خلفای سه‌گانه در معارف و سیره علوی: تفاوت میان نسخه‌ها

<div style="background-color: rgb(255, 245, 227); text-align:center; font-size: 85%; font-weight: normal;">[[خلفای سه‌گانه در حدیث]] - [[خلفای سه‌گانه در معارف و سیره علوی]]</div>

[[کناره‌گیری]] و [[خانه‌نشینی]] [[امیرمؤمنان]]{{ع}} به معنای آن نبود که آن [[حضرت]] لب از سخن فرو بندند و در برابر عمل‌کرد [[خلفا]] جز [[تسلیم]] و سر سپاری، راهی دیگر پیش نگیرند؛ بلکه امام با شیوه‌های گوناگون، مخالفت خود را اعلام می‌داشتند و بدون آن‌که به [[وحدت]] و [[انسجام]] [[جامعه]] خدشه‌ای برسانند، همواره معترض [[سیاسی]] شناخته می‌شدند. در اینجا برخی از شگردهای امام را در ابراز مخالفت، از نظر می‌گذرانیم.

بر اساس [[عرف]] سیاسی [[زمان]] خلفا، تمامی کسانی که [[حکومت]] را به رسمیت می‌شناختند، [[وفاداری]] خود را با انجام [[بیعت]]، نشان می‌دادند و خودداری از این کار، به ویژه از سوی افراد سرشناس و نام‌آور، گناهی نابخشودنی به شمار می‌آمد. امیرمؤمنان{{ع}} با هیچ کدام از خلفا از سر [[شوق]] و رغبت بیعت نکرد و جز بر اثر [[تهدید]] و [[شمشیر]]، دست بیعت نداد. هر چند وقایع‌نگار مغرض و [[دروغ‌پردازی]] چون [[سیف بن عمر]]<ref>برای آشنایی با شرح حال این راوی، بنگرید به: العسکری، مرتضی، عبد الله بن سبا و اساطیر اخری، ج۱ و ۲.</ref>، بیعت امام را با [[خلیفه اول]] به گونه‌ای به تصویر می‌کشد که گویا ایشان برای این کار سر از پا نمی‌شناخته و تأخیر را در آن روا نمی‌دانسته‌اند<ref>به گفته سیف بن عمر، علی{{ع}} پس از آگاهی از انتخاب ابوبکر «با پیراهن، بدون رو پوش و ردا برون شد، که شتاب داشت و خوش نداشت که در کار بیعت تأخیر شود. و با ابوبکر بیعت کرد و پیش او بنشست و فرستاد تا جامه وی را بیاورند و پوشید و در مجلس بماند». تاریخ الطبری، ج۲، ص۴۴۷؛ مادولنگ، ویلفرد، جانشینی حضرت محمد{{صل}}، ص۱۴. همچنین ر.ک: ابن کثیر، اسماعیل، السیرة النبویه، ج۴، ص۴۹۵.</ref>؛ اما این [[روایت]] جز در گوشه‌ای از کتاب‌های [[تاریخی]] جایگاهی نیافته و همچون دیگر حکایات این [[راوی]]، بر بی‌اعتباری وی افزوده است. بیش‌تر متفکران [[سنی]] بر این باورند که بیعت امام، یقیناً پس از [[شهادت]] همسرش روی داده است و برخی از اینان [[تاریخ]] تقریبی آن را شش ماه پس از آغاز [[خلافت ابوبکر]] دانسته‌اند<ref>ر.ک: الواقدی، محمد، الرده، ص۸۰؛ المسعودی، علی بن الحسین، مروج الذهب، ج۲، ص۳۰۸-۳۰۹؛ ابن اثیر، الکامل فی التاریخ، ج۲، ص۱۰ و ۱۴؛ صحیح البخاری، ج۵، ص۲۵۲ (کتاب المغازی، غزوة خیبر)؛ ابن قتیبه، الامامة و السیاسه، ج۱، ص۱۴؛ البلاذری، احمد، انساب الاشراف، ج۲، ص۲۶۸؛ صحیح مسلم، ج۳، ص۱۳۸۰.</ref>. [[امیرمؤمنان]] خود در پاسخ به نامه‌ای از [[معاویه]]، به چگونگی این [[بیعت]] اشاره کرده و پیشاپیش، تلاش برخی از نویسندگان را برای اختیاری انگاشتن آن ناکام گذاشته است:

گفتی مرا چون شتری بینی مهار کرده می‌راندند تا بیعت کنم. به [[خدا]] که خواستی [[نکوهش]] کنی، ستودی، و رسوا‌سازی و خود را [[رسوا]] نمودی. [[مسلمان]] را چه نقصان که [[مظلوم]] باشد و در [[دین]] خود بی‌گمان؟ یقینش [[استوار]] و از [[دودلی]] به کنار؟<ref>نهج البلاغه. نامه ۲۸، ص۲۹۳.</ref>.