مستندات تعیین‌کنندگان وقت ظهور امام مهدی چیست؟ (پرسش): تفاوت میان نسخه‌ها

[[پرونده:11046759983.jpg|بندانگشتی|90px|راست|[[محمد م‍ح‍م‍دی‌ ری‌ش‍ه‍ری‌]]]]

# '''[[احادیث]]:''' مستند برخی از این توقیت‌ها [[احادیث]] [[فریقین]] در این زمینه است. [[توقیت]] [[سیوطی]] و [[ابن حجر هیثمی]] از میان [[اهل سنت]] و از بین [[شیعیان]]، وقت‌گذاری [[علامه مجلسی]]<ref>ر.ک: بحار الأنوار، ج ۵۲، ص ۱۲۱. علامه مجلسی با استناد به روایتی از مصادر پیشین، زمان ظهور راپیش‌بینی کرده است. متن روایت مورد استناد این گونه است: ‌{{عربی|"أَبُو لَبِیدٍ المَخْزُومِی، قَالَ: قَالَ أَبُو جَعْفَرٍ {{ع}}: یا بَا لَبِیدٍ إِنهُ یمْلِک مِنْ وُلدِ العَباسِ اثْنَا عَشَرَ تُقْتَلُ بَعْدَ الثامِنِ مِنْهُمْ أَرْبَعَةٌ فتُصِیبُ أَحَدَهُمُ الذبَحَةُ فَتذْبَحُهُ هُمْ فِئَةٌ قَصِیرَةٌ أَعْمَارُهُمْ قَلِیلَةٌ مُدتُهُمْ خَبِیثَةٌ سِیرَتُهُمْ مِنْهُمُ الفُوَیسِقُ المُلَقبُ بِالهَادِی وَ الناطِقِ وَ الغَاوِی یا بَا لَبِیدٍ إِن فِی حُرُوفِ القُرْآنِ المُقَطعَةِ لَعِلماً جَماً إِن اللهَ تَعَالَی أَنْزَلَ «الم ذلِک الکتابُ» فَقَامَ مُحَمدٌ {{صل}} حَتی ظَهَرَ نُورُهُ وَ ثَبَتَتْ کلِمَتُهُ وَ وُلِدَ یوْمَ وُلِدَ وَ قَدْ مَضَی مِنَ الأَلفِ السابِعِ مِائَةُ سَنَةٍ وَ ثَلَاثُ سنینَ ثُم قَالَ وَ تِبْیانُهُ فِی کتَابِ اللهِ‌ [فِی‌] الحُرُوفِ المُقَطعَةِ إِذَا عَدَدْتَهَا مِنْ غَیرِ تَکرَارٍ وَ لَیسَ مِنْ حُرُوفٍ مُقَطعَةٍ حَرْفٌ ینْقَضِی ایام إِلا قَائِمٍ مِنْ بَنِی هَاشِمٍ عِنْدَ انْقِضَائِهِ ثُم قَالَ: الأَلِفُ وَاحِدٌ وَ اللامُ ثَلَاثُونَ وَ المِیمُ أَرْبَعُونَ وَ الصادُ تِسْعُونَ فَذَلِک مِائَةٌ وَ إِحْدَی وَ سِتونَ ثُم کانَ بَدْوُ خُرُوجِ الحُسَینِ بْنِ عَلِی {{ع}} «الم اللهُ» فَلَما بَلَغَتْ مُدتُهُ قَامَ قَائِمُ وُلدِ العَباسِ عِنْدَ المص وَ یقُومُ قَائِمُنَا عِنْدَ انْقِضَائِهَا بِ «الر» فَافْهَمْ ذَلِک وَ عِهِ وَ اکتُمْهُ"}} (تفسیر العیاشی، ص ۶۹- ۷۰، بحار الأنوار، ج ۵۲، ص ۱۰۶). ابو لبید مخزومی: امام باقر {{ع}} فرمود: «ای ابولبید! از بنی عباس دوازده تن به فرمان‌روایی می‌رسند که پس از هشتمی آنها چهارتن به قتل می‌رسند، و یکی از آنها حناق می‌گیرد. این گروه، کم‌عمرند و درونی پلید دارند، از آنها است فاسقچه‌ای که: هادی و ناطق و غاوی لقب داده می‌شود. ای ابو لبید! در حروف مقطع قرآن دانش فراوانی نهفته است. خداوند متعال «الم ذلک الکتاب» را که فرو فرستاد، محمد {{صل}} ظهور کرد تا جایی که نورش آشکار گردید، و پیامش راسخ شد. روزی که به دنیا آمد از هزاره هفتم، یکصد و سه سال گذشته بود». سپس امام فرمود: «بیان این در حروف مقطع کتاب خدا آمده؛ در صورتی که آنها را شماره کنی اما تکراری‌هایشان را در نظر نگیری. هیچ حرفی از حروف نیست که روزهایش سپری شود، مگر این که قائمی از بنی هاشم در پایان ایام حروف، قیام می‌کند. سپس فرمود: الف یک، لام سی، میم چهل و صاد هفتاد است که جمعاً می‌شود یکصد و شصت و یک. آغاز خروج حسین بن علی {{عم}} «الم الله» است. وقتی زمانش فرا رسید، قیام کننده عباسی در المص قیام می‌کند، و با پایان آن، قائم ما با «الر» قیام خواهد بود. این را درک و حفظ کن و پنهان بدار».</ref>، [[صاحب]] جواهر القوانین‌<ref>این حدیث، به صورت وجاده نقل شده است: ‌{{عربی|"قَدْ صَعِدْنَا ذُرَی الحَقَائِقِ بِأَقْدَامِ النبُوةِ وَ الوَلَایةِ ... وَ سَیسْفِرُ لَهُمْ ینَابِیعُ الحَیوَانِ بَعْدَ لَظَی النیرَانِ لِتَمَامِ الم وَ طه وَ الطوَاسِینِ مِنَ ال[[سنی]]نَ"}} (ر.ک: بحار الأنوار، ج ۵۲، ص ۱۲۱، به نقل از المحتضر و الدرة الباهرة).</ref> و ... از این قرار است. [[احادیث]] هزاره‌گرایانه و فتوای برخی از [[اهل سنت]] نیز که پیش‌تر ذکر شد، در این بخش جای می‌گیرد.

