ویژگی‌های امام مهدی چیست؟ (پرسش): تفاوت میان نسخه‌ها

==عبارت‌های دیگری از این پرسش==

[[پرونده:1368171.jpg|101px|right|بندانگشتی|[[سید محمد صدر]]]]

#او [[وارث]] [[علم]] [[امامت]] است؛ علمی که متضمن مبانی اصلی [[تفکر]] در [[رهبری]] جهانی است. وی این [[علم]] را از پدران معصومش {{عم}} و آنان نیز از [[پیامبر اکرم]] {{صل}} و آن حضرت هم از [[خداوند متعال]] دریافت نموده است. چگونه می‌توان در دوران متأخر به این [[عصمت]] دست یافت مگر با [[وحی]] جدیدی از سوی [[خداوند متعال]]؛ و البته این چیزی است که سایر [[مسلمانان]] - به طور [[اجماع]] - آن را برای [[امام مهدی]] {{ع}} منتفی می‌دانند. پوشیده نماند که [[آگاهی]] و احاطه بر مبانی اصلی این [[تفکر]]، موجب افزایش [[قدرت]] و [[توانایی]] در [[رهبری]] جهانی است؛ اگر نگوییم که بدون این [[آگاهی]] و احاطه، [[رهبری]] بر [[جهان]] ناممکن است. هرگاه امری برای [[رهبری]] جهانی لازم باشد و یا آن که وجودش بهتر باشد، به طور قطع [[خداوند]] آن را پدید خواهد آورد؛ زیرا این کار همسو با [[هدف]] [[خلقت]] [[آدمی]] است و حرکت بر خلاف آن، [[ظلم]] به [[بشریت]] و به معنی تخلف از آن [[هدف]] عالی است؛ و این هر دو بر [[خداوند متعال]] محال است.

#احساس پدری و عطوفت نسبت به همه [[انسان‌ها]]. زمانی که او با [[کفار]] و [[منحرفان]] می‌جنگد و شورشیان را می‌کشد، هرگز در دلش نسبت به آنها کینه‌ای نمی‌ورزد و فقط در جهت [[مصلحت]] آنها و [[گسترش عدالت]] و خیر در سرزمین‌هایشان و رساندن سخن [[حق]] به آنها، می‌جنگد. پیوند زدن بین این دو جهت به ظاهر متضاد، یعنی احساس ژرف عاطفی و [[جنگ و کشتار]]، با توجه به تجربه تاریخی جنگ‌های [[مسلمانان]]، جز از شخص [[معصوم]] ساخته و پرداخته نیست. از این رو در فتوحاتی که در گذشته و در غیاب [[معصومین]] {{عم}} انجام می‌گرفت، نه تنها از آن [[حس]] عاطفی نسبت به [[قوم]] مغلوب خبری نبود، بلکه آن جنگ‌ها صرفا شکلی غنیمت طلبانه به خود گرفت. هنگامی که این احساس والا برای [[رهبری]] غیر [[معصوم]] در فتوحات با دامنه محدود، وجود نداشته باشد، چگونه می‌توان در آن نبرد جهانی که کشته‌ها خواهد گرفت و غنایم فراوانی را به دنبال خواهد داشت و دامنه تسلط را به تمام [[جهان]] خواهد کشاند، از [[رهبر]] غیر [[معصوم]] [[انتظار]] داشت نسبت به [[قوم]] مغلوب، احساس پدری داشته باشد؟ آری، بدون حضور شخص [[معصوم]] این نبرد، نبردی کاملا سودجویانه و نامقدس و در جهت گردآوری غنایم مادی خواهد بود<ref>ر.ک: الصدر، سید محمد، تاریخ الغیبة الصغری؛ ص ۹۶ به بعد.</ref>.

