مظلومیت امام علی: تفاوت میان نسخه‌ها

{{امامت}}

<div style="background-color: rgb(252, 252, 233); text-align:center; font-size: 85%; font-weight: normal;">این مدخل از زیرشاخه‌های بحث '''[[امام علی]]''' است. "'''مظلومیت امام علی'''" از چند منظر متفاوت، بررسی می‌شود:</div>

یکی از ابعاد '''مظلومیت [[امیرالمؤمنین]]{{ع}}''' مظلومیت آن حضرت است چه در [[زمان]] [[حیات]] و چه بعد از آن. برخی از جلوه‌های مظلومیت ایشان عبارت است از: [[غصب خلافت]]؛ [[غصب فدک]]؛ [[شهادت حضرت فاطمه|شهادت همسر جوان]]؛ [[لعن علی]]{{ع}}؛ [[اهانت]] [[خوارج]] به آن حضرت؛ جلوگیری از نشر فضایل علی{{ع}} توسط [[امویان]] و شهادت مظلومانه و مخفی بودن [[قبر]] ایشان تا سال‌ها پس از [[شهادت]].

از ابعاد شخصیتی [[امام علی]]{{ع}} نه تنها قدرشناسی نشد، بلکه [[دوستان]] [[جاهل]] و [[دشمنان]] [[آگاه]] با [[بی‌مهری]] با ایشان [[رفتار]] کرده تا آنجا که در زمان [[حیات]] و پس از [[شهادت]]، [[مظلوم‌ترین]] فرد [[تاریخ اسلام]] بود<ref>[[عبدالله محمدی|محمدی، عبدالله]]، [[امیر مؤمنان علی (کتاب)|امیر مؤمنان علی؛ چلچراغ حکمت]]، ص ۱۰۷ تا۱۰۹.</ref>

در زیارتنامۀ آن حضرت نیز که از [[امام هادی]]{{ع}} [[روایت]] شده است، از وی به عنوان "[[اولین مظلوم]]" یاد شده که حقش را [[غصب]] کردند: {{متن حدیث|يَا وَلِيَّ اللَّهِ، أَنْتَ أَوَّلُ مَظْلُومٍ، وَ أَوَّلُ مَنْ غُصِبَ حَقُّه‏}}<ref>مفاتیح الجنان، زیارت پنجم امیرالمؤمنین</ref>.<ref>[[جواد محدثی|محدثی، جواد]]، [[فرهنگ غدیر (کتاب)|فرهنگ غدیر]]، ص۵۴۸.</ref>

جلوه‌ها و نمونه‌هایی از [[مظلومیت]] [[امام علی|امیر المؤمنین]]، از این قرار است<ref> با الهام از مقاله مظلومیت امام علی، «دانشنامه امام علی» ج ۱۱ ص ۲۲۷.</ref>:

#'''تنهایی [[امام علی|علی]]''': [[جهل]] و [[تعصب]] [[مردم]] از یک سو و عدالت‌طلبی و حق‌محوری [[امام علی|علی]]{{ع}} از سویی سبب شد تا در زمان حیاتش عدۀ معدودی [[یار]] [[اهل]] تشخیص و [[بصیرت]] داشته باشد. [[تنهایی]] او به بُعد [[سیاسی]] منحصر نیست، بلکه در بُعد [[معرفتی]] نیز کسی پیدا نمی‌شد که از این چشمه جوشان بهره‌برداری کند. تا جایی که با [[یار]] خویش، [[کمیل]]، در [[خلوت]] صحراهای اطراف [[کوفه]] از نبود تشنگان و جویندگان [[اسرار]] و [[معارف]] نهفته در سینه‌اش، اظهار دلتنگی می‌کرد<ref>[[مرتضی مطهری|مطهری مرتضی]]، [[سیری در نهج البلاغه (کتاب)|سیری در نهج البلاغه]]، مجموعه آثار، ج ۱۶، صص ۴۶۰ و ۴۶۱.</ref>