏ لا يُشْرِكُونَ بي‏ شَيْئاً وَ مَنْ كَفَرَ بَعْدَ ذلِكَ فَأُولئِكَ هُمُ الْفاسِقُونَ}}؛<ref> سوره نور؛ آیه: ۵۵.</ref> [[خداوند]] کسانی از شما را که [[ایمان]] آوردند و اعمال [[شایسته]] انجام دادند [[وعده]] فرمود که آنان را قطعاً در [[زمین]] [[خلیفه]] خواهد کرد؛ همان‌طور که کسانی را که پیش از آنان بودند به [[خلافت]] گمارد و قطعاً دینشان را برای آنها مستقر خواهد نمود؛ [[دینی]] که برای آنها پذیرفت و قطعاً آنان را پس از خوفشان به حالت [[امنیت]] دگرگون می‌کند تا مرا [[عبادت]] کنند و چیزی را شریک من ننمایند و هرکه بعد از آن [[کفر]] ورزد، پس قطعاً آنان فاسق‌اند. [[امام صادق]] {{ع}} فرموده است که این [[آیه]] درباره [[حضرت قائم]] و [[اصحاب]] وی به شمار می‌رود<ref>[[منتخب الاثر (کتاب)|منتخب الاثر]]، ص ۱۶۱.</ref>.

:::::#{{متن قرآن|وَ نُريدُ أَنْ نَمُنَّ عَلَى الَّذينَ اسْتُضْعِفُوا فِي الْأَرْضِ وَ نَجْعَلَهُمْ أَئِمَّةً وَ نَجْعَلَهُمُ الْوارِثينَ}}؛<ref> سوره قصص؛ آیه: ۵.</ref> ما می‌خواهیم تا به [[مستضعفان زمین]] [[نیکی]] کنیم یعنی آنان را [[پیشوایان]] و میراث‌بران [[زمین]] سازیم. [[امام باقر]] {{ع}} و [[امام هادی]] {{ع}} فرموده‌اند: این [[آیه]] مخصوص [[امام زمان]] {{ع}} است که در [[آخرالزمان]] [[ظهور]] می‌کند... و [[زمین]] را پر از [[عدل و داد]] می‌کند؛ همچنان که پر از [[ظلم و ستم]] شده است<ref>[[المحجة فیما نزل فی القائم الحجة (کتاب)|المحجة]]، ص ۱۶۸.</ref>.

:::::#'''[[حدیث ثقلین]]''': [[پیامبر اکرم]] {{صل}} فرموده‌اند: "همانا من دو شی‌ء گران‌بها را در میان شما می‌گذارم؛ [[کتاب خدا]]، ریسمان کشیده شده از [[آسمان]] تا [[زمین]] و اهل بیتم و همانا این دو از یکدیگر جدا نمی‌شوند تا در کنار [[حوض کوثر]] بر من وارد شوند"<ref>[[سنن ترمذی (کتاب)|سنن ترمذی]] ، ج ۵، ص ۳۲۹؛ [[کافی (کتاب)|کافی]]، ج ۱، ص ۲۹۴.</ref>. طبق این [[حدیث]] همیشه همتای [[کتاب الهی]] "[[اهل بیت]]"، در روی [[زمین]] وجود دارد که همان [[امام زمان هر عصر]] است.

:::::#'''[[حدیث]] [[وجوب اعتقاد به امام]]''': براساس [[روایات شیعه]] و [[سنی]]، [[پیامبر اکرم]] {{صل}} فرمود: "هرکس بمیرد درحالی‌که [[معتقد]] به [[امام زمان]] نباشد به [[مرگ جاهلیت]] از [[دنیا]] رفته است"<ref>[[کافی (کتاب)|کافی]]، ج ۱، ص ۳۷۱؛ [[مسند احمد (کتاب)|مسند احمد]]، ج ۴، ص ۹۶.</ref>. با کمترین تأمل در این [[روایت]] و نظایر آن به [[مصداق واقعی امام]] پی خواهیم برد که از آن در [[روایت]] به "[[امام]]" تعبیر شده است و اگر کسی بدون [[اعتقاد]] به او بمیرد، به [[مرگ جاهلیت]] از [[دنیا]] رفته است.

:::::# '''[[احادیث]] [[لزوم]] [[وجود امام]] در روی [[زمین]]''': [[امام باقر]] {{ع}} فرمودند: "اگر [[زمین]] بدون [[امام]] بماند اهل خود را به کام خویش می‌کشد" <ref>[[کافی (کتاب)|کافی]]، ج ۱، ص ۱۷۹، ح ۱۰.</ref>. از این [[حدیث]] معلوم می‌شود که همیشه امامی در روی [[زمین]] وجود دارد.

:::::#'''احادیثی که [[معرفت]] و [[پیروی از امام]] {{ع}} را لازم می‌دانند'''»<ref>[[مهدویت پرسش‌ها و پاسخ‌ها (کتاب)|مهدویت پرسش‌ها و پاسخ‌ها]]، ص ۳۴-۳۶.</ref>.