اصحاب امام مهدی چه ویژگیهایی دارند؟ (پرسش): تفاوت میان نسخهها
اصحاب امام مهدی چه ویژگیهایی دارند؟ (پرسش) (نمایش مبدأ)
نسخهٔ ۲۴ دسامبر ۲۰۲۱، ساعت ۱۸:۴۵
، ۲۴ دسامبر ۲۰۲۱ربات: جایگزینی خودکار متن (-::::# +#)
جز (ربات: جایگزینی خودکار متن (-:::::# +#)) |
جز (ربات: جایگزینی خودکار متن (-::::# +#)) |
||
خط ۱۵۶: | خط ۱۵۶: | ||
«[[یاران امام زمان]]{{ع}} ویژگیهای خاصی دارند که مهمترین آنها عبارتند از: | «[[یاران امام زمان]]{{ع}} ویژگیهای خاصی دارند که مهمترین آنها عبارتند از: | ||
#'''[[شناخت حضرت مهدی]]{{ع}}:''' [[پیامبر خاتم]]{{صل}}:{{عربی|" مَنْ مَاتَ وَ لَمْ يَعْرِفْ إِمَامَ زَمَانِهِ مَاتَ مِيتَةً جَاهِلِيَّةً "}}<ref>کمال الدین و تمام النعمه، ج ۲، ص ۴۰۹.</ref>. [[امام باقر]]{{ع}}: "[[بنده]] [[خدا]] [[مؤمن]] نخواهد بود، مگر این که [[خداوند متعال]]، [[رسول]] او تمام [[اهل بیت]] او به ویژه [[امام]] زمانش را بشناسد" <ref>{{عربی|" لَا يَكُونُ الْعَبْدُ مُؤْمِناً حَتَّى يَعْرِفَ اللَّهَ وَ رَسُولَهُ وَ الْأَئِمَّةَ كُلَّهُمْ وَ إِمَامَ زَمَانِهِ "}}؛ کافی، ج ۱، ص ۱۸۰.</ref>. [[امام باقر]]{{ع}}: "هر آن که [[نفس]] خود را برای [[عبادت]] [[خداوند متعال]] به [[تلاش]] وکوشش وا دارد، در حالی که امامی از سوی [[خداوند متعال]] برای خویش برنگزیده باشد؛ عمل او به درگاه الهی پذیرفته نمیشود" <ref>{{عربی|" كُلُ مَنْ دَانَ اللَّهَ عَزَّ وَ جَلَ بِعِبَادَةٍ يُجْهِدُ فِيهَا نَفْسَهُ وَ لَا إِمَامَ لَهُ مِنَ اللَّهِ فَسَعْيُهُ غَيْرُ مَقْبُولٍ"}}؛ کافی، ج ۱، ص ۱۸۳.</ref>. [[امام باقر]]{{ع}} : "بالاترین و گوارا ترین مرحله برای وجود [[انسان]] که بازکننده درهای امور است، [[رضایت]] [[خداوند متعال]] به [[اطاعت از امام]]، سپس از [[شناخت]] اوست"{{عربی|" ذِرْوَةُ الْأَمْرِ وَ سَنَامُهُ وَ مِفْتَاحُهُ وَ بَابُ الْأَشْيَاءِ وَ رِضَا الرَّحْمنِ تَبَارَكَ وَ تَعَالى الطَّاعَةُ لِلْإِمَامِ بَعْدَ مَعْرِفَتِه"}}؛ کافی، ج ۱، ص ۱۸۵. | |||
#'''[[داشتن اخلاق نیکو]]:''' [[امام صادق]]{{ع}} : {{عربی|" مَنْ سَرَّهُ أَنْ يَكُونَ مِنْ أَصْحَابِ الْقَائِمِ فَلْيَنْتَظِرْ وَ لْيَعْمَلْ بِالْوَرَعِ وَ مَحَاسِنِ الْأَخْلَاق"}}<ref>غیبت نعمانی، ص ۲۰۰.</ref> {{متن قرآن|وَعَدَ اللَّهُ الَّذِينَ آمَنُوا مِنكُمْ وَعَمِلُوا الصَّالِحَاتِ لَيَسْتَخْلِفَنَّهُم فِي الأَرْضِ كَمَا اسْتَخْلَفَ الَّذِينَ مِن قَبْلِهِمْ وَلَيُمَكِّنَنَّ لَهُمْ دِينَهُمُ الَّذِي ارْتَضَى لَهُمْ وَلَيُبَدِّلَنَّهُم مِّن بَعْدِ خَوْفِهِمْ أَمْنًا يَعْبُدُونَنِي لا يُشْرِكُونَ بِي شَيْئًا وَمَن كَفَرَ بَعْدَ ذَلِكَ فَأُولَئِكَ هُمُ الْفَاسِقُونَ}}<ref> خداوند به کسانی از شما که ایمان آوردهاند و کارهای شایسته کردهاند وعده داده است که آنان را به یقین در زمین جانشین میگرداند- چنان که کسانی پیش از آنها را جانشین گردانید- و بیگمان دینی را که برای آنان پسندیده است برای آنها استوار میدارد و (حال) آنان را از پس هراس به آرامش بر میگرداند؛ (آنان) مرا میپرستند و چیزی را شریک من نمیگردانند و کسانی که پس از این کفر ورزند نافرمانند؛ سوره نور، آیه: ۵۵.</ref>، {{متن قرآن|وَالَّذِينَ يُمَسِّكُونَ بِالْكِتَابِ وَأَقَامُواْ الصَّلاةَ إِنَّا لاَ نُضِيعُ أَجْرَ الْمُصْلِحِينَ }}<ref> و آنان که به کتاب (آسمانی) چنگ میزنند و نماز را بر پا میدارند، ما پاداش نکوکاران را تباه نمیگردانیم؛ سوره اعراف، آیه: ۱۷۰.</ref> [[اطاعت]] [[امام مهدی|امام]]{{ع}} [[امام باقر]]{{ع}}: {{عربی|" ذِرْوَةُ الْأَمْرِ وَ سَنَامُهُ وَ مِفْتَاحُهُ وَ بَابُ الْأَشْيَاءِ وَ رِضَا الرَّحْمنِ- تَبَارَكَ وَ تَعَالى- الطَّاعَةُ لِلْإِمَامِ بَعْدَ مَعْرِفَتِه"}}<ref>کافی، ج ۱، ص ۱۸۵.</ref>»<ref>[[محسن قرائتی|قرائتی، محسن]]، [[جهتنما (کتاب)|جهتنما]]، ص ۱۱۷ - ۱۱۸.</ref>. | |||
}} | }} | ||
{{پاسخ پرسش | {{پاسخ پرسش | ||
خط ۱۷۳: | خط ۱۷۳: | ||
| پاسخ = حجت الاسلام و المسلمین دکتر [[حبیبالله طاهری]] در کتاب ''«[[سیمای آفتاب (کتاب)|سیمای آفتاب]]»'' در اینباره گفتهاست: | | پاسخ = حجت الاسلام و المسلمین دکتر [[حبیبالله طاهری]] در کتاب ''«[[سیمای آفتاب (کتاب)|سیمای آفتاب]]»'' در اینباره گفتهاست: | ||
*«[[روایت]] وارده در مورد [[یاران حضرت مهدی]] که میتوان از آنها ویژگیها و خصایص [[یاران]] حضرت را به دست آورد، بسیار است، ولی ما در اینجا به بعضی از آنها اشاره میکنیم و سپس از مجموع [[آیات]] و [[روایات]]، ویژگیهای [[یاران]] حضرت را استخراج میکنیم: | *«[[روایت]] وارده در مورد [[یاران حضرت مهدی]] که میتوان از آنها ویژگیها و خصایص [[یاران]] حضرت را به دست آورد، بسیار است، ولی ما در اینجا به بعضی از آنها اشاره میکنیم و سپس از مجموع [[آیات]] و [[روایات]]، ویژگیهای [[یاران]] حضرت را استخراج میکنیم: | ||
#[[امام سجاد|امام زین العابدین]]{{ع}} فرمود: ابوخالد! مردمی که در زمان [[غیبت]] [[امام زمان]] به سر میبرند و [[معتقد]] به [[امامت]] و [[رهبری]] آن حضرت بوده و [[منتظر]] [[ظهور]] و قیامش هستند، از [[مردم]] هر زمانی برترند، چرا که [[خداوند]] آنها را آنچنان از [[عقل]] و [[فهم]] و [[شناخت]] برخوردار کرده که [[غیبت]] [[امام زمان]] {{ع}} برای آنان همچون حضور آن حضرت است، [[خداوند]] آنها را در این زمان همچون مجاهدانی قرار داده که با [[شمشیر]] در پیشاپیش [[پیامبر خاتم|رسول الله]] با [[دشمن]] میجنگیدند، در [[حقیقت]]، اینان مردان [[خالص]] و [[شیعیان راستین]] ما و دعوتکنندگان به سوی [[خدا]] در آشکار و پنهانند<ref>{{عربی|"قَالَ عَلِيُّ بْنُ الْحُسَيْنِ {{ع}}: يَا أَبَا خَالِدٍ إِنَ أَهْلَ زَمَانِ غَيْبَتِهِ الْقَائِلِينَ بِإِمَامَتِهِ وَ الْمُنْتَظِرِينَ لِظُهُورِهِ أَفْضَلُ مِنْ أَهْلِ كُلِّ زَمَانٍ لِأَنَّ اللَّهَ تَبَارَكَ وَ تَعَالَى أَعْطَاهُمْ مِنَ الْعُقُولِ وَ الْأَفْهَامِ وَ الْمَعْرِفَةِ مَا صَارَتْ بِهِ الْغَيْبَةُ عِنْدَهُمْ بِمَنْزِلَةِ الْمُشَاهَدَةِ وَ جَعَلَهُمْ فِي ذَلِكَ الزَّمَانِ بِمَنْزِلَةِ الْمُجَاهِدِينَ بَيْنَ يَدَيْ رَسُولِ اللَّهِ {{صل}} بِالسَّيْفِ أُولَئِكَ الْمُخْلَصُونَ حَقّاً وَ شِيعَتُنَا صِدْقاً وَ الدُّعَاةُ إِلَى دِينِ اللَّهِ عَزَّ وَ جَلَّ سِرّاً وَ جَهْراً"}}؛ کمال الدین صدوق، ص ۳۲۰.</ref>؛ | |||
#[[پیامبر خاتم]]{{صل}} میفرمایند: "مردمی از [[مشرق]] [[زمین]] بپا میخیزند و زمینهساز [[حکومت]] [[حضرت مهدی]] {{ع}} میشوند"<ref>{{عربی|"قَالَ رَسُولُ اللَّهِ {{صل}}: يَخْرُجُ نَاسٌ مِنَ الْمَشْرِقِ فَيُوَطِّئُونَ لِلْمَهْدِيِّ سُلْطَانَهُ"}}؛ کنز العمال، ج ۷، ص ۱۸۶.</ref>؛ | |||
#[[امام علی]]{{ع}}: "خوشا به حال [[طالقان]] بخاطر گنجهایی که برای [[خدا]] در آن است که نه از طلا است و نه از نقره، بلکه مردانی هستند که به [[حق]] [[خدا]] را شناختهاند و آنان [[یاران]] [[حضرت مهدی]] در [[آخرالزمان]] میباشند"<ref> | |||
{{عربی|"قَالَ عَلِيٌّ {{ع}}: وَيْحاً لِلطَّالَقَانِ فَإِنَّ لِلَّهِ عَزَّ وَ جَلَّ بِهَا كُنُوزاً لَيْسَتْ مِنْ ذَهَبٍ وَ لَا فِضَّةٍ وَ لَكِنْ بِهَا رِجَالٌ مُؤْمِنُونَ عَرَفُوا اللَّهَ حَقَّ مَعْرِفَتِهِ وَ هُمْ أَيْضاً أَنْصَارُ الْمَهْدِيِّ فِي آخِرِ الزَّمَانِ"}}؛ [[منتخب الاثر]]، ص ۴۸۴، به [[نقل]] از: منتخب کنز العمال.</ref>؛ | {{عربی|"قَالَ عَلِيٌّ {{ع}}: وَيْحاً لِلطَّالَقَانِ فَإِنَّ لِلَّهِ عَزَّ وَ جَلَّ بِهَا كُنُوزاً لَيْسَتْ مِنْ ذَهَبٍ وَ لَا فِضَّةٍ وَ لَكِنْ بِهَا رِجَالٌ مُؤْمِنُونَ عَرَفُوا اللَّهَ حَقَّ مَعْرِفَتِهِ وَ هُمْ أَيْضاً أَنْصَارُ الْمَهْدِيِّ فِي آخِرِ الزَّمَانِ"}}؛ [[منتخب الاثر]]، ص ۴۸۴، به [[نقل]] از: منتخب کنز العمال.</ref>؛ | ||
#[[امام علی]]{{ع}} فرمود: [[اصحاب]] و [[یاران حضرت مهدی]] همگی جوانند و پیر در آنها نیست، مگر مانند [[سرمه در چشم]] و نمک در غذا و کمترین چیز در غذا نمک است"<ref>{{عربی|"عَنْ أَمِيرِ الْمُؤْمِنِينَ {{ع}} قَالَ: أَصْحَابُ الْمَهْدِيِ شَبَابٌ لَا كُهُولَ فِيهِمْ إِلَّا مِثْلَ كُحْلِ الْعَيْنِ وَ الْمِلْحِ فِي الزَّادِ وَ أَقَلُّ الزَّادِ الْمِلْحُ"}}</ref>؛ | |||
#[[ابا بصیر]] میگوید: از [[امام صادق]]{{ع}} سؤال کردم که آیا در هنگام [[ظهور]] [[حضرت مهدی]] مؤمنی غیر از [[یاران]] معدود او وجود ندارد؟ فرمود: چرا، مؤمنانی هستند لکن این عده کسانی هستند که [[خدای متعال]] [[حضرت مهدی]] را در بین آنها ظاهر میکند و انان، [[نجبا]] و [[قضات]] و [[حکام]] و فقهای در [[دین]] هستند که [[خداوند]] چنان عنایتی به آنها مینماید که ابداً [[حکم]] و [[وظایف]] آنان بر آنان مشتبه نمیشود<ref>{{عربی|"عَنْ أَبِي بَصِيرٍ، عَنْ أَبِي عَبْدِ اللَّهِ {{ع}}: قُلْتُ: جُعِلْتُ فِدَاكَ، لَيْسَ عَلَى الْأَرْضِ يَوْمَئِذٍ مُؤْمِنٌ غَيْرُهُمْ؟ قَالَ: بَلَى، وَ لَكِنْ هَذِهِ الَّتِي يُخْرِجُ اللَّهُ فِيهَا الْقَائِمَ {{ع}}، هُمُ النُّجَبَاءُ وَ الْقُضَاةُ وَ الْحُكَّامُ وَ الْفُقَهَاءُ فِي الدِّينِ، يَمْسَحُ بُطُونَهُمْ وَ ظُهُورَهُمْ فَلَا يَشْتَبِهُ عَلَيْهِمْ حُكْمٌ"}}؛ [[منتخب الاثر (کتاب)|منتخب الاثر]]، ص ۴۸۵.</ref>؛ | |||