#[[رهبری]] [[قیام]] جهانی از مفهوم صحیح اسلامی‌اش [[منحرف]] نخواهد شد؛ زیرا [[اسلام حقیقی]] هرگونه سوء استفاده از [[حکومت]] را برای ارضای طمع‌های شخصی محکوم می‌نماید. در جایی که این [[اخلاق]] زشت و خوی‌های ناپسند - تقریبا - بر همه [[حاکمان]] چیره می‌باشد، چه سان خواهد بود هنگامی که [[حکومت]]، جهانی شود و [[سلطه]] و نفوذ از نظر گستره و فراگیری به اوج خود برسد؟ تا زمانی که یک [[رهبر]]، از [[ارتکاب گناهان]] و [[پیروی]] از هوای [[نفس]]، عملا مصون و [[معصوم]] نباشد - هر چند که پیش از آن [[صالح]] و [[پاک]] هم بوده باشد - این [[مقام]]، محکی برای سنجش [[میزان]] کژ رفتاری و آزمندی‌هایش خواهد شد؛ زیرا پس از کسب [[قدرت]]، فشار انگیزه‌های شخصی و دلبستگی‌های‌ فردی بر شخص [[حاکم]] بیشتر خواهد شد.

#دقت کامل در اجرای "برنامه جهانی [[عدالت]] محور" و از آن رهگذر، سوق دادن اجتماع و [[هدایت]] آنان به سوی [[پرستش]] حقیقی [[خداوند]] بزرگ. به [[اعتقاد]] [[امامیه]]، این دقت‌ورزی برای شخص [[معصوم]] به سادگی امکان‌پذیر است. وی علاوه بر دوری از [[گناه]]، از اشتباه و [[فراموشی]] نیز مبراست و طبق [[روایات]] هرگاه بخواهد چیزی را بداند [[خداوند]] آن را به او می‌فهماند<ref>ر.ک: الکلینی، محمد بن یعقوب، الکافی (نسخه خطی)؛ باب: إن الأئمة إذا شاءوا أن یعلموا علموا.</ref>. در این صورت هر چه مشکلات جهانی پیچیده‌تر شود، امامی که این ویژگی‌ها را داراست می‌تواند برای رفع آنها، نزدیک‌ترین راه حل‌ها را آماده سازد. و چه بسا سر اساسی در اعطای موهبت "[[عصمت]]" به [[ائمه]] {{عم}} همین امر باشد وگرنه در غیر این صورت، امری شخصی است که برای [[معصوم]] فقط ثمرات فردی به دنبال دارد.

#او در برابر [[امام]] {{ع}} هر چند به طور غیر مستقیم، [[مسئول]] و مورد محاسبه است؛ او می‌داند که پیشوایش زنده و از کارهای او [[آگاه]] می‌باشد. پس سزاوار است با اعمال [[شایسته]] [[دل]] او را شاد نماید و با دوری از [[گناهان]] در برابرش شرمنده نگردد.

#[[درک]] غربت و [[مظلومیت]] این [[رهبر]] در [[زمان غیبت]] و نیز [[مظلومیت]] اسفناک [[بشریت]] که [[غیبت]] امامشان و عبور از دوران‌های [[ظلم]] و [[انحراف]]، موجب بسیاری از ذلت‌ها و سرکوب آنها شده است.

#[[درک]] این موضوع که باید [[منتظر]] آن [[رهبر]] بود و [[ظهور]] وی و برپایی [[دولت حق]] را در هر لحظه احتمال داد. بالطبع این حالت اقتضا می‌کند که شخص در راه [[دین]]، به [[اخلاص]] و [[ایمان]] و فداکاری‌اش عمق بخشد تا به گاه [[ظهور]] از نزدیکان [[امام مهدی]]{{ع}} باشد و [[شایستگی]] کمک به او را در [[اصلاح]] [[جهان]] پیدا نماید. و دیگر حقایقی که هر کدام از آنها می‌تواند انگیزه‌ای قوی برای فرد [[مؤمن]] در راه تلاش و [[فداکاری]] بیشتر در خط [[اسلام]] صحیح باشد و این خود به طور طبیعی، موجب موفقیت بیشتر و سریع تر در امر "پالایش درونی [[مؤمنان]] توسط [[پروردگار]]" است. و هیچ یک از این ثمرات، بدون [[ایمان]] به [[رهبری]] [[امام مهدی]] {{ع}} و [[غیبت]] ایشان حاصل نمی‌شود.

#(که به خود [[امام]] {{ع}} بر می‌گردد): این معاصرت باعث می‌شود که [[امام]] به طور مستقیم از [[اصول]] تحولات تاریخی و زنجیره حوادث آن - که تأثیر بسیار ژرفی در [[رهبری]] ایشان [[پس از ظهور]] خواهد داشت - [[آگاه]] شود<ref>الصدر، سید محمد، تاریخ الغیبة الکبری؛ ص ۵۱۴ به بعد.</ref>.  