# '''[[علوم]] غریبه:''' یکی از این نمونه‌ها مطلبی است که [[محمد بن پاینده ساوه‌ای]] در کتاب در التمام فی [[تاریخ]] [[خروج]] المهدی {{ع}} آورده: "در کتاب مفتاح [[جفر]] الکبیر به [[نقل]] از [[امام علی]]{{ع}} دیدم که هر کس [[راز]] حرف "شین" را بشناسد، هنگام‌ [[ظهور امام مهدی]]{{ع}} را نیز خواهد داشت<ref>{{عربی|"و رأیت فی مفتاح جفر الکبیر، عن علی بن أبی طالب {{ع}} قال: من عرف سر حرف الشین عرف ظهور المهدی"}}برای اطلاعات بیشتر، ر.ک: نسخه خطی کتاب در التمام فی تاریخ خروج المهدی {{ع}} موجود در کتاب‌خانه مسجد اعظم.</ref>.

# '''[[کشف]] و [[شهود]]:''' از [[بهترین]] نمونه‌های آن، همان [[شعر]] معروف شاه [[نعمت]] [[الله]] ولی است. وی در [[شعر]] خود به این مطلب تصریح کرده است. ظاهراً باید مستند وقت‌گذاری دیگر عارف‌مسلکان را نیز [[کشف]] و [[شهود]] معرفی کرد. گفتنی است که بیان وقت از سوی این [[عارفان]] در قالب [[شعر]]، به دست ما رسیده است. [[صاحب]] جواهر القوانین، پس از بیان عدد مربوط به [[توقیت]] در [[شعر]] [[محیی الدین]] [[عربی]]، در جواب این که از کجا معلوم است مراد شاعر این بوده است، جواب می‌دهد: "شاید [[روح القدس]] به زبان او داده؛ چنان که به زبان حقیر داده که شرح کنم. و [[الله]] [[اعلم]]"<ref>العبقری الحسان، ج ۷، ص ۴۹.</ref>.

# '''اشعار:''' در مورد برخی اشعار به نظر می‌رسد سراینده، قصدی برای تعیین [[تاریخ]] [[ظهور امام زمان]] نداشته است؛ اما دیگران این اشعار را دست‌آویزی برای توقیت‌هایشان قرار داده‌اند؛ مانند این بیت از تائیه [[دعبل خزاعی]] که آن را بر [[امام رضا]]{{ع}} قرائت کرده است: "بی‌تردید [[امام]] [[قیام]] خواهد کرد. او به [[نام خدا]] و [[همراهی]] برکت‌های او [[قیام]] می‌کند"<ref>خروج إمام لا محالة خارج‌///یقوم علی اسم الله و البرکات؛ العبقری الحسان، ج ۷، ص ۴۸، نجم الثاقب، ص ۷۱۴.</ref>. چنان که دیدید، بسیاری از توقیت‌ها در قالب [[شعر]] بیان شده‌اند که در بیشتر موارد می‌توان مستند آنها را [[کشف]] و [[شهود]] دانست<ref>سلیمان قندوزی در باب هشتاد و چهارم ینابیع المودة لذوی القربی به ذکر اشعاری با عنوان «فی إیراد أقوال أهل الله من أصحاب الشهود و الکشوف و علماء الحروف فی بیان المهدی الموعود» می‌پردازد.</ref>.

* [[:رده:پایان‌نامه‌شناسی پایان‌نامه‌های مهدویت|پایان‌نامه‌شناسی مهدویت]].

[[رده:پرسش]]