#در سیر حلبیه آمده است که بعضیها گفتهاند که [[اصحاب کهف]] همه عجمند، ولی به زبان [[عربی]] سخن میگویند و آنان از [[یاران]] و وزراء [[حضرت مهدی]] {{ع}} هستند<ref>{{عربی|"وَ قَدْ ذَكَرَ بَعْضُهُمْ أَنَّ أَهْلَ اَلْكَهْفِ كُلَّهُمْ أَعْجَامٌ وَ لا يَتَكَلَّمُونَ إِلاَّ بِالعَرَبِيَّةِ وَ أَنَّهُمْ يَكنُّونَ وُزَراءَ المَهْدِيّ"}}؛ [[منتخب الاثر (کتاب)|منتخب الاثر]]، ص ۴۸۵.</ref>؛ | |||
#از [[امام علی|حضرت]]{{ع}} [[نقل]] شد که [[اصحاب]] [[حضرت مهدی]] هر یک نفر برابر چهل نفر [[توانایی]] و [[قدرت]] دارند و دارای قلبی قوی مانند [[پارههای آهن]] هستند<ref>{{عربی|"فَإِنَ الرَّجُلَ مِنْهُمْ يُعْطَى قُوَّةَ أَرْبَعِينَ رَجُلًا وَ إِنَّ قَلْبَهُ لَأَشَدُّ مِنْ زُبَرِ الْحَدِيدِ..."}}؛ بحارالانوار، ج ۵۲، ص ۳۲۷.</ref>. | |||
#چنان که قبلاً در [[فضیلت انتظار]] و [[منتظر]]، روایاتی را [[نقل]] کردهایم که [[منتظران واقعی]] و [[یاران]] آن حضرت، کسانی هستند که در رکاب [[پیامبر]]{{صل}} جنگیده و به فرق [[دشمن]] کوبیدهاند<ref> بحارالانوار، ج ۵۲، ص ۱۲۹.</ref>. | |||
#[[امام صادق]]{{ع}} فرمود: گویا [[قائم]] [[آل محمد]]{{صل}} و یارانش را در [[نجف]] [[کوفه]] مشاهده میکنم که... سجدهها در پیشانی آنها اثر گذارده است. آنان شیران روز و [[پارسایان]] شبند، گویا [[قلب]] آنان [[پارههای آهن]] است و هر یک مرد باندازه چهل مرد [[قدرت]] و قوت دارد<ref> {{عربی|"قَالَ الصّادِقُ {{ع}}: كَأَنِّي أَنْظُرُ إِلَى الْقَائِمِ {{ع}} وَ أَصْحَابِهِ فِي نَجَفِ الْكُوفَةِ... قَدْ أَثَّرَ السُّجُودُ بِجِبَاهِهِمْ، لُيُوثٌ بِالنَّهَارِ، رُهْبَانٌ بِاللَّيْلِ، كَأَنَّ قُلُوبَهُمْ زُبَرُ الْحَدِيدِ يُعْطَى الرَّجُلُ مِنْهُمْ قُوَّةَ أَرْبَعِينَ رَجُلًا..."}}؛ بحارالانوار، ج ۵۲، ص ۳۸۶.</ref>؛ | |||
#[[مفصل بن عمر]] از [[امام صادق]]{{ع}} [[نقل]] کرد که آن حضرت فرمود: به همراه [[قائم]] که از پشت [[کوفه]] حرکت میکند ۲۷ مرد هستند که پانزده نفرشان از [[قوم]] موسای کلیماند که معاصران خود را به راه [[حق]] و [[عدالت]] [[دعوت]] میکردند و هفت نفرشان از [[اصحاب]] کهفند، و مابقی عبارتند از: [[یوشع بن نون]]، [[سلمان فارسی]]، [[ابودجانه انصاری]]، [[مقداد]] و [[مالک اشتر]] حضرت را [[یاری]] میدهند و فرامین او را [[اجرا]] مینمایند<ref>{{عربی|"عَنْ مُفَضَّلِ بْنِ عُمَرَ عَنْ أَبِي عَبْدِ اللَّهِ {{ع}} قَالَ: يَخْرُجُ إِلَى الْقَائِمِ مِنْ ظَهْرِ الْكُوفَةِ سَبْعَةٌ وَ عِشْرُونَ رَجُلًا خَمْسَةَ عَشَرَ مِنْ قَوْمِ مُوسَى الَّذِينَ كَانُوا يَهْدُونَ بِالْحَقِّ وَ بِهِ يَعْدِلُونَ وَ سَبْعَةٌ مِنْ أَصْحَابِ الْكَهْفِ وَ يُوشَعُ بْنُ نُونٍ وَ سَلْمَانُ وَ أَبُو دُجَانَةَ الْأَنْصَارِيُّ وَ الْمِقْدَادُ بْنُ الْأَسْوَدِ وَ مَالِكٌ الْأَشْتَرُ فَيَكُونُونَ بَيْنَ يَدَيْهِ أَنْصَاراً وَ حُكَّاماً"}}</ref>؛ | |||
:::::در یک جمعبندی کوتاه ویژگیهایی که برای [[یاران حضرت مهدی]]{{ع}} به ترتیب ذکر آنها استفاده میشود عبارت است از: | :::::در یک جمعبندی کوتاه ویژگیهایی که برای [[یاران حضرت مهدی]]{{ع}} به ترتیب ذکر آنها استفاده میشود عبارت است از: | ||
#آنان [[مؤمنان]] صالحی هستند که به جای پیشینیان در [[زمین]] [[حکومت]] میکنند. | |||
#آنان دارای نفوذ معنوی و [[صاحب]] دینی هستند که مورد رضای خداست. | |||
#تمامی عوامل [[ترس]] و [[خوف]] از بین رفته و آنان در [[امنیت]] کامل به سر میبرند. | |||
#وجود آنان برای [[دشمنان]] [[خدا]] [[عذاب]] و برای [[دوستان]] [[نعمت]] است. | |||
#[[خدا]] آنان را در یک ساعت بدون وعده قبلی در محضر [[امام زمان]] جمع میکند. | |||
#آنان [[ستم]] کشیدگانی هستند که [[خدا]] به آنها [[اذن]] [[جهاد]] و قتال داده است. | |||
#آنان مورد عنایت و [[نصرت]] [[حق تعالی]] هستند، لذا دائم پیروزند. | |||
#آنان [[خدا]] را [[دوست]] داشته و [[خدا]] نیز آنان را [[دوست]] میدارد. | |||
#آنان در برابر [[مؤمنان]] خاضع و در مقابل [[کافران]] عزیز و پیروز سرورند. | |||
#آنان در [[راه خدا]] به [[جهاد]] برخاسته و از سرزنشکنندگان هراسی ندارند. | |||
#آنان صالحانی هستند که [[وارث]] زمیناند. | |||
#آنان [[افضل]]، از هر زمان و [[بهترین]] [[انسانها]] در تمام اعصار و قرونند. | |||
#آنان از نظر [[عقل]] و [[معرفت]] در حدی هستند که پنهانها بر آنان آشکار است. | |||
#آنان در [[فضیلت]] همانند مجاهدین در رکاب [[رسول خدا]] هستند. | |||
#آنان به [[حق]] [[مخلص]] و به [[راستی]] [[شیعه]] و دعوتکنندگان به سوی [[خدا]] در پنهان و آشکارند. | |||
#آنان گنجهای [[خدا]] در زمیناند. | |||
#آنان مردانی هستند که به [[حق]] [[خدا]] را شناخته و مصداق [[عارفان]] بالله هستند. | |||
#آنان از [[مردم]] [[مشرق]] زمیناند که با قیامشان زمینه [[حکومت]] [[حضرت مهدی]] را مهیا میسازند. | |||
#آنان جوانند و پیری در میان آنان نیست، مگر اندک. | |||
#آنان اشرف و [[قضات]] و [[حکام]] و فقهای [[دین]] هستند. | |||
#آنان آنچنان مورد عنایت حضرت [[حق]] هسنتد که ابداً در تشخیص [[وظیفه]] و حکمشان اشتباه نمیکنند. | |||
#آنان عجمند، ولی به زبان [[عرب]] سخن میگویند. | |||
#[[قلب]] آنان در [[صلابت]] و شدت محکمتراز قطعههای آهن است. | |||
#هر یک از آنان باندازه چهل مرد توان و نیرو دارد. | |||
#آنان اهل عبادتند، به گونهای که آثار [[سجده]] از پیشانی آنها ظاهر است. | |||
#آنان شیران روز و [[پارسایان]] شبند. | |||
#بعضی از آنان [[اصحاب]] موسایند. | |||
#بعضی از آنان [[اصحاب کهف]] و اصابه [[راستین]] [[پیامبر خاتم|رسول خدا]]{{صل}} هستند. و سرانجام انسانهای ولا و وارستهای هستند که [[خداوند]] به وسیله آنان [[حجت]] خود را [[نصرت]] و [[یاری]] داده و [[دین]] خود را در همه جا گسترش میدهد»<ref>[[حبیبالله طاهری|طاهری، حبیبالله]]، [[سیمای آفتاب (کتاب)|سیمای آفتاب]]، ص ۲۳۱ - ۲۳۵.</ref>. | |||
}} | }} | ||
{{پاسخ پرسش | {{پاسخ پرسش | ||
خط ۲۳۴: | خط ۲۳۴: | ||
*در [[عصر ظهور]] [[یاران خاصّ]] [[امام مهدی|حضرت مهدی]] {{ع}}، برگزیدگان اهل [[زمین]] بوده و شایستگیهای لازم برای [[تدبیر امور]] همه [[مردم]] [[جهان]] را دارا خواهند بود. ایشان در اوّلین فرصت خود را به مولای خود رسانده، و با آن حضرت [[بیعت]] خواهند کرد. | *در [[عصر ظهور]] [[یاران خاصّ]] [[امام مهدی|حضرت مهدی]] {{ع}}، برگزیدگان اهل [[زمین]] بوده و شایستگیهای لازم برای [[تدبیر امور]] همه [[مردم]] [[جهان]] را دارا خواهند بود. ایشان در اوّلین فرصت خود را به مولای خود رسانده، و با آن حضرت [[بیعت]] خواهند کرد. | ||
*[[احادیث]] فراوانی در [[ستایش]] این گروه ممتاز وارد شده و در [[قرآن کریم]] آیاتی است که [[تأویل]] به آنان شده است: | *[[احادیث]] فراوانی در [[ستایش]] این گروه ممتاز وارد شده و در [[قرآن کریم]] آیاتی است که [[تأویل]] به آنان شده است: | ||
#[[امام باقر]] و [[امام صادق]]{{عم}} در [[تأویل]] سخن [[خدای متعال]] {{متن قرآن|وَلَئِنْ أَخَّرْنَا عَنْهُمُ الْعَذَابَ إِلَى أُمَّةٍ مَّعْدُودَةٍ لَّيَقُولُنَّ مَا يَحْبِسُهُ أَلاَ يَوْمَ يَأْتِيهِمْ لَيْسَ مَصْرُوفًا عَنْهُمْ وَحَاقَ بِهِم مَّا كَانُواْ بِهِ يَسْتَهْزِؤُونَ}}<ref> و اگر عذاب را از آنان چندگاهی پس افکنیم به یقین میگویند: چه آن را باز داشت؟ آگاه باشید روزی که به آنان برسد از ایشان بازگردانده نمیشود و آنچه به ریشخند میگرفتند آنها را فرا میگیرد؛ سوره هود، آیه: ۸.</ref> فرمودند: مراد از [[امت]] معدود، [[یاران مهدی]] در [[آخر الزمان]]ند؛ [[سیصد و سیزده]] نفر به تعداد افراد [[جنگ بدر]]. آنان در ساعتی جمع میشوند؛ مانند ابرهایی که در پاییز جمع میگردند"<ref>{{عربی|" أُمَّةٍ مَعْدُودَةٍ يَعْنِي عِدَّةً كَعِدَّةِ بَدْرٍ قَالَ يَجْمَعُونَ لَهُ فِي سَاعَةٍ وَاحِدَةٍ قَزَعاً كَقَزَعِ الْخَرِيفِ "}}؛ بحار الانوار، ج ۵۱، ص ۵۵، ح ۴۲؛ نیز: ر. ک: الغیبة، ص ۲۴۱.</ref> | |||
#از [[امام صادق]]{{ع}} درباره این سخن [[خدای تعالی]] {{متن قرآن|وَلِكُلٍّ وِجْهَةٌ هُوَ مُوَلِّيهَا فَاسْتَبِقُواْ الْخَيْرَاتِ أَيْنَ مَا تَكُونُواْ يَأْتِ بِكُمُ اللَّهُ جَمِيعًا }}<ref> در نیکیها بر یکدیگر پیشی گیرید. هر کجا باشید، خدا همه شما را خواهد آورد؛ سوره بقره، آیه: ۱۴۸.</ref> [[روایت]] شده است: {{عربی|" يَعْنِي أَصْحَابَ الْقَائِم "}}<ref> شیخ کلینی، کافی، ج ۸، ص ۳۱۳، ح ۴۸۷.</ref>. و نیز فرمود: "مقصود سیصد و اندی [[یاران قائم]] است، و آنان- و اللّه- [[امت]] معدودهاند. در یک ساعت جمع میشوند؛ همانگونه که ابرها در پاییز جمع میشوند"<ref> کافی، ج ۸، ص ۳۱۳، ح ۴۸۷؛ همچنین ر. ک: کتاب الغیبة، ص ۴۷۷؛ الغیبة، ص ۲۸۲.</ref> | |||