#(که به [[بشریت]] برمی‌گردد): علاوه بر آن که به حضرت [[امام مهدی|ولی عصر]] {{ع}} به عنوان یک [[رهبر]] نیاز است؛ بر اساس [[اخبار]] [[امامیه]] نیاز به ایشان به سان یک نیاز ضروری تکوینی است، از جمله این [[اخبار]]، روایتی است که در الکافی [[نقل]] شده است. [[ابو حمزه]] گوید:به [[امام صادق|حضرت صادق]] {{ع}} عرض کردم: آیا [[زمین]] بدون [[امام]] باقی می‌ماند؟ فرمود: خیر، زیرا اگر چنین شود [[زمین]] اهلش را در کام خود فرو خواهد برد <ref> {{متن حدیث|قُلْتُ لِأَبِي عَبْدِ اَللَّهِ عَلَيْهِ اَلسَّلاَمُ أَ تَبْقَى اَلْأَرْضُ بِغَيْرِ إِمَامٍ قَالَ لَوْ بَقِيَتِ اَلْأَرْضُ بِغَيْرِ إِمَامٍ لَسَاخَتْ}}الکلینی، محمد بن یعقوب، الکافی (نسخه خطی)؛ باب إن الأرض لا تخلو من الحجة.</ref>. نیز از [[ابو هراسة]] [[نقل]] شده است که [[امام باقر|حضرت باقر]] {{ع}} فرمود: "اگر [[امام]] [[معصوم]] {{ع}} ساعتی از [[زمین]] حذف و محو شود، [[زمین]] اهلش را می‌بلعد، همان طور که دریا اهلش را در امواج خود فرو می‌برد"<ref>{{متن حدیث|لَوْ أَنَّ اَلْإِمَامَ رُفِعَ مِنَ اَلْأَرْضِ سَاعَةً لَمَاجَتْ بِأَهْلِهَا كَمَا يَمُوجُ اَلْبَحْرُ بِأَهْلِهِ}} الکلینی، محمد بن یعقوب، الکافی (نسخه خطی)؛ باب إن الأرض لا تخلو من الحجة.</ref>. با چشم‌پوشی از امکان حمل این [[روایات]] بر اموری رمزی و تأویلی، می‌توان گفت این [[روایات]] در ظاهر دلالت بر این دارند که بقای [[امام]] به منظور بقای [[زمین]] و ساکنان آن، ضروری است و این به [[دلیل]] آن است که باید زمینی باشد تا امکان عملی شدن [[وعده خداوند]] و نتیجه دهی برنامه کلی الهی بر روی آن وجود داشته باشد و این نیز هنگامی تحقق می‌یابد که [[وجود امام]] با همه سال‌ها و نسل‌های بشری، هم عصر باشد. به‌ویژه پس از [[اعتقاد]] به این که [[امامان]] {{عم}} [[دوازده]] نفرند و نه بیشتر (حتی به [[روایت]] [[عامه]])<ref>البخاری، محمد بن اسماعیل؛ الصحیح البخاری؛ ج ۹، ص ۱۰۱؛ النیشابوری، مسلم بن الحجاج، صحیح مسلم؛ ج ۶، ص ۳ و ۴.</ref> و از آن رو که یازده نفرشان [[رحلت]] فرموده‌اند؛ در این صورت معلوم می‌شود که [[خداوند]] [[امام مهدی| امام دوازدهم]]{{ع}} را برای تحقق این نتیجه باقی گذارده است. و شاید مراد [[امام مهدی]] {{ع}} همین موضوع باشد، آنجا که می‌فرماید: "بی‌تردید من مایه امان اهل زمینم؛ چنان که ستاره‌ها مایه امان اهل آسمان‌اند"<ref>{{متن حدیث|إِنِّي أَمَانٌ لِأَهْلِ الْأَرْضِ كَمَا أَنَّ النُّجُومَ أَمَانٌ لِأَهْلِ السَّمَاءِ }}؛ الصدر، سید محمد، تاریخ الغیبة الکبری؛ ص ۵۴.</ref>.

#[[آگاهی امام]] {{ع}} از درجه [[ایمان]] [[مؤمنان]] و [[اخلاص]] مخلصان و سمت و سوی عملی و اعتقادی آنها در زندگی.

