بحث:امام حسن مجتبی در کلام اسلامی: تفاوت میان نسخه‌ها

==مقدمه==

==[[فضائل]] و [[مناقب]]==

*از فضیلت‌های والای او، [[عشق]] و [[محبت]] ژرف و شگفت [[پیامبر]] بدو است. [[پیامبر]] درباره‌اش فرمود: "[[حسن]] از من است و من از اویم. [[خداوند]] [[دوست]] دارد کسی را که او را [[دوست]] بدارد"<ref>بحار الانوار، ۴۳/ ۶۶ و ۳۰۶.</ref>. [[پیامبر]] تنها در گفتار خویش از [[منزلت]] والای او پرده برنداشت، بلکه از همان روزگار کودکی‌اش با او چنان [[رفتار]] می‌کرد که همگان درمی‌یافتند مقامی ویژه نزد [[رسول خدا]] دارد. گاه او را بر شانه‌های خویش می‌نشاند و گاه در [[نماز]] و [[سجده]] بود، [[حضرت]] [[حسن بن علی]]{{ع}} بر پشت مبارکش می‌نشست و [[پیامبر]] او را از این کار باز نمی‌داشت. گاه [[پیامبر]] در پیش چشم [[مردم]] از فراز [[منبر]] فرود می‌آمد و [[حسن]] و [[حسین]]{{ع}} را به آغوش می‌گرفت و با آنان [[مهربانی]] و [[نرمی]] می‌کرد. این [[رفتار پیامبر]] در خاطر [[مسلمانان]] ماند و سال‌ها بعد اثر خویش را نمایاند؛ هنگامی که برخی [[مسلمانان]] سخنان [[پیامبر]] را درباه [[حسنین]] فراموش کرده بودند؛ اما [[رفتار]] آن [[حضرت]] را با ایشان به خاطر داشتند<ref>اعیان الشیعة، ۱/ ۵۶۴.</ref>. [[نقل]] کرده‌اند که آن [[امام همام]] بسیار بزرگمنش بود و زیباروی، خردمند، بردبار، اهل گذشت، [[نیکوکار]]، [[پرهیزگار]]، پرهیبت، با حشمت و با [[وقار]]. پانزده بار پیاده به [[حج]] رفت و دوبار هر چه داشت، به [[فقیران]] داد و سه بار [[مال]] خویش را با [[خدا]] قسمت کرد و نیمی را به بینوایان بخشید<ref>سیر اعلام النبلاء، ۳/ ۲۵۳ و ۲۶۷.</ref><ref>[[فرهنگ شیعه (کتاب)|فرهنگ شیعه]]، ص 99.</ref>.