*[[امام صادق]]{{ع}} در [[وصف]] [[یاران خاصّ]] [[امام مهدی|حضرت مهدی]] {{ع}} فرمود: "مردانی که گویی قلبهایشان مانند [[پارههای آهن]] است. هیچ چیز نتواند دلهای آنان را نسبت به ذات [[خداوند]] گرفتار [[شک]] سازد. سختتر از سنگ هستند. اگر بر کوهها حمله کنند، آنها را از هم خواهند پاشید... گویی که بر اسبان خود، مانند عقاب هستند. بر زین اسب [[امام]] دست میکشند و از این کار [[برکت]] طلب میکنند. گرد [[امام]] خویش چرخیده، در جنگها [[جان]] خود را سپر او میسازند و هرچه بخواهد برایش انجام میدهند. مردانی که شبها نمیخوابند؛ در نمازشان همهمهای چون صدای [[زنبور عسل]] دارند. شبها بر پای خویش [[ایستاده]] و صبح بر مرکبهای خود سوارند. [[پارسایان]] شباند و شیران روز. [[اطاعت]] آنان در برابر امامشان، از [[اطاعت]] کنیز برای آقایش زیادتر است. مانند چراغها هستند... گویی که دلهایشان قندیل است. از [[ترس]] [[خدا]] بیمناک و خواهان شهادتاند. تمنایشان [[شهید]] شدن در [[راه خدا]] است. شعارشان این است: ای [[مردم]]! برای خونخواهی [[حسین]] به پا خیزید. وقتی حرکت میکنند، پیشاپیش آنان به فاصله یک ماه [[ترس]] و [[وحشت]] حرکت کند، آنان دسته دسته به سوی مولا میروند. [[خدا]] به وسیله آنان [[امام]] [[راستین]] را [[یاری]] میفرماید"<ref> محمّد باقر مجلسی، بحار الانوار، ج ۵۲، ص ۳۰۸.</ref> | *[[امام صادق]]{{ع}} در [[وصف]] [[یاران خاصّ]] [[امام مهدی|حضرت مهدی]] {{ع}} فرمود: "مردانی که گویی قلبهایشان مانند [[پارههای آهن]] است. هیچ چیز نتواند دلهای آنان را نسبت به ذات [[خداوند]] گرفتار [[شک]] سازد. سختتر از سنگ هستند. اگر بر کوهها حمله کنند، آنها را از هم خواهند پاشید... گویی که بر اسبان خود، مانند عقاب هستند. بر زین اسب [[امام]] دست میکشند و از این کار [[برکت]] طلب میکنند. گرد [[امام]] خویش چرخیده، در جنگها [[جان]] خود را سپر او میسازند و هرچه بخواهد برایش انجام میدهند. مردانی که شبها نمیخوابند؛ در نمازشان همهمهای چون صدای [[زنبور عسل]] دارند. شبها بر پای خویش [[ایستاده]] و صبح بر مرکبهای خود سوارند. [[پارسایان]] شباند و شیران روز. [[اطاعت]] آنان در برابر امامشان، از [[اطاعت]] کنیز برای آقایش زیادتر است. مانند چراغها هستند... گویی که دلهایشان قندیل است. از [[ترس]] [[خدا]] بیمناک و خواهان شهادتاند. تمنایشان [[شهید]] شدن در [[راه خدا]] است. شعارشان این است: ای [[مردم]]! برای خونخواهی [[حسین]] به پا خیزید. وقتی حرکت میکنند، پیشاپیش آنان به فاصله یک ماه [[ترس]] و [[وحشت]] حرکت کند، آنان دسته دسته به سوی مولا میروند. [[خدا]] به وسیله آنان [[امام]] [[راستین]] را [[یاری]] میفرماید"<ref> محمّد باقر مجلسی، بحار الانوار، ج ۵۲، ص ۳۰۸.</ref> | ||
*از مجموع روایاتی که در دست است، درباره صفات و ویژگیهای این بزرگان، میتوان به موارد ذیل اشاره کرد: | *از مجموع روایاتی که در دست است، درباره صفات و ویژگیهای این بزرگان، میتوان به موارد ذیل اشاره کرد: | ||
#آنان از مناطق مختلف [[جهان]] به صورتی خارق العاده گرد هم میآیند. | |||
#آنها نخستین بیعتکنندگان با [[امام مهدی|حضرت مهدی]] {{ع}} هستند. | |||
#آنان سرسپردگان ویژه و مدافعان خاصّ [[امام مهدی|حضرت حجت]]{{ع}} هستند. | |||
#آنان پرچمداران و [[حاکمان]] روی [[زمین]] از طرف [[امام مهدی|حضرت مهدی]] {{ع}} هستند. | |||
#آنان مصداق [[عذاب الهی]] برای ستمگرانند. | |||
#به عنوان یکی از [[شرایط ظهور]]، فراهم آمدنشان، نشان از قطعی شدن [[ظهور]] دارد. | |||
#آنان در پرتو عنایتهای الهی همواره پیروز میدان [[نبرد]] خواهند بود. | |||
#آنان دارای روحی تأیید شده از طرف [[خداوند]] هستند که هرگز تردیدی درباره حقّ در آنان راه نخواهد یافت. | |||
#و دیگر آنکه، ایشان پس از [[مبارزه]] با [[دشمنان]] و از بین بردن آنها [[کارگزاران]] آن حضرت در روی [[زمین]] خواهند شد. | |||
*از برخی [[روایات]] استفاده میشود سیزده تن و از برخی دیگر، استفاده میشود، پنجاه تن از این تعداد زنان هستند. [[امام باقر]]{{ع}} میفرماید: "... به [[خدا]] [[سوگند]] ۳۱۳ تن از مردان نزد او میآیند، که با آنان پنجاه [[زن]] نیز هستند..."<ref> تفسیر عیاشی، ج ۱، ص ۶۴.</ref> | *از برخی [[روایات]] استفاده میشود سیزده تن و از برخی دیگر، استفاده میشود، پنجاه تن از این تعداد زنان هستند. [[امام باقر]]{{ع}} میفرماید: "... به [[خدا]] [[سوگند]] ۳۱۳ تن از مردان نزد او میآیند، که با آنان پنجاه [[زن]] نیز هستند..."<ref> تفسیر عیاشی، ج ۱، ص ۶۴.</ref> | ||
*این موضوع دو نکته را روشن میسازد: | *این موضوع دو نکته را روشن میسازد: | ||
#زنان که در طول [[تاریخ]] از [[حقوق]] خویش محروم بودند و شخصیت آنان تحقیر گشته بود، در دوران آن [[انقلاب]] بزرگ، شخصیت واقعی خویش را باز خواهند یافت و به عنوان [[کارگزاران]] اصلی تحوّل عظیم، در [[جامعه جهانی]] شرکت خواهند داشت. این موضوع اهمیت ویژهای دارد که [[ارزش]] واقعی و پایه [[قدرت]] و [[توانمندی]] نوع [[زن]] و ارزشیابی استعدادهای او را- درصورتیکه خود را ساخته باشد- مشخص میسازد. | |||
#زنان اگر در [[جهاد]] و رویارویی مستقیم شرکت نکنند، در دیگر پستها و مسؤولیتها و سازندگیها، میتوانند مشارکت داشته باشند. همچنین در گسترش [[فرهنگ]] اسلامی، تبیین خطوط اصلی [[دین]]، [[آموزش]] [[معارف الهی]] و جایگزین ساختن معیارها و اصول [[انقلاب مهدوی]]، میتوانند کارآمد باشند و نقشهای اصلی و برجستهای را بر عهده گیرند و در [[دوران ظهور]] [[شایستگی]] شرکت در آن حرکت بزرگ و کمک رساندن به [[داعی]] [[حق]] را داشته باشند.<ref> عصر زندگی، ص ۵۷.</ref> اگرچه برخی، [[رجعت کنندگان]] را در شمار [[یاران خاصّ]] آن حضرت قلمداد کردهاند لکن با توجه به اینکه از [[روایات]] استفاده میشود در [[زمان رجعت]] هیچگونه تکلیفی متوجه آنان نخواهد بود و نیز شمار [[رجعت کنندگان]] در قسمت [[مؤمنان]] محض بسیار فراتر از [[یاران]] و [[یاوران]] آن حضرت خواهد بود، بنابراین چنین گمانهای غیر قابل قبول خواهد بود<ref> ر. ک: نگارنده، بازگشت به دنیا در پایان تاریخ، بخش رجعتکنندگان.</ref> | |||
*از روایاتی دیگر استفاده میشود، افزون بر افراد ذکر شده، [[یاران]] عام آن حضرت نیز [[پس از ظهور]] به ایشان ملحق میشوند. از این [[روایات]] استفاده میشود [[امام مهدی|حضرت مهدی]] {{ع}} از [[مکه]] خارج نخواهد شد؛ مگر آنکه همراهشان ده هزار تن از [[یاوران]] خواهند بود <ref> بحار الانوار، ج ۵۲، ص ۳۰۷، ح ۸۱.</ref>. البته این تعداد، گروهی از [[یاوران]] ایشانند و نه همه آنان. به عنوان نمونه فقط [[سید هاشمی]] با دوازده هزار نیرو به [[امام مهدی|حضرت مهدی]] {{ع}} در [[عراق]] ملحق میگردند... این همه غیر از [[فرشتگان]] است. آنان نیز [[یاوران]] حضرت بوده و [[اوامر]] آن بزرگوار و آموزههایش را فرمانبردار خواهد بود. | *از روایاتی دیگر استفاده میشود، افزون بر افراد ذکر شده، [[یاران]] عام آن حضرت نیز [[پس از ظهور]] به ایشان ملحق میشوند. از این [[روایات]] استفاده میشود [[امام مهدی|حضرت مهدی]] {{ع}} از [[مکه]] خارج نخواهد شد؛ مگر آنکه همراهشان ده هزار تن از [[یاوران]] خواهند بود <ref> بحار الانوار، ج ۵۲، ص ۳۰۷، ح ۸۱.</ref>. البته این تعداد، گروهی از [[یاوران]] ایشانند و نه همه آنان. به عنوان نمونه فقط [[سید هاشمی]] با دوازده هزار نیرو به [[امام مهدی|حضرت مهدی]] {{ع}} در [[عراق]] ملحق میگردند... این همه غیر از [[فرشتگان]] است. آنان نیز [[یاوران]] حضرت بوده و [[اوامر]] آن بزرگوار و آموزههایش را فرمانبردار خواهد بود. | ||
*اما بین [[یاران خاصّ]] [[امام مهدی|حضرت مهدی]] {{ع}} و [[یاوران]] آن حضرت یک تفاوت عمده وجود دارد و آن اینکه: [[سیصد و سیزده]] نفر [[اصحاب]] و [[یاران خاص]] و به تعبیر [[امام علی]]{{ع}} و [[امام صادق]]{{ع}} "پرچمداران" [[امام مهدی|حضرت مهدی]]{{ع}} هستند و هریک از آنها نقش عظیمی در [[فرماندهی سپاه]] و گشودن [[شهرها]] و اداره امور و... دارند. در حالی که [[یاران]] عام آن حضرت- یاوران- [[مؤمنان]] صالحیاند که به [[امام مهدی|حضرت مهدی]] {{ع}} در [[مکه]] و غیر آن ملحق میشوند. زیر پرچمش گرد میآیند و با [[دشمنان]] [[خدا]] و [[پیامبر خدا ]]{{صل}} میجنگند. بیشتر [[یاران خاصّ]] حضرت در سن جوانیاند و بزرگسالان در میان آنان کم هستند. این [[یاران]] دارای افکاری متحد و دیدگاههایی یکنواخت بوده و دلهایشان به هم پیوسته است. [[امام علی]]{{ع}} در این باره فرموده است: "همانا [[یاران قائم]] {{ع}} همگی جوانند و پیر در میانشان نیست، مگر به اندازه [[سرمه در چشم]] یا به [[قدر]] نمک در توشه راه و کمترین چیز در توشه راه، نمک است"<ref>{{عربی|" إِنَ أَصْحَابَ الْقَائِمِ شَبَابٌ لَا كُهُولَ فِيهِمْ إِلَّا كَالْكُحْلِ فِي الْعَيْنِ أَوْ كَالْمِلْحِ فِي الزَّادِ وَ أَقَلُّ الزَّادِ الْمِلْحُ"}}؛ نعمانی، الغیبة، ص ۳۱۵، ح ۱۰.</ref>. در آنان اختلافی در [[اندیشه]] و [[رأی]] و یا گفتار نتوان یافت. گویی همه ایشان دارای [[دل]] و [[اندیشه]] و زبانی واحدند. از تنهایی هراسی ندارند؛ چرا که انسانی که با خدای عز و جل مرتبط باشد، هرگز هراس ندارد و تنها آرزویشان این است که در [[راه خدا]] [[شهید]] شوند. <ref> ر. ک: امام مهدی عجل اللّه تعالی فرجه الشریف از ولادت تا ظهور، ص ۵۰۶- ۵۰۷.</ref> | *اما بین [[یاران خاصّ]] [[امام مهدی|حضرت مهدی]] {{ع}} و [[یاوران]] آن حضرت یک تفاوت عمده وجود دارد و آن اینکه: [[سیصد و سیزده]] نفر [[اصحاب]] و [[یاران خاص]] و به تعبیر [[امام علی]]{{ع}} و [[امام صادق]]{{ع}} "پرچمداران" [[امام مهدی|حضرت مهدی]]{{ع}} هستند و هریک از آنها نقش عظیمی در [[فرماندهی سپاه]] و گشودن [[شهرها]] و اداره امور و... دارند. در حالی که [[یاران]] عام آن حضرت- یاوران- [[مؤمنان]] صالحیاند که به [[امام مهدی|حضرت مهدی]] {{ع}} در [[مکه]] و غیر آن ملحق میشوند. زیر پرچمش گرد میآیند و با [[دشمنان]] [[خدا]] و [[پیامبر خدا ]]{{صل}} میجنگند. بیشتر [[یاران خاصّ]] حضرت در سن جوانیاند و بزرگسالان در میان آنان کم هستند. این [[یاران]] دارای افکاری متحد و دیدگاههایی یکنواخت بوده و دلهایشان به هم پیوسته است. [[امام علی]]{{ع}} در این باره فرموده است: "همانا [[یاران قائم]] {{ع}} همگی جوانند و پیر در میانشان نیست، مگر به اندازه [[سرمه در چشم]] یا به [[قدر]] نمک در توشه راه و کمترین چیز در توشه راه، نمک است"<ref>{{عربی|" إِنَ أَصْحَابَ الْقَائِمِ شَبَابٌ لَا كُهُولَ فِيهِمْ إِلَّا كَالْكُحْلِ فِي الْعَيْنِ أَوْ كَالْمِلْحِ فِي الزَّادِ وَ أَقَلُّ الزَّادِ الْمِلْحُ"}}؛ نعمانی، الغیبة، ص ۳۱۵، ح ۱۰.</ref>. در آنان اختلافی در [[اندیشه]] و [[رأی]] و یا گفتار نتوان یافت. گویی همه ایشان دارای [[دل]] و [[اندیشه]] و زبانی واحدند. از تنهایی هراسی ندارند؛ چرا که انسانی که با خدای عز و جل مرتبط باشد، هرگز هراس ندارد و تنها آرزویشان این است که در [[راه خدا]] [[شهید]] شوند. <ref> ر. ک: امام مهدی عجل اللّه تعالی فرجه الشریف از ولادت تا ظهور، ص ۵۰۶- ۵۰۷.</ref> | ||