#اطلاع آن حضرت از راه و روش [[منحرفان]] و [[کفار]] و نقشه‌های احتمالی آنها بر ضد [[اسلام]] و [[مسلمین]]، تا از رهگذر این [[آگاهی]] به تلاش برای مقابله با توطئه‌های آنان برخیزد.

#[[آگاهی]] ایشان از آماده شدن تعداد کافی از [[یاران]] و حامیانش برای [[فتح]] [[جهان]] و به دست گرفتن [[حکومت عدل]].

#اختلاط با [[مردم]] و رفع تنهایی؛ تنهایی‌ای که در بعضی [[روایات]] به آن اشاره شده و به [[دلیل]] دوری از [[مردم]] و زندگی در صحراها و بیابانها، برای ایشان وجود دارد<ref>الصدر، سید محمد، تاریخ الغیبة الکبری؛ ص ۷۴.</ref>. گذشته از رفع تنهایی، این امر موجب می‌شود که نیازهای شخصی ایشان همانند هر [[انسان]] دیگری - البته به طریقی ساده‌تر - برطرف گردد.

#[[امام]] {{ع}} هنگام ارتباط با [[مردم]]، به [[وظایف]] اسلامی‌اش درباره آنها عمل می‌کند؛ وظایفی هم چون: [[امر به معروف و نهی از منکر]]، نزدیک کردن آنها به [[اطاعت خداوند]] و دور کردنشان از [[گناه]]، تشویق ایشان به کارهای عام المنفعه و پاشیدن بذر [[اصلاح]] در میان آنان<ref>[[سید محمد صدر|صدر، سید محمد]]، [[تاریخ پس از ظهور (کتاب)|تاریخ پس از ظهور]]، ص۴۳-۵۰.</ref>.

