ریشه قرآنی انتظار فرج چیست؟ (پرسش): تفاوت میان نسخه‌ها

#{{متن حدیث|مُحَمَّدُ بْنُ الْحَسَنِ و عَلِيُّ بْنُ مُحَمَّدٍ، عَنْ سَهْلِ بْنِ زِيَادٍ، عَنْ مُحَمَّدِ بْنِ سِنَانٍ، عَنْ مُحَمَّدِ بْنِ مَنْصُورٍ الصَّيْقَلِ، عَنْ أَبِيهِ، قَالَ: كُنْتُ أَنَا و الْحَارِثُ بْنُ الْمُغِيرَةِ و جَمَاعَةٌ مِنْ أَصْحَابِنَا جُلُوساً و أَبُو عَبْدِ اللَّهِ{{ع}} يَسْمَعُ كَلَامَنَا، فَقَالَ لَنَا: فِي أَيِّ شَيْ‏ءٍ أَنْتُمْ؟ هَيْهَاتَ هَيْهَاتَ؛ لَا وَ اللَّهِ، لَايَكُونُ مَا تَمُدُّونَ إِلَيْهِ أَعْيُنَكُمْ حَتّى‏ تُغَرْبَلُوا؛ لَاوَ اللَّهِ، لَايَكُونُ مَا تَمُدُّونَ إِلَيْهِ أَعْيُنَكُمْ حَتّى‏ تُمَحَّصُوا؛ لَاوَ اللَّهِ، لَايَكُونُ مَا تَمُدُّونَ إِلَيْهِ أَعْيُنَكُمْ حَتّى‏ تُمَيَّزُوا؛ لَاوَ اللَّهِ، لَايَكُونُ مَا تَمُدُّونَ إِلَيْهِ أَعْيُنَكُمْ إِلَّا بَعْدَ إِيَاسٍ؛ لَاوَ اللَّهِ، لَايَكُونُ مَا تَمُدُّونَ إِلَيْهِ أَعْيُنَكُمْ حَتّى‏ يَشْقى‏ مَنْ يَشْقى‏، و يَسْعَدَ مَنْ يَسْعَدُ}}<ref>«من و حارث بن [[مغیره]] با جماعتی از اصحاب‌مان ([[شیعیان‌]]) [[خدمت]] [[امام صادق]]{{ع}} نشسته بودیم (و از [[ظهور]] [[دولت حق]] سخن می‌گفتیم‌) آن [[حضرت]] سخن ما را می‌شنید، سپس فرمود کجائید شما؟ هیهات، هیهات، نه به [[خدا]] آن‌چه به سویش چشم می‌کشید واقع نشود، تا [[غربال]] شوید، نه به [[خدا]] آن‌چه به سویش چشم می‌کشید واقع نشود، تا بررسی شوید، نه به [[خدا]] آن‌چه بسویش چشم می‌کشید واقع نشود تا جدا شوید. نه به [[خدا]] آن‌چه بسویش چشم می‌کشید واقع نشود، جز بعد از نومیدی‌. نه به [[خدا]]، آن‌چه بسویش چشم می‌کشید واقع نشود، تا [[شقاوت]] بشقی برسد و [[سعادت]] بسعید.» کلینی، محمد بن یعقوب، الکافی، ج۲، ص۲۴۹؛ طوسی‌، محمد بن حسن، الغیبة، ص۳۳۵.</ref>؛

#{{متن حدیث|قال رسول اللّه{{صل}}: يا علي!... و ذلك حين تغيرت البلاد و [[ضعف]] العباد و اليأس من الفرج، فعند ذلك يظهر [[القائم]] المهدي من ولدي}}<ref>«[[رسول خدا]]{{صل}} فرمودند: ای [[علی]]، [[ظهور مهدی]] در هنگامی است که [[شهرها]] دگرگون شده،  [[بندگان خدا]] ضعیف می‌شوند و از [[فرج]] و [[ظهور مهدی]] [[مأیوس]] می‌گردند. در این هنگام [[مهدی]] [[قائم]] از [[فرزندان]] من ظاهر می‌گردد» مرعشی، قاضی نوراللّه، إحقاق الحق، ج۱۳، ص۱۲۵.</ref>.(...)

در پاسخ به [[شبهه]] مطرح شده در صدر این بحث باید گفت:

'''ثالثاً''': از [[امام جواد]]{{ع}} [[روایت]] شده است: همانا [[خداوند]] تبارک و تعالی امر [[ظهور]] ایشان ([[حضرت مهدی]]{{ع}}) را در یک شب [[اصلاح]] می‌فرماید‌، همان‌طور که کار کلیم خود [[حضرت موسی]]{{ع}} را (یک شبه‌) [[اصلاح]] فرمود‌، آن‌گاه که برای به دست آوردن [[آتش]] برای اهل خویش رفت، پس در حالی که پیامبرِ فرستاده شده بود بازگشت‌. [[بهترین]] [[اعمال شیعیان]] ما [[انتظار فرج]] می‌باشد‌<ref>ابن بابویه، محمد بن علی، کمال الدین و تمام النعمة، ج۲، ص۳۷۷‌.</ref>. تعبیر "[[اصلاح]] در یک شب" می‌فهماند که [[اذن]] [[ظهور]] [[حضرت]] بدون هیچ‌گونه زمینه و مقدمه قبلی و در وقتی که ظاهراً نشانه‌ای دالّ بر نزدیک بودن آن وجود ندارد، صادر می‌شود‌. ممکن است مراد از [[روایات]] محل بحث نیز این باشد که در زمانی که [[مردم]] از [[ظهور]] [[حضرت]] به لحاظ ظاهری ناامید‌ند و نشانه‌ای بر نزدیک بودن [[ظهور]] ایشان وجود ندارد، ناگهان امر [[ظهور]] ایشان فرا می‌رسد. این معنا نه تنها با حرکت و تلاش و [[پویایی]] منافات ندارد، بلکه [[باور]] به ناگهانی بودن [[زمان ظهور]] موجب می‌شود که [[انسان]] در هیچ شرایطی از تحقق آن [[ناامید]] نگردد و در هر لحظه وقوع [[فرج]] را امری ممکن و عملی بداند، لذا همواره [[آمادگی]] خود را برای امر [[ظهور]] (با انجام [[وظایف فردی]] و [[اجتماعی]] خود) حفظ نماید.(...)

}}