خط ۲۶۲: | خط ۲۶۲: | ||
«در [[روایات]] برای [[اصحاب]] و [[یاران]] [[امام مهدی|مهدی]]{{ع}} ویژگیهای بسیاری گفته شده که به پارهای از آنها بسنده میکنیم: | «در [[روایات]] برای [[اصحاب]] و [[یاران]] [[امام مهدی|مهدی]]{{ع}} ویژگیهای بسیاری گفته شده که به پارهای از آنها بسنده میکنیم: | ||
#'''[[عبادت]] و [[پارسایی]]:''' [[امام صادق]]{{ع}} در توصیف [[یاران]] حضرت میفرماید: "آنان مردانی [[شب زنده دار]] هستند که شب را در حال [[قیام]] - به [[پرستش]] میپردازند - وبه هنگام [[نماز]]، زمزمهای مانند [[زنبور عسل]] دارند وصبح هنگام در حالی که بر اسبهای خود سوارند، برای انجام [[مأموریت]] میروند. آنان [[پارسایان]] شب وشیران روزند واز [[ترس]] [[خدا]]، حالت خاصی پیدا کردهاند. [[خداوند]] به وسیله آنان، به [[امام]] [[حق]] [[یاری]] میرساند"<ref>بحارالانوار، ج ۵۲، ص ۳۰۸</ref> ونیز آن حضرت میفرماید: "گویا [[امام مهدی|قائم آل محمد]]{{ع}} و یارانش را در پشت شهر [[کوفه]] میبینم. گویی پرندگان بر بالای سر آنان بال گسترده اند. زاد وتوشه شان پایان یافته ولباسهایشان مندرس وژنده است وسجده بر پیشانی آنان اثر گذارده است. آری، آنان شیران روز ونیایشگران شبند. دلهایشان مانند [[پارههای آهن]]، محکم واستوار است. هرکدام از آنان نیروی چهل مرد را داراست. کسی جز [[کافر]] ومنافق آنان را نمیکشد. [[خداوند]] در [[قرآن]] از آنان این گونه یاد کرده است: {{متن قرآن|إِنَّ فِي ذَلِكَ لَآيَاتٍ لِّلْمُتَوَسِّمِينَ}}<ref> سوره حجر: آیه: ۷۵.</ref> در این مطلب، هوشمندان را آیت و عبرت بسیار است <ref>بحارالانوار، ج ۵۲، ص ۳۸۶</ref> | |||
#'''[[عشق]] به [[امام]] و فرمانبرداری از او:''' [[امام باقر]]{{ع}} میفرماید: "[[صاحب]] امر را در برخی از این درّهها ([[ذی طوی]]) غیبتی خواهد بود. دو شب پیش از ظهورش، نزدیکترین پیشخدمتش، به [[دیدار]] برخی از [[یاران]] حضرت میرود واز ایشان میپرسد: شما در این جا چند نفرید؟ میگویند: چهل تن. میگوید: چگونه خواهید بود، اگر پیشوای خود را ببینید؟ پاسخ میدهند: به [[خدا]] [[سوگند]]، اگر در کوهها زندگی کند، همراه او خواهیم بود وهمان گونه زندگی خواهیم کرد"<ref>عیاشی، تفسیر، ج ۲، ص ۵۶؛ بحارالانوار، ج ۵۲، ص ۳۴۱</ref>. [[امام صادق]]{{ع}} میفرماید: "[[یاران]] [[امام مهدی|حضرت]]{{ع}} دستهای خود را بر زین مرکب [[امام]]{{ع}} میکشند و با این کار، درخواست [[برکت]] میکنند. دور حضرت حلقه میزنند ودر جنگها جسم وجان خود را سپر بلای او میکنند وهر چه از آنان بخواهد، [[اجابت]] کرده، انجام میدهند"<ref>بحارالانوار، ج ۵۲، ص ۳۰۸</ref>. نیز آن حضرت در توصیف [[یاران]] [[امام مهدی|مهدی]]{{ع}} میفرماید: "او مردانی دارد که گویا دلهای شان از پاره آهن است... آنان در برابر حضرت از یک کنیز نسبت به مولا ومالک خود، فرمانبردارتر ودر برابر اوامرش [[تسلیم]] هستند"<ref>بحارالانوار، ج ۵۲، ص ۳۰۸</ref>. [[پیامبر خاتم|رسول خدا]]{{صل}} میفرماید: "[[خداوند]] برای [[حضرت مهدی]]{{ع}} از گوشه وکنار [[جهان]] به تعداد اهل [[بدر]]، جنگجو گرد میآورد. آنان در فرمانبرداری از حضرتش بسیار کوشا ومصمم هستند"<ref>بحارالانوار، ج ۵۲، ص ۳۱۰</ref> [[امام صادق]]{{ع}} میفرماید: "گویا میبینم که [[امام مهدی|حضرت قائم]]{{ع}} ویارانش در [[نجف]] ([[کوفه]]) مستقر شدهاند (وچنان ثابت واستوارند) که گویی پرنده بر سر آنان نشسته است"<ref>اثبات الهداة، ج ۳، ص ۵۸۵</ref>. جنگاوران چنان منظّم، بی حرکت وتسلیم محض در برابر حضرت میایستند که گویی پرنده بر سرشان نشسته است که اگر کوچک ترین حرکتی از خود نشان دهند، پرنده پروازمیکند. | |||
#'''[[سپاهیان]] قدرتمند و [[جوان]]:''' [[امام علی|امیرمؤمنان]]{{ع}} میفرماید: "[[یاران]] [[امام مهدی|مهدی]]{{ع}} همه جوانند وپیر وکهنسال در میان آنان وجود ندارد، جز تعداد اندکی که مانند سرمه برای چشم ونمک برای غذا لازم هستند. البته کمترین چیز مورد نیاز در غذا نمک است"<ref>طوسی، غیبة، ص ۲۸۴؛ نعمانی، غیبة، ص ۳۱۵؛ ابن طاووس، ملاحم، ص ۱۴۵؛ کنز العمّال، ج ۱۴، ص ۵۹۲؛ بحارالانوار، ج ۵۲، ص ۳۳۴؛ اثبات الهداة، ج ۳، ص ۵۱۷</ref> [[امام صادق]]{{ع}} میفرماید: "منظور [[حضرت لوط|لوط پیامبر]]، از این سخن خود که به [[دشمنان]] گفت: "ای کاش نیروی قدرتمندی علیه شما داشتم یا به استوانهای محکم پناه میبردم، نیرویی همانند نیروی مقتدر [[امام مهدی|مهدی موعود]]{{ع}} ویاران او بود که یک تن از آنان، توان چهل مرد را دارد. آنان دلهایی استوارتر از [[پارههای آهن]] دارند وچون از برابر کوهها بگذرند، صخرهها به لرزه درآیند. شمشیرها را غلاف نمیکنند تا آن هنگام که [[خداوند]] بخواهد وخشنود شود"<ref>[[شیخ صدوق]]، [[کمال الدین و تمام النعمة (کتاب)|کمال الدین و تمام النعمة]]، ج ۲، ص ۶۷۳؛ بحارالانوار، ج ۵۲، ص ۳۱۷ و۳۲۷</ref>. [[امام سجاد]]{{ع}} در این باره میفرماید: "آن گاه که [[قائم]] ما [[قیام]] کند، [[خداوند]] سستی وضعف را از [[شیعیان]] ما دور میکند ودلهای شان را چون [[پارههای آهن]] محکم واستوار مینماید وبه هر کدام از آنان [[قدرت]] چهل مرد را میبخشد وآنان [[فرمانروایان]] وبزرگان [[زمین]] میشوند"<ref>[[شیخ صدوق]]، [[کمال الدین و تمام النعمة (کتاب)|کمال الدین و تمام النعمة]]، ج ۲، ص ۶۷۳؛ بحارالانوار، ج ۵۲، ص ۳۱۷، ۳۲۷، ۳۷۲؛ ینابیع المودّه، ص ۴۲۴؛ احقاق الحق، ج ۱۳، ص ۳۴۶</ref>. [[امام صادق]]{{ع}} میفرماید: "در [[حکومت]] [[امام مهدی|مهدی]]{{ع}} [[شیعیان]] ما، [[فرمانروایان]] وبزرگان [[زمین]] خواهند بود وهر کدام از آنان، [[قدرت]] چهل مرد را داراست"<ref>مفید، اختصاص، ص ۲۴؛ بحارالانوار، ج ۵۲، ص ۳۷۲</ref>. [[امام باقر]]{{ع}} فرمود: "در [[دل]] [[شیعیان]] ما (امروز) از [[دشمنان]] [[ترس]] انداخته شده است؛ ولی روزگاری که [[حکومت]] ما فرا رسد و [[امام مهدی|مهدی]]{{ع}} [[ظهور]] کند، هر یک از [[شیعیان]] ما، از شیر بیباک تر واز نیزه برنده تر خواهند شد. آنان [[دشمنان]] ما را با پا لگدمال میکنند وبا دست میکشند" <ref>مفید، اختصاص، ص ۲۴؛ بصائر الدرجات، ج ۱، ص ۱۲۴؛ ینابیع المودّه، ص ۴۴۸، ۴۸۹؛ اثبات الهداة، ج ۳، ص ۵۵۷؛ بحارالانوار، ج ۵۲، ص ۳۱۸، ۳۷۲</ref>. [[عبدالملک بن اعین]] میگوید: هنگامی که از خدمت [[امام باقر]]{{ع}} برخاستم، به دستم تکیه دادم وگفتم: [[آرزو]] داشتم، [[ظهور]] [[امام مهدی|حضرت قائم]]{{ع}} را در روزگار [[جوانی]]، (روزهایی که توان جسمیداشتم) [[درک]] کنم. [[امام]]{{ع}} فرمود: "آیا به این [[خشنود]] نیستید که [[دشمنان]] شما یک دیگر را بکشند، ولی شما در خانههای تان در [[امان]] باشید؟ اگر [[امام]]{{ع}} [[ظهور]] کند، به هر یک از شما توان چهل مرد داده میشود ودل هایتان همانند [[پارههای آهن]] میگردد؛ به گونهای که اگر با آن دلها به کوه بزنید، کوهها را میشکافد وازجا میکند وشما [[رهبران]] [[زمین]] وامانت داران آن خواهید بود"<ref>کافی، ج ۸، ص ۲۸۲؛ بحارالانوار، ج ۵۲، ص ۳۳۵</ref>. [[امام صادق]]{{ع}} میفرماید: "به هنگام فرا رسیدن امر ما ([[حکومت]] [[حضرت مهدی]]) [[خداوند]]، [[ترس]] را از [[دل]] [[شیعیان]] ما برمیدارد ودر دلهای [[دشمنان]] ما جای میدهد. در آن هنگام هر یک از [[شیعیان]] ما از نیزه بُرنده تر واز شیر [[شجاع]] تر میشود. یک [[شیعه]]، [[دشمن]] خود را با نیزه [[هدف]] میگیرد وبا [[شمشیر]] میزند [[وزیر]] پای خود لگدمال میکند"<ref>خرائج، ج ۲، ص ۸۴۰؛ بحارالانوار، ج ۵۲، ص ۳۳۶؛ ر. ک: حلیة الاولیاء، ج ۳، ص ۱۸۴؛ کشف الغمّه، ج، ص ۳۴۵؛ ینابیع المودّه، ص ۴۴۸؛ مانند این روایت از امام باقر {{ع}} رسیده است: بصائر الدرجات، ص ۲۴؛ بحارالانوار، ج ۲، ص ۱۸۹</ref> هم چنین آن حضرت میفرماید: "[[یاران]] [[امام مهدی|مهدی]]{{ع}} مردانی هستند که دلهای آنان مانند آهن سخت ومحکم است. هرگز [[شک]] وشبههای در [[ذات خدا]]، بر آن دلها راه نمییابد. آنان از سنگها سخت ترند. اگر به آنان [[مأموریت]] داده شود تا کوهها را از جای برکنند وجابه جاکنند، این کار را به سرعت انجام میدهند واگر [[مأموریت]] سرکوبی ونابودی شهری به آنان داده شود، آن را ویران میسازند (در سرعت عمل وقاطعیت چنانند که) گویی عقابهایی بر اسبها نشستهاند"<ref>بحارالانوار، ج ۵۲، ص ۳۰۸</ref>. | |||