==پاسخ‌های دیگر==

از ویژگی‌های او اینکه پس از [[ظهور]]، [[حضرت عیسی]]{{ع}} از [[آسمان]] آمده و پشت سر او [[نماز]] بجا می‌آورد<ref>اثبات الهداة، ج ۷، ص ۱۸۴.</ref>. و دیگر اینکه در آخر [[عمر]] [[امام]] [[قائم]] {{ع}} (که [[رجعت]] [[امامان]] به وجود می‌آید) پس از آنکه [[حضرت قائم]] {{ع}} از [[دنیا]] [[رحلت]] کرد، [[امام حسین]]{{ع}} بدن او را [[غسل]] می‌دهد<ref>بحار الانوار، ج ۵۴، ص ۳۴۷ به نقل از امام باقر {{ع}}.</ref>. و دیگر اینکه [[امام عصر]]{{ع}} شبیه [[حضرت یوسف|یوسف]] و [[حضرت عیسی|عیسی]] و [[حضرت موسی|موسی]]{{عم}} و [[محمد]]{{صل}} است‌<ref>اثبات الهداة، ج ۷ ص ۱۰۲ (مسائل رجعت در بحار، ج ۵۳ ص ۳۹ تا ۱۴۴ آمده است).</ref>. این هم درجای خود بسیار جالب است که بزرگ‌ترین چهره انقلابی [[تاریخ]]، حضرت سیدالشهداء [[امام حسین]]{{ع}} در [[غسل]] و [[کفن]] و دفن [[مصلح بزرگ]] [[جهان]] حضور یابد. از ویژگی‌های آن بزرگوار اینکه [[پیامبر]] {{صل}} فرمود: "[[مهدی]] [[طاووس اهل بهشت]] است". و در عبارت دیگر فرمود: "چهره [[مهدی]] از فرزندانم همچون ماه تابان است، رنگ چهره‌اش عربی است و بدنش همانند جسم مردان [[بنی اسرائیل]] (بلندقد) است، [[زمین]] را همان‌گونه که پر از [[ظلم]] و [[جور]] شده، پر از عدل‌وداد می‌کند، اهل [[آسمان]] و [[زمین]] و پرندگان در هوا از [[حکومت]]ش [[راضی]] هستند، بیست سال [[حکومت]] می‌کنند"<ref>المجالس السنیه، ج ۵، ص ۷۰.</ref>. روزی [[پیامبر]] {{صل}} به دختر گرامی‌اش [[فاطمه]]{{س}} رو کرد و به این شخصیت‌ها افتخار کرده و فرمود: "[[بهترین]] [[پیامبران]] پدرت است، از ماست [[بهترین]] [[اوصیا]] که شوهرت [[امام علی|علی]]{{ع}} است، از ماست [[بهترین]] [[شهدا]] که عموی من حمزه است، از ماست آن‌کس که دو پر دارد و با آن دو پر در هر جای [[بهشت]] بخواهد به پرواز درمی‌آید و او پسر عموی پدرت، [[جعفر]] است، از ماست دو [[سبط]] این [[امت]]، دو آقای [[جوانان]] [[اهل بهشت]]، [[امام حسن|حسن]] و [[امام حسین|حسین]]{{عم}} و این دو فرزندان تو هستند و از ماست [[مهدی]]{{ع}} و او از فرزندان توست"<ref>المجالس السنیه، ج ۵، ص ۷۰، به نقل از طبرانی.</ref>. [[امام سجاد]]{{ع}} فرمود: "[[قائم]] ما دارای نشانه‌هایی از شش [[پیامبر]] است: اما نشانه‌اش‌ از [[حضرت نوح|نوح]]{{ع}} [[طول عمر]] است. اما نشانه‌اش از [[حضرت ابراهیم|ابراهیم]]{{ع}} مخفی بودن محل ولادتش است. اما نشانه‌اش از [[حضرت موسی|موسی]]{{ع}} [[ترس]] از [[دشمن]] و [[غیبت]] است (که [[حضرت موسی|موسی]]{{ع}} از [[ترس]] فرعونیان از [[مصر]] به مدین رفت و مدتی مخفی بود). اما نشانه‌اش از [[حضرت عیسی|عیسی]]{{ع}} [[اختلاف]] [[رأی]] [[مردم]] درباره‌اش و اعتزال او از [[مردم]] است، اما نشانه‌اش از [[حضرت ایوب|ایوب]]{{ع}} [[گشایش]] و [[پیروزی]] پس از بلیات و گرفتاری است، اما نشانه‌اش از [[محمد]]{{صل}} [[قیام]] به [[شمشیر]] است"<ref>اعلام الوری، ص ۴۰۲.</ref>. و در بعضی [[روایات]]، نشانه‌ای از [[حضرت یوسف]]{{ع}} نیز ذکر شده و آن زندان است. (شاید منظور دوری او از دوستانش که به منزله زندانی بودن او است).<ref>اعلام الوری، ص ۴۰۲.</ref> از ویژگی‌های [[امام]] [[قائم]] {{ع}} اینکه [[امام حسین]]{{ع}} فرمود: "او از نظرها [[پنهان]] است، تا کسی او را به [[بیعت]] خود نخواند و او زیر [[پرچم]] هیچ [[رهبر]] ناشایستی نرود"<ref>بحار الانوار، ج ۵۲، ص ۲۷۹.</ref>»<ref>[[ محمد محمدی اشتهاردی|محمدی اشتهاردی، محمد]]، [[حضرت مهدی فروغ تابان ولایت (کتاب)|حضرت مهدی فروغ تابان ولایت]]، ص ۲۳-۲۶.</ref>.

