بحث:نیابت خاص: تفاوت میان نسخه‌ها

در سال ۳۲۹ ق و با [[رحلت]] [[علی بن محمد سمری]] [[چهارمین نایب خاص]]، [[دوران غیبت]] کوتاه مدت و [[نیابت خاص]] تمام شد و [[غیبت کبری]] آغاز شد. [[شیخ صدوق]] به [[نقل]] از [[ابومحمد]]، [[حسن بن احمد]] مکتّب می‌نویسد: ما در سال [[وفات]] [[ابوالحسن]]، [[علی بن محمد سمری]] در مدینة الاسلام [= [[بغداد]]] بودیم و چند روز قبل از درگذشت او به حضورش رسیدیم. او [[توقیع]] [[حضرت]] را به ما نشان داد و ما از روی آن نوشتیم و از نزدش بیرون شدیم. چون روز [[موعود]] فرا رسید، نزد [[سمری]] رسیدیم و او را در حالت [[احتضار]] [[مشاهده]] کردیم. به وی گفتند: «پس از تو چه کسی [[نایب امام مهدی]]{{ع}} است؟«گفت: «[[خدا]] را مشیتی است که خود انجام خواهد داد» [یعنی دوره [[غیبت صغرا]] به پایان رسیده است و کسی در دروه [[غیبت کبرا]] [[نایب خاص امام مهدی]]{{ع}} نیست و این خود از [[مشیت الهی]] است] این مطلب را گفت و [[جان]] به [[جان]] آفرین [[تسلیم]] کرد.<REF>کمال الدین و تمام النعمة، ج ۲، ص ۲۹۴، ح ۴۵.</REF> متن آخرین [[توقیع]] چنین است:  {{متن حدیث|بسم الله الرحمن الرحيم - يَا عَلِيَّ بْنَ مُحَمَّدٍ اَلسَّمُرِيَّ أَعْظَمَ اَللَّهُ أَجْرَ إِخْوَانِكَ فِيكَ فَإِنَّكَ مَيِّتٌ مَا بَيْنَكَ وَ بَيْنَ سِتَّةِ أَيَّامٍ فَاجْمَعْ أَمْرَكَ وَ لاَ تُوصِ إِلَى أَحَدٍ يَقُومُ مَقَامَكَ بَعْدَ وَفَاتِكَ فَقَدْ وَقَعَتِ اَلْغَيْبَةُ اَلثَّانِيَةُ}}<REF>کمال الدین و تمام النعمة، ج ۲، ص ۵۱۶، ح ۴۴؛ ای علیّ بن [[محمّد]] سمریّ! [[خداوند]] [[اجر]] برادرانت را در عزای تو [[عظیم]] گرداند که تو ظرف شش روز [[آینده]] خواهی مرد، پس خود را برای [[مرگ]] مهیّا کن و به احدی [[وصیّت]] مکن که پس از [[وفات]] تو [[قائم مقام]] تو شود که دومین [[غیبت]] واقع گردیده است و ظهوری نیست مگر پس از [[اذن]] خدای عزّوجلّ و آن بعد از مدّتی طولانی و [[قساوت]] [[دل‌ها]] و پر شدن [[زمین]] از [[ستم]] واقع خواهد شد و به زودی کسانی نزد [[شیعیان]] من آیند و ادّعای [[مشاهده]] کنند بدانید که هر که پیش از [[خروج]] سفیانیّ و [[صیحه آسمانی]] ادّعای [[مشاهده]] کند دروغگوی مفتری است و لا حول و لا قوّة إلّا بالله العلیّ العظیم.</REF> {{متن حدیث|فَلاَ ظُهُورَ إِلاَّ بَعْدَ إِذْنِ اَللَّهِ عَزَّ وَ جَلَّ وَ ذَلِكَ بَعْدَ طُولِ اَلْأَمَدِ وَ قَسْوَةِ اَلْقُلُوبِ وَ اِمْتِلاَءِ اَلْأَرْضِ جَوْراً وَ سَيَأْتِي شِيعَتِي مَنْ يَدَّعِي اَلْمُشَاهَدَةَ أَلاَ فَمَنِ اِدَّعَى اَلْمُشَاهَدَةَ قَبْلَ خُرُوجِ اَلسُّفْيَانِيِّ وَ اَلصَّيْحَةِ فَهُوَ كَاذِبٌ مُفْتَرٍ وَ لاَ حَوْلَ وَ لاَ قُوَّةَ إِلاَّ بِاللَّهِ اَلْعَلِيِّ اَلْعَظِيمِ}}<ref>[[عبدالمجید زهادت|زهادت، عبدالمجید]]، [[معارف و عقاید ۵ (کتاب)|معارف و عقاید ۵]]، جلد ۲ ص ۲۰۸.</ref>.