#'''[[سپاهیان]] [[محبوب]]:''' [[امام باقر]]{{ع}} میفرماید: "گویا [[یاران]] [[امام مهدی|مهدی]]{{ع}} را میبینم که سراسر [[زمین]] وآسمان را احاطه کرده اند وهیچ چیز در [[جهان]] نیست که فرمانبردار وتسلیم محض آنان نباشد. درندگان [[زمین]] وپرندگان شکاری نیز در پی خشنودی آنان هستند. آنان به قدری [[محبوبیت]] دارند که جایی از [[زمین]] بر جای دیگر فخر ومباهات میکند ومیگوید: امروز یکی از [[یاران]] [[امام مهدی|مهدی]]{{ع}} بر من گام نهاد واز این جا گذشت"<ref>[[شیخ صدوق]]، [[کمال الدین و تمام النعمة (کتاب)|کمال الدین و تمام النعمة]]، ج ۲، ص ۶۷۳؛ اثبات الهداة، ج ۳، ص ۴۹۳؛ بحارالانوار، ج ۵۲، ص ۳۲۷</ref> | |||
#'''عاشقان [[شهادت]]:''' [[امام صادق]]{{ع}} درباره ویژگیهای [[یاران]] [[امام مهدی|حضرت قائم]]{{ع}} میفرماید: "آنان از [[ترس]] [[خدا]]، بیمناکند وآرزوی [[شهادت]] دارند. خواسته شان این است که در [[راه خدا]] کشته شوند. شعارشانای خونخواهان [[امام حسین|حسین]]{{ع}} است. چون حرکت میکنند ورعب وترس از آنان در [[دل]] [[دشمن]] به فاصله یک ماه در حرکت است"<ref>مستدرک الوسائل، ج ۱۱، ص ۱۱۴</ref>»<ref>[[نجمالدین طبسی|طبسی؛ نجمالدین]]، [[چشم اندازی به حکومت مهدی (کتاب)|چشم اندازی به حکومت مهدی]]، ص ۷۶ - ۷۸.</ref>. | |||
}} | }} | ||
{{پاسخ پرسش | {{پاسخ پرسش | ||
خط ۲۷۹: | خط ۲۷۹: | ||
#آنان نیز همچون [[رهبر]]، باید [[انقلاب]] را برای [[نجات]] و [[آزادی]] [[مردم]] بخواهند، نه کسب موقعیت و [[ثروت]]. [[مردم]] را [[دوست]] داشته باشند و [[آسایش]] آنان را بر راحتی خود مقدّم بدارند. | #آنان نیز همچون [[رهبر]]، باید [[انقلاب]] را برای [[نجات]] و [[آزادی]] [[مردم]] بخواهند، نه کسب موقعیت و [[ثروت]]. [[مردم]] را [[دوست]] داشته باشند و [[آسایش]] آنان را بر راحتی خود مقدّم بدارند. | ||
:::::با توجه به [[روایات]]، میتوان ویژگیها و صفات [[یاران]] را چنین برشمرد: | :::::با توجه به [[روایات]]، میتوان ویژگیها و صفات [[یاران]] را چنین برشمرد: | ||
#'''[[معرفت عمیق به خدا]] و [[امام]] خویش:''' در حدیثی از [[امام صادق]]{{ع}} [[نقل]] شده است: "در [[قلوب]] آنان ([[یاران]] [[امام مهدی|مهدی]]{{ع}}) شکّی به [[ذات خدا]] نیست"<ref>بحارالانوار، ج۵۲، ص۳۰۷، ح۸۲.</ref>. چنان به [[خداوند]] [[معرفت]] دارند که ذرّه ای [[تردید]] و [[شک]] در آنان راه ندارد. در روایتی از [[امام سجاد]]{{ع}} در باره با صفات [[منتظران]] زمان [[غیبت]] [[نقل]] شده است: "آنان کسانی هستند که به [[امامت]] آن بزرگوار [[اعتقاد]] دارند"<ref>[[شیخ صدوق]]، [[کمال الدین و تمام النعمة (کتاب)|کمال الدین و تمام النعمة]]، ج۱، ب۳۱، ح۲.</ref>. این [[اعتقاد]]، برخاسته از [[عقل]] و [[درک]] است. حضرت، در ادامه میفرماید: [[خداوند متعال]]، [[عقل]] و [[فهم]] و معرفتی به آنان داده است که [[غیبت]] نزد آنان، به منزله مشاهده است. | |||
#'''[[اطاعت]] کامل:''' نتیجه [[معرفت]] صحیح، [[اطاعت]] همه جانبه از [[امام]] است. از [[امام صادق]]{{ع}} چنین [[نقل]] شده است: "[[اطاعت]] آنان از [[امام]]، از [[فرمان]] برداری کنیز در برابر مولایش بیشتر است"<ref>بحارالانوار، ج۵۲، ص۳۰۷، ح ۸۲.</ref> | |||
#'''[[عبادت]] و [[صلابت]]:''' آنان که از پیشوای خود [[الگو]] گرفتهاند، روزها و شبها را با یاد شیرین [[حق]] و [[مناجات]] با او سپری میکنند. [[امام صادق]]{{ع}} درباره آنان فرمود: "شبها را با [[عبادت]] به صبح میرسانند و روزها را با [[روزه]] به پایان میبرند"<ref>یوم الخلاص، ص۲۲۴.</ref>. و این یاد [[حق]]، در همه حالات آنان تجلّی دارد. همین ذکر دایمی و همیشگی [[خدا]] است که از آنان، مردانی آهنین میسازد که هیچ چیز [[صلابت]] و [[استواری]] آنان را درهم نمیشکند. [[امام صادق]]{{ع}} فرمود: "آنان، مردانی هستند که گویا دلهایشان [[پارههای آهن]] است"<ref>بحارالانوار، ج۵۲، ص۳۰۷، ح۸۲.</ref> | |||
#'''[[جان نثاری]] و [[شهادتطلبی]]:''' [[معرفت]] عمیق به [[خدا]] و [[امام]]، نگاه آنان را به زندگی و [[حقیقت]] [[انسانیت]]، تنظیم میکند و [[شناخت]] صحیحی از [[هدف]] زندگی و [[وظیفه]] یک [[انسان]] به آنان میدهد. آنان در مییابند که برای کسب کمال، زندگی میکنند و میفهمند که راه تحصیل کمال، آن است که همه وجود شان برای [[خدا]] و [[دین خدا]] باشد؛ از این رو حاضر به هر نوع [[فداکاری]] و ایثارند. [[امام صادق]]{{ع}} فرمود: "[[یاران]] [[امام مهدی|مهدی]]{{ع}}] در میدان رزم، گرد او میگردند و با [[جان]] خود، از او محافظت میکنند"<ref>بحارالانوار، ج۵۲، ص۳۰۷، ح۸۲.</ref>. آنان که [[خدا]] و [[امام]] را شناختند، نهایت آرزویشان، [[شهادت]] در [[راه خدا]] و در رکاب [[امام]] است. [[امام صادق]]{{ع}} فرمود: "آنان [[آرزو]] میکنند در [[راه خدا]] به [[شهادت]] برسند"<ref>بحارالانوار، ج۵۲، ص۳۰۷، ح۸۲.</ref>. | |||
#'''[[شجاعت]] و [[دلیری]]:''' [[یاران]] [[امام مهدی|مهدی]]{{ع}} مانند مولایشان، افرادی [[شجاع]] و مردانی پولادین هستند که از هیچ چیز جز [[خدا]] هراس ندارند. [[امام علی]]{{ع}} در [[وصف]] آنان فرمود: "همه آنان، شیرانی هستند که از بیشه بیرون شدهاند و اگر [[اراده]] کنند، کوهها را از جا میکنند"<ref>یوم الخلاص، ص۲۲۴.</ref> | |||
#'''[[صبر]] و [[بردباری]]:''' [[مبارزه]] برضد [[ظلم]] جهانی و [[تلاش]] برای برقراری [[عدالت]]، با [[رنج]] و مشقتهای فراوان همراه است. [[یاوران]] [[امام]]، در راه تحقّق آرمانهای جهانی [[امام مهدی]]{{ع}} همه ناگواریها را به [[جان]] میخرند؛ ولی از سر [[اخلاص]] و [[تواضع]]، عمل خود را ناچیز میشمارند. [[امام علی]]{{ع}} میفرماید: "آنان، گروهی هستند که به سبب [[صبر]] و [[بردباری]] در [[راه خدا]]، بر [[خداوند]] منّت نمیگذارند و از این که [[جان]] خویش را تقدیم حضرت [[حق]] میکنند، به خود نمیبالند و آن را بزرگ نمیشمارند"<ref>یوم الخلاص، ص۲۲۴.</ref> | |||
#'''[[اتحاد]] و [[همدلی]]:''' آنان، خودخواهیها و خواستههای شخصی را از خود دور کردهاند. همه چیز را برای [[هدف]] واحد میخواهند و زیر یک [[پرچم]] به [[قیام]] میپردازند. [[امام علی]]{{ع}} میفرماید: "ایشان، یکدل و هماهنگ هستند"<ref>یوم الخلاص، ص۲۲۳.</ref> | |||
#'''[[زهد]] و [[پارسایی]]:''' [[امام علی]]{{ع}} در [[وصف]] [[یاران]] [[امام مهدی|مهدی]]{{ع}} فرموده است: "او، از یارانش [[بیعت]] میگیرد که طلا و نقرهای نیندوزند و گندم و جویی [[ذخیره]] نکنند"<ref>[[منتخب الاثر (کتاب)|منتخب الاثر]]، فصل ۶، ب۱۱، ح۴.</ref> آنان، اهداف بلندی دارند و برای آرمانی بزرگ برخاسته اند؛ لذا مادیات و [[دنیا]] نباید آنان را از [[هدف]] باز دارد؛ بنابراین کسانی که با دیدن زرق و برق [[دنیا]]، چشمهایشان خیره شده و دلهایشان میلرزد، میان [[یاوران]] [[امام]]، جایی ندارند. البته نباید فراموش کرد که این حالات و ویژگیها، یک باره در [[انسان]] متجلّی نمیشود و [[آدمی]]، به آنها متّصف نمیشود؛ بلکه باید سالها برای تحصیل آنها [[تلاش]] کند؛ از این رو، [[یاران]] [[امام مهدی|مهدی]]{{ع}} در دوران [[غیبت]]، به [[سازندگی]] مشغول میشوند. یاور [[امام مهدی|مهدی]]{{ع}} در همه حال پیرو [[امام]] خود است و [[اطاعت]] از او را، سر لوحه زندگی خود قرار میدهد. [[پیامبر خاتم|پیامبر اکرم]]{{صل}} فرمود:{{عربی|" %|"طُوبَى لِمَنْ أَدْرَكَ قَائِمَ أَهْلِ بَيْتِي وَ هُوَ مُقْتَدٍ بِهِ قَبْلَ قِيَامِهِ يَأْتَمُ بِهِ "}} <ref>خوشا به حال کسی که قائم [[اهل بیت]] مرا درک کند، در حالی که پیش از قیامش، به او اقتدا کرده و از او پیروی نماید؛ بحار الانوار، ج۵۲، ص ۱۲۹</ref>. روشن است که بدون یار و یاور نباید [[منتظر]] حرکت و اقدامی بود، هر چند برنامه و [[رهبر]] آماده باشد<ref>برای آگاهی بیشتر ر.ک: [[نصرت الله آیتی]]، فصل نامه انتظار موعود، ش۳، سال ۱۳۸۱.</ref>»<ref>[[مهدی یوسفیان|یوسفیان، مهدی]]؛ [[شرایط ظهور (کتاب)|شرایط ظهور]]، ص ۳۰ - ۳۶.</ref>. | |||
}} | }} | ||
{{پاسخ پرسش | {{پاسخ پرسش | ||
خط ۲۹۵: | خط ۲۹۵: | ||
«در [[روایت]] [[فضیل بن یسار]] از [[امام صادق]]{{ع}} به اهم صفات [[یاران مهدی]]{{ع}} اشاره شده است: | «در [[روایت]] [[فضیل بن یسار]] از [[امام صادق]]{{ع}} به اهم صفات [[یاران مهدی]]{{ع}} اشاره شده است: | ||