[[اباصلت هروی]] گوید: به [[امام رضا|حضرت رضا]]{{ع}} عرض کردم: نشانه [[قائم]] {{ع}} در وقت [[خروج]] چیست؟ فرمود: "او در سن پیران است ولی سیمای جوان دارد، ناظران به او گمان می‌برند که [[چهل]] سال یا کمتر دارد، او با مرور شب و روز پیر نمی‌شود، تا پایان عمرش فرا رسد"<ref>بحار الانوار، ج ۵۲، ص ۲۸۵.</ref>. مرحوم [[صدوق]] از [[امام باقر]]{{ع}} [[نقل]] می‌کند: "نخستین سخنی که [[حضرت مهدی]] {{ع}} پس از [[قیام]] خود می‌فرماید، این است: من [[بقیة الله]] و [[حجت]] و [[خلیفه]] [[خدا]] بر شما هستم. پس هیچ‌کس بر او [[سلام]] نمی‌کند، مگر اینکه می‌گوید: [[سلام]] بر تو ای بقیه ([[ذخیره]] بادوام) [[خدا]] در [[زمین]] [[خدا]]"<ref>تفسیر صافی، ذیل آیه ۸۶ سوره هود.</ref>. [[امام]] [[قائم]] {{ع}} در تمام جهات شباهت به [[پیامبر خاتم|پیامبر اکرم]] {{صل}} دارد، حتی در قیافه و روش و خصوصیات. و نیز [[امام باقر]] {{ع}} فرمود: "در [[مکه]]، تعداد بیعت‌کنندگان به ده هزار نفر می‌رسد، و در سراسر [[زمین]] معبودی جز [[خدا]] یافت نمی‌شود و همه معبودهای [[باطل]]، [[آتش]] می‌گیرند ..."<ref>کشف الغمه، ج ۳، ص ۴۶۱.</ref>. [[امام صادق]] {{ع}} فرمود: شب ۲۳ [[ماه رمضان]] ندا به نام [[امام]] [[قائم]] {{ع}} بلند شود، و آن حضرت در [[روز عاشورا]] که در آن روز [[امام حسین]]{{ع}} به [[شهادت]] رسید، [[قیام]] کند. گویا روز شنبه دهم [[محرم]] را می‌نگرم که آن حضرت بین حجرالاسود و [[مقام]] [[حضرت ابراهیم]]{{ع}} در کنار [[کعبه]] [[ایستاده]] و [[جبرئیل]] در حضورش است، اعلام [[بیعت]] می‌شود که همه [[شیعیان]] و طرفداران او از اطراف [[جهان]] به [[مکه]] آیند و با او [[بیعت]] کنند، [[زمین]] برای آنها درنوردیده می‌شود (که زودتر برسند)، پس آن‌گاه [[خداوند]] [[زمین]] را که پر از ظلم‌وجور شده، پر از عدل‌وداد کند"<ref>کشف الغمه، ج ۳، ص ۴۶۰.</ref>»<ref>[[ محمد محمدی اشتهاردی|محمدی اشتهاردی، محمد]]، [[حضرت مهدی فروغ تابان ولایت (کتاب)|حضرت مهدی فروغ تابان ولایت]]، ص ۷۰-۷۱.</ref>.

#'''[[صاحب]]:''' از ویژگی‌ها و صفت‌های [[امام زمان]]{{ع}} "[[صاحب]]" است که به تنهایی و یا به صورت "[[صاحب الزمان]]" استعمال می‌شود. "در زمان [[حضرت صاحب]] {{ع}} هم که ایشان با تمام [[قدرت]] می‌خواهند [[عدل]] را [[اجرا]] نمایند ..."<ref>[[سید روح الله خمینی|خمینی، سید روح الله]]، صحیفه نور، ج ۱۹، ص ۱۸۰.</ref>. "در زمان [[حضرت صاحب]] {{ع}} [[حکومت]] واحد می‌شود ..."<ref>[[سید روح الله خمینی|خمینی، سید روح الله]]، صحیفه نور، ج ۲۰، ص ۷۹.</ref>. "آیا خلاف [[قرآن]] نیست که ما دیگر [[معصیت]] کنیم تا [[حضرت صاحب]] بیاید؟!"<ref>[[سید روح الله خمینی|خمینی، سید روح الله]]، صحیفه نور، ج ۲۰، ص ۱۹۷.</ref>. به کار بردن صفت "[[صاحب]]" برای آن وجود مبارک توسط هم عصران آن حضرت بوده است:{{عربی|" عَنْ‏ نَسِيمَ‏ الْخَادِمِ‏ قَالَ‏: دَخَلْتُ عَلَى صَاحِبِ الزَّمَانِ {{ع}} بَعْدَ مَوْلِدِهِ بِعَشْرِ لَيَالٍ فَعَطَسْتُ عِنْدَهُ فَقَالَ يَرْحَمُكِ اللَّهُ ‏‏‏‏‏‏‏‏‏‏‏‏‏‏‏‏‏‏‏"}}<ref>مجلسی، محمد باقر، بحار الانوار، ج ۵۱، ص ۵؛ و نیز ص ۴، ح ۶ {{عربی|"...إِنَّهُ لَمَّا سَقَطَ صَاحِبُ الزَّمَانِ {{ع}} مِنْ بَطْنِ أُمِّهِ..."}} هم‌چنین مراجعه شود به: الحر العاملی، [الشیخ‌] محمد بن حسن، اثبات الهداة، (دوره سه جلدی)، ج ۳، ص ۴۴۱، ح ۸ و ص ۴۴۲، ح ۱۴.</ref>. به [[امام زمان ]] "[[صاحب]] عصر" نیز گفته می‌شود، آنگونه که در [[کلام]] [[امام خمینی|امام راحل]] آمده است: "می‌گویند: {{متن قرآن|وَالْعَصْرِ إِنَّ الإِنسَانَ لَفِي خُسْرٍ}}<ref> سوگند به عصر همانا انسان در زیان است؛ سوره عصر:  ۱ و ۲</ref>؛ عصر، [[انسان کامل]] است، [[امام زمان]]{{ع}} است. یعنی عصاره همه موجودات. قسم به عصاره همه موجودات یعنی قسم به [[انسان]] کامل- {{متن قرآن|إِنَّ الإِنسَانَ لَفِي خُسْرٍ}}<ref>[[سید روح الله خمینی|خمینی، سید روح الله]]، صحیفه نور، ج ۷، ص ۲۲۵.</ref> همچنین به آن حضرت "[[ولی عصر]]" می‌گویند که این ویژگی در سخنان [[امام خمینی|حضرت امام]] نیز به کار رفته است<ref>[[سید روح الله خمینی|خمینی، سید روح الله]]، صحیفه نور، ج ۷، ص ۲۲۵.</ref>. در بیانی نورانی از [[امام صادق]]{{ع}} کلمه "عصر" در سوره شریفه "و العصر" به عصر [[خروج]] [[امام زمان]] [[تفسیر]] شده است<ref>{{عربی|"...عَنِ الْمُفَضَّلِ قَالَ: سَأَلْتُ الصَّادِقَ {{ع}} عَنْ قَوْلِ اللَّهِ عَزَّ وَ جَلَّ:  {{متن قرآن|وَالْعَصْرِ إِنَّ الإِنسَانَ لَفِي خُسْرٍ}} ، قَالَ {{ع}}: الْعَصْرُ عَصْرُ خُرُوجِ الْقَائِمِ {{ع}}"}}؛ علامه مجلسی، محمد باقر، بحار الانوار، ج ۲۴، ص ۲۱۴، ح ۱.</ref>.

