امام مهدی عجل الله تعالی فرجه: تفاوت میان نسخه‌ها
←غیبت کبری و نواب عام
| خط ۵۰: | خط ۵۰: | ||
[[غیبت صغری]]: از سال ۲۶۰ آغاز شد و تا ۳۲۹ ه.ق یعنی ۶۹سال ادامه داشت. [[امام]] در طول این مدت به واسطۀ [[نواب اربعه]] با [[مردم]] در ارتباط بود و گاه به واسطۀ آنان با برخی از [[مردم]] یا گروه‌‌ها‌‌یی از آنان [[دیدار]] می‌کرد. [[نواب خاص]] عبارت‌اند از: [[ابوعمرو عثمان بن سعید عمری]] (۲۶۷ق یا ۲۸۰ق)، [[ابوجعفر محمد بن عثمان عمری]] (۳۵۰ق)، [[ابوالقاسم حسین بن روح نوبختی]] (۳۲۶ق) و [[ابو الحسن علی بن محمد سمری]] (۳۲۹ق)<ref>تاریخ أهل البیت{{عم}}، ص۱۵۰-۱۵۱؛ کمال الدین و تمام النعمة، ص۴۳۲.</ref>. فعالیت‌های نواب که به صورت سری انجام می‌گرفت [[ذهن]] [[مردم]] را برای [[غیبت کبری]] آماده نمود؛ چون اگر [[غیبت]] به صورت ناگهانی واقع می‌شد ممکن بود به انکار حضرت منجر شود و از طرفی [[ارتباط]] بین [[مردم]] و [[امام]] از این طریق باعث [[حفظ]] و [[انسجام]] پایگاه‌های [[شیعی]] می‌شد<ref>ر.ک: [[فرهنگ شیعه (کتاب)|فرهنگ شیعه]]، ص ۱۲۹؛ [[دانشنامه نهج البلاغه ج۲ (کتاب)|دانشنامه نهج البلاغه]]، ص ۶۶۶؛ [[رضا محمدی|محمدی، رضا]]، [[امام‌شناسی ۵ (کتاب)|امام‌شناسی]]، ص۱۵۲-۱۵۳؛ [[سید علی رضا واسعی|واسعی]]، [[مرضیه شریفی|شریفی]]، [[امام مهدی - واسعی (مقاله)|مقاله «امام مهدی»]]، [[دانشنامه امام رضا ج۲ (کتاب)|دانشنامه امام رضا ج۲]] ص ۵۲۹-۵۳۷.</ref>. | [[غیبت صغری]]: از سال ۲۶۰ آغاز شد و تا ۳۲۹ ه.ق یعنی ۶۹سال ادامه داشت. [[امام]] در طول این مدت به واسطۀ [[نواب اربعه]] با [[مردم]] در ارتباط بود و گاه به واسطۀ آنان با برخی از [[مردم]] یا گروه‌‌ها‌‌یی از آنان [[دیدار]] می‌کرد. [[نواب خاص]] عبارت‌اند از: [[ابوعمرو عثمان بن سعید عمری]] (۲۶۷ق یا ۲۸۰ق)، [[ابوجعفر محمد بن عثمان عمری]] (۳۵۰ق)، [[ابوالقاسم حسین بن روح نوبختی]] (۳۲۶ق) و [[ابو الحسن علی بن محمد سمری]] (۳۲۹ق)<ref>تاریخ أهل البیت{{عم}}، ص۱۵۰-۱۵۱؛ کمال الدین و تمام النعمة، ص۴۳۲.</ref>. فعالیت‌های نواب که به صورت سری انجام می‌گرفت [[ذهن]] [[مردم]] را برای [[غیبت کبری]] آماده نمود؛ چون اگر [[غیبت]] به صورت ناگهانی واقع می‌شد ممکن بود به انکار حضرت منجر شود و از طرفی [[ارتباط]] بین [[مردم]] و [[امام]] از این طریق باعث [[حفظ]] و [[انسجام]] پایگاه‌های [[شیعی]] می‌شد<ref>ر.ک: [[فرهنگ شیعه (کتاب)|فرهنگ شیعه]]، ص ۱۲۹؛ [[دانشنامه نهج البلاغه ج۲ (کتاب)|دانشنامه نهج البلاغه]]، ص ۶۶۶؛ [[رضا محمدی|محمدی، رضا]]، [[امام‌شناسی ۵ (کتاب)|امام‌شناسی]]، ص۱۵۲-۱۵۳؛ [[سید علی رضا واسعی|واسعی]]، [[مرضیه شریفی|شریفی]]، [[امام مهدی - واسعی (مقاله)|مقاله «امام مهدی»]]، [[دانشنامه امام رضا ج۲ (کتاب)|دانشنامه امام رضا ج۲]] ص ۵۲۹-۵۳۷.</ref>. | ||