#'''[[خداجویی]]:''' [[خداجویی]] و [[توحید]]، سرلوحه [[عقاید]] و خصال [[یاران مهدی]]{{ع}} است. آنان [[خدا]] را به [[شایستگی]] شناخته و همه وجودشان غرق جلوه [[نور]] ایزدی است. همهچیز را جلوه او دیده و جز یاد او، سخن دیگران در نظرشان بیلطف و جاذبه است. [[غیب]] را چونان [[شهود]] دیده و از صفای [[روحانی]] عالم معنی نوش کردهاند. ایمانی خالصانه در سینه دارند که [[شک]] و [[تردید]] با آن بیگانه است<ref>[[شیخ صدوق]]، [[کمال الدین و تمام النعمة (کتاب)|کمال الدین و تمام النعمة]]، ج ۲، ۳۷۸.</ref> در [[شناخت]] [[حقیقت]]، به مرتبه [[یقین]] رسیدهاند و حقایق را بدون پرده مشاهده میکنند<ref>[[شیخ صدوق]]، [[کمال الدین و تمام النعمة (کتاب)|کمال الدین و تمام النعمة]]، ج ۱، ۲۹۱.</ref>. کمال [[معرفت]] و آشنایی با حقایق آنان را به مرحله عالی [[خشیت]] نائل کرده و از کوتاهی در انجام [[وظیفه]]، هراس دارند، زیرا آنکس که به [[خدا]] نزدیکتر است و به [[عزت]] و [[قدرت]] بیپایان او، بیشتر [[آگاهی]] دارد ترسش از [[خدا]] فزونتر است و در انجام [[وظیفه]] شکیباتر. [[شوق دیدار]] [[محبوب]]، دلهایشان را به وجد آورده و در [[اشتیاق]] وصل او، شب و روز نمیشناسند. [[امام صادق]] {{ع}} درباره اینان میفرماید: "مردانی که گویا دلهایشان [[پارههای آهن]] است. غبار [[تردید]] در [[ذات مقدس]] خدای، خاطرشان را نمیآلاید... همانند چراغهای فروزانند، گویا دلهایشان نورباران است. از ناخشنودی پروردگارشان هراس دارند. برای [[شهادت]] [[دعا]] میکنند و آرزومند کشته شدن در راه خدایند"<ref>{{عربی|"رجال کان قلوبهم زبر الحدید لا یشوبها شک فی ذات الله... كَالْمَصَابِيحِ كَأَنَّ قُلُوبَهُمُ الْقَنَادِيلُ وَ هُمْ مِنْ خَشْيَةِ اللَّهِ مُشْفِقُونَ يَدْعُونَ بِالشَّهَادَةِ وَ يَتَمَنَّوْنَ أَنْ يُقْتَلُوا فِي سَبِيلِ اللَّهِ "}}؛ بحار الانوار، ج ۵۲، ۳۰۸.</ref>. [[امام علی|امیر مؤمنان]]{{ع}} [[یاران مهدی]]{{ع}} را گنجهایی میداند آکنده از [[معرفت]] خدایی: "خوشا به حال [[طالقان]] که خدای بزرگ در آن [[گنجهای نهفته]] دارد [[برتر]] از طلا و نقره. آن گنجها، مردانی مؤمناند که خدای را به [[شایستگی]] شناختهاند. آنان، [[یاران مهدی]]{{ع}} در [[آخر الزمان]] هستند"<ref>{{عربی|"وَيْحاً لِلطَّالَقَانِ فَإِنَّ لِلَّهِ عَزَّ وَ جَلَّ بِهَا كُنُوزاً لَيْسَتْ مِنْ ذَهَبٍ وَ لَا فِضَّةٍ وَ لَكِنْ بِهَا رِجَالٌ مُؤْمِنُونَ عَرَفُوا اللَّهَ حَقَّ مَعْرِفَتِهِ وَ هُمْ أَيْضاً أَنْصَارُ الْمَهْدِيِّ فِي آخِرِ الزَّمَانِ"}}؛ ینابیع الموده، ۴۴۹.</ref>. | |||
#'''[[بصیرت]] و [[آگاهی]]:''' [[شناخت]] مقصد چراغ راه است، راه را بر رونده آشکار و آسان میسازد. در دوراهیها، او را از سرگردانی رهایی میبخشد. مردان [[حقیقت]] آشنا، از دوری راه، [[ناامید]] نمیگردند و در بحرانها، کمر [[خم]] نمیکنند. پیچ و خمهای زندگی و کژیها، آنان را به [[بیراهه]] نمیکشاند. چراغی فراروی دارند و بردبارانه به سوی آن راه میگشایند<ref>نهج البلاغه، فیض الاسلام، خطبه ۸۶.</ref>. [[امام علی|علی]]{{ع}} رویارویی با فتنههای کور و ورطههای هراسانگیز، چون جنگیدن با [[مسلمانان]] بیشعور و جاهلان پینه بر پیشانی بسته را، نه در صلاحیت هرکس که در توان دلیرمردانی میبیند کارکشته و ژرفنگر، که در [[ظواهر]] درنگ نکرده و از ورای همه موانع پایان را تماشا کنند و [[اسلام ناب محمدی]] را از [[اسلام]] ناخالص و شرکآلود متمایز سازند. حضرت در آغاز درگیری با [[مسلمانان]] مقدسنمای پیمانشکن، خطاب به [[یاران]]، فرمود: "میان شما و اهل [[قبله]] در [[جنگ]] گشوده شد و این [[علم]] را برندارد مگر آنکس که بینا و شکیبا باشد و داند که [[حق]] در کجا است"<ref>{{عربی|" وَ قَدْ فُتِحَ بَابُ الْحَرْبِ بَيْنَكُمْ وَ بَيْنَ أَهْلِ الْقِبْلَةِ، وَ لَا يَحْمِلُ هَذَا الْعَلَمَ إِلَّا أَهْلُ الْبَصَرِ وَ الصَّبْرِ وَ الْعِلْمِ بِمَوَاقِعِ الْحَق"}}؛ نهج البلاغه، ترجمه دکتر شهیدی، خطبه ۱۷۳، ۱۷۹، انقلاب اسلامی.</ref>. [[یاران مهدی]]{{ع}}، در [[بصیرت]]، [[درایت]] و [[خردمندی]] سرآمدند. در فتنههایی که زیرکان در آن فرو میمانند، هوشیارانه راه جویند و [[حق]] را از [[باطل]] بازشناسند. چنان از جامهای [[حکمت]] سیرابند و آماده کار که: "چون [[فرمان خدا]] [[آزمایش]] را به سرآورد، شمشیرها در راه [[حق]] آختند و بصیرتی را که در کار [[دین]] داشتند آشکار کردند. [[طاعت]] پروردگارشان را پذیرفتند و [[فرمان]] واعظشان را شنیدند"<ref>{{عربی|" حَتَّى إِذَا وَافَقَ وَارِدُ الْقَضَاءِ انْقِطَاعَ مُدَّةِ الْبَلَاءِ، حَمَلُوا بَصَائِرَهُمْ عَلَى أَسْيَافِهِمْ، وَ دَانُوا لِرَبِّهِمْ بِأَمْرِ وَاعِظِهِم"}}؛ نهج البلاغه، فیض الاسلام، خطبه ۱۵۰.</ref>. [[بصیرت]] و [[آگاهی]] عمیق از [[هدفها]] و راهها و [[شناخت]] [[دوستان]] و [[دشمنان اسلام]]، سبب میشود که در احیای [[سنت]] و [[مبارزه]] با [[بدعت]] درنگ نکنند و در پی [[رسالت]] شرکتزدایی، به همراه [[امام]] خود، تبر بردارند و بتشکنی کنند، پیرایههایی که به اسم [[دین]] در ذهنها جای گرفته و با گذشت زمان تقدس یافتهاند نابود سازند و [[اسلام]] را در [[صفا]] و [[خلوص]] نخستین خود عرضه بدارند. | |||
#'''[[عبادت]] و [[بندگی]]:''' [[یاران مهدی]]{{ع}}، مردان عبادتند و [[نیایش]]، شیران روز و نیایشگران شب. آن هم نه عبادتی عادتگونه و یا چون [[پرستش]] مزدوران و تاجران، بلکه نیایشی عارفانه و پاکبازانه، پیوند [[روح]] با ابدیت، عالیترین عکس العمل سپاسگزارانه [[انسان]] در برابر [[خدا]]. [[عبادت]] آزادگان. [[نیایش]] پرجوش و خروش و [[سیر و سلوک]]. [[روح]] [[بندگی]] و [[راز]] و نیاز با جانشان درهمآمیخته، همواره خود را در محضر [[خدا]] میبینند و از یاد او لحظهای [[غفلت]] نمیورزند. از [[ترس]] [[خداوند]]، نیمه شب، چونان مادران [[فرزند]] مرده میگریند. [[شبزندهداران]] و روزهداران<ref>الزام الناصب، شیخ علی یزدی حائری، ج ۲، ۲۰.</ref>. به گفته [[فضیل بن یسار]]: "مردانی که سبک خوابند و در [[نماز]]، بسان [[زنبور عسل]]، زمزمهکنان"<ref>{{عربی|" رِجَالٌ لَا يَنَامُونَ اللَّيْلَ لَهُمْ دَوِيٌّ فِي صَلَاتِهِمْ كَدَوِيِّ النَّحْلِ يَبِيتُونَ قِيَاماً عَلَى أَطْرَافِهِمْ وَ يُصْبِحُونَ عَلَى خُيُولِهِمْ رُهْبَانٌ بِاللَّيْلِ لُيُوثٌ بِالنَّهَار"}}؛ بحار الانوار، ج ۵۲، ۳۰۸.</ref>. [[امام]]، در سفر و حضر، [[جنگ]] و [[صلح]] [[یاران]] را به [[تعبد]] و [[تضرع]] سفارش میکند، تا مقصد فراموش نگردد و پیروزیهای پیاپی، آنان را به [[غفلت]] و [[غرور]] دچار نسازد. همواره [[پیروزی]] را از جانب [[خدا]] ببینند و [[مناجات]] و [[نماز]] را کلید [[نصرت]] او. | |||
#'''حافظان [[حدود]] [[خدا]]:''' [[اسلام]]، [[دین]] مرزهاست و همهچیز در آن، قانون دارد. [[واجبات]] و [[محرمات]] مرزهای [[دین]] خدایند حرکت در مرز، حرکت در راه است و [[تجاوز]] از آن، [[بیراهه]] و [[گمراهی]]. [[یاران مهدی]]، مرزبان [[دین]] خدایند و حافظان [[حدود]] او. در اجرای فرمانهای [[حق]]، سخت و پیگیر و استوارند و در انجام دستورها و وظیفهها، دستخوش احساسات و دوستیهای بیمورد واقع نمیشوند. [[قدرت]] و حشمت آنان را مغرور نمیکند و سنگدلی [[دشمنان]]، ایشان را به [[افراط]] نمیکشاند. [[جنگهای مهیب]] و دشواریهای [[نبرد]]، آنان را در [[عبادت]] سهلانگار نمیکند و تهیدستی ایشان را به مالاندوزی و [[تجاوز]] وا نمیدارد. نخستین شرط [[بیعت]] [[امام]] با [[یاران]]، [[حفاظت]] [[حدود]] [[خدا]] است. [[امام علی|علی]]{{ع}} میفرماید: "[[یاران]] با این شرائط با امامشان [[بیعت]] میکنند که دست [[پاک]] باشند و پاکدامن زبان به دشنام نگشایند و [[خون]] کس، به ناحق نریزند. به سکونتگاه [[مردم]] هجوم نبرند و کس را به ناحق نیازارند. بر مرکبهای ممتاز سوار نشوند و لباسهای فاخر نپوشند. مسجدی را خراب نکنند و بر [[مردم]] راه نبندند. به یتیم [[ستم]] روا ندارند و راهی را [[ناامن]] نکنند. [[شاهد]] باز نبوده و شراب ننوشند. در [[امانت]]، [[خیانت]] نکرده و پیمانشکن نباشند. احتکار نکنند و پناهنده را نکشند، فراریان را دنبال نکرده، مجروح را نکشند. ساده بزیند و در [[راه خدا]] به [[شایستگی]] [[جهاد]] کنند. [[امام]] نیز، [[متعهد]] میشود، بسان همراهان زندگی کند، دربان و [[حاجب]] برای خود نگیرد. به اندک قانع باشد و به [[یاری]] [[خدا]] در راه استقرار [[عدالت]] بکوشد و [[خدا]] را به [[شایستگی]] [[عبادت]] کند"<ref>الملاحم و الفتن، ۱۴۹.</ref>. [[امام]]، بر [[رفتار]] [[کارگزاران]] خود و مواظبت آنان بر اجرای [[وظایف]] خود نظارت دوچندان دارد<ref>[[منتخب الاثر (کتاب)|منتخب الاثر]]، ۳۱۱.</ref>. باید چنین باشد، زیرا ایجاد [[حکومت]] اسلامی، در گرو حفظ [[حدود]] خداست و ایجاد [[جامعه آرمانی]]، جز با [[تربیت]] استوانههای پولادین ممکن نمیگردد. اگر [[کارگزاران]] [[نظام]] توحیدی، با [[فضیلت]] باشند و وظیفهشناس، [[مردم]] نیز [[حرمت]] [[دین]] نگه دارند و پیشاپیش بر کاروان [[عدالت]] راه گشایند. [[پیروزی]] [[حق]] و [[شکست]] [[باطل]] در گرو [[تعهد]] و پایمردی پرچمداران آن است. | |||
#'''[[شجاعت]]:''' [[یاران مهدی]]، دلیرمردند و جنگاوران میدانهای [[نبرد]]. دلهایی چون پولاد دارند و از انبوه [[دشمن]]، هراسی به [[دل]] راه نمیدهند. [[ایمان]] به [[هدف]]، همه وجودشان را تسخیر کرده و [[عشق]] به [[خاندان]] [[پیامبر]]{{صل}} به بازوانشان قوت بخشیده است. [[اراده]] جنگیدن، سرشار از شجاعتی بیهمانند، آنان را به رزمگاه میکشاند. [[دل]] مردن دارند و [[عشق]] به [[شهادت]]. [[عزت]] [[نفس]] و بلندی [[همت]]، آنان را از کوه بلندپایهتر کرده و هیبتشان را در سینه [[ستمکاران]] دوچندان. غیورمردانند و ترسویان و زبونان، در جمعشان راه ندارند. مولایشان، اندامی پهلوانانه دارد، سینهای ستبر و بازوان پولادین و ورزیده<ref>کشف الغمه فی معرفة الائمه، علی بن عیسی اربلی، ج ۳، ۲۷۱ دار الکتاب الاسلامی.</ref>. یارانش قوت چهل مرد دارند. شیران میدان رزمند و جانهایشان از خاراسنگ، محکمتر<ref>خصال، شیخ صدوق، ترجمه کمرهای، ج ۲، ۳۱۸. اسلامیه.</ref>. [[شجاعت]] بیبدلیشان، [[ترس]] را بر دلهای مستکبران چیره ساخته و پیشاپیش راه گریز پیش میگیرند. [[امام باقر]]{{ع}} میفرماید: "گویا، آنان را مینگرم، سیصد و اندی مرد بر بلندای [[نجف]] [[کوفه]] ایستادهاند. دلهایی چون پولاد دارند. در هرسو، تا مسافت یک ماه راه، [[ترس]] بر دلهای [[دشمنان]] سایه میافکند"<ref>{{عربی|" لَكَأَنِّي أَنْظُرُ إِلَيْهِمْ مُصْعِدِينَ مِنْ نَجَفِ الْكُوفَةِ ثَلَاثَمِائَةٍ وَ بِضْعَةَ عَشَرَ رَجُلًا كَأَنَّ قُلُوبَهُمْ زُبَرُ الْحَدِيدِ جَبْرَئِيلُ عَنْ يَمِينِهِ وَ مِيكَائِيلُ عَنْ يَسَارِهِ يَسِيرُ الرُّعْبُ أَمَامَهُ شَهْراً وَ خَلْفَهُ شَهْراً "}}؛ بحار الانوار، ج ۵۲، ۳۴۳.</ref>. در سوارکاری و تیراندازی بینظیرند: {{عربی|" خَيْرُ الْفَوَارِسِ "}}. در رزمگاه نشان شجاعان بر تن دارند و چونان [[یاران پیامبر]] {{صل}} در [[نبرد]] [[بدر]]، نشانه ویژه بر سر نهادهاند<ref>بحار الانوار، ج ۵۲، ۳۱۰.</ref>. [[دلیری]]، ویژه [[یاران]] [[برگزیده]] نیست، همه خداجویان و [[مستضعفان]] از پدیدار شدن طلایه [[حق]] و [[عدالت]] قویدل میگردند و حیاتی دوباره مییابند. [[ترس]] را کنار مینهند و به صف رزمآوران میپیوندند. | |||