*«[[پیامبر خاتم|پیامبر گرامی اسلام]] {{صل}} در [[وصف]] [[حضرت قائم]] {{ع}} فرمود: "او ظاهر و [[باطن]] [[امامان]] است"<ref>کمال الدین، ج ۱، ص ۲۸۱.</ref>. یعنی آن حضرت آشکارکننده [[علوم]] ظاهر و [[باطن]] است که [[خداوند متعال]] به [[پیامبر]] و [[امامان]] {{عم}} عطا فرموده و مظهر تمام [[کمالات]] و [[شؤون]] آنان است. [[امام علی|امیر المؤمنین]] {{ع}} فرمود: "ای کمیل! هیچ علمی نیست مگر این‌که من افتتاح‌کننده آنم و هیچ چیزی نیست، مگر این‌که [[قائم]] آن را به پایان می‌رساند"<ref>مکیال المکارم، ج ۱، ص ۱۱۷.</ref>. با این ویژگی‌ها که برای حضرت در [[روایات]] آمده، تغییرات و تحولات در [[دوران ظهور]]، بی‌نظیر است. در روایتی آمده است وقتی حضرت [[ظهور]] می‌کند، [[خداوند]] در گوش‌ها و چشم‌های [[شیعیان]]، به اندازه چهار فرسخ قوت می‌دهد و به کمال می‌رساند و آنان با حضرت تکلم می‌کنند و سخنان یکدیگر را می‌شنوند<ref>نجم الثاقب، باب سوم.</ref>. علاوه بر این در [[روایت]] دیگری آمده است که در زمان [[قائم]] {{ع}} [[مؤمن]] در [[مشرق]]، برادر خود را در [[مغرب]] می‌بیند و بالعکس<ref>نجم الثاقب، باب سوم.</ref>. بحث کامل شدن [[عقول]] [[بندگان]] و [[ظهور]] تمام [[علم]] و [[دانش]] در [[دوران ظهور]] نیز در [[روایات]] آمده است<ref>بحار الانوار، ج ۵۲، ص ۳۲۶.</ref>»<ref>[[مجتبی تونه‌ای|مجتبی تونه‌ای]]، [[موعودنامه (کتاب)|موعودنامه]]، ص۵۹۱.</ref>.

[[رده:پرسش‌]]