مرابطه با امام مهدی به چه معناست؟ (پرسش): تفاوت میان نسخه‌ها

===مفهوم شناسی مرابطه===

===مرابطه با امام مهدی===

براساس آیۀ {{متن قرآن|يَا أَيُّهَا الَّذِينَ آمَنُوا اصْبِرُوا وَصَابِرُوا وَرَابِطُوا وَاتَّقُوا اللَّهَ لَعَلَّكُمْ تُفْلِحُونَ}}<ref>«ای مؤمنان! شکیبایی ورزید و یکدیگر را به شکیب فرا خوانید و از مرزها نگهبانی کنید و از خداوند پروا بدارید باشد که رستگار شوید» سوره آل عمران، آیه ۲۰۰.</ref> [[مؤمنان]] به چند چیز موظف شده‌اند: [[صبر]]، مصابره و [[مرابطه]] است. در [[حدیثی]] از [[امام صادق]]{{ع}} چنین آمده است: «بر انجام [[واجبات]] [[پایداری]] بورزید و بر [[مصیبت‌ها]] با [[صبر]] [[غلبه]] کنید و ملازم با [[امامان]]{{ع}} باشید»<ref>{{متن حدیث|عَنْ أَبِی عَبْدِ اللَّهِ{{ع}}فِی قَوْلِ اللَّهِ عَزَّ وَ جَلَّ- اصْبِرُوا وَ صابِرُوا وَ رابِطُوا قَالَ اصْبِرُوا عَلَی الْفَرَائِضِ وَ صابِرُوا عَلَی الْمَصَائِبِ وَ رابِطُوا عَلَی الْأَئِمَّةِ ع‏}}؛ اصول کافی، ج۲، ص۸۱، ح ۳.</ref>. براساس [[روایت]]، مرابطۀ در [[آیه]] در [[ارتباط]] با [[امامان]]{{ع}} معنی می‌شود و {{متن حدیث|رابِطُوا عَلَی الْأَئِمَّةِ{{ع}}‏}} یعنی ملازم با [[امامان]]{{ع}} باشید. ملازمت به این است که [[انسان]] از ایشان جدا نشود و خود را در همه امور با آنها مربوط و ملتزم سازد. این [[التزام]] از [[قلب]] نشأت می‌گیرد و به همه [[اعمال انسان]] سرایت می‌کند. در هر موردی [[مؤمن]] باید خودش را با امامش ملازم کند و در [[حقیقت]] خود را به او ببندد.  

==پاسخ‌ها ودیدگاه‌های متفرقه==

[[شیخ]] [[محمد حسن نجفی]] نیز در کتاب "جواهر الکلام" در شرح [[روایت]] مزبور می‌‌فرماید:"[[مرابطه]] در این [[روایت]] به معنای [[اراده]] [[انتظار فرج]] در تمام ساعات شبانه روز است، همچنانکه در بعضی از [[روایات]] نیز به این معنا اشاره شده است، نه [[مرابطه]] مصطلح در [[فقه]] "<ref>{{عربی|وَ هُوَ مَحْمُولٌ عَلَی إِرَادَةِ تَرَقُّبِ الْفَرَجِ سَاعَةً بَعْدَ سَاعَةٍ كَمَا جَائَتْ بِهِ النُّصُوصُ لَا الرِّبَاطُ الْمُصْطَلَحُ}}؛ النجفی، الشیخ محمد حسن، پیشین، ج ۲۱، ص ۴۳.</ref>؛ البته شاید بتوان گفت که [[کلام]] مرحوم [[صاحب]] جواهر نیز در نهایت به همان [[کلام]] [[مرحوم علامه]] [[مجلسی]] بر می‌‌گردد که فرمودند: [[مرابطه]] در [[روایت]] مزبور به معنای [[آمادگی]] و مهیا بودن برای [[یاری امام]] [[منتظر]] می‌‌باشد. که البته نحوه این [[آمادگی]] و مهیا بودن بسته به شرایط زمان و مکان دارد و اگر در بعضی از [[روایات]] سخن از آماده کردن اسب و [[شمشیر]] برای [[ظهور]] [[ولی امر]]{{ع}} به میان آمده، و برای آن [[فضیلت]] بسیار برشمرده شده است، به این معنا نیست که اینها موضوعیت دارند، بلکه با قدری تامل روشن می‌‌شود که ذکر این موارد تنها به عنوان [[تمثیل]] و بیان [[لزوم]] [[آمادگی]] رزمی برای [[یاری]] [[آخرین حجت]] [[حق]] می‌‌باشد، و مسلما در این عصر بر [[شیعیان]] لازم است که با مسلح شدن به تجهیزات [[نظامی]] روز خود را برای مقابله با [[دشمنان]] [[قائم آل محمد]]{{ع}} آماده سازند، و البته در حال حاضر به خاطر وجود [[حکومت]] [[شیعی]] و [[حاکمیت]] [[فقیه جامع الشرایط]] بر سرزمین [[اسلامی]] این [[وظیفه]] در درجه اول بر عهده [[حکومت اسلامی]] است که در هر زمان قوای مسلح [[کشور]] را در بالاترین [[حد ]] [[آمادگی نظامی]] قرار دهند تابه [[فضل]] [[خدا]] در هر لحظه که [[اراده الهی]] بر [[ظهور منجی]] عالم [[بشریت]]{{ع}} قرار گرفت بتوانند به [[بهترین]] نحو در [[خدمت]] آن [[حضرت]] باشند»<ref>[[ابراهیم شفیعی سروستانی|شفیعی سروستانی، ابراهیم]]، [[نقش انتظار در پویایی جامعه اسلامی (مقاله)|نقش انتظار در پویایی جامعه اسلامی]].</ref>.

[[رده:پرسش‌]]