#'''[[فرمانبری]]:''' [[یاران امام]]، عاشقان مولای خودند و پاکبازان راه او. از وی چونان فرزندانی [[خلف]]، [[فرمان]] میبرند و بهتر از بندهای گوش به [[فرمان]]، از حضرت، [[پیروی]] میکنند. در انجام دستورهای وی، بر یکدیگر، پیشی میگیرند. به فرموده [[پیامبر]]{{صل}}: "تلاشگر و کوشا در [[پیروی]] از اویند"<ref> {{عربی|"كَدَّادُونَ مُجِدُّونَ فِي طَاعَتِهِ "}}؛ عیون اخبار الرضا، شیخ صدوق، ج ۱، ۶۳، طوس.</ref>. [[امام عسکری|امام حسن عسکری]]{{ع}} در سخنانی که در آخرین روزهای [[عمر]]، به [[فرزند]] خود فرموده، از [[یاران]] [[مخلص]] [[مهدی]] یاد کرده و [[فرزند]] را با یاد آن مردان باوفا دلداری داده است: "روزی را میبینم که پرچمهای زرد و سفید در کنار [[کعبه]]، به اهتزاز درآمده، دستها برای [[بیعت]] تو، پیدرپی صف کشیدهاند. [[دوستان]] باصفا، کارها را چنان به [[نظم]] و ترتیب درآوردهاند که همچون دانههای در گرانبها که در رشتهای قرار گیرند، شمع وجودت را احاطه کردهاند و دستهایشان برای [[بیعت]] با تو، درکنار [[حجر الاسود]]. بههم میخورد. قومی به آستانهات گرد آیند که [[خداوند]] آنان را از سرشتی [[پاک]] و ریشهای [[پاکیزه]] و گرانبها آفریده است. دلهایشان از آلودگی [[نفاق]] و [[پلیدی]] شقاق [[پاکیزه]] است. به فرمانهای دینی فروتنند و دلهایشان از [[کینه]] و [[دشمنی]] پیراسته، رخسارشان برای پذیرش [[حق]] آماده است و سیمایشان با [[نور]] [[فضل]] و کمال آراسته. [[آیین حق]] را میپرستند و از [[اهل حق]] [[پیروی]] میکنند"<ref>بحار الانوار، ج ۵۲، ۳۵.</ref>. | |||
#'''[[ایثار]] و [[مواسات]]:''' از ویژگیهای بارز همراهان [[مهدی]]، [[ایثار]] و [[مواسات]] است. [[وحدت]] مقصد و [[اخلاص]] [[نیت]]، دلهایشان را باهم پیوند داده و یار و غمخوار یکدیگرند. آنان برای یکدیگر خود را به [[رنج]] افکنند و در بهرهگیری از زیباییهای زندگی، دیگران را بر خود پیش دارند و باید چنین باشند آنکس که خود ساخته نباشد، نمیتواند [[سازندگی]] کند و آنکه بر [[دوست]] خود، [[مهر]] نورزد، دیگران را [[شایسته]] ترحم نبیند. [[پیروزی]] [[پیامبر خاتم|پیامبر اسلام]]{{صل}} در گرو [[یاران]] ایثارگر و [[فداکار]] بود و همه قیامهای اصلاحگرانه [[تاریخ اسلام]] از چشمه مؤاسات بهره گرفت. از آنسو، از عوامل خانهنشین شدن [[امامان]]، اندک بودن [[یاران]] موافق و [[فداکار]] بوده است<ref>اصول کافی، کلینی، ج ۲، ۱۷۴.</ref>. [[برید عجلی]] [[نقل]] میکند: به [[امام باقر]] گفته شد: یارانمان در [[کوفه]] بسیارند. اگر [[فرمان]] دهی از تو [[اطاعت]] خواهند کرد. فرمود: چنان هستند که کس بدون اجازه [[برادر دینی]]، از [[مال]] او [[نیازمندی]] خود را برطرف کند؟ گفت خیر. فرمود: پس آنان که از بذل [[مال]] دریغ کنند، در نثار [[جان]] بخیلترند. سپس افزود: [[مردم]] در صلحاند با آنان [[ازدواج]] کرده و از ایشان [[ارث]] بریم و برایشان [[اقامه حدود]] کرده و امانات آنان را اداء کنیم. [[زمان قیام]] [[قائم]] دوران رفاقت فرارسد. مرد به سراغ [[مال]] برادر رفته [[حاجت]] خود برگیرد و کس او را منع نکند"<ref> {{عربی|" قِيلَ لِأَبِي جَعْفَرٍ الْبَاقِرِ {{ع}} إِنَّ أَصْحَابَنَا بِالْكُوفَةِ جَمَاعَةٌ كَثِيرَةٌ فَلَوْ أَمَرْتَهُمْ لَأَطَاعُوكَ وَ اتَّبَعُوكَ فَقَالَ يَجِيءُ أَحَدُهُمْ إِلَى كِيسِ أَخِيهِ فَيَأْخُذُ مِنْهُ حَاجَتَهُ فَقَالَ لَا قَالَ فَهُمْ بِدِمَائِهِمْ أَبْخَلُ ثُمَّ قَالَ إِنَّ النَّاسَ فِي هُدْنَةٍ تناكحهم [نُنَاكِحُهُمْ] وَ نُوَارِثُهُمْ وَ نُقِيمُ عَلَيْهِمُ الْحُدُودَ وَ نُؤَدِّي أَمَانَاتِهِمْ حَتَّى إِذَا قَامَ الْقَائِمُ جَاءَتِ الْمُزَايَلَةُ وَ يَأْتِي الرَّجُلُ إِلَى كِيسِ أَخِيهِ فَيَأْخُذُ حَاجَتَهُ لَا يَمْنَعُهُ"}}؛ بحار الانوار، ج ۵۲، ۳۷۲؛ اختصاص، شیخ مفید، ۲۴، چاپشده در مصنفات شیخ مفید، ج ۱۲ کنگره هزاره شیخ مفید.</ref>. در [[روایات]]، از [[یاران مهدی]] علاوه بر تعبیر "[[مزامله]]" به [[رفقا]]، نیز نام برده شدهاند<ref>ینابیع الموده، ۴۳۳.</ref>، به معنای [[دوستان]] همدل و همراز، با [[لطف]] و [[صفا]]، [[دوستان]] بزم و رزم. دوستیشان، چنان محکم است که گویا برادران تنیاند. و همهشان از یک پدر و مادرند. | |||
#'''[[زهد]] و سادهزیستی:''' [[زهد]] و سادهزیستی، زینت [[کارگزاران]] [[مهدی]] است. آرمانش رساندن [[جامعه]] به قله رفیع [[توحید]] و [[عدالت]] است و خوشکامی و نیک بختی را در [[آرامش]] دیگران میجویند. غذایشان ساده و لباسشان بیپیرایه است. زندگیشان از معیشت درویشان فراتر نمیرود. با دردهای [[جامعه]] آشنا و رنجهای [[بشر]] در احساس لطیفشان، بازتاب دارد. نمیتوانند تن به [[آسایش]] و شادکامی سپارند و از احوال مردمان غافل شوند و نام [[مصلح]] [[جهان]] بر خویش نهند؛ چراکه آنکه با عشرت طلبان همسو شود و [[دل]] در گرو [[آز]] و طمع بندد، نمیتواند مروج [[دین]] باشد و کارگزاری [[شایسته]] برای [[حکومت]] [[عدل]] و داد<ref>نهج البلاغه، کلمات قصار، شماره ۱۱۰.</ref>. [[امام صادق]] {{ع}} به کسانی که برای رسیدن به نان و نام در آرزوی [[حکومت]] [[اهل بیت]] بودند، میفرمود: "اینک، هنگام [[آرامش]] ماست. اگر به [[قدرت]] دست یابیم، همراهان ما زندگی دشوارتری از دیگران خواهند داشت. رسم کشورداری ایجاب خواهد کرد که پشتوانه درویشان و بینوایان باشیم. [[تواضع]] و [[فروتنی]] را پیشه سازیم و در ناگواریهای روزگار شریک آنان باشیم، تا [[مردم]] از ما [[الگو]] گیرند و تلخی زمانه در کامشان گران نیاید<ref>بحار الانوار، ج ۵۲، ۳۴۰. برداشت از سخنان امام به معلی بن خنیس.</ref>. [[امام صادق]] {{ع}} در برابر پافشاری [[دوستان]] برای [[قیام]] و شتاب در خروج [[قائم]] فرمود: "چرا در [[خروج قائم]] شتاب میورزید. به [[خدا]] [[سوگند]]، لباسش درشت و غذایش ناچیز است. زندگی در [[حکومت]] او، جنگیدن است و [[مرگ]] در سایه [[شمشیر]]<ref>{{عربی|" مَا تَسْتَعْجِلُونَ بِخُرُوجِ الْقَائِمِ فَوَ اللَّهِ مَا لِبَاسُهُ إِلَّا الْغَلِيظُ وَ لَا طَعَامُهُ إِلَّا الْجَشِبُ وَ مَا هُوَ إِلَّا السَّيْفُ وَ الْمَوْتُ تَحْتَ ظِلِّ السَّيْف "}}"}}؛ الغیبة، نعمانی، ۲۳۳.</ref>. ستمدیدگان [[جهان]]، [[آزادی]] خود را در دست آن پاکبازان دیده و از سراسر [[گیتی]] به یاریشان میشتابند. درستی گفتار و شعارشان را در کردارشان میجویند و در پی دیدن نشانههای [[اخلاص]] و [[صداقت]] به درگاهش سر میسپارند. در [[حجاز]]، فرودستان و بینوایان در [[انتظار ]] [[ظهور مهدی]] لحظه میشمارند<ref>بحار الانوار، ج ۵۳، ۸۳.</ref> و در سایر سرزمینها نیز، غیرمسلمانان برای رهایی از [[ستم]] [[بیدادگران]]، [[امام]] را میجویند به دست [[مهر]] او به آستان [[اسلام]]، پیشانی میسایند<ref>همان مدرک، ۸۵.</ref>. | |||
#'''[[نظم]] و انضباط:''' [[نظم]] در زندگی و کار، از ارزشهای انسانی و از رموز کامیابی است. انسانهای موفق. برنامه دارند و براساس اصول مشخص، حرکت میکنند. انقلابهای رهاییبخش و سازمانیافته، کمتر با [[شکست]] روبهرو میشوند. [[پیامبر اسلام]]، سمبل [[نظم]] بود. در زندگی شخصی، اوقات خود را تقسیم میکرد و [[عبادت]] و استراحت و روابط خانوادگی و اجتماعی حضرت، براساس نظمی روشن مشخص شده بود<ref>عیون اخبار الرضا، شیخ صدوق، ج ۱، ۳۱۷؛ فتح الباری فی شرح صحیح بخاری، ابن حجر عسقلانی، ج ۸، ۱۱۸، دار الفکر، بیروت.</ref>. [[امام علی|علی]]{{ع}} نیز، با [[نظم]] برد و به هنگامی [[مرگ]] [[فرزندان]] و [[پیروان]] خود را به [[نظم]] در کارها سفارش فرمود<ref>نهج البلاغه، نامه ۴۷.</ref>. [[یاران]] [[امام زمان]] نیز، دارای [[نظم]] و تشکیلاتی مناسب با [[حکومت]] جهانیاند. با اینکه روابط گرمی با [[مردم]] دارند، بسان پدر و [[فرزند]]، ولی کارها را براساس اصولی محکم و روشن پیش میبرند و تشکیلاتی براساس معیارهای اسلامی در میانشان برقرار است. از [[یاران امام]] برخی سمت نقابت و نمایندگی دارند<ref>فروع کافی، ج ۸، ۱۶۷.</ref>»<ref>[[سید عباس رضوی|رضوی، سید عباس]]، [[موافقان و مخالفان مهدی (مقاله)|موافقان و مخالفان مهدی]]، [[چشم به راه مهدی (کتاب)|چشم به راه مهدی]]، ص ۳۷۲ -۳۸۴.</ref>. | |||
}} | }} | ||
{{پاسخ پرسش | {{پاسخ پرسش | ||
خط ۵۱۰: | خط ۵۱۰: | ||
«با توجه به [[روایات]]، میتوان ویژگیها و صفات [[یاران]] را چنین برشمرد: | «با توجه به [[روایات]]، میتوان ویژگیها و صفات [[یاران]] را چنین برشمرد: | ||
#'''[[معرفت عمیق به خدا]] و [[امام]] خویش:''' در حدیثی از [[امام صادق]]{{ع}} [[نقل]] شده است: "در [[قلوب]] آنان [[یاران]] [[امام مهدی|مهدی]]{{ع}} شکی به [[ذات خدا]] نیست"<ref>بحارالانوار، ج۵۲، ص۳۰۷ و ۳۰۸.</ref> یعنی چنان به [[خداوند]] [[معرفت]] دارند که ذرّهای [[تردید]] و [[شک]] در آنان راه ندارد. | |||