== غیبت کبری و نواب عام == | === غیبت کبری و نواب عام === | ||
{{اصلی|غیبت کبری|نیابت عام امام مهدی}} | {{اصلی|غیبت کبری|نیابت عام امام مهدی}} | ||
[[غیبت کبری]]: از سال ۳۲۹ ه.ق آغاز گشت و هنوز پایان نیافته است. در دوران غیبت کبری [[امام مهدی]]{{ع}} همچون [[خورشید]] در پس [[ابر]] به بشریّت، [[نور]]، [[گرما]] و [[حیات]] می‌بخشد و [[هادی]] گم‌گشتگان، فریادرس بیچارگان، حافظ شریعت، [[واسطه فیض الهی]]، حامی [[مسلمانان]] است. [[بدیهی]] است که سبب [[محرومیت]] از [[حضور امام]]، خود مردم‌اند. این ایام دوران [[سختی]] است و [[مردمان]] در معرض [[امتحان]] و [[آزمایش]] قرار دارند. امام در این زمان [[نایب خاص]] ندارد و [[مردم]] می‌توانند [[مشکلات]] و مسائل [[دینی]] خود را از طریق [[فقیهان]] جامع الشرائط و در رأس آنان [[ولی فقیه]]، رفع نمایند، چنانکه خود حضرت راه را به [[مردم]] نشان داده و فرمودند: «در [[حوادث واقعه]] به [[علمای دین]] و [[راویان احادیث]] ما مراجعه کنید»<ref>{{متن حدیث|وَ أَمَّا الْحَوَادِثُ الْوَاقِعَةُ فَارْجِعُوا فِیهَا إِلَی رُوَاةِ حَدِیثِنَا}}؛ کمال الدین، ج۲، ص۴۸۴.</ref>. | [[غیبت کبری]]: از سال ۳۲۹ ه.ق آغاز گشت و هنوز پایان نیافته است. در دوران غیبت کبری [[امام مهدی]]{{ع}} همچون [[خورشید]] در پس [[ابر]] به بشریّت، [[نور]]، [[گرما]] و [[حیات]] می‌بخشد و [[هادی]] گم‌گشتگان، فریادرس بیچارگان، حافظ شریعت، [[واسطه فیض الهی]]، حامی [[مسلمانان]] است. [[بدیهی]] است که سبب [[محرومیت]] از [[حضور امام]]، خود مردم‌اند. این ایام دوران [[سختی]] است و [[مردمان]] در معرض [[امتحان]] و [[آزمایش]] قرار دارند. امام در این زمان [[نایب خاص]] ندارد و [[مردم]] می‌توانند [[مشکلات]] و مسائل [[دینی]] خود را از طریق [[فقیهان]] جامع الشرائط و در رأس آنان [[ولی فقیه]]، رفع نمایند، چنانکه خود حضرت راه را به [[مردم]] نشان داده و فرمودند: «در [[حوادث واقعه]] به [[علمای دین]] و [[راویان احادیث]] ما مراجعه کنید»<ref>{{متن حدیث|وَ أَمَّا الْحَوَادِثُ الْوَاقِعَةُ فَارْجِعُوا فِیهَا إِلَی رُوَاةِ حَدِیثِنَا}}؛ کمال الدین، ج۲، ص۴۸۴.</ref>. | ||