#'''[[اطاعت]] کامل:''' نتیجه [[معرفت]] صحیح، [[اطاعت]] همه جانبه از [[امام]] است. از [[امام صادق]]{{ع}} [[نقل]] شده است: "[[اطاعت]] آنان از [[امام]]، از [[فرمان]] برداری کنیز برابر مولایش، بیشتر است"<ref>بحارالانوار، ج۵۲، ص۳۰۷ و ۳۰۸.</ref>. | |||
#'''[[عبادت]] و [[صلابت]]:''' [[امام صادق]]{{ع}} درباره آنان فرمود: "شبها را با [[عبادت]] به صبح میرسانند و روزها را با [[روزه]] به پایان میبرند<ref>بحارالانوار، ج۵۲، ص۳۰۷ و ۳۰۸.</ref>. و این یاد [[حق]]، در همه حالات آنان تجلّی دارد. همچنین فرمود: "آنان، مردانی هستند که گویا، دلهایشان [[پارههای آهن]] است".<ref>بحارالانوار، ج۵۲، ص۳۰۷ و ۳۰۸.</ref> | |||
#'''[[جان نثاری]] و [[شهادتطلبی]]:''' [[امام صادق]]{{ع}} فرمود: "[[یاران]] [[امام مهدی|مهدی]]{{ع}} در میدان رزم، در اطراف او میچرخند و با [[جان]] خود، از او محافظت میکنند"<ref>بحارالانوار، ج۵۲، ص۳۰۷ و ۳۰۸.</ref> همچنین فرمود: "آنان [[آرزو]] میکنند در [[راه خدا]] به [[شهادت]] برسند"<ref>بحارالانوار، ج۵۲، ص۳۰۷ و ۳۰۸.</ref>. | |||
#'''[[شجاعت]] و [[دلیری]]:''' [[امام علی|حضرت علی]]{{ع}} در [[وصف]] آنان فرمود: "همه آنان، شیرانی هستند که از بیشه، بیرون شدهاند و اگر [[اراده]] کنند، کوهها را از جا میکنند"<ref>روزگار رهایی، ترجمه علی اکبر مهدی پور، ج۱، ح۴۷۷، ص۴۱۴.</ref> | |||
#'''[[صبر]] و [[بردباری]]:''' [[امام علی|حضرت علی]]{{ع}} میفرماید: "آنان، گروهی هستند که به سبب [[صبر]] و [[بردباری]] در [[راه خدا]]، بر [[خداوند]] منّت نمیگذارند و از این که [[جان]] خویش را تقدیم حضرت [[حق]] میکنند به خود نمیبالند و آن را بزرگ نمیشمارند"<ref>روزگار رهایی، ترجمه علی اکبر مهدی پور، ج۱، ح۴۷۷، ص۴۱۴.</ref> | |||
#'''[[اتحاد]] و [[همدلی]]:''' آنان، خودخواهیها و خواستههای شخصی را از خود دور کردهاند و همه چیز را برای [[هدف]] واحد میخواهند و زیر یک [[پرچم]] به [[قیام]] میپردازند. [[امام علی|حضرت علی]]{{ع}} میفرماید: "ایشان، یک [[دل]] و هماهنگ هستند"<ref>روزگار رهایی، ترجمه علی اکبر مهدی پور، ج۱، ح۴۷۷، ص۲۲۳.</ref>. | |||
#'''[[زهد]] و [[پارسایی]]:''' [[امام علی|حضرت علی]]{{ع}} در [[وصف]] [[یاران]] [[امام مهدی|مهدی]]{{ع}} فرموده است: " او، از یارانش [[بیعت]] میگیرد که طلا و نقره ای پس انداز نکنند و گندم و جویی [[ذخیره]] نکنند<ref>[[منتخب الاثر (کتاب)|منتخب الاثر]]، فصل ۶، ب۱۱، ح۴.</ref>"»<ref>[[آفتاب مهر ج۱ (کتاب)|آفتاب مهر]]، ج۱، ص ۱۰۳- ۱۰۵.</ref>. | |||
}} | }} | ||
{{پاسخ پرسش | {{پاسخ پرسش | ||
خط ۵۲۶: | خط ۵۲۶: | ||
« صفات و ویژگیهای [[یاوران]] [[امام مهدی]]{{ع}} در آیینه [[روایات]] [[پیشوایان دینی]] عبارتند از: | « صفات و ویژگیهای [[یاوران]] [[امام مهدی]]{{ع}} در آیینه [[روایات]] [[پیشوایان دینی]] عبارتند از: | ||
#'''[[معرفت]] و [[اطاعت]]:''' [[یاران]] [[امام مهدی|مهدی]]{{ع}} از [[شناخت]] عمیق دربارۀ [[خداوند]] و [[امام]] خود برخوردارند و با [[آگاهی]] کامل در میدانِ [[حق]] حضور یافتهاند. [[امام علی|امیر المؤمنین]]{{ع}} درباره آنها فرموده است: "مردانی که [[خدا]] را چنان که [[شایسته]] است، شناختهاند.<ref>[[منتخب الاثر (کتاب)|منتخب الاثر]]، فصل ۸، باب ۱، ح ۲، ص ۶۱۱.</ref> [[شناخت]] و [[اعتقاد]] آنان نسبت به [[امام]] نیز در ژرفای وجودشان ریشه دوانیده و سراسر وجودشان را فرا گرفته است. این، شناختی فراتر از دانستن نام و نشان و [[نسب]] [[امام]] است و [[معرفت]] به [[حق]] [[ولایت]] [[امام]] و [[جایگاه]] بلند او در مجموعه هستی است. این، همان معرفتی است که آنها را سرشار از [[محبّت]] او کرده و [[مطیع]] و گوش به [[فرمان]] او قرار داده است؛ زیرا میدانند سخن [[امام]] سخن [[خدا]] و [[اطاعت]] از او [[اطاعت]] از خداست. [[پیامبر]]{{صل}} در توصیف آنها فرموه است: "آنها در [[اطاعت]] از [[امام]] خویش میکوشند"<ref>کمال الدین و تمام النعمة، ج ۱، باب ۲۴، ح ۱۱، ص ۵۰۴.</ref> | |||
#'''[[عبادت]] و [[صلابت]]:''' [[یاوران]] [[امام مهدی|مهدی]] در [[عبادت]] از پیشوای خود [[الگو]] گرفتهاند و روزها و شبها را با ذکر شیرین [[حق]] سپری میکنند. [[امام صادق]]{{ع}} درباره آنها فرمود: "شبها را با [[عبادت]] به صبح میرسانند و روزها را با [[روزه]] به پایان میبرند"<ref>بحار الانور، ج ۵۲، ح ۸۲، ص ۳۰۸.</ref>. در سخنی دیگر فرمود: "بر فراز اسبها، [[خدا]] را [[تسبیح]] میگویند"<ref>بحار الانور، ج ۵۲، ح ۸۲، ص ۳۰۸.</ref>. و همین ذکر خداست که از آنان مردانی آهنین ساخته است که هیچ چیز [[صلابت]] و استواریای آنها را در هم نمیشکند. [[امام صادق]]{{ع}} فرمود: "آنان مردانی هستند که گویی دلهایشان [[پارههای آهن]] است.<ref>بحار الانور، ج ۵۲، ح ۸۲، ص ۳۰۸.</ref> | |||
#'''[[جان نثاری]] و [[شهادتطلبی]]:''' [[معرفت]] عمیق [[یاران]]، به [[امام مهدی]]، دلهای آنها را سرشار از [[عشق]] به [[امام]] میکند؛ بنابراین در میدان رزم او را چون نگینی در میان میگیرند و [[جان]] خود را سپر بلای او میکنند. [[امام صادق]]{{ع}} فرمود: [[یاران امام مهدی]]{{ع}} در میدان رزم در اطراف او میچرخند و با [[جان]] خود، از او محافظت میکنند.<ref>بحار الانور، ج ۵۲، ح ۸۲، ص ۳۰۸.</ref> و نیز فرمود: "آنها [[آرزو]] میکنند که در [[راه خدا]] به [[شهادت]] برسند.<ref>بحار الانور، ج ۵۲، ح ۸۲، ص ۳۰۸.</ref>. | |||
#'''[[شجاعت]] و [[دلیری]]:''' [[یاران امام مهدی]]{{ع}} مانند مولایشان افرادی [[شجاع]] و مردانی پولادین هستند. [[امام علی|امیر المؤمنین]]{{ع}} در [[وصف]] آنها فرمود: "همه آنها شیرانی هستند که از بیشهها بیرون شدهاند و اگر [[اراده]] کنند، کوهها را از جا میکنند.<ref>معجم احادیث الامام المهدی، ج ۴، ح ۶۴۲، ص ۱۳۷.</ref> | |||
#'''[[صبر]] و [[بردباری]]:''' بدیهی است که [[مبارزه]] بر ضد [[ظلم]] جهانی و برقراری [[حکومت]] [[عدل]] جهانی، با [[رنج]] و مشقتهای فراوان همراه است. [[یاوران]] [[امام]] در راه تحقق آرمانهای جهانی [[امام مهدی]]{{ع}} مشکلات و ناگواریها را به [[جان]] میخرند؛ ولی از سر [[اخلاص]] و [[تواضع]]، عمل خود را ناچیز میشمارند. [[امام علی|امیرالمؤمنین]]{{ع}} فرمود: "آنها گروهی هستند که به سبب [[صبر]] و [[بردباری]] در [[راه خدا]]، بر [[خداوند]] منّت نمیگذارند و از این که [[جان]] خویش را تقدیم آستان حضرت [[حق]] میکنند، به خود نمیبالند و آن را بزرگ نمیشمارند.<ref>معجم احادیث الامام المهدی، ج ۴، ح ۶۴۲، ص ۱۳۷.</ref> | |||
#'''اتّحاد و [[همدلی]]:''' [[امام علی|امیرالمؤمنین]]{{ع}} در توصیف [[همدلی]] و [[اتحاد]] [[یاران]] [[امام]] چنین فرمود: "ایشان یکدل و هماهنگ هستند".<ref>معجم احادیث الامام المهدی، ج ۴، ح ۶۴۲، ص ۱۳۷.</ref>. این یکدلی به سبب آن است که خودخواهیها و خواستههای شخصی در وجود آنان نیست. آنها با [[اعتقادی]] صحیح در زیر یک [[پرچم]] و برای یک [[هدف]]، [[قیام]] میکنند و این خود یکی از عوامل [[پیروزی]] آنها بر جبهه مقابل میباشد. | |||
#'''[[زهد]] و [[پارسایی]]:''' [[امام علی|امیرالمؤمنین]]{{ع}} در [[وصف]] [[یاران امام مهدی]]{{ع}} فرمود: "او از یارانش [[بیعت]] میگیرد که طلا و نقرهای نیندوزند و گندم و جوی [[ذخیره]] نکنند".<ref>[[منتخب الاثر (کتاب)|منتخب الاثر]]، فصل ۶، باب ۱۱، ح ۴، ص۵۸۱.</ref> آنان اهداف بلندی دارند و برای آرمانی بزرگ برخاستهاند و مادّیات [[دنیا]] نباید آنها را از اهداف و آرمانها باز دارد؛ بنابراین آنها که با دیدن زرق و برق [[دنیا]]، چشمهایشان خیره میشود و دلهایشان میلرزد در میان [[یاوران]] ویژه [[امام مهدی]]{{ع}} جایی ندارند. | |||
*آنچه گذشت بخشی از ویژگیهای [[یاران امام مهدی]]{{ع}} بود. به سبب برخورداری از این خصوصیات، در [[روایات]] از آنان به بزرگی یاد شده است و [[پیشوایان]] [[معصوم]] {{عم}} زبان به [[ستایش]] و بزرگداشت آنان گشودهاند. | *آنچه گذشت بخشی از ویژگیهای [[یاران امام مهدی]]{{ع}} بود. به سبب برخورداری از این خصوصیات، در [[روایات]] از آنان به بزرگی یاد شده است و [[پیشوایان]] [[معصوم]] {{عم}} زبان به [[ستایش]] و بزرگداشت آنان گشودهاند. | ||
*[[پیامبر خاتم|پیامبر اکرم]]{{صل}} در [[وصف]] آنان فرموده است: "آنان [[بهترین]] [[امت]] من هستند" <ref>{{عربی|" أُولئِكَ هُمُ خِيَارَ الْأَمَةِ "}}؛ غیبت طوسی، ح ۴۹۵، ص ۴۷۳.</ref>. و در سخنی دیگر [[امام علی|امیرالمؤمنین]]{{ع}} فرموده است: "پدر و مادرم فدای گروه اندکی باد که در [[زمین]] ناشناختهاند!"<ref>{{عربی|" فبابي وَ أُمِّي مَنْ عِدَّةِ قَلِيلَةُ أسمائهم فِي الْأَرْضِ مَجْهُولَةُ "}}؛ نهج البلاغه فیض الاسلام، خطبه ۲۲۹، ص ۷۵۵.</ref> | *[[پیامبر خاتم|پیامبر اکرم]]{{صل}} در [[وصف]] آنان فرموده است: "آنان [[بهترین]] [[امت]] من هستند" <ref>{{عربی|" أُولئِكَ هُمُ خِيَارَ الْأَمَةِ "}}؛ غیبت طوسی، ح ۴۹۵، ص ۴۷۳.</ref>. و در سخنی دیگر [[امام علی|امیرالمؤمنین]]{{ع}} فرموده است: "پدر و مادرم فدای گروه اندکی باد که در [[زمین]] ناشناختهاند!"<ref>{{عربی|" فبابي وَ أُمِّي مَنْ عِدَّةِ قَلِيلَةُ أسمائهم فِي الْأَرْضِ مَجْهُولَةُ "}}؛ نهج البلاغه فیض الاسلام، خطبه ۲۲۹، ص ۷۵۵.</ref> |